Οι Tea Party και το μαγικό Τρίπτυχο…

Τους Tea Party τους είχα αγαπήσει πολύ πριν το Triptych, ο Jeff Martin ήταν ήδη ένα από τα μουσικά μου ινδάλματα, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε και ποιο μήνα είδα για πρώτη φορά το video του Messanger, πιθανολογώ πως ήταν άνοιξη του 2000, το τι έπαθα κράτησε για μια ζωή. Ήταν τόσο μεγάλο το εύρος της συγκεκριμένης παραγωγής και τόσο ανυπέρβλητη η ερμηνεία του Jeff που έκανε την αρχική έκδοση του Daniel LaNois να φαντάζει απλά όμορφη.

 

Το περιβάλλον παίζει πάντα το ρόλο του, έτσι και εγώ όντας στο εξωτερικό με μια κοπέλα με την οποία περνούσα όλη την ημέρα μου μαζί της ήθελα το δικό μου soundtrack και αυτό μας έκατσε...

 

Θα μπορούσα να γράφω ώρες για την ομορφιά που πλέκει γύρω σου το Messanger, υπάρχουν όμως τόσο πολλά στο Triptych που θα με συγχωρέσετε αν σας πω, πως το θεωρώ την καλύτερη δουλειά των Tea Party. Aυτό είπα και στον ίδιο τον συνθέτη αν και ο ίδιος διαφώνησε λέγοντας μου πως το masterpiece της μπάντας είναι το Edges of Twilight. Δεν έχει σημασία όμως μιας και η δική μου είσοδος στη νέα χιλιετία στολίστηκε με αυτό το μεγαλούργημα τέχνης.

 

Το These Living Arms θα αποτελεί για πάντα μια από τις καλύτερες μπαλάντες που γράφτηκαν στην ιστορία της κιθαριστικής μουσικής, οι μοναδικοί στίχοι και η σπαρακτική ερμηνεία έχει να κάνει όπως μου εξομολογήθηκε ο Martin για ένα όνειρο που είχε..Είχε δει λοιπόν πως ήταν θύμα ενός τροχαίου και βρισκόταν λίγο πριν το τέλος του στην αγκαλιά της αγαπημένης του και πρώην συζύγου Niki Martin, φανταστείτε το μέγεθος της στιγμής όταν στο τραγουδά ο ίδιος μέσα στο αυτοκίνητο γυρνώντας στο ξενοδοχείο από μεγάλες βόλτες στα bar της Θεσσαλονίκης...

 

Όλα τα συναισθήματα είχαν βέβαια προκληθεί πολύ πριν παίξουμε τα live ως support του Jeff Martin, όπως ο παράδεισος του Heaven Coming Down, η μυσταγωγία του The Halcyon Days, εσωτερικά ταξίδια...αρώματα και εικόνες της Ανατολής. Πάντα μου θύμιζες Morrison ρε Jeff ακόμα και αν κάνεις πως παρεξηγείσαι όταν στο λένε, πως αλλιώς θα τραγουδούσες το Taking me Away και το Chimera..

 

Είναι τόσα πολλά τα χρώματα που έχει βάλει στους ουρανούς μου αυτό το album, επηρέασε βαθύτατα τόσο τη δική μου τέχνη όσο και το τι θεωρώ καλό και ποιοτικό rock, το Triptych στέκει ορόσημο και ευαγγέλιο, soundtrack ατέρμονα βαθύ σε πολλές στιγμές..

Αν μου ζητούσαν να χωρέσω σε μια λέξη όλα όσα σκέφτομαι για το Triptch θα τους έλεγα ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ...

 

 

 Για το Rock Overdose,
Χρήστος Τσάνταλης

Comments