Πρωτιά για τον υποφαινόμενο η παρουσία του στο Arch Club στο Βοτανικό, άντρο του hardcore κι επίσημα απ’ότι γίνεται ψιλοάμεσα αντιληπτό, σε ένα χώρο πολύ ωραία δομημένο και διαφορετικό απ’ότι έχουμε συνηθίσει. Αρχικό συν, μπαίνεις μέσα και πριν μπεις στον κύριο χώρο με τη σκηνή να φαίνεται στο βάθος (ίσια, όχι στο πλάϊ σαν κάτι άλλους), υπάρχει το προ-χωλ ας πούμε με το μπαρ όπου βοηθάει πολύ στο να μοιραστεί σωστά το κοινό και να μην υπάρξει μπούγιο μπροστά. Απ’ότι έμαθα η δυναμική του χώρου είναι 600+ ενώ έμαθα ότι τις προάλλες σε συγκεκριμένο event με ανοιχτά και τα διαζώματα, πήρε 800 άτομα. Για τέτοιες καταστάσεις και ειδικά για hardcore live, θεωρώ το χώρο παρφέ και για να πω την αμαρτία μου, περίμενα κόσμο μια και οι Terror είχαν να μας έρθουν 12 χρόνια, αλλά τόσο λαό και δη αρκετούς ξένους μάλιστα, δεν το περίμενα ούτε στις πιο αισιόδοξες προβλέψεις μου, με δεδομένο ότι έρχονται και μπάντες που δεν έχουν ξανάρθει και είναι λογικό κάποιος να τις προτιμήσει σε σχέση με άλλες που έχει δει. Κι όμως σχεδόν 500 άτομα δώσανε το παρόν και μάλιστα το ζήσανε στο έπακρο μέχρι το τέλος, σε ένα από τα καλύτερα κοινά σε συναυλία.
Αρχή με τους βετεράνους Eden Demise, δε μπορώ να θυμηθώ ούτε πόσο πολλές φορές τους έχω δει, ούτε πότε ήταν η τελευταία πριν τη συγκεκριμένη αλλά μιλάμε για μεγάλα διψήφιο αριθμό εμφανίσεων τους που έχω πετύχει (με ιστορικότερη όλων εκείνη στην πρώτη συναυλία των Arch Enemy το 2007, δεν ξεχνιέται αυτό). Πάντα περνούσα και πάντα θα περνάω καλά όποτε τους βλέπω, αυτό το θεωρώ δεδομένο πριν κάθε φορά που θα τους βρω στο δρόμο μου. Έχουν τον τρόπο και την εμπειρία να παίρνουν το κοινό με το μέρος τους και να είναι έτοιμοι για μανούρα ανά πάσα στιγμή, ο ήχος δεν τους πολυκάνει το χατίρι με τα φωνητικά σχετικά χαμηλά και τα τύμπανα όχι και πολύ δυνατά, τουλάχιστον εκεί που καθόμουν εγώ. Ξέρετε κάτι όμως; Ουδέν μεμπτόν. Τους χάρηκα και πάλι. Είχαν διάθεση, είχαν κίνητρο και είχαν φυσικά και το κοινό στο πλάϊ τους, που από νωρίς ξεκινάει τα σούτια στον κύριο χώρο και η συναυλία παίρνει φωτιά. Έρχεται σύντομα νέος δίσκος με εξωφυλλάρα ονόματι “Acts Of Defiance”, από τον οποίο έχουμε και πρόσφατη γεύση με το νέο single “Slingshot”, θεωρώ ότι το δείγμα είναι θετικότατο, η εμφάνιση τους προδίδει μεγάλες καύλες και περιμένουμε νέα εμφάνιση σύντομα. Μάγκες μεγάλοι ξανά.
Συνέχεια με τους πανέμορφους Dying Wish οι οποίοι θεωρώ ότι ήταν άψογο ορεκτικό πριν τους Terror και που συνεχίζουν εκεί που σταμάτησαν οι Eden Demise. Metalcore κατάσταση ξεκάθαρα, με την τραγουδίστρια και φοβερή frontwoman γενικά Emma Boster να είναι έτοιμη να προκαλέσει ανάφλεξη στο κοινό, ο ήχος ελαφρά πιο καθαρός αλλά όχι σε σούπερ επίπεδο ξανά, και το πανηγύρι από την αρχή ως το τέλος μας δείχνει μια μπάντα που ζει για να βρίσκεται στη σκηνή και να δίνει χαρά στον κόσμο. Ο παλίκαρος κιθαρίστας με τη μπλούζα Gatecreeper είναι σίγουρα ντεθμεταλλας και προσδίδει ουγκανίλα στην όλη παρουσία τους, τρομερό rhythm section με μπάσο/τύμπανα στην τσίτα και ο έτερος κιθαρίστας να προτρέπει το κοινό να βουτήξουν από τη σκηνή. Σιγά μην δεν τον άκουγαν φυσικά, άλλο που δεν ήθελαν οι περισσότεροι. Φοβερή εμφάνιση, παρότι κράτησε οριακά λίγο πάνω από μισάωρο, με τους Dying Wish να δείχνουν ότι αν είχαν υλικό, θα παίζανε και μισή μέρα ασταμάτητα. Ευχαρίστησαν πολύ τον κόσμο δηλώνοντας ότι χαίρονται που ήρθαν στη χώρα μας και υποσχέθηκαν να ξανάρθουν σύντομα. Μία πανέμορφη πρώτη εμπειρία με τα παλικάρια και μπάντα που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χάσετε αν μας κάνουν την τιμή και ξανάρθουν με το καλό.
Και πάμε στους headliners της βραδιάς οι οποίοι σε ΦΡΕΝΗΡΗ κατάσταση, ανέβηκαν απλά για να ισοπεδώσουν και το Arch Club και όλους τους παρευρισκόμενους στο πρώτο σκάσιμο των τυμπάνων. Το λευκό μπλουζάκι του τραγουδιστή Scott Vogel παραπλανεί αναλογικά με το πόσο ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ το έζησε το κοινό και με το που ξεκινάνε και μας λέει «Είστε έτοιμοι; “One With The Underdogs” Αθήνα» γίνεται ΤΟ ΣΩΣΕ. Ο ήχος σε αντίθεση με τις δυο προηγούμενες μπάντες είναι ΜΠΕΤΟ και αναδεικνύει τις πραγματικές δυνατότητες του Arch Club, ο Nick Jett διαλύει τα τύμπανα κι αν αυτό ήταν μόνο η αρχή, στο “Spit My Rage” αρχίζω να μετράω εν δυνάμει πτώματα να πηγαινοέρχονται από και προς τη σκηνή. Ο όρος «της πουτάνας το κάγκελο» είναι τρομερά αδόκιμος να περιγράψει τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έγινε σε υποτιθέμενη Τσαγκαροδευτέρα, η μπάντα παίζει λες και είναι οι Slayer κάπου στο ’87 και περιοδεύουν για το “Reign In Blood”, σε φάση «ή σου παίρνω το κεφάλι ή το σώμα, και τα δυο μαζί δε φεύγουν από τη σκηνή κολλημένα» και ο συνδυασμός παλιότερων κομματιών με τα νεότερα του δίσκου ΕΠΟΣ “Pain Into Power” είναι εκρηκτικός το λιγότερο. Ο Vogel για κάποιο λόγο δεν πολυπιστεύει αυτό που βλέπει, λες και δεν ξέρει τι εστί Ελλάδα.
«Ήρθατε όλοι εδώ Δευτέρα βράδυ, γεμίσατε αυτό το χώρο για μας, με κόσμο που ταξίδεψε απ’εξω και μας ζεσταίνετε την καρδιά. Αυτή δεν είναι η συναυλία μας και δεν είναι η πόλη μας, αυτή είναι η δική σας συναυλία και η δική σας πόλη και σας αξίζει ότι καλύτερο» μας λέει ο Scott, με τον κόσμο να ξεσπάει σε ουρλιαχτά και χειροκροτήματα και με το “Always The Hard Way” τα πράγματα οδηγούνται σε οριακό σημείο. «2 κομμάτια ακόμα και την κάνουμε» μας λένε, με τη συναυλία να κρατάει λίγο μεν (40’ δε φτάνουν ούτε για ώπα που λένε» αλλά με το κλείσιμο μεγαλειώδες με το “Keepers Of The Faith”, όπου από τη σκηνή βουτάνε μέχρι και οι κονσόλες του ήχου. Χτυπιούνται όλοι σαν να μην υπάρχει αύριο, οπαδοί, barmen, merch guys, τι έξω καρδιά εικόνα, τι πανέμορφο σκηνικό και τι ορκισμένο κοινό ρε παιδί μου (να τα βλέπουνε τα μέταλλα αυτά που σνομπάρουν επιδεικτικά κάποιες συναυλίες). Παρά το λίγο της διάρκειας, δεν παραπονιέται ΚΑΝΕΙΣ, είναι όλοι ΤΟΣΟ χορτασμένοι από αυτή τη ΜΕΓΑΛΗ εμφάνιση των Terror, πρόσωπα λάμπουν, μπλούζες στίβουν από τον ιδρώτα και αρκετοί προσπαθούν να πάρουν τα πόδια τους καθώς έχουν κάνει αγώνα δρόμου στη συναυλία συνεχώς πέρα δώθε.
Ίσως το μόνο που πρέπει να κοιτάξει ο χώρος είναι ο εξίσου ίσος εξαερισμός χωρίς την παραμικρή μομφή προς οποιονδήποτε, ένιωθα τη ζέστη όσων πηγαινοερχόντουσαν ενώ καθόμουν στο μπαρ που ήταν απείρως καλύτερα. Και πάλι όμως ξαναλέω, ουδέν παράπονο με όσα μεγάλα ζήσαμε. Παρά τη μικρή καθυστέρηση στην αρχή η συναυλία τέλειωσε πολύ νωρίς, το σημείο βολεύει κάργα και είναι ευκαιρία και για λίγο αποκέντρωση (μιλάω εκ του ασφαλούς γιατί είμαι 30’ με τα πόδια από το σπίτι) και με όσα έρχονται προσεχώς από μεγάλα ονόματα (Agnostic Front, Earth Crisis, Cro – Mags το ίδιο καλοκαίρι, θα πεθάνουμε) ή και μπάντες πιο μεταλλικά συμβατές (The Black Dahlia Murder βλέπω να γίνεται κατεδάφιση εκεί μέσα), η ατμόσφαιρα αναμένεται τρομερά ηλεκτρισμένη. Μεγάλοι Terror για άλλη μια φορά, όποτε τους έχω δει στην Ελλάδα ή το εξωτερικό ψάχνω το κεφάλι μου που ψάχνει τη μπάλα που χάθηκε, γεννημένοι για συναυλίες, γεννημένοι με αδρεναλίνη και γεννημένοι για την καταστροφή. Τρομερό κοινό. Τ-Ρ-Ο-Μ-Ε-Ρ-Ο, θα το λέω συνέχεια όπου σταθώ και βρεθώ, έκλεψε την παράσταση ίσως περισσότερο κι από τη μπάντα, κι όπως είπε ένας σοφός κάποτε, «αν πας σε συναυλία και δε φοβηθείς αν θα βγεις ζωντανός, δεν είναι συναυλία». Always the hard way!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
