The Afghan Whigs, Bokomolech @ VOX – Athens, 29/05/2012 – Live Report

Και το φαινόμενο των reunions καλά κρατεί! Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ,ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες ενός άνευ προηγουμένου ρεύματος επανένωσης ιστορικών σχημάτων,ανεξαρτήτου είδους, που συνεχίζεται ακάθεκτο έως και σήμερα. Από τους Black Sabbath, Soundgarden, Jane's Addiction μέχρι και τους θρυλικούς Dead Can Dance ,φτάσαμε σήμερα να μιλάμε για ένα επικείμενο reunion των The Afghan Whigs, που την βραδιά της περασμένης Τρίτης έγινε πραγματικότητα και έτσι απλά, άλλος ένας συναυλιακός πόθος εκπληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο.

Η γενιά των 30+  θα θυμάται πολύ καλά τα "Debonair" , "Conjure Me" , "Going To Town" , κομμάτια αντιπροσωπευτικά μιας αλησμόνητης εποχής που έσφυζε από ειλικρινή συναισθήματα, ποιότητα ,αυθορμητισμό και μια νεανική παρορμητικότητα που έβρισκαν διέξοδο στην μουσική και συνετέλεσαν στο να εκτοξευτεί στα ύψη η καριέρα κάποιων συγκροτημάτων. Οι Afghan Whigs υπήρξαν αναμφισβήτητα μια τέτοια μπάντα, που παρόλο που εμφανίστηκε σε μια χρονική περίοδο που το grunge βρισκόταν σε ανοδική πορεία ,κατόρθωσε να ξεχωρίσει χάρη στην ιδιαίτερη αντίληψη του ιθύνοντος νου Greg Dulli, για το πως έπρεπε να πλασαριστεί η άλλη πλευρά του alternative rock κατά τα mid 90's, γεγονός που καταδεικνύεται εξίσου και μέσα από τις σπουδαίες δουλειές των Twilight Singers & Gutter Twins, που φάνηκαν άξιοι συνεχιστές των μουσικών ανησυχιών του Dulli.

Το ρολόι λοιπόν έδειχνε 21:20 περίπου και οι Bokomolech γεμίζουν το stage του VΟΧ, κάτω από τα θερμά χειροκροτήματα του κοινού. Με ένα πλούσιο βιογραφικό και με ένα καταπληκτικό νέο album στις αποσκευές τους, οι Αθηναίοι από μόνοι τους αποτελούσαν ένα μεγάλο δέλεαρ για όποιον σκεφτόταν να παρακολουθήσει το εν λόγω συναυλιακό event."Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου ,θα πέσει να σε πλακώσει" λέει μια σοφή ρήση και στην περίπτωση των Bokomolech ,δεν μπορούμε να προσπεράσουμε το γεγονός ότι οι συντοπίτες μας υπήρξαν από τους πρωτεργάτες της ελληνικής εναλλακτικής μουσικής σκηνής, που σήμερα βρίσκεται σε ιδιαίτερη άνθηση και μάλλον κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί, όταν κυκλοφορούσαν το επιδραστικό ντεμπούτο τους δεκαεφτά χρόνια πριν.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αφού ξεπεράστηκαν κάποια μικρά προβλήματα στον ήχο, άρχισε να ξετυλίγεται το setlist τους, που όπως ήταν αναμενόμενο στηρίχθηκε κυρίως στην νέα τους δουλειά "Mass Vulture".Η μπάντα κατά την διάρκειά της εμφάνισής της έδειχνε ιδιαίτερα δεμένη, με μια εντυπωσιακή, πλην δικαιολογημένη συνοχή ,όπου μαρτυρούσε την πολυετή εμπειρία τους πάνω στο σανίδι, που για όσους θυμούνται, μετράει μέρες από το πρώτο Rockwave Festival.Οι εύθραυστες μελωδίες των "Capital U" ,"Talk About Fires""Concrete", "Is It Not True" ,αποτυπώθηκαν άψογα από την δυναμική παρουσία του Δημήτρη, που πλαισιωνόταν εκατέρωθεν από τα έγχορδα που συνόδευαν οι δύο κυρίες δίπλα του. Τα υποβλητικά "Buildings Creep" ,"Out of My System", σκόρπισαν ένα ονειρικό feel στην ατμόσφαιρα,κλείνοντας έτσι μια καθ'όλα άριστη εμφάνιση, που δικαιολογούσε εν τέλη γιατί αποτελούν ένα από τα πιο σημαντικά groups της εγχώριας σκηνής. Για όσους τους άκουγαν πρώτη φορά ,σίγουρα πήραν τα κατάλληλα ερεθίσματα για να τους ψάξουν βαθύτερα• για τους υπόλοιπους, νομίζω πως η δόση που πήραμε ήταν ικανοποιητική και άκρως...χορταστική.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μετά από αρκετή ώρα ,κάτι μου μας κούρασε, αλλά δεν μείωσε στο ελάχιστο τις προσδοκίες μας, η στιγμή που όλοι περίμεναν είχε φτάσει. Με την μπάντα του να προηγείται, ο Greg Dulli εμφανίζεται τελευταίος στην σκηνή, προκαλώντας έναν υπέρμετρο ενθουσιασμό από πλευράς κοινού, που έδωσε από το πρώτο λεπτό το στίγμα για το πως θα εξελιχθεί το βράδυ. Δεν ξέρω αν και ο ίδιος ο Dulli περίμενε να αντικρύσει ένα κατάμεστο χώρο ,μια και η τελευταία επίσκεψη που είχε κάνει στην χώρα μας ένα χρόνο πριν με τους Twilight Singers ,ήταν από άποψη προσέλευσης κόσμου, απογοητευτική και όσοι πήγαν ,καταλαβαίνουν τι εννοώ. Με πολύ γρήγορους ρυθμούς όμως ,που δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για άλλες σκέψεις, τα "Crime Scene, Part One" , "I'm Her Slave" ,θα αποτελέσουν το έναυσμα που θα ανεβάσει το θερμόμετρο, όταν ακολουθήσουν τα ανεπανάληπτα "Gentleman" , "Crazy" ,που μαζί με την ριφάρα του "My Enemy" ,μας οδήγησαν σε ένα μοναδικό reverie αναμνήσεων από το παρελθόν. Ο Dulli ,άλλοτε σοβαρός ,άλλοτε αεικίνητος με μια αφέλεια εφήβου, κατόρθωνε κάθε στιγμή να μεταδίδει αρκετή από την αστείρευτη ενέργειά του ,με αποκορύφωμα την στιγμή που το "1...2...3" ,αποτέλεσε κατά κάποιο τρόπο τον πρόλογο του superhit "Debonair" ,που κατάφερε να κάνει το αλαλάζoν κοινό να χοροπηδάει δίχως τέλος! Το πολυαγαπημένο "Faded" θα κλείσει το βασικό set ,ενώ λίγα λεπτά αργότερα η επιστροφή για το encore, θα συνοδευτεί από κάτι διαφορετικό ,αλλά συνάμα γαλήνιο ,που δεν ήταν άλλο από τις διασκευές στα "See and Don't See", "Lovecrimes" των Marie Queenie Lyons και Frank Ocean αντίστοιχα ,που δυστυχώς αποτέλεσαν τον προπομπό για το τέλος μιας αξέχαστης βραδιάς ,που σηματοδοτήθηκε λίγο αργότερα από τα "Fountain and Fairfax"  και "Miles Iz Ded"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ίσως πολλές φορές να μην θέλουμε να ανοίξει κάποιος το λεγόμενο χρονοντούλαπο ,γιατί μοιραία συνειδητοποιούμε πως η μαγεία κάποιων πραγμάτων που άλλοτε θαυμάζαμε ,έχει ξεφτίσει υπό το βάρος κάποιων ψευδό-στάνταρντς που έχει θέσει μια παρηκμασμένη κοινωνία σαν την σημερινή. Οι Afghan Whigs και οι Bokomolech, κατάφεραν αμφότεροι να μας ταξιδέψουν νοερά σε μια αληθινή εποχή που αγαπήσαμε, αφήνοντας πίσω το venue της Ιεράς Οδού με ένα χαμόγελο, για το πόσο τυχεροί πρέπει να αισθανόμαστε που υπήρξαμε κάποτε μέρος της.

 

The Afghan Whigs 
     SETLIST
 
Crime Scene, Part One 
I'm Her Slave 
Uptown Again 
What Jail is Like 
Blame, etc. 
When We Two Parted 
Gentleman 
Crazy 
My Enemy 
66 
Debonair 
Come See About Me 
Bulletproof 
Summer's Kiss 
Faded 
 
Encore :
 
See and Don't See (Marie Queenie Lyons cover)
Lovecrimes (Frank Ocean cover)
Fountain and Fairfax 
Miles Iz Ded 
 
 
Για το Rockoverdose.gr,
Κείμενα-Επιμέλεια : Γιώργος Γούργαρης

 

Comments