25 χρόνια πέρασαν από την τελευταία εμφάνιση των Dream Syndicate επί ελληνικού εδάφους, τον Νοέμβρη του '88. Ένα χρόνο μετά ανακοίνωναν τη διάλυση τους και ο καθένας τους τράβηξε διαφορετική πορεία. Τα πράγματα παρέμεναν έτσι μέχρι και πέρυσι, όταν με αφορμή τα τριαντάχρονα του “The Days Of Wine And Roses” οι παλιοί γνώριμοι ξανάσμιξαν πάνω στη σκηνή.
Παρόμοια διαδρομή ακολούθησαν και τα δύο σχήματα που θα τους συντρόφευαν την 1η Ιουνίου, ανενεργά για μεγάλο διάστημα, επέστρεψαν στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια (το 2007 οι Drive, το 2010 οι Jaywalkers). To αξιοσημείωτο βέβαια, ήταν ότι και οι δυο είχαν παίξει μαζί τους στις εδώ συναυλίες τους στα 80s, πράγμα που καθιστούσε το live όχι απλά ένα reunion των Dream Syndicate, αλλά ολική επαναφορά μιας ολόκληρης εποχής, τουλάχιστον για αυτό το ένα βράδυ.
Λίγο μετά τις εννιάμιση που έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή οι Jaywalkers, ο κόσμος είχε ήδη κάνει έντονη την παρουσία του εντός του Gagarin, ενώ αρκετοί ήταν αυτοί που έκαναν το καθιερωμένο socialising τους στο εξωτερικό του club. Αυτοί έχασαν πάντως, διότι οι Jaywalkers με τον ήχο σύμμαχο και βασισμένοι στο πολύ καλό υλικό τους, αποτέλεσαν το ιδανικότερο ζέσταμα για αυτό που θα επακολουθούσε.
Περασμένες δέκαμιση που αντήχησαν οι πρώτες νότες του “Glass Of Broken Dreams” πλέον δεν έπεφτε καρφίτσα και το sold out έμοιαζε δεδομένο. Οι Last Drive με τον Στέφανο πλέον στη σύνθεση τους να έχει αναλάβει την κιθάρα, φαινομενικά δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα. Παραμένουν η ίδια λατρεία μπάντα, με τα ίδια λατρεμένα τραγούδια και το γνώριμο στήσιμο τους στη σκηνή. Εν τούτοις, μια πιο προσεκτική ματιά, θα αποκαλύψει πως η δυναμική τους στο κιθαριστικό κομμάτι έχει αλλάξει αρκετά, με τον Γιώργο Καρανικόλα να έχει αναλάβει πλέον την πλειοψηφία των lead σημείων και τον Στέφανο να “γεμίζει”, κάνοντας τον ήχο τους πολύ πιο συμπαγή από ότι μας είχαν συνηθίσει. Στη μία ώρα περίπου που δίηρκησε η εμφάνιση τους ήταν δεδομένο ότι το setlist τους θα ήταν περιορισμένο, οπότε και επέλεξαν να αφήσουν κάποια πολύ κλασικά τους κομμάτια εκτός και να συμπεριλάβουν εκείνα που πίστευαν ότι ταιριάζουν καλύτερα στο κλίμα της βραδιάς, όπως άλλωστε αποκάλυπτε η ατάκα “Το επόμενο τραγούδι το γράψαμε τη χρονιά που παίξαμε με τους Dream Syndicate”. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα οι εναρκτήριοι κιθαρισμοί του “Devil May Care” πλημμύρισαν το χώρο.
Ακούστηκαν ακόμα: “Blood From The Stone”, “Blue City Shores”, το καθιερωμένο πλέον “Outlaw” του Alan Vega, “Get Off My World”, “Butterfly 69”, το “Have Mercy” και έκλεισαν με μια απρόσμενη αλλά εντελώς ευπρόσδεκτη απόδοση του “She Cracked” των Modern Lovers.
Αν εξαιρέσουμε κάποια leads του Στέφανου στα οποία ο ήχος χανόταν -τουλάχιστον από τη δεξιά πλευρά που στεκόμουν- δεν αντιμετώπισαν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, ήταν μια ακόμη άψογη εμφάνιση τους, μας διασκέδασαν, περάσαμε καλά, αλλά η μόλις μία ώρα που βρέθηκαν επί σκηνής, μας είχε αφήσει πεινασμένους.
Πείνα που ευτυχώς θα ικανοποιούσαν οι Dream Syndicate κάποια λεπτα αργότερα και με το παραπάνω.
Αργάμιση πλέον και σε κλίμα αρκούντως πανηγυρικό, πιάσαν τα όργανα τους και ξεκίνησαν να παίζουν αυτό που μας είχαν υποσχεθεί. Το “The Days Of Wine And Roses” στην ολότητα του. Και μετά λίγο ακομά συνθέσεις και από τα υπόλοιπα άλμπουμ τους. Και μετά λίγο ακόμα. Κι άλλο λίγο.
Μέχρι που τελικά, μετά από δύο encore, αποφάσισαν ότι δυόμιση ώρες επάνω στη σκηνή ήταν αρκετές και είπαν να το λήξουν. Δυόμιση ώρες που πραγματικά πέρασαν μονορούφι, με την μία κομματάρα να διαδέχεται την άλλη και τον κόσμο από κάτω να χορεύει ξέφρενα και να τραγουδάει σε κάθε μα κάθε τραγούδι. Ενδεικτικά αναφέρω “The Side I'll Never Show”, “Now I Ride Alone”, “Bullet With My Name On It”, “Medicine Show”, “Boston”, “See That My Grave Is Kept Clean” και δεν είναι ούτε τα μισά.
Ως απόδοση υπήρξαν κορυφαίοι, με αυτόν τον Jason Victor στην κιθάρα που έκανε μεταγραφή ο Steve Wynn από τους Miracle 3 να είναι αποκάλυψη, ενώ ο ίδιος ο Wynn αν και σαφώς πιο εστιασμένος στα καθήκοντα του ως frontman, όταν το απαιτούσε η περίσταση “κεντούσε” στην εξάχορδη. Ο Mark Walton -με το μουσάκι του και το μαύρο καπέλο ως άλλος Walter White- στιβαρότατος στο μπάσο και ο Dennis Duck στα drums η ζωντανή απόδειξη του “less is more”, απλός, μεστός, ουσιαστικός, έδινε στο κάθε κομμάτι αυτό που χρειαζόταν.
Το τέλος ήρθε με μια απίστευτη ξεχειλωμένη εκτέλεση του “John Coltrane Stereo Blues”, με μπόλικο jamming και το “Break On Through (To The Other Side)” των Doors κάπου εμβόλιμα.
Συνοψίζοντας: Δυόμιση ώρες, άρτια εκτέλεση, ήχος μπόμπα, κομματάρες, χορός, τραγούδι, συναίσθημα. Ο ορισμός της συναυλιάρας.
Για το rockoverdose.gr: Δημήτρης Σούρσος
Comments
