Το περιμέναμε με αδημονία αυτό το live, αφενός γιατί οι Flying Eyes κυκλοφόρησαν δισκάρα (και) φέτος, αφετέρου διότι συνοδεύονται από τους ανερχόμενους Golden Animals, που -στα χαρτιά τουλάχιστον- έχουν τα φόντα να μας δώσουν όμορφα πράγματα στο εγγύς μέλλον, ενώ το γεγονός ότι με αυτό το πακέτο ξεκινάει ουσιαστικά η φετινή συναυλιακή σεζόν -μιας και οι Witchcraft δεν μας έκαναν τελικά τη χάρη- προσέθεσε αυτό το extra touch ενθουσιασμού που απαιτούσε η περίσταση.
Κάπου εκεί μετά τις δέκα, το δίδυμο των Tommy Eisner και Linda Beecroft, αποφάσισε να γεμίσει με ήχους διαφορετικούς από την κουβεντούλα των παρευρισκόμενων και τις επιλογές του DJ τα λίγα τετραγωνικά του Αν.
Το στήσιμο κάπως παραξένευσε.
 |
 |
Ο Tommy τόλμησε τη μαύρη καπαρντίνα Σεπτέμβρη μήνα στην Αθήνα και η Linda εμφανίστηκε πίσω από τα ντραμς σχεδόν όρθια, με το σκαμπώ να είναι ρυθμισμένο όσο πιο ψηλά γίνεται. Για αέρα Glastonbury μίλησε ένας φίλος μεταξύ σοβαρού και αστείου, αναφερόμενος στο όλο παρουσιαστικό τους και δεν ξέρω αν πρέπει να συμφωνήσω.
Η μουσική σαγήνευσε.
 |
Το πως μόλις δύο άτομα στη σκηνή μπορούν να βγάλουν τόσο γεμάτο ήχο, παραμένει προσωπική μου απορία. Οι Golden Animals πάντως, σίγουρα ξέρουν την απάντηση. Χωρίς περιττά φτιασιδώματα, με μπόλικη ουσία και οδηγό το πάθος τους για το garage, την ψυχεδέλεια και την έρημο της California, μετέφεραν το “στα χαρτιά” που ανέφερά παραπάνω, ανετότατα στη σκηνή και το ανέβασαν και μερικά επίπεδα, παρά την αμηχανία τους στις όποιες άβολες παύσεις έμελε να υποστούν.
Μέτρησα αρκετά κομμάτια από το “Free Yοur Mind And Win A Pony”, ενώ θετικές εντυπώσεις άφησε και το άγνωστο ως στιγμής υλικό, το οποίο λογικα θα περιέχεται στο νέο τους άλμπουμ “Hear Eye Go”, που κατά πως φαίνεται θα μας απασχολήσει θετικά στο προσεχές μέλλον.
Πολύ τυχεροί που τους είδαμε, γιατί κάτι μου λέει ότι το ταξιδακι για Ελλάδα δύσκολα θα το ξανακάνουν.
Όσο για τους The Flying Eyes; Αυτοί κύριοι, ισοπέδωσαν κανονικότατα.
 |
 |
Αντλώντας από την πιο heavy πλευρά του ψυχεδελικού rock και με σύμμαχο την ηχάρα τους δεν νομίζω να άφησαν ούτε άτομο παραπονεμένο. Ντράμμερ θηρίο κανονικό, μπάσο στιβαρό, κιθάρες που κεντούσαν, πριόνια από και προς το πουθενά και αυτή η ελαφρώς Danzig-ική φωνή που έρχεται να δέσει ιδανικά όλα τα υπόλοιπα.
 |
 |
Οι κομματάρες τους αποδόθηκαν ακόμα πιο κομματάρες και στα jammy μέρη παιζόταν μπάλα “διαστημική”. Τα εβδομήντα λεπτά που κράτησε η εμφάνιση τους ήταν πολύ λίγα για να χορτάσεις αυτό το συγκρότημα, έστω κι αν δεν υπήρχε ούτε μία περιττή στιγμή, έστω κι αν έκλεισαν με μια από τις πιο ξεσηκωτικές εκτελέσεις του “I Wanna Be Your Dog” που έχω ακούσει.
 |
Πραγματικό αρνητικό, η όχι ακριβώς μικρή, αλλά σίγουρα “χλιαρή” προσέλευση. Αρνητικό που κάλλιστα την επόμενη φορά διορθώνεται, αν κοινωνήσουμε αυτό που σταθήκαμε τυχεροί να δούμε και να ακούσουμε.
Spread the word.
Για το rockoverdose.gr: Δημήτρης Σούρσος
Comments
