Από τους Guns N ’Roses και Mötley Crüe μέχρι τους Anthrax, Death και Sepultura, αυτοί είναι οι δίσκοι που καθόρισαν το 1987
Το 1987 ήταν η χρονιά που το rock και το metal ήταν στα πολύ πάνω του. Το MTV μετέτρεψε τους Def Leppard και Guns N ’Roses σε δύο από τις μεγαλύτερες μπάντες του πλανήτη. Στο άλλο άκρο της τροφικής αλυσίδας του metal, το underground γέμιζε με τρελές νέες ιδέες, από το grindcore και το death metal έως το αναδυόμενο power metal κίνημα.
Στον πραγματικό κόσμο, ο Ronald Reagan κατέλαβε τον Λευκό Οίκο, ο τηλε-ευαγγελιστής Jim Bakker ενεπλάκηκε σε σεξουαλικό σκάνδαλο, ξεκίνησαν οι εργασίες για τη σήραγγα της Μάγχης που συνδέει το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία και οι Simpsons έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στην τηλεόραση και η Ελλάδα πήρε το Eurobasket.
Έτσι, λοιπόν, ακούγεται το 1987…
Anthrax – Among The Living
Τρεις από τους Big Four κυκλοφόρησαν καθοριστικά άλμπουμ το 1986: οι Metallica με το Master Of Puppets, οι Slayer με το Reign In Blood και οι Megadeth με το Peace Sells… But Who’s Buying?. Το 1987, οι Anthrax «κονταροχτυπήθηκαν» με αυτό που ο ντράμερ Charlie Benante χαρακτήρισε το “signature album” τους.
Το Among The Living ήταν το άλμπουμ που τους ανέδειξε, το οποίο έφτασε στο Top 20 του Ηνωμένου Βασιλείου και θεωρείται ως ένα κλασικό thrash άλμπουμ. Το άλμπουμ ξεχειλίζει από ωμή ενέργεια, με ένα συνδυασμό ταχύτητας και βαρύτητας που αποδεικνύεται απίστευτα αποτελεσματικός στο ομώνυμο κομμάτι, Caught In A Mosh και στο I Am The Law εμπνευσμένο από τον Judge Dredd. Και στο Indians, οι Anthrax βρίσκει κανείς το δικό τους Run To The Hills.
Bathory – Under The Sign Of The Black Mark
Οι Bathory ήταν το συγκρότημα που πήραν το αρχετυπικό black metal των Venom και το έφτασαν στο λογικό επόμενο βήμα του, εδραιώνοντας το σκανδιναβικό στυλ των δαιμονικών φωνητικών, των εξαγριωμένων παγωμένων riff και των απλών, αδιάκοπων κρουστών. Γιατί λοιπόν τόσο κάτω στη λίστα; Το ντεμπούτο του 84 και το άλμπουμ The Return του 85 είναι αναμφισβήτητα πιο πολύτιμα έργα, αλλά αυτό το τρίτο άλμπουμ είναι αναμφισβήτητα η μουσική κορυφή τους, και η χρήση της ψυχρής, έντονης και υπνωτικής επανάληψης παραμένει εξαιρετικά αποτελεσματική και επηρεάζει ακόμα και σήμερα.
Candlemass – Nightfall
Αφιερωμένοι προμηθευτές του doom metal από το 1984, το πρωταρχικό πλήρωμα του Leif Edling απέτιε φόρο τιμής στους Black Sabbath πολύ πριν ξεσπάσουν οι stoner και doom σκηνές, και τα δύο πρώτα τους άλμπουμ - Epicus Doomicus Metallicus και αυτός ο μνημειακός επόμενος δίσκος - είναι ανάμεσα στα πιο σεβαστά άλμπουμ στην ιστορία του metal. Ενώ ο ρασοφορεμένος νέος τραγουδιστής Mesa Marcolin έφερε νέες επικές διαστάσεις στο The Well Of Souls και Mourner's Lament, ο MVP των Σουηδών ήταν ο κιθαρίστας Edling: βάζοντας τον Tony Iommi στην άκρη, είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς κάποιον που να έχει γράψει τόσα πολλά σφυρηλατημένα riffs. Ένα αληθινό ορόσημο της δεκαετίας του '80.
Celtic Frost – Into The Pandemonium
Ο πρώην ιθύνων νους των Celtic Frost Tom Fischer - γνωστός και ως Tom G Warrior - είναι ένας από τους σπουδαίους οραματιστές του metal και το δεύτερο άλμπουμ της ελβετικής μπάντας ήταν το magnum opus του. Κανένα συγκρότημα δεν έχει κάνει άλμπουμ όπως το Into The Pandemonium πριν ή μετά τη κυκλοφορία του. Παίρνοντας το thrash metal ως το σημείο εκκίνησης τους, οι Frost μπήκαν σε αχαρτογράφητα εδάφη για ένα συγκρότημα: θλιβερά μνημόσυνα, λειτουργικοί θρήνοι, post-punk εξώφυλλα, πρωτόγονο hip hop και ακόμη και pop-friendly δεύτερες φωνές - κανένα μουσικό μονοπάτι δεν έμεινε εκτός ορίων. Δε βαφτίστηκε «avant garde metal» για το τίποτα - ήταν κάτι εντελώς καινούριο.
Death - Scream Bloody Gore
Το άλμπουμ που γέννησε μια νέα γενιά metalheads. Το ντεμπούτο των Death, Scream Bloody Gore, έμελε χωρίς να το θέλει να παράσχει το αρχέτυπο για το τι θα γινόταν το death metal είδος.
Αυτή η σταδιακή θεοφάνεια οφειλόταν κυρίως στην εμφάνιση της λαρυγγικής προσέγγισης του Chuck Schuldiner στα φωνητικά, η μόνη πτυχή που ξεχώρισε τους Death από τους σύγχρονούς τους του thrash metal - ένα είδος από το οποίο πήρε έμπνευση.
Η κορυφή των πρώτων ντέμο και των lineup, το Scream Bloody Gore βύθισε τις thrash ρίζες του, μαγεύοντας με τον τρόμο του και την τρομερή αισθητική του Chuck.
Def Leppard - Hysteria
Κυκλοφόρησε σε CD καθώς είχε ήδη αρχίσει να παίρνεται σοβαρά υπόψη, αυτός ο υψηλής τεχνολογίας, κρυστάλλινος, διάρκειας μιας ώρας επικός δίσκος εκτόξευσε τους Def Leppard στη στρατόσφαιρα. Η υπέροχη παραγωγή του Mutt Lange και τα μνημειώδη ρεφραίν των Leppard ήταν ένας απόλυτα πετυχημένος συνδυασμός. Το χιουμοριστικό Pour Some Sugar On Me ήταν το πρώτο hit, αλλά ακολούθησαν τουλάχιστον άλλα έξι single που μπήκαν στα charts, συμπεριλαμβανομένων των Animal, Women, Armageddon It και της τεράστιας μπαλάντας Love Bites. Το Hysteria παρέμεινε αρκετά δημοφιλές και πολύ μετά αφότου κυκλοφόρησε, και αποτελεί ένα από τα αποκλειστικά άλμπουμ συγκροτημάτων που τους έχει απονεμηθεί ο τίτλος Diamond στις ΗΠΑ.
Faith No More – Introduce Yourself
Το proto funk-metal και ο χλευαστικός σαρκασμός σε συνδυασμό με tribal beats με την ευγενική χορηγία πέντε απροσάρμοστων κοκαλιάρηδων από το San Francisco ήταν μια απίθανη συνταγή επιτυχίας. Αλλά, το ταξίδι των Faith No More από το underground alt-rock της δεκαετίας του '80 στο σταριλίκι με το MTV ξεκίνησε στα σοβαρά με το δεύτερο άλμπουμ τους, και το κομμάτι τους We Care A Lot.
Ο τραγουδιστής Chuck Mosley, ο άνθρωπος πίσω από το μικρόφωνο εδώ, είχε μια φωνή που θα μπορούσε να περιγραφεί απλά ως «χαρακτηριστική», αλλά αυτό ήταν το θέμα. Οι FNM ήταν αιώνια ασυμβίβαστοι που αντιστέκονταν στο να μπαίνουν σε οποιαδήποτε «κουτάκια»: το droning post-punk, το art-thrash και ο γενικότερος αέρας του δε-με-νοιάζει τίποτα εμπότισε το Faster Disco και το Chinese Arithmetic. Ακόμα και χωρίς την μετέπειτα επιτυχία τους, το Introduce Yourself εξακολουθεί να αποτελεί έναν μοναδικά λαμπρό δίσκο.
Guns N’ Roses – Appetite For Destruction
Είναι σχεδόν αδύνατο να εξηγήσουμε επαρκώς τον αντίκτυπο του ντεμπούτου των Guns N ’Roses. Δεν έμοιαζε σε τίποτα απ’ ό,τι είχαμε ακούσει στο παρελθόν - ο ήχος μιας αλήτικης συμμορίας του LA με ένα βασανισμένα ιδιοφυή frontman και ένα πρωτοεμφανιζόμενο guitar hero που έχει μια τάση να φορά ημίψηλα καπέλα. Από το δυσοίωνο άνοιγμα του Welcome To The Jungle στο αμείλικτο Rocket Queen, το Appetite καταλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα από υπερ-μπαλάντες (Sweet Child O ’Mine) έως τους απόλυτους ύμνους για έναν νέο ροκ κόσμο όπως στα Paradise City και Mr. Brownstone. Δεν καταλάβαμε τι μας χτύπησε.
Helloween – Keeper Of The Seven Keys Pt 1
Η άφιξη του νέου τραγουδιστή, Michael Kiske, επέτρεψε στους Helloween να γυμνάσουν τους μουσικούς τους μυς πολύ πιο πέρα από τους περιορισμούς του θορυβώδους, ταχύτατου speed metal του ντεμπούτου άλμπουμ τους, Walls Of Jericho. Το αποτέλεσμα ήταν ένας εκθαμβωτικός επόμενος δίσκος που συνδύαζε την ορμή τους με τη μελωδική δύναμη των Maiden και των Priest και μια επιπρόσθετη μερίδα ανισόρροπης μεγαλοστομίας.
Χάρη στις κιθάρες των Kai Hansen και Michael Weikath που είναι έτοιμες να μονομαχήσουν και τα οξύφωνα φωνητικά του Kiske, τραγούδια όπως το απίστευτα πιασάρικο Future World, το βροντερό Twilight Of The Gods και το εκτενές, διαρκείας 13 λεπτών, "Halloween", ακούγονταν ανόμοια από οτιδήποτε άλλο. Οι σπόροι για την έκρηξη του power metal ρίχτηκαν εδώ - σπόροι που θα άνθιζαν ένα χρόνο αργότερα με την εξίσου λαμπρή συνέχεια του Keeper.
King Diamond – Abigail
Έχοντας καθιερώσει τον επαναπροσδιορισμένο ήχο του και την αισθητική του στο δίσκο Fatal Portrait του 1986, ο King Diamond έβαλε μπρος το δημιουργικό επιταχυντή για τον επακόλουθο του. Ένας άψογος, κλασικός δίσκος από όπου και να τον πιάσεις, ο Abigail επέδειξε τη φλογερή χημεία μεταξύ του King και του κιθαρίστα Andy LaRocque σε μια πραγματικά ανατριχιαστική ιστορία στοιχειωμένων αρχοντικών, νεκρών παιδιών και, φαινομενικά, μεταθανάτιου αυτο-κανιβαλισμού.
Τα τραγούδια είναι όλα φανταστικά, φυσικά: από το αθάνατο εισαγωγικό Arrival και το ανατριχιαστικό A Mansion In Darkness έως το μνημειώδες, δολοφονικό φινάλε του Black Horsemen, το Abigail είναι μια υπέροχα διεστραμμένη παράσταση τρόμου με άψογα riff στη φαρέτρα του.
Manowar – Fighting The World
Έχοντας ξεκόψει από δύο μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες μέσα σε τέσσερα χρόνια, οι Manowar ανέκαμψαν δριμύτεροι υπογράφωντας στη περίφημη Atlantic Records για το πέμπτο άλμπουμ τους.
Παρ 'όλα αυτά, μια νοοτροπία πολιορκίας επικράτησε στο πολεμικό ομώνυμο κομμάτι και στο Blow Your Speakers που αβάνταρε το MTV. Όπως απέδειξαν αυτοί οι προκλητικοί και λαμπροί ύμνοι του heavy metal, οι Manowar γνώρισαν τεράστια επιτυχία.
Επίσης, περιλαμβανόμενο σε αυτό το άλμπουμ βρίσκεται το Black Wind, Fire & Steel, σπέρματα του οποίου αποτέλεσαν βασική επιρροή στο σύγχρονο ευρωπαϊκό power metal και battle metal, καθώς και μια επανεκτέλεση του ισχυρού, σχεδόν μυστικιστικού Defender του 1983, έχοντας ξανά μαζί τους τον Orson Welles, στην τελευταία μεγάλη παράσταση αυτού του θρύλου.
Mötley Crüe – Girls Girls Girls
Μέχρι το 1987, ένα δεύτερο κύμα μακρυμάλληδων εμφανίστηκε στο LA - συμπεριλαμβανομένων των Guns N ’Roses - που την «έμπαιναν» στους Mötley Crüe.
Όμως, οι Crüe ήταν ακόμα μάχημοι στη σκηνή του Λος Άντζελες και με το Girls, Girls, Girls, το ομώνυμο κομμάτι από το τέταρτο άλμπουμ τους, γιόρτασαν την χλιδάτη ζωή: ένα αφιέρωμα στα αγαπημένα στριπτιτζάδικα της μπάντας παρέα με μηχανές Harley.
Αποδείχτηκε ένας δυναμικός arena rock δίσκος που σκαρφάλωσε στο Νο.2 του chart των ΗΠΑ. Αλλά ανάμεσα στα μεγαλειώδη riff και ρεφρέν, οι στίχοι του Nikki Sixx ξεδίπλωσαν μια απαίσια πτυχή: το Wild Side, μια δήλωση για το τι συμβαίνει στους πιο κακόφημους δρόμους του Los Angeles και το Dancing On Glass, μια νοσηρή αφήγηση για τον εθισμό στην ηρωίνη του συγγραφέα.
Napalm Death – Scum
Η πιο σημαντική βρετανική metal μπάντα μετά τους Iron Maiden; Χωρίς δεύτερη σκέψη. Το πρώτο άλμπουμ των νονών του grindcore, Napalm Death, ήταν μια έκρηξη θορύβου και οργής. Τα υψηλής ταχύτητας blastbeats και τα «συμπαγή» growls γελοιοποιήθηκαν εκείνη την εποχή, αλλά το σοκ του κύματος που διέδωσε αυτό το ορόσημο του ακραίου ήχου ανά τις δεκαετίες επηρέασε όλους, από τους Slipknot έως τον Andrew W.K.
Το γεγονός ότι οι δύο πλευρές του πρωτότυπου βινυλίου ηχογραφήθηκαν από δύο ξεχωριστά lineups - η πρώτη με τον μελλοντικό ιδρυτή των Godflesh, Justin Broadrick, η δεύτερη με τον, συντόμως γενόμενο, αρχηγό των Cathedral, Lee Dorrian - και ακούγονται σαφώς διαφορετικές μεταξύ τους, προσέφερε στην όλη αίσθηση ελεγχόμενης αναρχίας.
Ozzy Osbourne – Tribute
Είχαν περάσει πέντε χρόνια από το θάνατο του Randy Rhoads όταν ο Ozzy Osbourne αποφάσισε την κυκλοφορία αυτού του διπλού live set δίσκου, ηχογραφημένος κατά τη διάρκεια της τελικής τους περιοδείας μαζί το 1981. Σε μια χειρόγραφη σημείωση που εκτυπώθηκε στο εξώφυλλο του άλμπουμ, ο Ozzy δήλωσε: «Δίστασα να κυκλοφορήσω αυτό το άλμπουμ για πολλούς λόγους, αλλά τώρα αισθάνομαι ότι είναι η κατάλληλη στιγμή. "
Το Tribute είναι εύκολα το καλύτερο από τα πολυάριθμα ζωντανά άλμπουμ του Ozzy, όπως φαίνεται από τις λαμπρές εκτελέσεις των Crazy Train και Suicide Solution. Το απόσπασμα από το στούντιο του υπέροχου οργανικού, Dee, του Rhoads προσθέτει ένα οδυνηρό φινάλε. Όπως, σωστά, είπε ο Ozzy, «Ήταν ένας ήρωας, ένας αληθινός θρύλος».
Sarcofago – I.N.R.I
Όταν το ιδρυτικό μέλος και κιθαρίστας των Sepultura, Wagner "Antichrist" Lamounier, έφυγε το 1985, υποτίθεται επειδή ένιωθε ότι έγιναν πολύ εμπορικοί, ξεκίνησε ένα υπόγειο τέρας με τους Sarcofago. Παρόλο που δεν έφτασαν ποτέ την εμπορική επιτυχία των Sepultura, είναι αδιαμφισβήτητο ότι τους εξίσωσαν όσον αφορά το αντίκτυπο τους στην παγκόσμια σκηνή του metal.
ΤΟ I.N.R.I συνδύασε την πρωτόγονη οργή των Venom, Sodom και Hellhammer και την πέρασε μέσα από ένα πρίσμα φανατικού πάθους της Νότιας Αμερικής για να δημιουργήσει ένα αρχέτυπο για κυριολεκτικά χιλιάδες black και black thrash μπάντες. Ο Euronymous των Mayhem υιοθέτησε το corpse paint λόγω της αγάπης του για αυτό το άλμπουμ, θέτοντας τα θεμέλια για όλους, από τους Darkthrone έως τους Behemoth.
Savatage – Hall Of The Mountain King
Μετά το εκπληκτικό ντεμπούτο του 1983, Sirens, αυτοί οι ιδιότροποι πρωτοπόροι της Florida κυκλοφόρησαν δύο απογοητευτικούς δίσκους.
Προφανώς κατευθυνόμενοι στην εμπορική λήθη, το κουαρτέτο επαναβαθμονομήθηκε και συγκέντρωσε τις δυνάμεις του, ωριμάζοντας και προχωρώντας πέρα από το σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, «άρρωστο» power metal του ντεμπούτου - έναν ήχο που δεν θα ξαναεπισκέπτονταν μετά από το ασταμάτητο πέσιμο στην τρύπα του λαγού της ροκ όπερας με το Gutter Ballet του 1989.
Δε θα μπορούσαν, παρά ελάχιστα, να βελτιωθούν μπροστά στο μεγαλείο του Hall Of The Mountain King. Σίγουρα όχι μετά τον τραγικό θάνατο του guitar hero, Criss Oliva, το 1993, του οποίου τα άγρια, ρευστά νεοκλασικά σόλο στολίζουν τον Hall με βασιλική φινέτσα.
Sepultura - Schizophrenia
Ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός από το συναρπαστικό, ίσως παιδικό, ντεμπούτο, Morbid Visions, των νεαρών Sepultura, το Schizophrenia σύστησε στον κόσμο τον νέο κιθαρίστα Andreas Kisser και τα thrash riffs του που θα γίνουν το σήμα κατατεθέν της μπάντας στις επόμενες κυκλοφορίες. Πολύ πιο ραφιναρισμένο, με νεύματα στους Metallica και Slayer στα Septic Schizo και Screams Behind The Shadows, το άλμπουμ αυτό διατηρεί ένα ζοφερό σκοτάδι που εξακολουθεί να σε διαπερνά τρεις δεκαετίες μετά.
Testament - The Legacy
Εύκολα κονταροχτυπιέται με τα μεγαλύτερα και καλύτερα ντεμπούτα του thrash στην πιο «εύφορη» εποχή του είδους, αυτό το ντεμπούτο των Testament είναι γεμάτο με έντονη μουσικότητα, απειλητικά riff και μια νεανική ζωντάνια που συνεχίστηκε καθ 'όλη την υπόλοιπη δεκαετία. Ο ύμνος Over The Wall σε συνδυασμό με το αδιάκοπα επιθετικά C.O.T.L.O.D. και First Strike Is Deadly σταθεροποίησε τη θέση της μπάντας ως πρωτοπόρους της σκηνής του Bay Area.
Voivod - Killing Technology
Το τρίτο άλμπουμ των Voivod ήταν ένα υπερδιαστημικό άλμα μακριά από το πρωτόγονο thrash των προκατόχων του. Η όλο και πιο περίπλοκη μουσική και η ποιότητα της παραγωγής στα ύψη συνδυάστηκαν για να δημιουργήσουν ένα πρώιμο progressive metal ορόσημο. Εννοιολογικά, επίσης, εισέρχοντε σε ένα νέο σύμπαν: ένα που αντλεί επιρροή από τον συνεχιζόμενο Ψυχρό Πόλεμο και το διαρκές φάσμα του ολοκληρωτισμού. Δεν εξομάλυνε τις «λειαντικές» τους διαθέσεις, απλώς τις ξαναγράψε σε ένα διαφορετικό κβαντικό βασίλειο. Ήταν πραγματικά μουσική από άλλη διάσταση.
Whitesnake – 1987
Είναι οι Whitesnake απλώς όχι όπως τους γνωρίζαμε. Με τον David Coverdale να απομακρύνει τις παλιές, μπλουζ-ροκ κλίσεις, αποφάσισε να συνεργαστεί με πιο φιλικά προς το MTV πρόσωπα και ηχογράφησε το σημαντικό 1987. Με ένα «σκασμό» απο hit singles, Here I Go Again, Is This Love, Crying In The Rain, κατέκτησε τον κόσμο. Η επιτυχία του υποβοηθήθηκε, επίσης, από την εμφάνιση της απίστευτα γοητευτικής τότε συζύγου του Tawny Kitaen στα συνοδευτικά βίντεο κλιπ.
Για το Rock Overdose,
Γιάννης Παπαγιάννης
Comments
