Τον τελευταίο καιρό έχει παρατηρηθεί όλο και περισσότεροι μουσικοί να φτιάχνουν tribute bands σε μπάντες που επηρέασαν όλους μας τόσο σαν απλούς ακροατές, όσο και σαν μουσικούς. Αυτό μου έδωσε την αφορμή να αναρωτηθώ, όπως και οι περισσότεροι από εσάς υποθέτω, για αρκετά πράγματα. Ανάμεσα σε αυτά το αν τελικά υπάρχει κορεσμός στη μουσική, το αν η διασκευή είναι η εύκολη λύση ή είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπορούμε να αποδώσουμε σε όλους αυτούς τους “μεγάλους” που με τη μουσική τους και τους στίχους έγιναν η αφορμή για όλα αυτά που τώρα είμαστε?
Με αυτές λοιπόν τις σκέψεις αποφάσισα να βάλω στο παιχνίδι και αρκετούς μουσικούς από την Ελληνική σκηνή, παραθέτοντας την δική τους άποψη πάνω στο θέμα.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Σημ. Λόγω του ότι δεν ήταν δυνατόν να χωρέσουν όλες οι απαντήσεις σε ένα άρθρο, θα ολοκληρωθεί σε 2 μέρη. (ίσως και σε 3)
Το πρώτο μέρος θα το βρείτε εδώ
Για το RockOverdose Κατσιρέας Χρήστος
Φραγκίσκος Σαμοΐλης (Inner wish, X-Piral, Fire And Steel)
Οι tribute μπάντες είναι αλήθεια ότι ξαφνικά έχουν γίνει κατά κάποιο τρόπο μόδα στην Ελλάδα. Αυτό δεν είναι κακό κατά τη γνώμη μου, μιας και βλέπω τις tribute μπάντες σαν τις άπειρες άλλες διασκευομπάντες που παίζουν σε μαγαζιά δεκαετίες τώρα, με τη μόνη διαφορά ότι είναι επικεντρωμένες σε ένα και μόνο συγκρότημα και δεν πρόκειται ποτέ να ζήσουν οικονομικά απο αυτό. Άλλωστε σε όποιον δεν αρέσει, πολύ απλά δεν πάει, οπότε γιατί να είναι κάτι κακό ή να το επικρίνει; J
Δεν υπάρχει θέμα σύγκρισης μιας tribute μπάντας με την αυθεντική. Σίγουρα δε μπορείς να νιώσεις το ίδιο βλέποντας μια tribute μπάντα όπως θα ένιωθες βλέποντας την αυθεντική. Όσο καλά και να παίζουν (αν όχι όλες όσες ξέρω, σίγουρα η συντριπτική πλειοψηφία τους το κάνει εξαιρετικά), δεν είναι τίποτα παραπάνω απο κάποιους μουσικούς που κάνουν πρωταρχικά το κέφι και το μεράκι τους. Και αυτό το κέφι, το μεράκι και την αγάπη για το heavy metal προσπαθούν να περάσουν και στους 5-10-100-500-1000 που θα είναι απο κάτω για να τους δούν, πολλές φορές παίζοντας και κομμάτια που γουστάρουν και που οι αυθεντικές μπάντες είτε έχουν ξεχάσει ότι έχουν, είτε αγνοούν επιδεικτικά, είτε δεν τους κάνουν πλέον για εμπορικούς σκοπούς. Ούτε οι σκηνές είναι οι ίδιες, ούτε τα μηχανήματα, ούτε οι παραγωγές, ούτε τίποτα απο όλα αυτά. Δεν κρύβονται χιλιάδες και εκατομμύρια ευρώ απο πίσω, ούτε rock-star-ιλίκια, ούτε πολυεθνικές, ούτε τίποτα. Μόνο απλή και αγνή αγάπη για το heavy metal και τίποτα παραπάνω. Αυτό δε θα έπρεπε να είναι πρώτα και πάνω απο όλα η μουσική άλλωστε; Ή μήπως ξεχάσαμε για ποιό λόγο χτυπήσαμε πρώτη φορά τύμπανα, γρατζουνίσαμε κιθάρα, γκαρίξαμε πίσω απο ένα μικρόφωνο και κάναμε την πρώτη μας μπάντα;
Οι tribute μπάντες δεν αντικαθιστούν ούτε τις αυθεντικές, αλλά ούτε και τις μπάντες που παίζει ο κάθε ένας απο εμας. Απλά είναι μία ακόμα έκφραση της αγάπης που έχει ο καθένας μας για τη μουσική και συγκεκριμένα για το heavy metal. Τόσο απλά και καθαρά.
Mανώλης Τσίγκος (Inner Wish, Rock n Roll Children, Saints n Sinners, Aima star)
Το θέμα tribute bands, ως κιθαρίστας σε δύο από αυτές, έχει διάφορες όψεις, αναλόγως πώς θές να το δείς… Η δική μου άποψη είναι ότι εφόσον οι μεγάλες μπάντες του παρελθόντος σιγά σιγά αποσύρονται λόγω ηλικιακής εκφύλισης, πολύ ωραίο είναι που άνθρωποι – μουσικοί που μεγαλώσανε με όλους αυτούς να θέλουν να τους τιμήσουν και να τα τους διατηρήσουν μέσα από τα τραγούδια τους και live, έτσι ώστε να ακούγονται αυτά από ανθρώπους νεώτερους ή και από εμάς που γαλουχηθήκαμε με τις μουσικές και τους στίχους τους.
Από την άλλη θα έλεγα ότι αυτό που προέχει στη μουσική είναι η δημιουργία, οπότε πολύ εύκολα μπορεί κάποιος να γίνει γνωστός απλά αναπαράγοντας τραγούδια άλλων χωρίς να μοχθήσει στο ελάχιστο για να γράψει δικά του πράγματα… Έτσι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση… Ναι γουστάρω πολύ τις tribute μπάντες, αλλά γουστάρω πολύ περισσότερο όταν φτιάχνω τραγούδια με την Inner-φαμίλια. Το θέμα είναι τι θα επιλέξει κανείς, αν μπορεί να τα κάνει και τα δύο ακόμη καλύτερα… Όμως το αίσθημα της δημιουργίας δεν συγκρίνεται με τίποτα ακόμα και αν είσαι tribute μπάντα και παίζεις σε 20.000 κόσμο τραγούδια άλλων.
Ελπίζω μόνο όλες αυτές οι ¨φόρος τιμής μπάντες ¨ (επειδή πληθύνονται όλο και περισσότερο) να μην είναι απλά ακόμη μια μόδα που θα περάσει σύντομα αλλά να έχουν δημιουργηθεί από ανθρώπους που το πονάνε, το λέει η ψυχούλα τους και έχουν το μουσικό σαράκι να παίζουν και να αναπαράγουν τη ζωή τους μέσα από όλα αυτά τα μέγιστα τραγούδια… Αυτά από εμένα.
George Emmanuel (Valet Parn)
Πιστεύω πως είναι πολύ καλή φάση κυρίως για το ακροατήριο και όχι ως προς τη συμμετοχή ενός μουσικού σ' αυτές. Είναι καλό όταν σου δίνετε η δυνατότητα να ακούσεις ζωντανά τραγούδια μιας μπάντας που ποτέ δεν θα μπορούσες να δεις π.χ. Led Zeppelin , όμως νομίζω πως δεν είναι και τόσο καλό να καυχιέσαι ότι ο κόσμος "γούσταρε και τραγουδούσε τους στίχους" μιας και τα τραγούδια είναι άλλης μπάντας και όχι των εκτελεστών.
Eliz FoxyFord (Wild Kitten)
"Οι απόψεις διίστανται όσον αφορά τις tribute bands... πολλοί τους θεωρούν losers, που απλά δε μπόρεσαν ποτέ να κάνουν κάτι δικό τους και είναι προσκολλημένοι στη σκιά μιας μεγάλης μπάντας για να τραβήξουν κάποια θεμελιώδη προσοχή από τον κόσμο... Κι όμως προσωπικά εγώ έχω περάσει απίστευτα σε συναυλίες από tribute bands! Η ενεργεία που βγαίνει είναι διάχυτη σ' όλο το χώρο γιατί απλά τυχαίνει να έχεις fans ενός μεγαθήριου συγκροτήματος off αλλά και on stage!! Κοινό και μπάντα περνούν όλοι καλά αφού δεν υπάρχει το άγχος να προσφέρεις ένα δικό σου άγνωστο τραγούδι στο κοινό και να πρέπει να το υποστηρίξεις όσο καλυτέρα γίνεται! Είσαι ήδη καλυμμένος απ' αυτό το θεμα, ξερεις ότι όλοι θα γουστάρουν με τα πασίγνωστα τραγούδια που θα πεις!!Απλά, ως tribute band ξέρεις ότι θα πορευτείς χωρίς απαιτήσεις εξέλιξης για περαιτέρω προσοχή πέρα των θαμώνων των τοπικών μαγαζιών...Εν κατακλείδι, προσωπικά υποστηρίζω στο μέγιστο βαθμό την ύπαρξη των tribute bands γιατί απλά γουστάρουμε, περνάμε απίστευτα, τραγουδάμε όλοι μαζί συνέχεια χωρίς κολλήματα και ανασφάλειες κι όταν βλέπεις ότι η tribute band αξίζει τα μέγιστα από παρουσία κι από performance, ε σίγουρα τα μέλη της δε θα μείνουν στο tribute, να σαι σίγουρος ότι θα δημιουργήσουν και το δικό τους αποκλειστικό έργο on the side!!"
Τasos Asonitis (Wings In Motion)
Το νόημα και ο λόγος ύπαρξης μιας tribute μπάντας είναι η ανάγκη ενός μουσικού να αναπαράγει αυτούσια τη μουσική ενός καλλιτέχνη που έχει αγαπήσει, όπως την έχει αγαπήσει, χωρίς να θέλει να εισάγει σε αυτήν το προσωπικό του στοιχείο. Φυσικά αυτό δεν έχει κάτι το αρνητικό εφ' όσον μιλάμε πάντα για τέχνη, κι ο καθένας εκφράζεται μέσω αυτής όπως αισθάνεται ειλικρινής. Μια tribute μπάντα μπορεί να αποτελέσει το θεμέλιο μιας σημαντικής καριέρας(όπως έχει συμβεί στις περιπτώσεις των πιο γνωστών tribute bands), αλλά και παγίδα για έναν ,νέο κυρίως, μουσικό. Παγίδα γιατί μπορεί ο μουσικός να αφεθεί στην ερμηνεία των αγαπημένων του τραγουδιών και να αμελήσει την ανάγκη να αναζητήσει το δικό του προσωπικό ύφος μέσα από την δική του μουσική. Σε κάθε περίπτωση μόνο ο ίδιος ο μουσικός μπορεί να κρίνει αν τον καλύπτει η εμπειρία μιας tribute μπάντας ή θέλει κάτι παραπάνω.
Παπανικολάου Μπάμπης (Planet Of Zeus)
Tribute μπάντες...Μια φάση που μυρίζει παρελθόν...λίγο εφηβεία...και ως γνωστόν ότι έρχεται από το παρελθόν 9 στις 10 φορές είναι όμορφο.
Η tribute μπάντα δεν χρειάζεται να αποτελείται από τους καλύτερους παίχτες, ούτε να αποδίδουν πιστά στο 100% κάθε νότα. Η υποχρέωση της όμως ( και ίσως πιο δύσκολος στόχος να καταφέρει) είναι να βγάλει στη σκηνή αυτή την αρρώστια που έχει για το συγκρότημα που διασκευάζει. Την ίδια αρρώστια δηλαδή που έχουν και οι απο κάτω. Να ταξιδέψει τον κόσμο πίσω στον χρόνο και να τον κάνει να περάσει καλά.
Τα συγκροτήματα αυτού του είδους τις περισσότερες φορές το κάνουν μόνο για την καύλα (κάτι που διάφορα συγκροτήματα που διασκευάζονται έχουν σταματήσει να κάνουν εδώ και χρόνια και ας τα αγαπάμε) οπότε αν ποτέ βρεθείς σε κάποιο μπαρ που βαράει μια μπάντα διασκευών απλά αφέσου, ρούφα λίγη από τη μπύρα σου και σιγοτραγούδησε μαζί τους...και το επόμενο στάδιο είναι σίγουρα ένα χαμόγελο.
Comments
