Όταν πρίν πολλά χρόνια ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τους WARLORD αγοράζοντας το " And the cannons of destruction have begun..." έπαθα ένα πραγματικό μουσικό εκστασιασμό.Αυτός ο δίσκος έμελλε να με σημαδέψει για πάντα και το κόλλημά μου με την συγκεκριμένη μπάντα είναι γνωστό σε όλους νομίζω.
Σε όλα αυτά τα χρόνια η σκέψη να τους δω live μόνο σαν ονείρωξη υφίστατο.Η μπάντα είχε διαλυθεί,ο ηγέτης της είχε σοβαρά προβλήματα οικογενειακά και τίποτα δεν έδειχνε ότι μπορούσα κάποτε να ακούσω κάτι νέο.Ακόμα κι η σύντομη επανένωσή τους πριν μερικά χρόνια και η εμφάνισή τους στο Wacken αποτέλεσε μια πολύ σύντομη παρένθεση.
Πριν σχεδόν ενάμιση χρόνο όμως κάτι άρχισε να κινείται,ο Bill Tsamis μετά από παρότρυνση οπαδών και φίλων,αποφασίζει να ξετυλίξει μια νέα σελίδα στην ένδοξη,παρότι σύντομη,ιστορία τους.Λίγο πριν το περσινό UTH ο φίλος Μανώλης Καραζέρης,σε ένα pre-show party που κάνω,μου εκμυστηρεύεται ότι προσπαθεί να φέρει την μπάντα για ζωντανή εμφάνιση στη χώρα μας και με ορκίζει να μην πω πουθενά τίποτα.Σεβόμενος την επιθυμία του και την εμπιστοσύνη που μου έδειξε,δεν αναφέρω τίποτα απλά περνάω μερικούς μήνες γεμάτους αγωνία και προσμονή.
Παρακολουθώ τα τεκτενόμενα στο στρατόπεδο της μπάντας,τις ετοιμασίες για νέο δίσκο και τελικά η βόμβα σκάει...οι WARLORD θα κάνουν μόνο 3 εμφανίσεις,μια στο KIT στη Γερμανία και 2 στην χώρα μας.Παρότι είχα ήδη την πληροφορία και την επεξεργαζόμουνα μέσα μου τόσο καιρό,όταν ακούστηκε επίσημα ένιωσα σαν να μην είχα ακούσει ποτέ τίποτα.΄
Ο καιρός κυλάει σαδιστικά και φτάνει η ώρα της κυκλοφορίας του νέου δίσκου.Το επόμενο πια βήμα είναι να αναμένουμε να ακούσουμε παλιά και νέα κομμάτια ζωντανά.Στο διάστημα αυτό η συναυλία της Αθήνας γίνεται sold out και ανακοινώνεται και δεύτερη ημέρα,οπότε η χαρά μου διπλασιάζεται.
Δεν θα αναφερθώ στο τι συνέβη κάποιες ημέρες πρίν τις συναυλίες,δεν σχολίασα τότε και δε θα το κάνω ούτε τώρα.
Και φτάνουμε στην 27η Απριλίου και όλοι οι δρόμοι οδηγούν πια στο Gagarin 205.Oι πληροφορίες από την εμφάνιση στην Γερμανία αλλά και την Θεσσαλονίκη την προηγούμενη Τετάρτη εξαπλώνονται με γοργούς ρυθμούς αλλά ταυτόχρονα και με κάπως
διαφορετικές απόψεις.
Θα αναφερθώ και στις δύο ημέρες σε αυτό το report οπότε ξεκινάμε απο το Σάββατο και φτάνοντας στο Gagarin 205 κατά τις 6 παρά,ήδη έχει αρκετό κόσμο έξω.Οι πόρτες ανοίγουν και η πρώτη μπάντα που θα άνοιγε και τις 2 ημέρες ήταν οι δικοί μας WAR DANCE.
Μου είχαν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις τις δύο προηγούμενες φορές που τους είχα δεί και συνέχισαν αυτή την καλή "παράδοση" και το σαββατοκύριακο.Όπως μας έχουν συνηθίσει,δεμένοι,προσεκτικοί και με όπλο τους το πολύ δυνατό epic metal που βαδίζει σε μονοπάτια που παραπέμπουν έντονα σε Manowar.Μας παρουσίασαν και δύο νέα κομμάτια,κι αυτά στο ίδιο κλίμα,αργά κι επικά.
Η συνέχεια,πάλι και για τις δύο ημέρες ανήκε στους επίσης δικούς μας DEXTER WARD.Με ένα νέο ΕΡ,"Stars and stripes",που το είχαν παρουσιάσει live την προηγούμενη ημέρα.Νομίζω ότι είναι από τις μπάντες που τιμούν την ελληνική σκηνή και ως μουσικοί αλλά και ως άτομα,αφού έχω την χαρά να τους γνωρίζω όλους και προσωπικά.
Για πολλοστή φορά ήταν πολύ καλοί,μπορώ να πω ότι έκαναν τα καλύτερά τους live ever,ήταν πολύ κεφάτοι,άρτια στημένοι και μελετημένοι επί σκηνής και μαζί με το νέο και παλιότερο υλικό τους μας πρόσφεραν,την πρώτη ημέρα μια διασκευή στο "Massacre" των Thin Lizzy και την δεύτερη στο "Powerslave" των Iron Maiden.Φορτσάτοι,γεμάτη δύναμη και όρεξη παρέσυραν αρκετά και το κοινό που έδειξε φανερά να περνάει καλά.Πουθενά δεν φάνηκε η κούραση αφού έπαιξαν τρεις ημέρες σερί.
Το Σάββατο πριν τους WARLORD,το πρόγραμμα είχε τους φοβερούς Ιταλούς DOOMSWORD.Μια μπάντα που με είχε στείλει αδιάβαστο όταν τους είχα δει στο Up the Hammers και ανυπομονούσα να ξαναζήσω την εμπειρία του live τους.
Ανέβηκαν επί σκηνής και μονομιάς άρχισαν να εξαπολύουν το μοναδικό τους epic doom metal με καταιγιστικό ρυθμό.Απίστευτος όγκος στον ήχο τους,επιβλητική παρουσία,εκπληκτικό παίξιμο από τα μέλη και ερμηνεία από τον Deathmaster ο οποίος έχει τον τρόπο του να σε αιχμαλωτίζει.Παρουσίασαν και ένα νέο κομμάτο με τίτλο "God of War".Εκτιμώ ότι ήταν ακόμα καλύτερη η παρουσία τους αυτή τη φορά και είχαν και σύμμαχο βέβαια τον εκπληκτικό ήχο που ήταν χαρακτηριστικό και τις 2 ημέρες και σχεδόν σε όλη τη διάρκεια των lives με απειροελάχιστες στιγμιαίες εξαιρέσεις.
Και φτάνουμε σε αυτό που όλοι πια περιμέναμε..οι WARLORD θα ήταν ζωντανοί μπροστά μας!!!
Την πρώτη ημέρα περιμέναμε περίπου μια ώρα αφού έπρεπε να διαμορφωθούν τα σκηνικά ενώ τη δεύτερη σαφώς λιγότερο.Αλλά ποιος νοιαζόταν για την αναμονή,εδώ περιμέναμε δεκαετίες,για κάποια λεπτά δεν αγχωνόμαστε.
Τα φώτα χαμηλώνουν,η εισαγωγή ξεκινάει και επιτέλους "Deliver us" και το όνειρο παίρνει πια σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μας και ακούμε τα ηχεία να πλημμυρίζουν τον χώρο.Οι δύο θρύλοι,Bill Tsamis και Mark Zonder είναι πάνω στο σανίδι.Μαζί τους,τα νέα μέλη για την περιοδεία,ο Paolo Viani στην κιθάρα,ο Philip Bynoe(Steve Vai/Ring of fire) στο μπάσο,ο Άγγελος Βαφειάδης στα πλήκτρα και ο Giles Lavery(Dragonsclaw) στα φωνητικά.
Οι πρώτες στιγμές και νότες με έχουν βρει με ένα περίεργο συναίσθημα,από τη μια πετάω στα σύννεφα κι από την άλλη δε μπορώ να πιστέψω ότι αυτό είναι πραγματικότητα κι όχι κάποιο περίεργο παιχνίδι της φαντασίας και ότι ξαφνικά θα ξυπνήσω κι όλα αυτά θα σβήσουν από μπροστά μου.Όχι,τελικά είναι απτή αλήθεια,νιώθω ρίγος καθώς ακολουθεί το "Winters tears",η συγκίνηση είναι φανερή σε όλους,ειδικά στους πρεσβύτερους σαν εμένα που έχουμε συνδέσει κάποιες στιγμές της ζωής μας με αυτά τα τραγούδια και τις μελωδίες και στίχους.
"Child of the damned","Penny for a poor man","Black mass' και το Gagarin ζει μοναδικές στιγμές,οι οπαδοί τραγουδάνε ασταμάτητα και η συναισθηματική φόρτιση πλησιάζει σε όμορφα "επικίνδυνα" σημεία.Η απότιση φόρου τιμής στο ιστορικό και ανυπέρβλητο παρελθόν του συγκροτήματος συνεχίζεται με τα "Mrs Victoria","Lost and lonely days",όπου γίνεται χαμός,"Aliens" και φτάνουμε στο "Soliloquy" όπου για ακόμα μια φορά νιώθουμε άπαντες το μεγαλείο της μουσικής και πόσο μπορεί να χωθεί μέσα στην ψυχή και την καρδιά σου.
Και έρχεται η ώρα για το νέο υλικό,με αρχή το "City walls of Troy" και "Kill zone".Με το τέλος του συγκεκριμένου κομματιού,την πρώτη ημέρα ο Bill Tsamis παίζει στην κιθάρα του ένα κομμάτι από την ταινία "Ο λαβύρινθος του Πάνα" και αποφασίζει να πλησιάσει στο μικρόφωνο.
Φανερά συγκινημένος,αφού μας ευχαριστεί για την παρουσία μας,κι αφού ζητάει την κατανόηση μας για τα ελληνικά του,αρχίζει να μας εξιστορεί,σε σπαστά αλλά σωστά ελληνικά τελικά,μια ιστορία για τον πατέρα του.Συγκεκριμένα ότι απέκτησε την πρώτη κιθάρα του στα 8 και κάποια στιγμή στα 11 θέλησε να τα παρατήσει και ο πατέρας του τον συμβούλεψε να μη το κάνει γιατί κάποτε θα το μετανιώσει.Και ο Tsamis μας λέει ότι αυτή η ημέρα τελικά δικαιώνει τον πατέρα του.Και φυσικά τι καλύτερος τρόπος για να εισάγει κανείς το "Father" και μετά να συνεχίσει με το "Glory".
Δεν θα ήταν δυνατόν να μην υπάρξει υλικό από την περίοδο των LORDIAN GUARD και καπάκι πέφτουν στα κεφάλια μας τα "War in Heaven" και "Winds of Thor" με όλο τον κόσμο να τραγουδά!!!
Aποχωρούν για ελάχιστα κι επιστροφή και τέλος με "Beginning/Lucifer's hammer" και "Acchiles revenge".
O Paolo Viani ανταπεξήλθε με τον καλύτερο τρόπο στις ανάγκες του set.Άρτιος ακολούθησε τον Tsamis πολύ σωστά.
Στο μπάσο ο Bynoe ήταν απλά φοβερός,καλοκουρδισμένος,έχτισε μαζί με τον Zonder ένα απίστευτο rythmh section που έμοιαζε με θεόρατο τοίχο.Εξάλλου η αξία του και οι ικανότητές του είναι γνωστές.
Και στα πλήκτρα ένα δικό μας παιδί,ο Άγγελος Βαφειάδης,έδωσε το δικό του ρεσιτάλ,πορωμένος μέχρι κόκκαλο,κένταγε πάνω στα πλήκτρα,έδινε τη δικιά του νότα στα κομμμάτια,δημιουργούσε ατμόσφαιρα,ζούσε κι αυτός τις μεγαλειώδεις στιγμές που περνάγαμε όλοι.Αλάνθαστος κι αυτός,με μέγιστη συνεισφορά στο συνολικό τέλειο αποτέλεσμα.
Και πάμε στον Giles Lavery για τον οποίον πολλά ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό,άλλα βάσιμα άλλα όχι.Δεν θα βγάλω την ουρά μου απ'έξω,κι εγώ είχα τις αμφιβολίες μου για την επιλογή του.Ειδικά τα πρώτα δείγματα από την Γερμανία με είχαν ανησυχήσει ιδιαίτερα.Ακούγοντας την απόδοσή του στην Θεσσαλονίκη,από videos άρα όχι με απόλυτο κριτήριο,είχα διακρίνει μια βελτίωση αλλά και πάλι.
Τελικά όμως ο μάγκας μάλλον πείσμωσε,αν του μετέφεραν τα διάφορα σχόλια,ή το πιθανότερο μπήκε στο κλίμα σταδιακά κι έτσι το Σάββατο τον είδαμε να είναι κλάσεις ανώτερος,να αποδίδει με πολύ μεγαλύτερη ένταση και νεύρο τα τραγούδια,να δίνει περισσότερο χρώμα στην φωνή του και να μη διστάζει να ρισκάρει σε μερικά "επικίνδυνα" σημεία τραγουδιών χωρίς ευτυχώς να εκτεθεί.Και το ίδιο συνέβη και ακόμα καλύτερα την Κυριακή.Ήταν φανερά πιο μπασμένος στην μπάντα και με περισσότερο αέρα.
Εξάλλου η αποστολή του δεν ήταν και η πιο απλή,αρχικά και μόνο η θέση του τραγουδιστή σε μια τέτοια μπάντα και δεύτερον και πιο σημαντικό,κατά τη γνώμη μου,ότι έπρεπε να ερμηνεύσει κομμάτια που τα έχουμε συνδέσει με 4 διαφορετικές φωνές(συμπεριλαμβανομένης και της Vidonne). Δεν θα πω ότι ήταν τέλειος ερμηνευτικά αλλά στάθηκε απόλυτα ικανοποιητικά στο ύψηλό στάνταρτ που απαιτούν κάποια από τα τραγούδια.Αυτό που με χάλασε ήταν ότι αποχωρούσε από την σκηνή στα σόλο,κάτι που δεν μπόρεσα να βρώ την ερμηνεία του.
Πάμε στον κύριο Mark Zonder...ναι...τι μπορεί να πει κανείς,η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά που λένε.Ο άνθρωπος είναι φαινόμενο μοναδικό,μια σχολή από μόνος του που ποτέ κανείς μάλλον δε θα τον φτάσει.Ο τρόπος που παίζει "παπάδες" τόσο χαλαρά,με τέτοια πλαστικότητα στην κίνησή του,σαν κύμα.Ο ήχος από τα τύμπανά του είναι κι αυτός κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει,τόσο καθαρός,τόσο ογκώδης,τόσο γεμάτος!!!
Και πάμε στον Bill Tsamis,που έδειξε με το παραπάνω και με τον πιο εμφανή τρόπο για ποιόν λόγο τον αγαπήσαμε σαν μουσικό.Το να βλέπεις τα δάχτυλά του να κεντάνε πάνω στην κιθάρα τις υπέροχες μελωδίες,να κλείνει τα μάτια και να βιώνει στο έπακρο τη μουσική του δημιουργία,να τιμά τα "παιδιά"του,κι εννοώ τα τραγούδια του,με αλάνθαστο και αβίαστο τρόπο.Όταν κάθεσαι σε μια συναυλία και επικεντρώνεσαι να κοτάς τα δάχτυλά του,αυτό κάτι σημαίνει,κάτι σου δίνει,υπάρχει μια ανώτερη αιτία.Όταν αντί να κοιτάζεις τη σκηνή,απλά κλείνεις τα μάτια και νιώθεις τη μουσική τότε χρωστάς σε αυτόν τον καλλιτέχνη-δημιουργό ένα τεράστιο ευχαριστώ!Όταν τραγουδάς και σε κάθε τραγούδι έρχεται στο μυαλό σου και μια διαφορετική φάση της ζωής σου,νομίζω ότι αυτό είναι αρκετό για να τον ευγνωμονείς!
Μπορεί να μην είναι κινητικός,να μην είναι ο πιό χαρωπός τύπος πάνω στο σανίδι αλλά τι σημασία έχει αλήθεια αυτό,όταν σε μαγεύει με αυτά που παίζει!Και ο Blacmore και ο Iommi δεν είναι κινητικοί,αλλά who cares..music is talking!!!
Αφοσιωμένος στη μουσική του και μόνο,πολύ φορτισμένος συναισθηματικά,ένιωθε προφανώς παίζοντας κάθε νότα να κάνει ένα flashback στα τόσα χρόνια,έβλεπε κάτι που και γι'αυτόν όπως και για εμάς αποτελούσε ίσως απλά όνειρο απραγματοποίητο.Η συγκίνησή του εκδηλώθηκε πολύ έντονα και την δεύτερη ημέρα όταν και πάλι μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας και είπε ότι ζούσε κάτι μοναδικό.
Ήταν πολύ δύσκολο για μένα αυτό το report γιατί δεν ήταν δύο συναυλίες που παρακολούθησα απλά,ήταν δύο συναυλίες που βίωσα κι αυτό γίνεται είτε σπάνια για κάποιους,είτε μοναδικά για κάποιους άλλους.Ήταν δύο συναυλίες που ήταν άψογες από όλες τις απόψεις,τόσο τεχνικά όσο και συναισθηματικά για το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου που παραβρέθηκε.
Πρέπει να κάνουμε και μια ιδιαίτερη μνεία και να δώσουμε συγχαρητήρια,και στους τεχνικούς που συνετέλεσαν να ακούσουμε τον καλύτερο ήχο μακράν όλων των συναυλιών,αλλά και γενικότερα στην όλη διοργάνωση.
Αυτά λοιπόν από αυτό το διήμερο,όλα κύλησαν υπέροχα αλλά τελειώσανε,οπότε.....πάω να ξαναδώ όλα τα videos και να αρχίσω να ονειρεύομαι να ξαναζήσω αυτή την εμπειρία!!!
The warships of Odin have landed,
The thunders of Thor have sounded,
And now you will fall in the valley of tears . . .
Για το RockOverdose.gr: Πάνος Warlord Μπούγαλης
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος
Videos : Πάνος Warlord Μ&
Comments
Written by rockadmin
