Στα “σώσματα” της φετινής συναυλιακής σεζόν -μιας και το Gagarin ουσιαστικά αποχαιρέτησε τη φετινή σεζόν μ'αυτό το live- έλαχε να μας επισκεφθούν εντελώς αναπάντεχα οι αγαπητοί στα μέρη μας Woven Hand. Χωρίς πολύ σκέψη, φορέσαμε τα κοντομάνικα μας, οπλιστήκαμε με τα ποτά μας και κατηφορήσαμε στα γνώριμα λημέρια της οδού Λιοσίων.
Μόλις λίγες μέρες πριν είχε γίνει γνωστό πως τη συναυλία θα άνοιγαν οι Trio Balarom. Συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο μπαντών, ο Λουκάς Μεταξάς που έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με το σχήμα του David Eugene Edwards και συγκεκριμένα μπορούμε να τον τσεκάρουμε ιδίοις όμμασι στο πρόσφατο dvd των Woven Hand “Live At Roepaen”. Δύο πολύ ωραίες μουσάρες σε κρουστά και έγχορδα και ένας φοβερά cool τύπος σε πλήκτρα και τρομπέτα, βάλαν σε ένα καζάνι την παράδοση των Βαλκανίων και τη jazz, ανακάτεψαν κατά το δοκούν και μας σέρβιραν ένα ευήκουστο ορεκτικό, που βέβαια την παραμικρή σχέση δεν είχε με τους headliners της βραδιάς, αλλά όπως το θερμό χειροκρότημα στο τέλος της εμφάνισης τους απέδειξε, δε χρειαζόταν κιόλας.
Woven Hand λοιπόν. Με την πρώτη ματιά καταλαβαίνει κανείς ότι κάτι άλλαξε στα δυο χρόνια που κάναμε να ανταμώσουμε. Ο David Eugene Edwards όλορθος μπροστά μας, κραδαίνοντας την εξάχορδη κι ουχί το μονάκριβο του μαντολίνο, όπως μας είχε συνηθίσει. Έτερος κιθαρίστας, όπως κι ένας πιτσιρικάς μπασίστας στη θέση του Pascal Humbert, που έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει από εντελώς άλλο ανέκδοτο, μα σταθερός στη θέση του πίσω από τα τύμπανα, ο πιστός συνοδοιπόρος του Δαυίδ, Ordy Garrison.
Αυτή η βερζιόν των Woven Hand είναι πολύ διαφορετική από όσα μας έχουν συνηθίσει στη μέχρι τώρα πορεία τους. Μια αμιγώς rock μπάντα πλέον, σε στήσιμο αλλά και παίξιμο, με ανεβασμένες ταχύτητες και πολύ πιο τραχύ ήχο. Κάποια κομμάτια πραγματικά τρόμαξαμε να τα αναγνωρίσουμε, όχι μόνο λόγω της διαφορετικής ενορχήστρωσης, αλλά και εξαιτίας του μετριότατου ήχου που “βαβούριαζε” όταν αυξάνονταν οι εντάσεις. Αν και η απόδοση της μπάντας υπήρξε εξαιρετική σε κάθε περίπτωση, εν τούτοις ο τρόπος που επέλεξαν να αποδώσουν το υλικό τους το βράδυ της Παρασκευής δεν έδειξε να ταιριάζει με το σύνολο του, ενώ και τα πολλά καινούρια κομμάτια από το επερχόμενο τους άλμπουμ “The Laughing Stalk”, μάλλον λειτούργησαν αποπροσανατολιστικά, μιας και η τριβή του κοινού με αυτά ήταν ανύπαρκτη.
Το σημαντικότερο όλων όμως, απουσίαζε η ατμόσφαιρα. Αυτή η επιβλητική ατμόσφαιρα που άπλωναν γύρω τους κάποτε, είχε χαθεί. Ναι, το “Kicking Bird” ήταν καταιγιστικό και το “His Rest” δεν έχασε στην κιθαριστική του απόδοση. Από την άλλη όμως, το “Winter Shaker” ποτέ άλλοτε δεν είχε ακουστεί τόσο αδύναμο. Οι Woven Hand εμφανίστηκαν ως μια ακόμα rock μπάντα που “τα σπάει” επί σκηνής. Αλήθεια, ποιος θέλει τους Woven Hand του έτσι;
Εν κατακλείδι, μια μεταβατική εμφάνιση ενός συγκροτήματος που βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Με αδημονία αναμένω το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα, που όπως διαφαίνεται τους οδηγεί σε απάτητο ως στιγμής έδαφος. Μένει να δούμε αν η τόλμη του David τον δικαιώσει.
Για το rockoverdose.gr,
Δημήτρης Σούρσος
Comments
