Κάποτε πηγαίναμε στο εξωτερικό να δούμε συγκροτήματα όπως οι Dropkick Murphys και τώρα επιτέλους έχουμε την τύχη να έρχονται και στη χώρα μας. Και μάλιστα όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στην Θεσσαλονίκη και σε διάστημα μόλις 2 χρόνων από την προηγούμενη φορά!
Φέτος τη συναυλία άνοιγε ο Frank Turner από το Winchester της Αγγλίας όπως συνηθίζει να λέει ο ίδιος και στους στίχους του και στις συναυλίες του. Πρόκειται για έναν folk καλλιτέχνη με punk στοιχεία, κατάλοιπα της hardcore προϊστορίας του με το συγκρότημα Million Dead. Η επιλογή αυτή ήταν το καλύτερο δώρο για μένα καθώς πρόκειται για έναν πολύ αγαπημένο μου τραγουδιστή είτε παίζει μόνος είτε με την μπάντα του, τους The Sleeping Souls. Όπως δήλωσε και ο ίδιος κατά τη διάρκεια της συναυλίας άργησε λίγο για να κάνει την πρώτη του εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους (μόνο 2345 συναυλίες και 7 δίσκους μετά). Βέβαια η αλήθεια είναι ότι – τουλάχιστον πριν τις συναυλίες του στη χώρα μας – λίγοι τον ήξεραν. Αυτό βέβαια δεν έδειξε να πτοεί το κοινό καθώς ακολούθησε στα sing alongs και γενικά συμμετείχε καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Το πιο ευχάριστο ήταν ότι γύρω μου έβλεπα κόσμο που αν και δεν είχε ξανακούσει τα τραγούδια του φαινόταν να περνάει πολύ καλά και να σχόλια του τύπου “ρε συ αυτός είναι καλός”. Στα 45 περίπου λεπτά του set του ακούσαμε κομμάτια από όλη του τη δισκογραφία όπως τα “If I Ever Stray”, “Get Better”, “Be More Kind”, το μεταφρασμένο “Eulogy” όπου ο Freddy Mercury αντικαταστάθηκε από το Στέλιο Καζαντζίδη και φυσικά τα κλασσικά “I Still Believe” και “The Road”. Δυστυχώς δεν ακούσαμε κάτι από τον καινούριο του δίσκο αν και το σκεφτόταν πολύ σοβαρά όπως μου είχε πει λίγο πιο πριν σε συνέντευξη. Frank, ελπίζω να επιστρέψεις σύντομα στη χώρα μας, αυτή τη φορά για δική σου συναυλία.
Setlist:
If I Ever Stray / 1933 / Get Better / The Road / The Next Storm / Try This At Home / The Opening Act Of Spring / Be More Kind / The Ballad Of My And My Friends / Eulogy / Photosynthesis / Four Simple Words / I Still Believe
Το φαινόμενο Dropkick Murphys δε νομίζω να υπάρχει πλέον κάποιος που να μη το γνωρίζει. Τρομερά lives, απίστευτη ενέργεια πάνω στη σκηνή - αλλά και κάτω, από τον κόσμο. Μία πραγματική γιορτή της μουσικής. Και πως να μην ισχύει κάτι τέτοιο όταν στο set σου υπάρχουν τραγούδια όπως τα “The State Of Massachusetts”, “Fields Of Athenry”, “Johnny, I Hardly Knew Ya”, και φυσικά “I’m Shipping Up To Boston”. Με μπροστάρηδες τους Al Barr και Ken Casey (ο οποίος έχει δώσει πλέον το μπάσο και είναι μόνο στα φωνητικά) να μην κάθονται δευτερόλεπτο ακίνητοι πάνω στη σκηνή – κάτι το οποίο ισχύει και για το κοινό κάτω από αυτή – οι Dropkick έδειξαν για ακόμα μία φορά γιατί είναι η μεγαλύτερη μπάντα του είδους.
Μία πραγματικά επαγγελματική εμφάνιση, δουλεμένη στην εντέλεια και από τα 8 μέλη, από την οποία προσωπικά θα ήθελα μία λίγο μεγαλύτερη επαφή με το κοινό. Επίσης σίγουρα θα προτιμούσα ένα set πιο κοντινό με αυτό της προηγούμενης φοράς, με περισσότερα κλασσικά κομμάτια αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας. Ειδικά από μία μπάντα με 9 δίσκους μέσα σε 21 χρόνια. Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει το “Rose Tattoo”, ένα κομμάτι που έφερε πάρα πολλούς νέους οπαδούς για την μπάντα.
Στο encore φυσικά ήταν και το σημείο που στήθηκε το μεγαλύτερο party με το ανθεμικό “I’m Shipping Up To Boston” και μετά τη στιγμή που όποιος θέλει ανεβαίνει πάνω στη σκηνή με το “Until The Next Time” το οποίο στην ουσία έχει πάρει τη θέση του “Kiss Me, I’m Shitfaced” και τη συναυλία να κλείνει με μία διασκευή του “Dirty Deeds Done Dirt Cheap” των AC/DC θυμίζοντας σε πολλούς από εμάς πόσο ωραία θα ήταν να η παρέα του Angus Young έπαιρνε τον Barr και όχι τον Axl Rose για αντικαταστάτη του Brian Johnson.
DKM ευχαριστούμε για ακόμα μία όμορφη βραδιά... Until the next time…
Για το Rock Overdose,
Απόστολος Πανταζόγλου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Καραγεωργίου
Comments
