Όσες φορές και αν έχω δει live τους Last Drive, πάντα θα επιδιώκω να τους ξαναδώ. Unplugged δεν είχα την ευκαιρία, οπότε και μπορέσαμε να βρισκόμαστε στην Αθήνα, φροντίσαμε να βρισκόμαστε από νωρίς στο Ίλιον Plus τη δεύτερη μέρα που θα εμφανίζονταν οι Last Drive συνοδεία φίλων τους. Ψωνίσαμε τα σχετικά βινύλια, cd, μπλουζάκια εντός, ξεκινήσαμε τις μπυρίτσες μας, μπέρδεψα ξανά τον Νίκο Κετζέα (Rockin' Bones) με τον Αλέξη Καλοφωλιά, (όπως και το 2009 στο Radioactive festival του Studio FM1 στο Ηράκλειο, όπου είχαμε απολαύσει Rockin' Bones και Last Drive μαζί) και κάπως έτσι πέρασε η ώρα.
Η μπάντα ανέβηκε στη σκηνή κατά τις 23:00, και αμέσως κατάλαβα ότι αυτό που θα ακούσουμε απόψε δε θα είχε σχέση με ό,τι είχα δει και ακούσει από τους Last Drive στο παρελθόν. Ο Αλέξης Καλοφωλιάς στο ακουστικό μπάσο και στο μικρόφωνο, ο Γιώργος Καρανικόλας και ο Στέφανος Φλώτσιος στις ακουστικές κιθάρες και στα φωνητικά, ο Χρήστος Μιχαλάτος στα ντραμς και ο Άγγελος Κώττας στα κρουστά ξεκίνησε δυνατά με το “Hell to Pay” και συνέχισε με το μπλουζάδικο “Maureen”. Εντυπωσιακά καθαρός ήχος, κάτι που συνεχίστηκε όλη τη βραδιά και βοήθησε ιδιαίτερα στο να απολαύσουμε όλοι ό,τι ακολούθησε, και μία μπάντα απαλλαγμένη εδώ και χρόνια από το άγχος του να “αποδείξουν κάτι”, να μας επανασυστήνουν αγαπημένα τραγούδια τους. Στο “Sister Dawn” που είχε σειρά, όλοι πια είχαμε αφεθεί στη μαγεία των Last Drive, ακολουθεί το “Joe Esposito's Gun” και το “Have Mercy” με τον Γιώργο Καρανικόλα να αναλαμβάνει τα φωνητικά.
Η στιγμή για τον πρώτο guest έχει έρθει, οπότε ο, κομψότατος, Νίκος Κετζέας παραλαμβάνει το μπάσο από τον Καλοφωλιά και διασκευάζουν πανέμορφα το “Straight Ahead” του Greg Sage, όπως και το “Bad Moon Rising” των CCR, παρέα και με τον Φώτη Σιώτα στο βιολί. “Devil May Care” για τη συνέχεια και η επαφή με το περιβάλλον έχει χαθεί. Διασκευάζουν Modern Lovers και “Pablo Picasso”, προκαλούν παροξυσμό με το “Valley of Death”, συνεχίζουν με ένα κομμάτι που αργότερα μάθαμε ότι ήταν το “Big Store” των Subterranean Hawks και μετά με το “Blue City Shores”, πιο cool από ποτέ. Τα αγαπημένα μου “The Drop” και “Headlong to the Edge” που ακολούθησαν σαν από παραγγελία, σε εκτελέσεις ονειρικές. Κι εκεί που σκέφτομαι ότι αυτό που βλέπουμε είναι σαν να τζαμάρουν οι Dead Moon με τον Nick Cave και τους Σπόρους του, έρχεται το εξαιρετικό “Dagger Moon” των Dead Moon, εξαιρετικά διασκευασμένο και αφιερωμένο στον πρόσφατα αποδημήσαντα Andrew Loomis. Τα κομμάτια όλα, μέσα από το νέο πρίσμα αυτό ακούγονται σαν να έχουν γραφτεί για να ακούγονται έτσι, τόσο τα ήδη γνωστά δικά τους, όσο και οι διασκευές.
Με το Γιάγγο Χαιρέτη να ανεβαίνει στη σκηνή κρατώντας το λαούτο του, αυτό που παρακολουθούμε νομίζω δεν περιγράφεται με λόγια. “Always the Sun”, “Midnight Hop”, ανέβηκε και ο Digital Alchemist να κάνει τα μαγικά του στα κρουστά, και το αποκορύφωμα έρχεται με ένα σχεδόν εικοσάλεπτο τζαμάρισμα, όλων των μουσικών, όπου χάθηκε η μπάλα. Μακάρι αυτό που παρακολουθήσαμε να μπορέσει να αποτυπωθεί σε δίσκο, και αν μπορέσει, μακάρι οι Last Drive, ή όπως αλλιώς θα λέγονται, να μη μας το στερήσουν. Μαγεία. Μετά από δύο γεμάτες ώρες και με όλους εμάς να αναρωτιώμαστε τι ήταν αυτό που ακούσαμε μόλις, η κολεκτίβα αποχωρεί, για να γυρίσει λίγο αργότερα και να μας καληνυχτίσει οριστικά με τα “Every Body Moves” και “I Love Cindy”.
Συνοψίζοντας, σε μία πραγματικά όμορφη βραδιά, οι Last Drive μάγεψαν ακόμα μία φορά, μας έδειξαν ξανά το πόσο ώριμοι και ταυτόχρονα ανήσυχοι μουσικά είναι. Όσες φορές και αν έχω δει live τους Last Drive, πάντα θα επιδιώκω να τους ξαναδώ.
Για το Rock Overdose,
Λευτέρης Σαβουϊδάκης
Comments
