Νιοστή επίσκεψη των Αμερικάνων πρεσβύτερων του προοδευτικού μέταλ Fates Warning στην αγαπημένη γι'αυτούς Ελλάδα, μπορεί και η 10η συνολικά, έχει χαθεί ο αριθμός προ πολλού με τη συχνότητα που έρχονται, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο πάντα το κοινό είναι εκεί και τους στηρίζει. Ειδικά η Αθήνα μοιάζει να είναι η Μέκκα τους και με αφορμή αυτή τη φορά το πραγματικά σπουδαίο πρόσφατο άλμπουμ τους ''Theories Of Flight'', ο κόσμος έσυρε πάλι προς το Gagarin για να παρακολουθήσει ένα συναυλιακό γεγονός που παικτικά ήταν άψογο αλλά ηχητικά στο τέλος της βραδιάς, πήγε να χαλάσει (χωρίς να τα καταφέρει ωστόσο) όλο το αποτέλεσμα.
Η συμμετοχή των Need στη συναυλία ήταν από μόνη της ικανή να με τραβήξει στο χώρο, καθώς είχα αρκετά χρόνια να τους δώ, για την ακρίβεια από την εποχή της προηγούμενης σύνθεσης. Τα παιδιά έχουν βγάλει ήδη ένα καταπληκτικό άλμπουμ, το τέταρτο στη σειρά, με τίτλο ''Hegaiamas: A Song For Freedom'', με το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου ''Rememory'' να πιστοποιεί το πόσο σπουδαίο υλικό διαθέτουν στα χέρια τους. Είχα πολύ καιρό να βιώσω το πάθος του Γιάννη Βογιατζή στα φωνητικά και να δώ τις ασύγκριτες γκριμάτσες του Γιώργου Τζαβάρα ενώ εξαπολύει ριφφάρες και σολάρες, ενώ και τα νέα (παλιώσανε βασικά, νέα σε μένα) μέλη δείχνουν το δέσιμο του συγκροτήματος. Μπορεί η γνώμη μου να μην είναι και η πλέον αντικειμενική διότι είμαι δηλωμένος οπαδός από την 1η φορά που τους είδα με τους Candlemass πάνω από δεκαετία πριν, αλλά πραγματικά έδωσαν τα ρέστα τους, ενώ χαιρετήθηκαν και χειροκροτήθηκαν και από το κοινό που έδειξε την εκτίμηση του στο συγκρότημα, σίγουρα πολύ όμορφη στιγμή η αποδοχή τους, την αξίζουν με το παραπάνω. Δυστυχώς στα δύο πρώτα κομμάτια τους άκουγα λίγο ελαφρύτερους από το συνηθισμένο, αλλά από το ''Mother Madness'' και μετά, η κατάσταση έφτιαξε και στον ήχο και στα φωνητικά που ήταν κάπως πίσω. Κλείσανε παίζοντας και τα ''Tilikum'' και ''Orvam'' και αποχώρησαν τονίζοντας πόσο μεγάλη τους τιμή ήταν να είναι μέρος της συναυλίας αυτής, άλλωστε οι Fates είναι από τις αγαπημένες τους μπάντες. Τα παιδιά αξίζουν ότι μπορεί να αξίζει ένα συγκρότημα που εξελίσσεται συνεχώς. Μόνο να μην αργήσει το επόμενο άλμπουμ μάγκες, έχουμε καλομάθει και μας τη σπάει η πολύ αναμονή! Ένα μπράβο και στη Μίνα Γιαννοπούλου, που τους συνόδευε στα φωνητικά, άψογη και άψογοι!
Οι Fates Warning ήξεραν και θα ξέρουν μέχρι τέλους ότι παίζανε στο δεύτερο σπίτι τους, η σχέση τους με τη χώρα μας είναι κάτι παραπάνω από αξιομνημόνευτη μέσα στα χρόνια, και ενισχύεται όσο αυτά περνάνε, το μπάσιμο με το ''From The Rooftops'' από το νέο δίσκο δε θέλει και πολύ να κάνει το κοινό να παραμιλάει, υπάρχει εξ'αρχής θετική διάθεση και αυτό φαίνεται στα πρόσωπα τους και την απόδοση τους, το ''Life In Still Water'' βάζει φωτιά στο κοινό που λατρεύει το ''Parallels'' σαν εικόνισμα, ενώ τα φώτα πέφτουν και στον δεύτερο κιθαρίστα Mike Abdow που γεμίζει υπέροχα τον ήχο τους, ένα συγκρότημα πρέπει να έχει δύο κιθαρίστες, τέλος (εκτός αν έχεις κάτι σαν τον Dimebag που ήταν ένας και μοναδικός)! Στο καπάκι πάνω στο τελείωμα του κομματιού μπαίνει το υπέροχο ''One'' από το ''Disconnected'' και σε συνδυασμό με το τρίτο μέρος από το ''A Pleasant Shade Of Gray'', οι οπαδοί βρίσκονται σε πραγματικό όνειρο, ενώ και το συγκρότημα δείχνει να μην πιστεύει το τι γίνεται, άσχετα αν κάθε φορά ξέρουν τι θα συμβεί. O Alder σε μεγάλη φόρμα και πολύ ευδιάθετος, δηλώνει ότι πάντα τα σόου στην Ελλάδα είναι τα τελευταία για να κλείνουν όμορφα οι περιοδείες, αλλά και ότι παρότι είμαστε το καλύτερο κοινό του κόσμου, κάθε φορά είναι και καλύτερα γι'αυτούς! Το νέο ''Seven Stars'' που ακολουθεί είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ένα από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους, όπως και το ''One Thousand Fires'' που οδηγεί σε σβερκοκοπάνημα ακόμα και τους πλέον συντηρητικούς, πόσο ωραίο είναι να ακούς τους Fates να έχουν τέτοιο όγκο. Όγκο που όμως αρχίζει κι ενοχλεί!
Στο ''A Handful Of Doubt'' από το ''FWX''που ακολουθεί και αποτελεί την έκπληξη της βραδιάς, δεν το καταλαβαίνουμε και τόσο. Αλλά στο υπέροχο ''Firefly'' είναι εμφανές ότι υπάρχει μία αντηχεία που σπάει τύμπανα και στο τέλος του κομματιού τα αυτιά μας πονάνε πραγματικά. 2-3 άτομα μπροστά στον Jim Matheos του φωνάζουν για τον ήχο, του λένε ότι κάνει πολύ ηχώ και ότι είναι πολύ δυνατός, προς τιμήν του απαντάει, αλλά λέει ότι δε φταίει εκείνος και δείχνει τον ηχολήπτη ψηλά. Σίγουρα δεν έφταιγες φίλτατε, αλλά κάντου κι εσύ ένα νόημα να χαμηλώσει λίγο, παίζαμε σπασμένο τηλέφωνο 4 άτομα σε κοτζάμ Gagarin για κάτι που έβγαζε αυτί. Για να μη με πείτε τρελλό, άτομα από τη μέση, πίσω στο πλάι και στο πάνω διάζωμα επιβεβαίωσαν τα λεγόμενα μου, ενώ άτομα πήγαν και πάνω στον ηχολήπτη αυτοπροσώπως να του πούνε να χαμηλώσει τις κιθάρες, αλλά ο τύπος άκρως προκλητικός, ήταν σε άλλο σύμπαν και τους απάντησε ότι όλα ήταν μία χαρά...Να τα χαίρεστε τέτοια άτομα! Παρ'όλα αυτά, είναι τέτοια η απόδοση τους και τέτοιο το πάθος και η πώρωση που βγάζει ο Alder στο νέο ''The Light And Shade Of Things'', που με κάνουν να θεωρώ πλέον την παρουσία του άκρως απαραίτητη σε όλες τις μελλοντικές τους συναυλίες. Ακολουθούμενο από το ένατο και ενδέκατο μέρος του ''A Pleasant Shade Of Gray'', βρίσκει τους οπαδούς σε έκσταση, η οποία γίνεται φρενίτιδα όταν παίζουν το ''Acquiescence'', το έβδομο και προτελευταίο μέρος από το επικών διαστάσεων ''The Ivory Gate Of Dreams'', μέσα από τη ναυαρχίδα της δισκογραφίας τους, το κορυφαίο τους άλμπουμ και ένα εκ των κορυφαίων όλης της Αμερικάνικης μέταλ ιστορίας, το δυσθεώρατο ''No Exit''.
Και κάπου εκεί έχει έρθει η ώρα για να ακούσει το κοινό κομμάτια από τα άλμπουμ που δείχνει να αγαπάει περισσότερο, με το ''Eleventh Hour'' να ενισχύει την άποψη μου ότι αποτελεί το κορυφαίο κομμάτι της μεσαίας τους περιόδου, με το κοινό να συνοδεύει ρυθμικά κι όταν δεν τραγουδάει ο Alder και τον Matheos να ρίχνει χαμόγελο! Ναί παιδιά, στην Ελλάδα, ακόμα κι ο αρχιαγέλαστος χαμογελάει, χειροκροτάει το κοινό, κουνάει το κεφάλι του σε φάση ''δεν το πιστεύω'' και διάφορα άλλα. Το κοινό από την άλλη, δεν πιστεύει στ'αυτιά του όταν σκάει κατευθείαν το ''Point Of View'', κομμάτι με το οποίο γαλουχήθηκαν οι περισσότεροι στον ήχο τους. O Bobby Jarzombek κεντάει σε όλη την συναυλία, ντράμερ από τους ελάχιστους, ακόμα βλέπουμε εφιάλτες όταν είχε έρθει με τους Riot το 1998 και το πως έσπαγε τις μπαγκέτες και ενώ ήταν στον αέρα το σπασμένο μέρος, είχε ήδη τραβήξει την άλλη και συνέχιζε ατάραχος. Ο Joey Vera συνόδευε σε όλη τη συναυλία τον Alder στα φωνητικά, μία από τις συμπαθέστερες και ευρέως αποδεκτές φιγούρες της μουσικής μας, έπαιζε και χόρευε στην κυριολεξία, απαράμιλλο στυλάκι και πάντα με το άσβεστο χαμόγελο στα χείλη του. Το κοινό του φώναζε ''Armored Saint'' και δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του (φέρτους ξανά εδώ καλέ μου άνθρωπε να μάθουν όλοι τι θα πεί συναυλία)! Φεύγουν προσωρινά από τη σκηνή, ενώ το κοινό είναι σε ντελίριο ενθουσιασμού και εννοείται ότι δεν έχει χορτάσει και θέλει κι άλλο.
Φυσικά και ξαναβγήκαν με το ''Through Different Eyes'' και τους οπαδούς πράγματι να λυγίζουν από το βάρος του συναισθήματος, αλλά να μη χάνουν την ευκαιρία και την δύναμη να συνοδεύσουν το συγκρότημα μέχρι τέλους. Ένα τέλος που έρχεται με το ''Monument'', τον κλασσικό εκπρόσωπο του δίσκου ''Inside Out'' το οποίο κλείνει τη συναυλία κορυφώνοντας την έκφραση στο πρόσωπο τους και ειδικά του Alder, αυτό το ''Is It A Passion Or Just an Obsession'' ερώτημα του στίχου πραγματικά τσακίζει κόκκαλα κάθε φορά που εκφράζεται, ειδικά με τον τρόπο που συνέβη αυτή τη φορά, όπου από τις τρείς φορές που τους έχω παρακολουθήσει, ήταν μακράν η καλύτερη σε απόδοση, όρεξη, εκφραστικότητα και διάθεση. Κρίμα που ο ήχος δεν τους έκανε τη χάρη να είναι με το μέρος τους και που κάποιοι είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, αλλά ακόμα κι έτσι, το συγκρότημα ίδρωσε τη φανέλα για 95 λεπτά από την ώρα που ανέβηκε στη σκηνή και δεν κατέβηκε παρά μόνο όταν κι ο τελευταίος μέσα στο κλάμπ τους έβγαλε το καπέλό (ή το σκούφο επειδή είχε κρύο). Συνολικά είχαμε το συγκρότημα σε φοβερή μέρα, με 2-3 εκπλήξεις στο σετ, με κάποια αγαπημένα όπως τα ''Eye To Eye'', ''We Only Say Goodbye'', ''Pieces Of Me'', ''Another Perfect Day'' και πολλά άλλα να λείπουν, αλλά τουλάχιστον τόλμησαν κάτι ελαφρώς διαφορετικό αυτή τη φορά που δουλεύει ξεκάθαρα υπέρ τους, ούτως ή άλλως 6-7 κομμάτια είναι στανταράκια σε κάθε συναυλία τους. Όχι ότι διαβάζω και βουλωμένο γράμμα, αλλά τους βλέπω πολύ σύντομα από τα μέρη μας ξανά, κατά προτίμηση θα ήθελα με επόμενο δίσκο και άλλο σετ, αλλά μου φαίνεται θα προλάβουν να βάλουν κάποια εμβόλιμη ημερομηνία αρκετά πριν. Ελλάδα, το μέρος που οι εγκληματικά αγνοημένοι στον υπόλοιπο κόσμο ανασταίνονται!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος
Comments
