Πάντα ονειρεύεσαι το Σαββατόβραδο σου να κυλήσει όμορφα διότι πολλές φορές είναι η μόνη μέρα που έχεις πραγματικά ελεύθερη και θες να σου αφήσει μία καλή τελική αίσθηση. Έχοντας και ρεπό και έχοντας 7 χρόνια να δω τους Grave Digger -από την φοβερή τους εμφάνιση πλάι στους Rage στο Fuzz το 2011- είχα μία ανεξήγητη χαρά να βρεθώ στο Κύτταρο και να θυμηθώ στιγμές νεανικές τότε που ερχόταν η κάθε μπάντα κι αναποδογύριζε το κλαμπ που παίζανε από τον κόσμο. Τέτοια ήταν η πρώτη και ανεπανάληπτη εμφάνιση των Grave Digger το Μάρτη του '97 και τις επόμενες φορές που τους είδα -Μάϊο και τις δύο, το 2002 και το 2011- ήταν εξίσου εντυπωσιακοί και αποζημίωναν το κοινό σε κάθε περίπτωση, παρότι είχαν χάσει αισθητά το μεγάλο πυρήνα των οπαδών τους στη χώρα μας, που τους έβλεπε παράταιρους και παρωχημένους (και δεν ήμασταν και φασαίοι τότε όπως συνηθίζεται σε πολλές περιπτώσεις). To τελευταίο άλμπουμ τους (''The Living Dead'') που κυκλοφόρησε πρόσφατα είναι ανελέητα κακό και σε συνδυασμό με την φυγή του επί 23 χρόνια ντράμερ Stefan Arnold υπήρχε ένας προβληματισμός για το πως θα εμφανιστούν, αφού καθησύχασαν το κοινό ότι δε θα παίξουν νέα κομμάτια (που να παίζανε δηλαδή) σύραμε στο Κύτταρο αρκετοί περισσότεροι από όσο υπολόγιζα και αυτό μάλλον δείχνει ότι κάποιοι τους έχουν ακόμα σε εκτίμηση συν ότι πολλοί άλλοι δεν τους είχαν δεί ποτέ, διαφορετικά δεν εξηγείται η συμπεριφορά αρκετών κατά τη διάρκεια της συναυλίας.
Αρχή με τους Terra Incognita, οι οποίοι μετά από αρκετό καιρό (6 χρόνια αν θυμάμαι σωστά) πέρυσι κάνανε την εμφάνιση τους με το 2ο άλμπουμ τους (συν ένα ΕΡ ενδιάμεσα). Ήταν η πρώτη φορά που θα ερχόμουν σε επαφή με τη μουσική τους ζωντανά έχοντας φυσικά ακούσει τα άλμπουμ τους τον καιρό που βγήκαν. Πάντα ήταν μία περίπτωση συγκροτήματος που με προβλημάτιζε, ενώ ήταν πάντα καλοί παίχτες και δεν έχεις να τους προσάψεις κάτι για το επίπεδο τους, εντούτοις οι συνθέσεις τους πάντα με κάνανε να αισθάνομαι σαν κάτι να λείπει. Το ίδιο ίσχυσε και στη συναυλία που ενώ παίζανε τα κομμάτια τους πολύ καλύτερα από τους δίσκους τους, κάτι πάλι στο τέλος δεν κολλούσε. Αυτό που στα αυτιά μου ακούγεται ως ένα μπουρδουκλωμένο μελωδικό μέταλλο, σε άλλους μπορεί να τους κάθεται καλύτερα στο αυτί. Γούσταρα που είχαν ενέργεια και που έδειξαν να το διασκεδάζουν, ενώ έμαθα ότι ο κόσμος τους είδε πρόσφατα και με τους Omen. Ζητώ συγνώμη από τα παλικάρια καθώς δεν έχω τίποτα το προσωπικό μαζί τους σίγουρα, αλλά δεν βρήκα κάτι που να με κρατήσει σαν ακροατής και το πιθανότερο είναι ότι δεν παίζει να συμβεί και μελλοντικά. Πολύ καλός ο ήχος κατά την εμφάνιση τους, άρτιοι όλοι στο παίξιμο τους, φοβερός ο τραγουδιστής, αλλά στο τέλος κάτι απλά δεν κάνει κλικ. Και δυστυχώς κρίνοντας και από τους γύρω μου δεν ήμουν ο μόνος που το πίστευε. Ελπίζω σε ανοδικότερη πορεία στο μέλλον και να βρεθώ σε θέση να γράψω πολύ καλύτερα πράγματα.
Για τη συνέχεια οι ιστορικοί Marauder, από τις πλέον εμβληματικές μπάντες της Ελληνικής σκηνής με σχεδόν τρείς δεκαετίας ζωής στην πλάτη τους. Έχω δεί και παλιότερα συναυλίες τους και σίγουρα αυτή η πρόσφατη ήταν μάλλον η πιό καλή όλων όσων είδα. Να σας πω κι εδώ την αμαρτία μου δεν την πάλεψα ποτέ με τη μουσική τους και γενικά δεν την παλεύω με αυτό το στυλ και ακόμα ειδικότερα όταν το παίζουν οι Ελληνικές μπάντες. Αλλά σίγουρα τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα απ'ότι στους Terra Incognita καθώς οι βετεράνοι απέδωσαν πιστά το κλασσικό τους υλικό με παλιά και νέα κομμάτια και κάνανε πολύ μεγάλο μέρος του κοινού να τους χειροκροτήσει δίκαια. Και εδώ είχαμε ωραίο ήχο και πολύ καλή παρουσία από κάθε μέλος, με τον ντράμερ να βαράει δυνατά (αν και προτιμώ ξακάθαρα σαν στυλ παιξίματος τον Γρηγόρη, τον προκάτοχο του Μπάμπη) και τις κιθάρες ευτυχώς βαρύτερες απ'όσο θα περίμενα. Υπάρχει μία κλάση και ένας αέρας εμπειρίας στο παίξιμο τους, άσχετα από γούστα και αντικειμενικότητα, δε μπορεί κανείς να το αρνηθεί αυτό. Από την άλλη είναι μαγκιά τους να μπορούν να κάνουν κάποιον -όπως εμένα καλή ώρα- που δεν τρελλαίνεται με το υλικό τους να τους παραδεχτεί κι αυτό είναι το σημαντικότερο κέρδος από την εμφάνιση τους. Έχουν περάσει δύο χρόνια από το ''Bullethead'' και αναμένουμε το νέο τους πόνημα, σημαντική παρακαταθήκη αυτή η εμφάνιση την οποία πρέπει να έχουν σαν παράδειγμα για το μέλλον τους.
Οι γκάϊντες ηχούν και μία γλυκιά συγκίνηση και νοσταλγία μας πιάνει γιατί ξέρουμε τι θα ακολουθήσει. Οι Grave Digger κάνουν την εμφάνιση τους, κι αν πολλοί δεν είχαν ιδέα ποιός είναι ο νέος ντράμερ Marcus Kniep και δεν πολυέχουν και σε εκτίμηση τον κιθαρίστα Axel ''Ironfinger'' Ritt (δικαίως), στη θέα αρχικά του μέγιστου βετεράνου Jens Becker (ΨΥΧΑΡΑ) και του αρχηγού Christ Boltendahl βιώνουμε ατμόσφαιρα '90s που ήταν και η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς. Κανείς -ούτε και οι ίδιοι οι Γερμανοί- δεν περίμενε να έρθουν τόσοι οπαδοί και με το που ακούγεται το ''Scotland United'' ο κόσμος ξεφεύγει. Υπάρχει όμως ένας μαλάκας στο κοινό -εγώ δηλαδή- που δε μπορεί να χαρεί, διότι οι Γερμανοί είναι εκτός τόνου και χρόνου, η κιθάρα επιεικώς ακούγεται επίπεδη και καθόλου πωρωτική, o Βoltendahl κρυφοφαλτσάρει, ο Kniep δεν έχει ούτε το 50% από τη δύναμη του Stefan Arnold και ο μόνος που ακούγεται εντός κλίματος (και θα κρατήσει ψηλά το κεφάλι ως το τέλος με το απαράμιλλο στυλάκι του) είναι ο Jens Becker, τον οποίο αρκεί απλά να κοιτάξεις μ'αυτό το αγέρωχο στήσιμο και κρυφοχαμόγελο για να ξεχάσεις τα πάντα. Δυστυχώς ο ήχος θα πάει έτσι περίπου μέχρι τη μέση της συναυλίας, ενώ και οι επιλογές των κομματιών κατ'εμέ ήταν άστοχες, δε μπορεί να παίζονται κομμάτια σαν το ''The Curse Of Jacques'' ή το ''The Bruce'' (το χειρότερο κομμάτι της '90s δεκαετίας τους, κι όμως τό'παιξαν) ενώ θυσιάστηκαν άλλες κομματάρες για χάρη τους, χώρια αυτή την αίσθηση του χάλια ήχου.
Με το που έρχεται η συναυλία στα μισά της παίζεται το ''Knights Of The Cross'' ο ήχος ως διά μαγείας βαραίνει κι ακούμε επιτέλους τους Grave Digger όπως πρέπει κι ενώ πριν έχουν περάσει και δεν ακουμπήσει ύμνοι όπως το ''Dark Of The Sun'' που χάνανε αισθητά σε βαρύτητα. Και τι είναι οι Grave Digger χωρίς τη βαρύτητα των riff τους; Σωστά το είπατε από μέσα σας. ΤΙΠΟΤΑ! Με το που φτιάχνει λοιπόν ο ήχος στο ''Knights Of The Cross'' και λες θα πάρουν τα πάνω τους, συνεχίζεται η επιλογή ανεκδιήγητων κομματιών, με τελικό αποτέλεσμα από τα συνολικά 18 του σετ τα μισά να είναι mid-tempo. Mid-tempo κομμάτια σε heavy/power συναυλία... Μάλιστα... Ούτε καν οι Stratovarius δε θα σώζανε μία τέτοια κατάσταση στα ντουζένια τους που είχαν όντως καλά mid-tempo κομμάτια. Αυτό το Wacken metal συναίσθημα που κατέκλυζε το χώρο και συγχρόνως το αίσθημα απορίας μου βλέποντας τον κόσμο να γουστάρει -που δικαιολογώ μόνο σε όσους τους βλέπανε πρώτη φορά- με έκανε να ξενερώσω τόσο πολύ που θεωρώ ότι έχασα το Σάββατο μου τσάμπα. Μία κακή βραδιά μπορεί να κάτσει στον καθένα, παίξανε σχεδόν 2 ώρες, δεν έχει κανείς παράπονο από την ενέργεια τους, πιστεύω προσωπικά ότι μπορούσαν να κάνουν κάτι κατά πολύ καλύτερο ειδικά ως προς την επιλογή κομματιών. Πάλι καλά που κλείσανε και με το ''Heavy Metal Breakdown'' και δεν ισοπέδωσαν ολοσχερώς την 40χρονη ιστορία τους. Νομίζω 4 φορές Grave Digger είναι πλέον αρκετές και μετά από την ψυχρολουσία που λούστηκα ήταν η τελευταία μου φορά.
Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσετε αλλά είναι θέμα προσδοκιών όλα. Και χωρίς καν να βάλω στο ζύγι τις προηγούμενες εμφανίσεις διότι δε θα ήμουν το ίδιο εγκρατής προς το κράξιμο διαφορετικά...
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Στέλιος Παλαμιδάς
Comments
