Την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας πραγματοποίησαν οι Φινλανδοί melodic death metallers Insomnium, το Σάββατο 24 Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη, στο Principal Club Theater. Μία εμφάνιση που οι οπαδοί τους περίμεναν υπομονετικά για μεγάλο διάστημα, και ενώ ήταν να πραγματοποιηθεί πριν από δύο χρόνια, τελικά κάλλιο αργά παρά ποτέ, όπως αποδείχθηκε. Κατά τη γνώμη μου μάλιστα, ίσως αυτή η καθυστέρηση και αναμονή να άξιζε ακόμα περισσότερο, αφού μαζί με τους Insomnium αυτή τη φορά μας δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσουμε και τους Σουηδούς blackened-death/occult metallers Tribulation, που κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι και headliners!
Οι πόρτες του Principal Club Theater άνοιξαν χωρίς καθυστέρηση στις 20.00, και χωρίς κάποια προγραμματισμένη εμφάνιση εγχώριου support, οι Tribulation βγήκαν στη σκηνή μία ώρα αργότερα. Η προσέλευση του κόσμου ήταν ικανοποιητική από την αρχή, με το μεγαλύτερο μέρος του να έχει «μαγνητιστεί» από το πρώτο κιόλας λεπτό που οι Σουηδοί βγήκαν στη σκηνή. Και πώς να μην μαγνητιστούν άλλωστε, αφού οι Tribulation ήταν σαγηνευτικοί καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους. Ξεκίνησαν το set με το κομμάτι “Lady Death” εκ του τελευταίου, εξαιρετικού δίσκου τους “Down Below”, από τον οποίο διάλεξαν να παρουσιάσουν άλλα δύο κομμάτια, τα “Nightbound” και “The Lament”. Και ολόκληρο το δίσκο να έπαιζαν, δεν θα είχα κανένα παράπονο εδώ που τα λέμε, καθώς το “Down Below” είναι ένας δίσκος γεμάτος διαμάντια. Το ίδιο όμως ισχύει και για τα δύο προηγούμενα albums τους, “The Children Of The Night” και “The Formulas Of Death”, κομμάτια από τα οποία συμπλήρωσαν το set τους. Αγαπημένα Rånda” και “Ultra Silvam”, “In The Dreams Of The Dead”, “Melancholia”, “Strange Gateways Beckon”… H μία κομματάρα μετά την άλλη. Δεν έπαιξαν κανένα κομμάτι από το ντεμπούτο τους, “The Horror”, στο οποίο είχαν έναν κατά πολύ διαφορετικό, καθαρό death metal ήχο, αλλά ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος εξ’ αρχής. Κανένα πρόβλημα όμως, αυτό ίσως να γίνει όταν με το καλό μας ξανάρθουν ως headliners. Η αιθέρια ύπαρξη που ακούει στο όνομα Jonathan Hultén (κιθάρες) δεν σταμάτησε να χορεύει σαν ένας άλλος «μαύρος κύκνος» πάνω στη σκηνή. Κάπου μάλιστα είχα διαβάσει, ότι σε μία προηγούμενη περιοδεία έσπασε δύο πλευρά κατά τη διάρκεια ενός show, έτσι απλά για να καταλάβετε με πόσο πάθος «δίνεται» σε αυτό που κάνει. Πραγματικά καθηλωτικός!
Για όσους δεν τον γνώριζαν, ήταν σίγουρα μια μεγάλη έκπληξη. Στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω ότι ο Jonathan Hultén είναι υπεύθυνος και για όλο το artwork των Tribulation, καθώς πέρα από εξαιρετικός μουσικός είναι και φανταστικός illustrator, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε και το πρώτο του προσωπικό EP, για όσους μπορεί να ενδιαφέρονται. You’re welcome. Πίσω στο live όμως, ο επιβλητικός Johannes Andersson (φωνή, μπάσο) δεν πήγε πίσω, αφού ακουγόταν όπως στους δίσκους, ενώ ο Adam Zaars στην κιθάρα ήταν αλάνθαστος. Το νεότερο μέλος του συγκροτήματος, Οscar Leander (ex-Deathstars) στα drums τα έδωσε όλα με τη σειρά του, ενώ αργότερα μου εξομολογήθηκε ότι του άρεσε ιδιαίτερα το venue και η σκηνή εκείνης της βραδιάς. (Principal Club είσαι!)
Mε την ιδιαίτερη αισθητική τους, τη μυστικιστική διάθεση, την άκρως σκοτεινή αύρα τους και τη φοβερή σκηνική τους παρουσία και εκτέλεση των κομματιών, οι Tribulation μας χάρισαν ένα πραγματικά ξεχωριστό show. Συν όλα τ’ άλλα, ακομπλεξάριστοι και άνετοι βγήκαν στο κοινό κατά τη διάρκεια της συναυλίας των Insomnium, ενώ μετά το τέλος έμειναν να χαιρετήσουν και να συνομιλήσουν με οπαδούς. Νομίζω ότι όσοι τους είδαν τόσο σε Θεσσαλονίκη αλλά και στην Αθήνα την επόμενη ημέρα στάθηκαν πολύ τυχεροί. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που -με αρκετή καθυστέρηση κατά τη γνώμη μου- γνωρίζει πλέον μεγάλη επιτυχία, και αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει σύντομα. Ελπίζω λοιπόν, και θέλω να πιστεύω ότι μιλώ για την πλειοψηφία, να ξανά επισκεφτούν τη χώρα το συντομότερο δυνατό για ένα δικό τους show, γιατί πραγματικά το αξίζουν.
Μακρηγόρησα, αλλά ήταν απαραίτητο. Λίγο μετά το τέλος των Tribulation, έπιασα το εαυτό μου να σκέφτεται: “Τώρα πως συνεχίζουμε;”, “Τι έζησα μόλις τώρα;”, “Πως θα ξεπεράσουν αυτή την εμφάνιση οι Insomnium;” και άλλα τέτοια που καλύτερα να μη γράψω. Με μια δεύτερη σκέψη βέβαια, συνειδητοποίησα ότι έχουμε να κάνουμε με τους Insomnium, οπότε δεν είχα να ανησυχώ για κάτι. Και φυσικά έτσι κι έγινε. To συγκρότημα μετά το απαραίτητο διάλειμμα, βγήκε στη σκηνή και επικράτησε χαμούλης.
Αν μία μπάντα μπορεί να λέει ότι παίζει καθαρό μελωδικό death metal, αυτοί είναι οι Insomnium. Για σχεδόν μιάμιση ώρα, οι Φινλανδοί ήταν ασταμάτητοι πάνω στη σκηνή, γεμάτοι ενέργεια και ατέλειωτο headbanging. Παίζοντας το τελευταίο τους album, “Winter’s Gate” εξ’ ολοκλήρου –ουσιαστικά πρόκειται για ένα ενιαίο 40λεπτο κομμάτι, χωρισμένο σε επτά μέρη- οι Insomnium σίγουρα άνοιξαν την πύλη του χειμώνα και μας ταξίδεψαν στο δικό τους μαγικό και παγωμένο κόσμο. To “Winter’s Gate” αποτελεί σίγουρα αν όχι την καλύτερη, μία από τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα τους, οπότε καλά έκαναν και το έπαιξαν ολόκληρο! Ο Niilo Sevänen (φωνή, μπάσο) ήταν σε εξαιρετική φόρμα, ξεσηκώνοντας το κοινό συνεχώς, ενώ ο κιθαρίστας Markus Vanhala, γνωστό «πειραχτήρι», πέρα από το ανελέητο shredding στην εξάχορδη μας χάρισε στιγμές απείρου κάλλους και ξεκαρδιστικές στιγμές bromance με τον Jani Liimatainen, την ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς. Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, ο δεύτερος τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας, Ville Friman, άφησε την περιοδεία πριν από μερικά shows, με αποτέλεσμα να τον αντικαταστήσει προσωρινά ο Liimatainen (ex-Sonata Arctica, Cain’s Offering, Blackoustic ft. Kotipelto, The Dark Element), όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Μπορεί για τους hardcore fans η απουσία Friman να έγινε αισθητή, ωστόσο προσωπικά χάρηκα ιδιαιτέρως που είχα την ευκαιρία να δω για δεύτερη φορά τον Jani Liimatainen σε δράση, καθώς πρόκειται για έναν εξαιρετικό κιθαρίστα και συνθέτη. Αγαπούσα πολύ Sonata Arctica παλιά, τι να κάνουμε. Ο Markus Hirvonen πίσω από τα τύμπανα ήταν σαν μπαταρία, ασταμάτητος, με το πάτωμα να σείεται κυριολεκτικά κάθε φορά που βαρούσε διπεταλιές. Επική απόδοση και από τους τέσσερις. Μετά το τέλος της εκτέλεσης του “Winter’s Gate”, τη σκυτάλη πήραν άλλα πολλά αγαπημένα, όπως τα “The Primeval Dark” και “While We Sleep” από το “Shadows Of The Dying Sun”. Ιδιαίτερη στιγμή όμως και πολλές ανατριχίλες ήρθαν με το “Mortal Share” από το “Above The Weeping World”, που αποτέλεσε και το μόνο «παλιό» αν θέλετε κομμάτι του set τους, καθώς δεν έπαιξαν άλλα κομμάτια από τους τρεις πρώτους δίσκους. Όπως και να έχει, όταν μιλάμε για μπάντα με 20 χρόνια πορείας, έχοντας ήδη παίξει ένα 40λεπτο κομμάτι, είναι λογικό να είναι επιλεκτικοί όσον αφορά το υπόλοιπο set. Παρ’ όλα αυτά, δεν έμεινε κανείς παραπονεμένος, πιστέψτε με.
“Down With The Sun” για τη συνέχεια, από το αγαπημένο “Across The Dark”, και επικράτησε χαμός, ενώ το “Weather The Storm” που έχουν εκτελέσει μαζί με τον Mikael Stanne των Dark Tranquilllity (ξέρεις που θα είσαι 21-22 Απρίλη!), ήταν επίσης από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Καταιγισμός και με την μελωδική πανδαισία που αποτελεί το κομμάτι “Ephemeral”, με το κοινό αρκετά εξοικειωμένο με τους στίχους να τραγουδάει μαζί με το συγκρότημα. Τη συναυλία έκλεισαν με το “The Promethean Song” και encore με το “Only One Who Waits”, ενώ η αυλαία έπεσε με πολλά χαμόγελα και ικανοποίηση τόσο από τη μπάντα, αλλά και το κοινό. Οι Insomnium ήταν εξαιρετικοί, επαγγελματίες και πάνω απ’ όλα δεμένοι σαν μπάντα, και αυτό βγήκε επάνω στη σκηνή. Άρτιοι και αψεγάδιαστοι, μας έδωσαν ένα εκπληκτικό show που δύσκολα θα ξεχάσουμε, και που σίγουρα ανταπεξήλθε των προσδοκιών όσων παρευρέθηκαν.
Συνοψίζοντας, η βραδιά ήταν 10/10, ασυζητητί. Δυο υπέροχα συγκροτήματα, Tribulation και Insomnium, που έκαστα και με το δικό τους τρόπο έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και μας χάρισαν συναυλίες, όπως πρέπει να είναι οι συναυλίες. Δυνατές, χορταστικές, γεμάτες headbanging, συγκινήσεις και πάνω απ’ όλα metal! Kiitos, tack, ευχαριστούμε κτλ.
Until next time!
Για το RockOverdose,
Σοφία Ντούσκα
Φωτογραφίες: Σοφία Ντούσκα – Σωτήρης “fiVer” Ζήκας
Comments
