Όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται συνεχώς δίπλα σου (με οποιονδήποτε τρόπο) από τα πρώτα χρόνια σου μέχρι και σήμερα, δεν μπορεί παρά αν είναι ...συγγενής! Για κάποιους από εμάς λοιπόν, ο Peter Murphy είναι κάτι σαν “θείος” και εμείς, τα “ανήψια” του δεν θα χάναμε την ευκαιρία να γεμίσουμε το Principal Club Theater και να τον συναντήσουμε με αφορμή τα 40 χρόνια από την ίδρυση των Bauhaus και την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ In The Flat Field.
Πριν ξεκινήσει, όμως, το ...οικογενειακό γλέντι, οι Vagina Lips (ή, πιο σωστά, ο Vagina Lips, καθώς πρόκειται για one man project) ανέλαβαν το ζέσταμα. Με ζωντανή φωνή και κιθάρα και με τη βοήθεια σάμπλερ ακούσαμε ένα 35λεπτο set, με επιρροές από Cure εποχής Disintegration και μετά, και στιγμές που θύμιζαν Placebo, Radiohead και Starsailor. Ο ήχος ήταν πολύ καλός και γεμάτος, σε σημείο που ξεχνούσες ότι στη σκηνή υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος. Πολύ καλή παρουσία, προτείνονται ανεπιφύλακτα σε όσους αρέσκονται στα προαναφερόμενα ακούσματα.
Αφού υποστήκαμε ενα μισάωρο διάλειμμα (γιατί τόσο πολύ, ρε παιδιά;) ο θείος Peter, συνοδευόμενος από τον μπασίστα των Bauhaus David J και τους Mark Gemini Thwaite (κιθάρες/ παλιά goth καραβάνα) και Mark Slutsky (τύμπανα) έφερε το σκοτάδι του στη σκηνή. Βαμμένος σαν σεξπιρικός ηθοποιός και παίζοντας με τα φώτα, δοκίμαζε άβολες στάσεις και αλλόκοτα βλέμματα, επιβάλλοντας έτσι στο (πολυποίκιλο ηλικιακά) κοινό την σκοτεινή παρουσία του, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν με το Double Dare. Τα In The Flat Field, God In Alcove, Dive και Spy In The Cab ακολούθησαν σε άψογες εκτελέσεις, με το φαζαρισμένο μπάσο να χαρακτηρίζει τον ήχο και τις κιθάρες με τα τύμπανα να ακολουθούν με απόλυτη συνέπεια. Η φωνή του Murphy μπορεί να μην είναι στην πρώτη της νιότη, αλλά εξακολουθεί να στέκεται αξιοπρεπέστατα στο ύψος των περιστάσεων. Με τα Small Talk Stinks, St. Vitus Dance, Stigmata Martyr και Nerves έκλεισε ο κύκλος της επετειακής παρουσίασης του In The Flat Field, που μπορεί να μην ξεσήκωσε το κοινό αλλά σίγουρα το μάγεψε, ειδικά με τη θεατρική ερμηνεία του frontman. Στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι θεατρικότητα υπήρχε και στον πρόσκαιρο εκνευρισμό του Murphy, ο οποίος κλωτσούσε και εκσφενδόνιζε ότι τον ενοχλούσε προς το πίσω μέρος της σκηνής (ευτυχώς όχι προς το κοινό, όπως έκανε στη Σουηδία).
Οι πρώτες νότες του Burning From The Inside άλλαξαν την μυστηριακή ατμόσφαιρα, καθώς όλοι καταλάβαμε ότι ήρθε η ώρα των αγαπημένων hit. Αμέσως μετά το Silent Hedges και... η ώρα του κόμη: ο Murphy σήκωσε τους γιακάδες, τυλίχτηκε στο πανοφώρι του, μας έριξε ένα απόκοσμο βλέμμα και οι πρώτες νότες του Bela Lugosi Is Dead δόνησαν το Principal. Το μικρόφωνο στράφηκε στο κοινό, τραγουδήσαμε όλοι μαζί “UNDEAD! UNDEAD! UNDEAD!” στο ρεφράιν και πριν προλάβουμε να ανασάνουμε ήρθε το She's In Parties να μας ταξιδέψει στις σκοτεινές γωνιές των εφηβικών μας πάρτι. Με το Adrenalin τα δώσαμε όλα και τρελαθήκαμε με το Kick In The Eye, πριν τα μεγαλειώδη The Passion Of Lovers και Dark Entries κλείσουν το κυρίως σετ.
1ο encore με τα 3 Shadows και τη διασκευή στο Severance των (άλλων συγγενών μας) Dead Can Dance και 2ο encore με το Ziggy Stardust (αν και προσωπικά προτιμούσα το King Volcano) και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε μια πολύ καλή στο σύνολό της βραδιά. Να είμαστε καλά το 2023 που κλείνουν 40 χρόνια από το Burning From The Inside να μαζευτούμε οικογενειακώς να το γλεντήσουμε δεόντως!
Για το RockOverdose,
Βαγγέλης Αναστασίου
Comments
