Η οποιαδήποτε συναυλία των Rotting Christ, με τα οποιαδήποτε σχήματα να πλαισιώνουν event, αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός για τα συναυλιακά δρώμενα. Για ακόμη μια φορά, οι Rotting Christ γέμισαν το Principal στην Θεσσαλονίκη και αυτή τη φορά, είχαν μαζί τους τους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ Moonspell αλλά και τους πολύ δυνατούς Silver Dust.
Το event ξεκίνησε χωρίς μεγάλες καθυστερήσεις, με τους Silver Dust να μοιαζουν μια αρκετά έμπειρη μπάντα πάνω στο σανίδι. Παρουσίασαν το υλικό τους, το οποίο είναι μια περίεργη μίξη συγκροτημάτων όπως οι System Of A Down, μαζί με ορχηστρικά και ατμοσφαιρικά σημεία. Επί σκηνής τρομεροί, με έναν άκρως χαρησματικό frontman να ξεσηκώνει το κοινό, το οποίο ήταν αρκετό και τίμησε με την παρουσία του τους Ελβετούς. Πολύ ωραίο επίσης και το σκηνικό με τα banner και το video wall, το οποίο παρουσίαζε από πίσω μια ιστορία, με τον τραγουδιστή της μπάντας να συμμετέχει στην θεατρικότητα του όλου concept.
Η συνέχεια ήρθε με τους Moonspell. Το Principal πλέον ήταν γεμάτο και ανυπομονούσε για την έλευση των Πορτογάλων. Οι Moonspell δεν παρουσίασαν κάτι λιγότερο από αυτό που περιμέναμε. Τρομερή σκηνική παρουσία, με τον Fernado Ribeiro να είναι ένας συμπαθέστατος, τρελός και ξεσηκωτικός frontman. Σε πολύ καλή κατάσταση και γεμάτος όρεξη ήταν και ο Ricardo Amorim. Η μπάντα έδωσε βαρύτητα στο τελευταίο της άλμπουμ «1755», ενώ δεν παρέλειψε να δώσει έμφαση σε κλασικά αγαπημένα κομμάτια του κοινού. Φυσικά, το αποκορύφομα ήρθε με το “Alma Mater”, όπου το κοινό δεν σταμάτησε να τραγουδάει.
Η βραδιά έκλεισε με μια μεγάλη εμφάνιση από τους Rotting Christ. Ναι, θα συμφωνήσω εν μέρει με τα παράπονα περί setlist για το πρώτο μισό του show. Πρέπει να το παραδεχτούμε όμως, αυτοί είναι οι Rotting Christ της δεκαετίας μας, αυτό παίζουν και αυτό προωθούν με το εν λόγω tour. Άρα, δεν υπάρχει χώρος για παραπάνο γκρίνιες. Ειδικά όταν σου πετάει ένα “Among Two Storms” μαζί με τον Ribeiro στη σκηνή. Ειδικά όταν βλέπεις ένα Σάκη Τόλη να ξεσηκωνει για πλάκα το κάθε κοινό, με ένα απλό «Πουτάνα όλα». Ο καλύτερος οργανωτής. Και δεν το λέω ειρωνικά. Το metal έχει ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους, τέτοιους επαγγελματίες και frontmen. Ναι, η εμφάνισή τους ήταν επική, ναι, το headbanging ήταν ασταμάτητο. Όπως και τα οπαδικά «ωωω» αλλά και τα mosh pits. Δεν νομίζω να μη πέρασες καλά, φίλε μου, ακόμη κι αν άκουσες το “Apage Satana”.
Για το Rock Overdose,
Φωτογραφίες: Γιάννης Αντωνίου
Κείμενο: Κωνσταντίνος Σωτηρέλης
Comments
