EIMAΣΤΕ ΞΑΝΑ 13 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΥΡΙΣΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΙΣΩ...
Κάπως έτσι θα μπορούσα απλά να συνοψίσω τα συναισθήματα από την χαρά, την έκπληξη και τις αναμνήσεις που γύρισαν πίσω μετά την εμφάνιση του αγαπημένου μας Timo Tolkki, ο οποίος παρέθεσε μία σειρά κομματιών από το παρελθόν του με τους Stratovarius και μας έκανε να βιώσουμε όλα εκείνα που μας κρατούσαν χαρούμενους και σε εγρήγορση κατά τη νεανική μας ηλικία, όπου ανακαλύπταμε τη μία δισκάρα μετά την άλλη. Ο Φινλανδός βιρτουόζος επισκέφθηκε τη χώρα μας όπου ξέρει ότι θα είναι για πάντα ένα από τα πλέον αγαπημένα πρόσωπα και έδειξε τη χαρά του γι'αυτό, κι ας μη φαινόταν ξεκάθαρα στην έκφραση του, όσοι τον ξέρουν καλά, και μόνο που τον είδαν να σκάει χαμόγελο ή να σηκώνει το χέρι ψηλά σε κάτι φάσεις, ξέρουν ότι αυτό είναι υπεραρκετό.
Στα πολύ μεγάλα συν της βραδιάς, η εμφάνιση δύο τοπικών σχημάτων που έδειξαν περίτρανα ότι άξιζαν τη θέση των support και με σύμμαχο τους τον ήχο, ζέσταναν το κοινό με την σοβαρότητα και ετοιμότητα που έδειξαν. Γενικώς κατά τη διάρκεια της συναυλίας με ενόχλησαν 2-3 πράγματα που δεν οφείλονται τα συγκροτήματα επ'αυτού, αλλά επειδή ήταν νύχτα χαράς, για μία φορά επιτρέψτε μου να μην αναφερθώ και να κρατήσω τα θετικά μόνο. Και κουραστικός θα γίνω, και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει σ'αυτή τη χώρα. ΠΟΤΕ!
Αρχή με τους καταπληκτικούς The Silent Wedding, των οποίων ο πρόσφατος 2ος δίσκος τους ''Enigma Eternal'' υπέπεσε στ'αυτιά μου πριν ένα μήνα περίπου και με άφησε με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Δυνατό heavy/power, χωρίς πολλά φρου-φρού και με απόλυτη σοβαρότητα, ομολογώ ότι περίμενα να παίξουν καλά γιατί και στους δίσκους τους έχουν δείξει ότι είναι ουσιώδεις και στιβαροί, αλλά εξεπλάγην θετικότατα με τη μεγαλοσύνη που παίρνει ο ήχος τους ζωντανά, δεν τους είχα ξαναδεί, αλλά έπαθα πλάκα. Φοβερά δυνατός και καθαρός ήχος, και από τα πρώτα δευτερόλεπτα είναι εμφανές ότι είναι δεμένοι και ήταν πανέτοιμοι γι'αυτή τη συναυλία. Άψογο σύνολο, με τον Ρένο στα ντραμς να πυροβολέι, τον Δημήτρη στις κιθάρες στιβαρό και να πετάει βαριά ριφφ πανταχώθεν, τον Γιάννη στα πλήκτρα να κοπανιέται και να μου θυμίζει τον ξανθό πληκτρά που είχαν φέρει κάποτε οι Iced Earth που ήταν μέλος των Opposite Earth και κοπανιόταν 3 ώρες, τον Θωμά να είναι ένας μικρός Martin Mendez στο μπάσο (ίδια κοψιά και στυλ, αν δεν λατρεύει τους Opeth, είναι κλώνος του, στάνταρ) και τον Μάριο στα φωνητικά να είναι Ε-Κ-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο-Σ! Ο άνθρωπος ακόμα και όταν προλόγιζε τα κομμάτια μιλούσε δυνατά, τι φωνή Θεέ μου! Δυστυχώς παίξανε λιγότερο από το προγραμματισμένο, αλλά και πάλι ήταν φοβεροί, εύχομαι ανάλογες εμφανίσεις και με περισσότερα από τα 6 κομμάτια (αν μέτρησα σωστά) που παίξανε. Χίλια μπράβο!
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι Elysion, οι οποίοι είχαν δύσκολο έργο μετά από αυτό που είδα από τους The Silent Wedding, αλλά με χαρά διαπίστωσα ότι τα κατάφεραν εξίσου καλά, με σοβαρότητα και βαρύτητα στον ήχο τους. Αξίζει ένα μπράβο για τον ήχο και στους ίδιους και σε αυτόν που τον έφτιαξε, σπάνια βλέπουμε 2 σερί support με τέτοιες συνθήκες. Τα βλέμματα προφανώς και πέφτουν στην τραγουδίστρια Χριστιάνα Χατζημιχάλη, η οποία με το χαμόγελο και με θετική διάθεση, τόνισε ότι ήταν τιμή τους που βρέθηκαν μπροστά μας. Με την καλύτερη δυνατή ώθηση, η μουσική τους αν και κολλούσε λιγότερο στο concept της μάζωξης, βρήκε ανταπόκριση με το παραπάνω, καθώς μπορεί να μου θυμίζουν αρκετά Lacuna Coil με κάποια έξτρα goth και rock στοιχεία, η βασική όμως διαφορά είναι ότι η Χριστιάνα βγάζει ΦΩΝΗ σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, με περίσσεια ευκολία, σε αντίθεση με το αγαπημένο μας...Κριστινάκι, της οποίας η φωνητική εξέλιξη είναι ανάλογη του...Σάκη Ρουβά (δηλαδή ΜΗΔΕΝ)! Ο ντράμερ κοπανιόταν συγχρόνως με το παίξιμο του, οι δύο ασκεπείς κιθαρίστες σοβαροί και με πολλά γεμίσματα από ριφφ και ο θεούλης μπασίστας με το street basket image έδινε έξτρα όγκο στις συνθέσεις. Όπως είπαν το νέο τους άλμπουμ είναι προσεχώς στα σκαριά και θα τους ξαναδούμε σύντομα όταν κυκλοφορήσει. ΜΠΡΑΒΟ καί στους Elysion για την εμφάνιση, η οποία κράτησε λίγο παραπάνω από αυτή των The Silent Wedding!
Ώρα για συγκίνηση όμως, ώρα να επιστρέψουμε πίσω στα θρανία, καθώς η μπάντα του Timo Tolkki κάνει την εμφάνιση της, με μπροστάρη τον συμπατριώτη μας Μιχάλη Λίβα, ο οποίος με αέρα και από τις προτροπές του κοινού, μοιάζει έτοιμος σαν από καιρό για να δείξει τα διαπιστευτήρια του. O Timo εμφανίζεται τελευταίος και ξεκινάει να παίζει το ''Fright Night'' από το ομότιτλο άλμπουμ των Stratovarius. Κι ενώ το 90-95% ψάχνεται να δεί τί είναι αυτό που ακούει, υπάρχει άλλο ένα 5-10% που έχει ήδη κάψει φλάντζα, σκέφτομαι ''οκ, κομμάτι από τον 1ο δίσκο στο ξεκίνημα, τι άλλο θα δω''. Και είδα...ή μάλλον άκουσα! ''Βreak The Ice'' γαμώ της Γής τον άξονα και δεν είμαι καλά λέμε! Συγκίνηση, κοπάνημα, ήδη βλέπω κόσμο να έχει ξεφύγει και να μην πιστεύει τι ακούει, με το που λέει όμως ο Λίβας ότι έχει έρθει η ώρα για κάτι πιό χαρούμενο, μπαίνει το ''Distant Skies'' και ζω μέρες '95 όταν είχε βγεί το ''Fourth Dimension'', έχω ξαναγίνει 14, ακούω το κοινό να τραγουδάει ''ωωωωωωωωω ωωωωωωωωωω'' όπως τότε σε ΚΑΘΕ συναυλία και γενικά έχω συγκινηθεί όσο δεν λέγεται. Με το ''Hunting High And Low'' ίσα που προλαβαίνω να έρθω στα καλά μου, με τα χαμόγελα να έχουν σκορπίσει σε όλο το κοινό, ενώ στο ''Αgainst The Wind'' κόντεψαν να φύγουν δάκρυα, αλλά επικράτησε η πώρωση, κι ενώ δεν πιστεύουμε στ'αυτιά μας, ήδη παίζουν ΚΑΙ το ''Twilight Symphony'', με τον κόσμο να αντιδρά όπως όταν ηχογραφήθηκε στην Ελλάδα το ''Visions Of Europe''.
Tα πράγματα παίρνουν ανεξέλεγκτη τροπή με ''κάτι πιό γρήγορο'' όπως είπε ο Μιχάλης για το ''Speed Of Light'' (ναί ρε πούστη μου!), ενώ παίζουν και 4ο (και τελευταίο) κομμάτι από το ''Fourth Dimension'', το δοξασμένο ''Galaxies'', και ξαφνικά νιώθω λες και βλέπω τους Europe στα νιάτα τους από άποψη χαράς και έκπληξης... Η μπάντα που συνοδεύει με τον πληκτρά Mikko Härkin, τον μπασίστα Santtu Lehtiniemi και τον ντράμερ Alex Landenburg (ο οποίος παίζει στους Mekong Delta και ήθελα πολύ να τον δω) είναι καλοί παίχτες και δείχνουν γιατί τους επέλεξε ο αρχηγός, αν και προσωπικά το μόνο που μπορεί να μου έλειψε είναι ότι ήθελα τον Alex να βαράει πιό δυνατά (Jorg Michael είναι μόνο ένας, οπότε ας μη ζητάω πολλά). Καπάκια ακούμε το ''Paradise'', με το κοινό να ξεφεύγει, αλλά εκεί που λύγισαν ψυχές είναι όταν παίχτηκε το αρχι-απωθημένο ''Dreamspace''. ΑΨΟΓΟΣ Λίβας, έβγαλε μέχρι και την τελική κραυγή κομπλέ, γενικώς πήγε όλη τη συναυλία σε ψηλές νότες χωρίς καν να ιδρώσει. Με τα ''Kiss Of Judas'' και ειδικά το ΑΓΙΟ ''Father Time'' κλείνει το κανονικό μέρος του σετ, όπου στο τελευταίο ένα παλικαράκι 19 χρονών ξέφυγε τόσο που τον χάρηκε η ψυχή μου, έκανε Mosh μόνος του, γονάτιζε, μαλλιοτραβιόταν, ούρλιαζε από χαρά και γενικά μου θύμισε πολύ τον εαυτό μου και πολλούς φίλους της εποχής και πως αντιδρούσαμε σε κάθε συναυλία.
Επιστροφή μετά από λίγο με το ''S.O.S'', και τον κόσμο να τραγουδάει ''Save Our Souls'' (σίγουρα τις σώσαμε με τέτοια εμπειρία πάντως), ενώ λίγο πριν το τέλος, παίζει το δικό του ''Key To The Universe'', πριν τελειώσει η συναυλία με το γνώριμο ήχο των πλήκτρων του ''Black Diamond'' και με το κοινό να παραλληρεί για άλλη μία φορά. Ο Tolkki έδειξε ότι είναι συνιφασμένος με το όνομα των Stratovarius και ότι είναι ο κορυφαίος συνθέτης όλου αυτού του είδους που μεσουράνησε στα μέσα της δεκαετίας του '90. Μπορεί να μην θυμίζει τίποτα από τον παλιό του εαυτό οπτικά, καθώς έχει πάρει πολύ βάρος και γενικά είναι αγνώριστος, αλλά επί σκηνής είναι ήρωας και παίζει τα κομμάτια στην εντέλεια, ίσως και λίγο πιό γρήγορα πολλές φορές. Θα σταθώ σε κάτι επί προσωπικού γιατί νιώθω την ανάγκη να είμαι δίκαιος. Όταν πριν την συναυλία είχα δεί κάποια βίντεο του Μιχάλη Λίβα να τραγουδάει κάποια από τα κομμάτια, είχα προβληματιστεί, με την έννοια ότι άλλαζε κάπως τις μελωδίες των φωνητικών και δε μου καθόταν καλά στα αυτιά. Πήγα υποψιασμένος, αλλά με κέρδισε όπως και όλους μας. Μέσα από'δω αισθάνομαι σωστό να του πω μία συγνώμη, την οποία είχα σκοπό να του πω επί προσωπικού αλλά δε μπορούσαμε να παραμείνουμε άλλο στο χώρο. Σίγουρα πάντως, όταν ελέγχει την αδιαμφισβήτητα ευρεία φωνή του, μπορεί να κάνει παπάδες. ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΝΩΜΗ που σε αμφισβήτησα, με αποστόμωσες εμφατικά!
Για το RockOverdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες:Γιάννης Λιβανός - John Metalman Photography
Comments
