Η τριλογία “Leviathan” μόλις ολοκληρώθηκε και οι αγαπητοί Σουηδοί, ευρισκόμενοι σε περιοδεία, επισκέφθηκαν ξανά την Ελλάδα για δύο συναυλίες. Έπρεπε να γίνει για να διορθωθούν και τα περσινά κακώς κείμενα. Προσωπικά μιλώντας, οι THERION θα έκαναν ποδαρικό στο συναυλιακό μου ημερολόγιο και μάλιστα με πολύ καλό δίσκο, καθώς το “Leviathan ΙΙΙ” αποτελεί το ιδανικό άκρο για να ισορροπεί το “Leviathan ΙΙ”. Αν πούμε λοιπόν πως το πρώτο είναι το άλμπουμ με τα hits και το τρίτο το πιο σκοτεινό, τότε το δεύτερο είναι κάπου στη μέση με πιο πολλές λοξές ματιές προς το πρώτο. Επίσης, ήταν κι ένα στοίχημα όλο αυτό για την παρέα του Christofer Johnsson, προκειμένου να μας παρουσιάσει στιγμές από τα τρία έργα και όλη την υπόλοιπη δισκογραφία φυσικά, σε μεγαλύτερη σκηνή και με τις ανέσεις που χρειάζεται μπάντα και κοινό. Μας το χρωστούσαν εξάλλου.
Πρώτα όμως θα βλέπαμε τους The Silent Wedding. Με έναν prog/power metal ήχο αρκετά ταιριαστό με τους Τherion, βγήκαν στις 20.30, όταν ακριβώς κι έμπαινα στο χώρο. Στην αρχή μούδιασα γιατί είδα κλειστό τον εξώστη, αλλά κάτω είχε αρκετό κόσμο. Η μπάντα έβγαζε έναν αέρα άνεσης, τους βοήθησε και ο καλός ήχος, αλλά και η προσοχή του κόσμου. Η πρώτη στιγμή που ιδιαιτέρως ξεχώρισα ήταν το “Stealing The Sun” από το προ-διετίας “Ego Path“, μια σύνθεση που όπως μάθαμε, γράφτηκε πριν από 25 χρόνια.
Επόμενο, το “Closer To The End”, παρμένο από το “Enigma Eternal”. Αμφότεροι οι δύο αυτοί δίσκοι αποτελούν ένα ουσιαστικό και πολύ καλό δείγμα του ελληνικού progressive metal. Νομίζω και το επίπεδο των Silent Wedding δεν χωρά αμφισβήτησης. Δεν είναι δα και νιούφηδες στο χώρο και χωρίς καν όλη τη σκηνή στη διάθεσή τους, γέμισαν άψογα τα 50 λεπτά που τους αναλογούσαν, κλείνοντας με το επίσης γνώριμο “Song Of The Dead“ και βγάζοντας στο τέλος και μια ομαδική φωτογραφία. Αν και θα ήθελα τα γυναικεία φωνητικά τους πιο ψηλά, νομίζω πως δεν άφησαν κανέναν με το παράπονο.
Ο κόσμος είχε πλέον πολλαπλασιαστεί, ο εξώστης είχε ανοίξει, ήταν-δεν ήταν 22.00, όταν ξεκίνησε η εισαγωγή του “The Blood of Kingu“ και είναι ωραίο να βλέπεις μια επταμελή μπάντα να απλώνεται στη μεγάλη σκηνή. Αυτές ναι, ήταν ιδανικές συνθήκες για μια σωστότατη συναυλία των Τherion. Και φοβερό κομμάτι και το “Ruler of Tamag”, oλοκαίνουργιο, με την Rosalía Sairem να κλέβει την παράσταση. Τι είδαμε λοιπόν κι ακούσαμε από τους Σουηδούς; 2 γεμάτες ώρες καθαρής μουσικής, με ένα υπερπλήρες setlist 22 κομματιών, σαν ένα ζωντανό best of. Aπολαύσαμε όλα τα αγαπημένα τραγούδια της τριλογίας “Leviathan”, κι αν κάποια εξ αυτών τα ακούσαμε και πέρσι, νομίζω το “Twilight of the Gods“ έτυχε θερμής υποδοχής από το “Leviathan ΙΙΙ”.
Διασκεύασαν τα “Mon amour, mon ami” και “La Maritza”, με τον Thomas Vikström και τις Lori Lewis, Rosalía Sairem να συμπληρώνουν και να ταιριάζουν τις φωνές τους, ενώ με άψογο ήχο οι Christofer Johnsson και Christian Vidal έσπερναν τα riffs τους. Οι Σουηδοί έπαιξαν συνθέσεις αποκλειστικά από το “Theli” κι έπειτα, αφήνοντας έξω μόνο τα “Deggial“ και “Beloved Antichrist“ (λογικό). Το symphonic/heavy/power/progressive (βάλτε ό,τι θέλετε) metal τους, γέμισε το Fuzz και συνθέσεις όπως τα “Birth of Venus Illegitima“, “Ginnungagap“, “Lemuria“ και “Sitra Ahra“ γνώρισαν την αποθέωση που αξίζουν. Το κυρίως πρόγραμμα τελείωσε με τα “Eye of Algol” και “Son of the Staves of Time“, αλλά το encore ήταν όλα τα λεφτά.
Πρώτα το καθηλωτικό “The Rise of Sodom and Gomorrah” και ύστερα το συγκλονιστικό “To Mega Therion“ (άνοιξε και mosh pit), έκαναν όλους να πουν ότι έζησαν την απόλυτη Therion συναυλιακή εμπειρία. Αν είχαν και σκηνικά να στολίζουν τη σκηνή, θα ήταν το ιδανικό. Επίσης, θα ήθελα τον Vikström να βγάζει περισσότερη ψυχή σε κάποιες στιγμές, να δίνει το κάτι παραπάνω και να ανεβάζει επίπεδο τα κομμάτια όταν εκτελούνται ζωντανά. Σε γενικές γραμμές πάντως, μιλάμε για αψεγάδιαστη εμφάνιση και χορταστική όσο δεν πάει. Θεωρώ σωστό κι έξυπνο που το συγκρότημα έβγαλε τα “Leviathan” σαν ξεχωριστά άλμπουμ με απόσταση ενός έτους μεταξύ τους και όχι σαν τριπλό δίσκο κι αυτό διότι το καθένα πήρε την προσοχή που του πρέπει. Τυχεροί που πετύχαμε ξανά σε αυτή τη φάση τους Therion, νομίζω δεν τίθεται θέμα ότι θα τους ξαναδούμε με την πρώτη ευκαιρία στη χώρα μας και πάντα, μα πάντα, στις μεγάλες σκηνές.
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες: Δήμητρα Κοένκα ( D.Koenka Photography)
Comments
