Σε ένα δίκαιο κόσμο οι Uriah Heep θα είχαν πανάξια μία θέση στο πάνθεον της rock μουσικής και ο Mick Box θα θεωρούνταν ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες και συνθέτες στην ιστορία. Για κάποιους σίγουρα είναι έτσι, αλλά νομίζω ότι πάντα ζούσαν στη σκιά συγκροτημάτων όπως οι Deep Purple (βασικά αν υπήρχε μία άτυπη “κόντρα” του παρόντος ως προς τις ζωντανές τους εμφανίσεις, οι αγαπημένοι Purple δε θα είχαν καμία ελπίδα). Θα μου πείτε όλο αυτό έχει καμία σημασία; Η απάντηση είναι όχι. Καμία. Όλα αυτά είναι για εμάς τους οπαδούς για να κάνουμε συζητήσεις επί συζητήσεων καθώς πίνουμε τη μπύρα μας και ακούμε ωραία μουσική. Γιατί το συγκρότημα – όπως και τα περισσότερα συγκροτήματα – ούτε που το νοιάζει μία τέτοια σύγκριση. Τους Heep αυτό που τους νοιάζει εδώ και πενήντα χρόνια είναι να παίζουν ωραία μουσική. Και αυτό ακριβώς κάνουν. Πέντε δεκαετίες και 25 δίσκους μετά!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Στις 9 ακριβώς οι Θεσσαλονικείς Northwind ανεβαίνουν στο σανίδι του Principal το οποίο είχε αρχίσει να γεμίζει με πολύ ικανοποιητικούς ρυθμούς. Τίμιο κλασσικό heavy metal με έναν frontman που σου δημιουργεί ένα σοβαρό “πρόβλημα”. Δε σου επιτρέπει να δεις τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Πραγματικά δίνει μία φρεσκάδα στο συγκρότημα που την ανεβάζει επίπεδο! Εντάξει πέρα του χιουμοριστικού της υπόθεσης είναι πολύ όμορφο να βλέπεις ελληνικά συγκροτήματα σχεδόν 40 να δίνουν συναυλίες σε τόσο καλό επίπεδο και να ετοιμάζουν και νέο υλικό από το οποίο μάλιστα είχαμε την τύχη να ακούσουμε και κάτι. Γενικά ανταπεξήλθαν πλήρως στο ρόλο τους και ελπίζω σύντομα να τους ξαναδώ με λίγο μεγαλύτερο setlist γιατί τα 40 λεπτά για μένα δεν ήταν αρκετά!
Ο κόσμος πλέον έχει κάνει το Principal να φαίνεται γεμάτο. Αν και ο μέσος όρος ηλικίας ήταν φανερά ανεβασμένος, δεν έλειπε και ο νέος κόσμος που ίσως έβλεπε τους Heep πρώτη φορά και που θα πρέπει να νιώθει τυχερός μετά από μία τέτοια εμφάνιση. Το ρολόι έδειχνε 22:15 όταν χωρίς πολλά πολλά, το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή. Έναρξη με το “Grazed By Heaven” από το νέο δίσκο της μπάντας με τίτλο “Living The Dream” ο οποίος κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Γκολ από τα αποδυτήρια! Τι εκπληκτική φωνή είναι αυτή ρε συ Bernie; 62 έφτασες και μας κάνεις χαλαρά πλάκα! Απίστευτος απλά. Πολύ γρήγορα επαναφορά στην πραγματικότητα. Τι ωραίο κομμάτι αυτό το καινούριο (σημειωτέον δεν είχα ακούσει τίποτα από τον καινούριο δίσκο) σκέφτομαι. Πολύ φρεσκάδα, πολύ δυναμισμός. Μακάρι να είναι έτσι και τα επόμενα σκέφτομαι. Με τη μία “Return To Fantasy”. 2-0 και παροξυσμός. Είμαστε έτοιμοι για πολύ μεγάλη βραδιά. Το set συνεχίζεται με κομμάτια από το νέο δίσκο και παλιούς ύμνους σχεδόν εναλλάξ. Στο σύνολο ακούσαμε 6 κομμάτια από το “Living The Dream” στα οποία δεν βαρέθηκα δευτερόλεπτο (πράγμα σπάνιο όταν ακούς πολλά νέα κομμάτια από μία μπάντα). Θα μπορούσαν άνετα να σταθούν σε δίσκους των 70’s και των 80’s. Εννοείται φυσικά ότι ο κόσμος ήταν πολύ πιο ενθουσιώδης σε κομμάτια όπως “Too Scared To Run” και “Rainbow Demon” (Ω ΘΕΟΙ!!!) αλλά είναι πέρα για πέρα λογικό. Έχουν γράψει πολλά χιλιόμετρα αυτά τα τραγούδια εδώ και τόσες δεκαετίες.
Το συγκρότημα καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους ήταν σε πολύ καλή φόρμα, δεν κούρασε σε κανένα σημείο, και αν και υπήρχε πολύ επαφή με το κοινό δεν υπήρχε καμία καθυστέρηση ανάμεσα στα κομμάτια. Μόνο όταν ο τιτάνας Mick Box επέλεγε να μας πει κάποια ιστορία. Mick Box ρε φίλε... Είναι απίστευτο να τον βλέπεις. Και δε θα σταθώ στο παικτικό κομμάτι. Άλλωστε δεν έχω ιδέα από μουσική για να μπορώ να κρίνω. Θα σταθώ στο όλο πακέτο. Δισκογραφικά ενεργός ασταμάτητα εδώ και 49 χρόνια, με απίστευτους ύμνους να έχουν την υπογραφή του, που θα μπορούσε να είναι ένας απρόσιτος rock star, μία ντίβα κλπ κλπ. Η αλήθεια δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από αυτό. Απλός, προσιτός, συνέχεια χαμογελαστός και άνετος. Καλά λένε ότι όταν η δουλειά που κάνεις που σου αρέσει απλά το διασκεδάζεις. Μόνο σεβασμός σε αυτόν τον άνθρωπο.
Φυσικά και οι υπόλοιποι που τον πλαισιώνουν κάνουν εξαιρετικά τη δουλειά τους. Για τον “καινούριο” (φτάνει με αυτό παιδιά... μετράει ήδη 33 χρόνια στη μπάντα) Bernie Shaw τα έγραψα πιο πάνω! Ο έτερος 33άρης στην μπάντα Phil Lanzon είναι μία τεράστια μορφή στα πλήκτρα που προσφέρει απλόχερα το δικό του show. Και πάμε στο rhythm section. Russell Gilbrook κυρίες και κύριοι. Αυτή η heavy ενέργεια που δίνει στο όλο συγκρότημα τους έχει δώσει μία τρομερή φρεσκάδα τόσο στο studio όσο και στις συναυλίες. Και φυσικά ο πιο νέος της μπάντας, Davey Rimmer ο οποίος ανέλαβε το δύσκολο έργο να γεμίσει τα παπούτσια του εκλιπόντος Trevor Bolder και τα πήγε περίφημα. Τρομερή μεταγραφή για τους Heep.
Και μετά από αυτή τη μικρή παράκαμψη, επιστροφή στα της συναυλίας. Περίπου στη μία ώρα έφτασε η ώρα να ακούσουμε απανωτά μερικούς από τους πιο κλασσικούς ύμνους. Ο κόσμος για τα επόμενα περίπου 40 λεπτά νομίζω πως δεν σταμάτησε να τραγουδάει. Και πως να γίνει αυτό με κομμάτια όπως “Gypsy”, “July Morning”, “Sunrise” και φυσικά “Easy Livin’”; Δυστυχώς δεν ακούσαμε τα προσωπικά μου αγαπημένα “Wizard” και “Stealin’” αλλά δε πειράζει. Αφενός γιατί τα είχαν παίξει στην τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας το 2011 και ευτυχώς ήμουν εκεί και αφετέρου γιατί το setlist ήταν τρομερό.
Ας ελπίσουμε συγκροτήματα όπως οι Uriah Heep να συνεχίσουν έτσι για χρόνια και να τους δούμε και στα κοντά με ένα all-time classic setlist.
Για το Rockoverdose,
Απόστολος “Astaldo” Πανταζόγλου
Φωτογραφίες: Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
