Ο Tom Cronin των death-άδων ‘Celestial Sanctuary’ επιλέγει 10 ‘βρώμικα’ ριφάκια τα οποία εγγυημένα θα πετάξουν το κεφάλι σου απο τη θέση του.
Όπως ο ίδιος ο Tom δηλώνει: "Προτιμώ με χίλια ένα ριφάκι από ένα σόλο οπότε ήταν κι εύκολο να επιλέξω κάποια απο τα ριφάκια που αγαπώ, όμως ήταν δύσκολο να αρκεστώ μονάχα στα 10. Εδώ υπάρχει λίγο από τα παλιά αλλά και κάποια καινούργια ριφάκια απ’όλες τις τάξεις ‘άσχημα, πενιχρά και βρώμικα’ ταυτόχρονα. Οπότε δέστε τις ζώνες σας, κλείστε τα αφτιά σας όσο προλαβαίνετε και φύγαμε."
10) Ripping Corpse – Beyond Humanity (από το 1:40)
Όλα βγαίνουν προς τα έξω όταν ‘τσιμπάς’ μια κιθάρα η οποία ακούγεται σε λίιγο πιο αργό ρυθμό, φαίνεται λάθος αλλά είναι απολύτως η καλύτερη επιλογή. Είναι αυτό ακριβώς το ο οποίο κάνει ένα ριφφ να κολλήσει μέσα μου και στην παρούσα φάση το ‘ξέσκισαν’ πολύ πολύ ωραία.
9) Vastum – Dispossessed In Rapture (από το 1:55)
Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία σ’ ένα κομμάτι είναι η στιγμή της μετάβασης από ένα έντονο και γρήγορο ριφφ το οποίο κυριολεκτικά ταρακουνά το κεφάλι σου μέχρι τελικής φάσης αυχενικού σ’ ένα αμβλύ και αργό ριφφ με απίθανο ρυθμό. Το παρόν ριφφ γαμάει απλά.
8) Tomb Mold – Manor Of Infinite Forms (από το 0:51)
Πιθανώς η πιο ‘πιασάρικη’ και το πιο χωροπηδηχτή’ σε ανεβασμένη ταχύτητα αρχή σε κομμάτι σε όλη τη λίστα. Απλά ένα υπέροχο και μνημειώδες ριφάκι.
7) Fetid – Consumed Periphery (από το 1:20)
Άπειρος σεβασμός στο να δημιουργήσει κανείς ένα ριφ σε μπάσο και ταυτόχρονα ν’ ακούγεται τόσο γαμάτο. Ο τόνος του μπάσου απλά τα σπάει! Γουστάρω το πώς όλο αυτό το μέρος με κάνει να σκέφτομαι κάτι σαν ένα γλοιώδες ‘σα χρυσόψαρο ένα πράμα’ να ξεπετάγεται έξω απο ένα σώμα και σιγά σιγά να στέκεται στα πόδια του καθώς οι κιθάρες εκτοξεύονται προς μια επαναστατική φάση.
6) Gatecreeper – Patriarchal Grip (από την αρχή. 0:00)
Γουστάρω το αργό και το βρώμικο ριφφ κι επίσης μ’αρέσει και η κάθε μακροσκελής νότα από ένα doom-άτο ριφφ το οποίο ουσιαστικά είναι αυτό. Αυτή η αίσθηση της προσδοκίας μόνο ενισχύει το επόμενο μέρος που μπαίνει έπειτα.
5) Cannibal Corpse – Scourge Of Iron (από το 0:11)
Απλά φαντάσου κάποιος να σπάει ένα κομμάτι απο σταλακτίτη από το πάτωμα ενός σπηλαίου κονιορτοποιώντας τη φάτσα σου μέχρι να γίνεις ένα άψυχο σώμα μέσα σε ένα μπλουζάκι των Cannibal Corpse με τίποτα άλλο απο αίμα να υπάρχει στη θέση του κεφαλιού σου. Όταν άκουσα το συγκρότημα να παίζει αυτό το κομμάτι για πρώτη φορά ήταν ότι πιο heavy έχω ακούσει.
4) Mammoth Grinder – Diving Loss (από το 0:00)
Αυτό το ριφφάκι ζει μέσα στο κεφάλι μου ‘χωρίς νοίκι χαχα.), ένα άκαμπτο πρόσωπο που προκαλεί αυχενικό και σφίγγει τις αρθρώσεις στην κυριολεξία. Απλά εύχομαι να διαρκούσε περισσότερο.
3) Bolt Thrower – Remembrance (από το 2:07)
Οι Bolt Thrower έχουν ξεκάθαρα ένα εκτεταμένο οπλοστάσιο το πιο ελιτιστικό υλικό που μπορείς να ακούσεις ποτέ και είναι τόσο δύσκολο να διαλέξεις ένα ριφφ μόνο απο αυτούς όμως βρίσκονται στα καλύτερά τους όταν μετατρέπουν την απλότητα σε τελειότητα. Μ’ αρέσει η φάση: τα σπάει, επαναλαμβάνει, τέλος.
2) Morbid Angel – Where The Slime Live (από το 0:48)
Αυτό το κομμάτι είναι πραγματικά μια φουσκωμένη βρωμιά η οποία επικρατεί από το ένα ριφφ στο άλλο και γι’αυτό είναι δύσκολο να επιλέξω μόνο ένα. Όμως θα εστιάσω στο ριφφ που παίζεται κατά τη διάρκεια των στίχων. Συνδυάζει ασταθή bends και περιττά pinch harmonics. "Θέλω να ζήσω όπου ζει η χλαπάτσα. ‘I want to live where the slime live’".
1) Carcass – Embodiment (από το 0:29)
Το ‘Heartwork’ είναι πιθανώς το πιο πολυάκουστο death metal άλμπουμ όλων των εποχών και αυτό το ριφφακι έχει την ίδια επίδραση σε μένα όπως ακριβώς και την πρώτη φορά που το άκουσα. Μπορεί απλά να επαναλαμβάνεται ‘εκατό’ φορές και να μη το βαριέσαι.
Για το Rock Overdose,
Γιώργος Τσιαπανίτης
Comments
