Η ιστορική μπάντα από τη Νέα Υόρκη, οι Anthrax, οι οποίοι έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στη thrash σκηνή του Bay Area αλλά και παγκοσμίως με πρωτοποριακούς και άκρως επιτυχημένους δίσκους, κλείνει σήμερα ακριβώς 35 χρόνια ζωής. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε την ανακοίνωσή τους στο Facebook:
«Τριανταπέντε χρόνια πριν σαν σήμερα (18 Ιουλίου 1981), δημιουργήθηκε η metal μπάντα με έδρα τη Νέα Υόρκη Anthrax με σκοπό να αλλάξει τη μουσική ιστορία.
Ο συνιδρυτής Scott Ian λέει,
“Τριανταπέντε χρόνια πέρασαν από εκείνη τη μέρα που η ζωή μου άλλαξε σε βάθος. Είμαι σύζυγος, είμαι πατέρας. Απέχω πολύ από το 17χρονο κολεγιόπαιδο που παράτησε το σχολείο για να ιδρύσει μια heavy metal μπάντα. Το μόνο πράγμα που δεν άλλαξε αυτά τα 35 χρόνια, που συνεχίζει, είναι πως είμαι ακόμα στις ρυθμικές κιθάρες των Anthrax. Είναι αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να κάνω. ΠΡΕΠΕΙ να παίζω σε μια μπάντα και ποτέ δεν το θεώρησα δεδομένο.”
Σε όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, με όλες αυτές τις εμπειρίες, όλες αυτές τις αναμνήσεις, ποια ήταν η μεγαλύτερη εμπειρία που ξεχώρισε; Ήταν όταν ο θρυλικός συγγραφέας Stephen King συμπεριέλαβε το συγκρότημα σε μια από τις σειρές βιβλίων “Dark Tower”;
Ή μήπως το 2012 όταν οι Anthrax έγιναν η πρώτη metal μπάντα που η μουσική της ακούστηκε στον Άρη, καθώς η NASA έπαιξε το “Got the Time” για να ξυπνήσει τον Mars Rover; Ή το 1991 όταν λάβαμε την πρώτη μας υποψηφιότητα για Grammy; Μάλλον ήταν όταν η μπάντα μετά τις επιθέσεις του 2001 στις Η.Π.Α. με άνθρακα έφτασε στο παρά 5 να αλλάξει όνομα εξαιτίας του εφιάλτη που δημιουργήθηκε. Ή πιθανότατα όταν οι Anthrax εμφανίστηκαν το 1992 στην δημοφιλή τηλεοπτική σειρά “Married… with Children”.
O Charlie Benante, drummer της μπάντας από το 1983, θυμάται:
“Γυρίσαμε το επεισόδιο δύο φορές, μια το μεσημέρι κι άλλη μια το απόγευμα, το οποίο έγινε με επανεγγραφές. Άλλαξαν μερικές από τις γραμμές μας, όμως αυτό μας έκανε να γελάσουμε ακόμα περισσότερο τη δεύτερη φορά οπότε άξιζε τον κόπο. Μετά την εκπομπή, πήγαμε σε ένα δείπνο με όλο το cast και την παραγωγή σε ένα εστιατόριο του Hollywood. Καθόμουν δίπλα από τον Al Bundy (τον οποίο υποδυόταν ο Ed O’Neil) και κοίταξα λίγο παραπέρα από εμάς, εκεί ήταν ο Clint Eastwood και ο Morgan Freeman γευματίζοντας. Ο Al είπε “Ας πάμε να μιλήσουμε στον Clint και τον Morgan” και αντέδρασα με ένα “Ααααα”. Μας πήγε στο τραπέζι τους και μας γνώρισε μαζί τους – και σκεφτόμουν “Που βρίσκομαι; Είμαι εδώ αυτή τη στιγμή; Αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα;”. Ήταν εξωπραγματικό. Σίγουρα αποτελεί μια από τις καλύτερες στιγμές μας. Δεν ήταν κάτι ακριβώς μουσικό, όμως εξαιτίας της μουσικής το πετύχαμε. Είμαι απλά ένας τύπος σε μια μπάντα που γράφει μουσική… Τι δουλειά είχα με αυτούς τους αστέρες;”
Το νεότερο μέλος των Anthrax, ο κιθαρίστας Jonathan Donais ο οποίος είχε να πει κάτι διαφορετικό σχετικά με την καλύτερη στιγμή του στους Anthrax:
“Ήταν μάλλον το 1989 ή το ’90, όταν είδα το βίντεο του “Antisocial” στο MTV”, θυμάται. “Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τους Anthrax και κυριολεκτικά ερωτεύτηκα τη μπάντα. Πήγα σε μια κασέτα το απόσπασμα με το βίντεο από το MTV στον καθηγητή της κιθάρας και του είπα πως ήθελα να μάθω να το παίζω. Και τώρα το παίζω κάθε βράδυ με τη μπάντα!”
Η πιο αξιομνημόνευτη στιγμή για τους Anthrax είναι η 14η Σεπτεμβρίου 2011 καθώς στο Bronx καθιερώθηκε η μέρα των Anthrax (Anthrax Day). Ή στις 22 Ιουνίου 2010 όταν οι Big Four έπαιξαν για πρώτη φορά μαζί επί σκηνής στα Σόφια της Βουλγαρίας.
Για τον Scott Ian όμως είναι μια άλλη περίπτωση. “Το καλύτερο πράγμα από τα χιλιάδες που έχω κάνει με τους Anthrax είναι το ότι παίξαμε στο Yankee Stadium” είπε, κάνοντας αναφορά στο δεύτερο και τελευταίο Αμερικάνικο show των Big Four στις 14 Σεπτεμβρίου 2011. “Για μένα αυτό είναι το ταβάνι μας. Η Μέκκα μου. Το πιο Νεοϋορκέζικο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει μια μπάντα από τη Νέα Υόρκη. Έπαιξα στη σκηνή ενός γηπέδου στο οποίο έπαιξαν πολλοί από τους ήρωες της παιδικής μου ηλικίας. Ήταν εξωπραγματικό και είχα βουρκώσει για σχεδόν ολόκληρο το πρώτο μας κομμάτι, είχα πολύ συναίσθημα μέσα μου και το έβγαλα προς τα έξω. Όπως λένε και οι στίχοι, ήμουν “King of the hill, top of the heap”.
Και επισημαίνω τα λόγια του Σκωτσέζου ποιητή Robbie Burns ‘Εδώ είναι για εμάς, αλλά ποιοι είναι καλοί όσο εμείς; Ελάχιστοι, και είναι όλοι νεκροί.’ Σας ευχαριστώ φίλοι μου… 35 και συνεχίζουμε.”.”
Comments
