Ημερομηνία δημοσίευσης: 20 Μαρτίου 2017
Καλώς τα παιδιά από τη Μάλτα! Καλώς τους και ας (ξανα)αργήσανε, χαλάλι η αναμονή αν είναι να ακούς τίμιο και φρενήρες death metal, και μάλιστα από ένα μικρό νησί που πήγε κι έκατσε στη Μεσόγειο ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αφρική. Δεν ξέρω αν γνωρίζετε πολλά γκρουπ από εκεί γενικά, σίγουρα όμως οι Beheaded είναι εδώ και 26 χρόνια παρακαλώ, οι πλέον αναγνωρίσιμοι εκπρόσωποι της Μάλτας, το πολύ να έχετε ακούσει και τους επίσης τρίκαφρους Abysmal Torment που κάποια στιγμή πήγαν να κάνουν ένα μπαμ. Το θέμα με τους Beheaded είναι όμως ότι ενώ είναι βετεράνοι πλέον, δεν τους έλεγες και ιδιαίτερα παραγωγικούς όλα αυτά τα χρόνια. Όπως είπα και στην αρχή, ξαναργήσανε να βγάλουν δίσκο, έτσι το μόλις 5ο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε στα τέλη του Γενάρη, τους βρίσκει με κυκλοφορία μετά από σχεδόν 4μιση χρόνια, μια και το προηγούμενο άλμπουμ τους ''Never To Dawn'' είχε κυκλοφορήσει αρχές Νοέμβρη του 2012. Βέβαια, έχουν κάνει και χειρότερα, καθώς πριν το ''Never To Dawn'', το προηγούμενο άλμπουμ ήταν το ''Ominous Bloodline'' το 2005!!! Μάλιστα, υπήρχε έντονα κατά το διάστημα αυτό και συγκεκριμένα από το 2007 και μετά, η αίσθηση ότι το συγκρότημα είχε διαλύσει, αλλά κάθε άλλο παρά ανενεργοί ήταν. Είναι λίγο αργοκαρούτες όσον αφορά τις κυκλοφορίες τους, αλλά όταν τις βγάζουν, το κάνουν σωστά!
Αρχικά καλό είναι να αναφέρουμε ότι κατά τη διάρκεια του πρόσφατου κενού μεταξύ του νέου και του προηγούμενου δίσκου τους, είχαμε ανακατατάξεις στο συγκρότημα, με τον ντράμερ Chris Brincat και τον κιθαρίστα Robert Agius να αποχωρούν. Στη θέση του καθενός, προστέθηκαν ο ντράμερ Davide Billia και ο κιθαρίστας Simone Brigo. Οι προσθήκες τους όμως έγιναν το 2014 και 2015 αντίστοιχα, οπότε και υπήρχε χρόνος να προσαρμοστούν πλήρως και να βοηθήσουν τα υπάρχοντα μέλη στο νέο δίσκο. Η προσφορά τους φαίνεται με τη μία, καθώς με το που θα μπεί το εναρκτήριο ομότιτλο κομμάτι, ο Billia γεμίζει τα ηχεία σου με μπλαστίδια που βάζουν φωτιά στα αυτιά σου και για τα επόμενα 40', είναι η κινητήρια δύναμη του δίσκου. Φοβερή παραγωγή η οποία είναι αρκετά καθαρή και πολλοί θα ήθελαν να την έχουν, τα πάντα ακούγονται πεντακάθαρα αλλά όχι φιλτραρισμένα, δεν έχουν χάσει καθόλου σε ακρότητα και σε τσίτες, πράγμα που συνεχίζει να ισχύει σε υπερθετικό βαθμό, αντίθετα δείχνουν να έχουν πάρει τα πάνω τους και να εμπλουτίζουν την καφρίλα τους με ωραία περάσματα μεταξύ κιθάρας και τυμπάνων. Ο έτερος νιούφης Brigo, βοηθάει με τον καλύτερο τρόπο τον παλαίουρα Omar Grech στις κιθάρες, με τον οποίο χτίζουν τα κομμάτια με τέτοιο τρόπο που αν και μοιάζουν μεταξύ τους, δημιουργούν φοβερό σύνολο με συνεχή ριφφ και ωραία σολίδια.
Η λογική του δίσκου τουλάχιστον στο πρώτο του μισό (τα πρώτα 4 δηλαδή από τα συνολικά 8 κομμάτια) ακολουθεί κατά πολύ αυτή του ομότιτλου κομματιού, φρενήρη ριφφς που σε συνδυασμό με την τυμπανική ομοβροντία δείχνουν για ποιό λόγο το συγκρότημα έχει αντέξει τόσο πολύ στο χρόνο, κι έχει μόλις 5 δίσκους αντί για 11-12 που θα μπορούσε να έχει σε όλο αυτό το διάστημα, ας μην ξεχνάμε ότι ναι μεν δημιουργήθηκαν το 1991, αλλά το ντεμπούτο-ογκόλιθος ''Perpetual Mockery'' κυκλοφόρησε το 1998 και γενικώς αργούσαν, με τα υπόλοιπα άλμπουμ να κυκλοφορούν ακολούθως τα έτη 2002, 2005, 2012 και πλέον 2017. Είναι προφανές όμως ότι ένας από τους λόγους που οι Μαλτέζοι φίλοι μας εκτός από την εμπειρία που βγάζουν, βγάζουν και ποιότητα αναμφισβήτητη, είναι αυτός ο χρόνος που παίρνουν μόνοι τους για κάθε δίσκο. Δεν το ζορίζουν το πράγμα, για να πουν ότι ντε και καλά κυκλοφόρησαν κάτι, αντιθέτως το κάνουν όταν κρίνουν σωστό οι ίδιοι, όταν πιστεύουν ότι κάτι έχουν να πουν. Τέτοιες λογικές με βρίσκουν πολύ σύμφωνο, μπορεί γενικά να προτιμώ τα συγκροτήματα που έχουν συχνή δισκογραφική παρουσία σε σχέση με τα κάπως πιο υποτονικά (ή αδρανή αν προτιμάτε), αλλά αυτοί ήταν και παραμένουν περιπτωσάρα που έτσι τους μάθαμε, έτσι τους συνηθίσαμε κι έτσι θέλουμε να μείνουν σε τελική ανάλυση, μη χαλάμε και τις παραδόσεις.
Η έκπληξη αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, έρχεται στο δεύτερο μισό του δίσκου, και συγκεκριμένα με το 5ο κομμάτι ''The Black Death'', το οποίο είναι τρόπον τινά και το ''έπος'' του δίσκου, ξεπερνώντας τα 8' σε διάρκεια (αν σας αρέσουν τα μαθηματικά, άσχετα αν τα σιχαίνομαι, μιλάμε για το 1/5 ή 20% της διάρκειας του δίσκου). Το κομμάτι αυτό δείχνει πραγματικά το υψηλό τους επίπεδο και ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Φοβερό σε δομή και χτίσιμο κατά τη διάρκεια του, προσφέρει μία προσωρινή ηρεμία από την καταιγίδα που έχει προηγηθεί προηγουμένως και δείχνει ότι μπορεί να είναι κάφροι και να το χαίρονται, αλλά τουλάχιστον μέσα στην καφρίλα τους δεν ξεχνάνε να παίζουν πάνω από όλα μουσική και όχι να ακούγονται κακοί χωρίς λόγο. Μου προξένησε θετικότατη εντύπωση, πράγμα που ισχύει και για τον επίλογο του δίσκου με το ''Punishment Of The Grave''. Αυτό είναι λιγάκι μικρότερο και πλησιάζει τα 7', αλλά ενώ γίνεται μέσα του ο χαμός ο ίδιος, κλείνει με ένα υπέροχο σόλο κατά το τελευταίο δίλεπτο, ιδανικός τρόπος να πεις αντίο σε κάτι που έχει δημιουργηθεί με μεράκι και πάνω απ' όλα μπέσα. Τα υπόλοιπα 6 κομμάτια είναι πολύ κοντινά σε χρόνους και ''παίζουν'' μεταξύ 3:30 και 4:38, έχοντας πλήρη συνοχή μεταξύ τους, κι ας σας φανεί λιγάκι όπως προείπα ότι ηχητικά μοιάζουν από αρκετά ως πάρα πολύ το ένα με το άλλο.
Τα παλικάρια μας βγάλανε ένα δίσκο ο οποίος πραγματικά μου άρεσε πολύ. Δεν ξέρω αν σε εσάς θα αρέσει το ίδιο και αν ναι, κατά πόσο θα μπορέσει να αντέξει το τεστ του χρόνου και να σας συντροφέψει σε βάθος. Ξέρω ότι θα το βρείτε ενδιαφέρον αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσετε να μείνετε μαζί του με όλο αυτό το πλήθος κυκλοφοριών που υπάρχουν. Δεν είναι ότι σε πιάνει και δε σε αφήνει και αναφωνείς ''πω πω τι βγάλανε'' με την 1η ακρόαση. Από την άλλη σίγουρα υπάρχει επίπεδο, παικτικό, συνθετικό και ακόμα και φωνητικό, καθώς ο τραγουδιάρης Frank Calleja ξελαρυγγιάζεται ποικιλοτρόπως και η φωνή του σε κάποια σημεία οδηγεί τα κομμάτια μαζί με τις κιθάρες και τα τύμπανα. Το κουιντέτο υπηρετεί τα βασικά του είδους με τρόπο τίμιο και αναμφισβήτητα ποιοτικό. Δε μπορεί κανείς να τους προσάψει το παραμικρό για τις προθέσεις τους ή για το σκεπτικό τους όσον αφορά τη συχνότητα με την οποία δισκογραφούν. Την κόβω τη δουλειά να μας απασχολούν ξανά σε 4-5 χρόνια από τώρα, συνταγή που είναι δοκιμασμένη δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει, δεν είναι ότι έχουν και το υπερφανατικό κοινό που θα τους κράξει αν δε βγάλουν δίσκο γρηγορότερα από το κανονικό. Όπως και να 'χει, πρόκειται για άλμπουμ που ενώ δε φτάνει το επίπεδο των αρχικών τους δίσκων, τους κρατάει τίμια και ενεργά στο παιχνίδι και ενδείκνυται αν σας αρέσει η καφρίλα με νόημα και λόγο ύπαρξης. Αν δεν τους έχετε τσεκάρει ποτέ, θεωρώ ότι ο βαθμός θα είναι μεγαλύτερος για όλους σας.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
