Sacred Reich στην Ελλάδα... Εμπειρία που είχαν βιώσει οι αρκετά μεγαλύτεροι σε ηλικία από τη γενιά μου, όταν μας ήρθαν πρώτη φορά το 1990. Για πολλούς από μας ήταν όνειρο θερινής νυκτός, γι'αυτό και πολλοί φεύγαμε στο εξωτερικό για να τους δούμε (μεταξύ άλλων μεγάλων συγκροτημάτων φυσικά). Τελικά τα έφερε έτσι η μοίρα που η κακή παράδοση έσπασε προ 5ετίας, ενώ το καλό τρίτωσε τώρα, και μάλιστα με εορταστική κατά κάποιο τρόπο εμφάνιση, καθώς τιμούσαν τα 30 χρόνια του ''Ignorance''. Όταν λέμε ''Ignorance'' εννοούμε ένα από τα κορυφαία άλμπουμ σε όλη την ιστορία του μεταλλικού ήχου, το οποίο μέχρι και σήμερα ακούγεται το ίδιο φρέσκο, το ίδιο πωρωτικό και το ίδιο φλεγματικό προς όλα τα δεινά της κοινωνίας τα οποία συμβαίνουν γύρω μας κι εμείς τα προσπερνάμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Επίσης κάτι βασικό το οποίο όλοι όσοι δώσαμε το παρών γνωρίζαμε από πρίν, το συγκρότημα θα προσέφερε τη δυνατότητα στους οπαδούς να φωτογραφηθούν μαζί τους και να υπογράψουν αυτόγραφα. Γεγονός που τους έδωσε πολλούς πόντους στις συνειδήσεις του κόσμου, ήδη σαν συγκρότημα και παρά την απουσία τους τόσα χρόνια από τη δισκογραφία, είχαν το σεβασμό όλων, ακόμα και εκτός thrash, πόσο μάλλον τώρα με αυτή την ενέργεια. Μεγάλος είσαι και στα έργα εκτός από τα λόγια και αυτοί είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ και οι τέσσερις σαν προσωπικότητες.
Τη βραδιά άνοιξαν οι καταπληκτικοί Released Anger, ένα συγκρότημα που δείχνει να βρίσκεται στην κορυφαία φάση της ως τώρα πορείας του. Τα παιδιά πρόκειται στο τέλος της χρονιάς να κυκλοφορήσουν το πολυπόθητο νέο άλμπουμ τους ''Revenge'', από το οποίο ακούσαμε αρκετό δείγμα στη συγκεκριμένη εμφάνιση και να είστε σίγουροι ότι θρασάρει και σκοτώνει χωρίς έλεος. Καταπληκτικό μπάσιμο, με ορμή, με καύλα κι ανεμελειά, ''Parasite'', ''Virus'', κομματάρες να διαδέχονται η μία την άλλη και ο Ντίνος στα φωνητικά να έχει καταπιεί τον Mille της περιόδου του ''Terrible Certainty'' και να τον φτύνει στο κοινό με περίσσεια τσίτα και απόλυτα πειθήνια έκφραση. Κιθάρες που κεντούσανε ριφφάρες και σολάρες σε κάθε ευκαιρία, απόλυτα προετοιμασμένοι για τις συναυλίες αυτές, πρέπει να λιώσανε σε πρόβες όλο αυτό τον καιρό, διότι ενώ τους έχω δεί δεκάδες φορές, ποτέ δεν τους έχω δεί ξανά τόσο δεμένους και σίγουρους επί σκηνής. Το διασκεδάζανε και οι ίδιοι, ενώ και ο κόσμος τίμησε την εμφάνιση τους με χειροκροτήματα, ιαχές και κάτι ψιλά από pit. Αυτό που πρέπει να κάνει το συγκρότημα ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ είναι να διαλύσει ότι κινείται μετά την κυκλοφορία του δίσκου, είναι κρίμα να βλέπεις το κάθε σαπάκι να βγάζει δίσκο και να μην είναι οι Released Anger στο προσκήνιο, συγκρότημα που ξεκίνησε κατά κάποιο τρόπο το thrash κίνημα στην Ελλάδα. Εύχομαι ολόψυχα ο δίσκος τους να σπείρει και να πάρουν σβάρνα τις σκηνές σε Ελλάδα και κυρίως εξωτερικό, είναι το λιγότερο που τους αξίζει, ηγετική εμφάνιση, η καλύτερη που τους έχω πετύχει, μέχρι την επόμενη.
Με την παντοτινά αγαπημένη εισαγωγή του ''Layed To Rest'' να παίζει στα ηχεία κι αφού ενδιάμεσα η Τιτίκα ο Μάριν έχει βάλει το γκολ της Θρυλάρας στη Ριέκα και έχω το κεφάλι μου ήσυχο για το υπόλοιπο της συναυλίας, οι βετεράνοι από το Phoenix ξεκινάνε με το ομότιτλο κομμάτι από το ''Ignorance''. Εξ'αρχής είναι προφανές ότι ο ήχος γαμεί, το συγκρότημα σπέρνει και είναι σε μεγάλα κέφια και οι οπαδοί θα ξεφύγουν σε αντιδράσεις. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, μπροστά σ'αυτό που είδα να συμβαίνει στη Σαλόνικα και το Eightball δεν πρέπει να το πλησιάσαμε ούτε στο 20%, τόνισε κι ο ίδιος ο Phil Rind ότι θα έπρεπε να είμαστε πράγματι τρελλοί για να τους ξεπεράσουμε (μάλλον χάσαμε από τα αποδυτήρια, μπράβο στους μάγκες στη Σαλόνικα που τους μείνανε αξέχαστοι). Συνέχεια με ''Administrative Decisions'', κομματάρα-γλέγμα για κάθε καρεκλάτο πολιτικάντη που παίζει με τα νεύρα του τίμιου λαού, ενώ στη συνέχεια τονίζουν πως ότι μαλακίες κι αν συμβαίνουν, υπάρχει ελπίδα γιατί όλοι μας ανήκουμε σε ένα έθνος. Τιτάνιο ''One Nation'' να βάζει φωτιά στο Κύτταρο, εκπληκτικότερη η απόδοση τους όσο περνάει η ώρα, και το ''Love...Hate'' απλά βάζει το κερασάκι στην τούρτα της πώρωσης του κοινού. ΟΚ χαμός α λα Σαλόνικα δεν έγινε, αλλά και πτήσεις από σκηνής είχαμε, και ξυλάκι έμπειρο και τα πάντα, απλά δεν έπρεπε να μείνει τίποτα όρθιο με τέτοια απόδοση, αυτή είναι η διαφορά.
H συνέχεια προσφέρει ένα πολύ μεγάλο απωθημένο μου, το ''Victim Of Demise'', το γενικότερα αγαπημένο μου κομμάτι τους, ένας καταστροφέας σβέρκων και σπονδυλικών στηλών σε κάθε του άκουσμα, τεράστια η χαρά, τεράστια και η συνέχεια με το ''Violent Solutions'' όπου το συγκρότημα παρά την πάροδο 30 ετών, μοιάζουν 25άρηδες επί σκηνής και δίνουν πόνο άπλετο χωρίς δισταγμό κι έλεος. Η συνέχεια μυρίζει ''The American Way'', με το ρυθμικότατο ''Crimes Against Humanity'' να συνοδεύεται με παλαμάκια από το κοινό, ενώ το ''Whos To Blame'' που ακολουθείται στο καπάκι από το ''I Don't Know'' προσφέρουν το απόλυτο ενσταντανέ της βραδιάς, με καπνογόνο να ανάβει ενδιάμεσα του moshpit και με το συγκρότημα να σφίγγει ολίγον (παίζει λίγο να τα κλάσανε) αλλά να παίζουν κανονικά και αντρίκεια μέχρι τέλους (αν είχαμε τίποτα άλλους λούστρους επί σκηνής, παίζει να τελειώνανε τη συναυλία εκείνη τη στιγμή). Αφου ο Phil λέει ότι κανονικά αυτό έπρεπε να γίνει στο τέλος της συναυλίας κι ότι παρ΄όλα αυτά γούσταρε την αυθόρμητη αντίδραση που προέρχεται από αγάπη (ΘΕΟΣ), παίζουν το ''Free'' και καπάκια το ομότιτλο άσμα από το ''Independent'' όπου ακολουθεί νέος χαμός και πώρωση (χρόνια είχα να ρίξω τέτοιο τρέξιμο σε πιτ, το καταευχαριστήθηκα όσο δεν πάει).
Μία μεγάλη στιγμή με όλο το κοινό να τραγουδάει ήταν στην ύψιστη διασκευή του "War Pigs'' των Black Sabbath, με τη χαρά στα πρόσωπα του συγκροτήματος έκδηλη, πραγματικά και η τελευταία ψυχή μέσα στο Κύτταρο τραγούδησε μέχρι τέλους, ενώ στη συνέχεια έχουμε το απόλυτο ολοκαύτωμα μέχρι το τέλος της συναυλίας. ''Νο truth, no justice, the American Way'' φωνάζει ο Phil και φυσικά η νύχτα γίνεται μέρα και ο κόσμος ανοίγει ακόμα μεγαλύτερους κύκλους. Πέφτουν κορμιά, πέφτουν οπαδοί από τη σκηνή με το κεφάλι (ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΜΑΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΤΑΝ ΠΗΔΑΕΙ, ΖΩΑ), πέφτουν κυβερνήσεις ολόκληρες με τον αρχι-κόμμματο, ο οποίος τρόπον τεινά κλείνει την βασική ενότητα της συναυλίας με το συγκρότημα να αποχωρεί προσωρινά. Στη συνέχεια επιστρέφουν μετά από προτροπές του κόσμου με το δίδυμο της καταστροφής, πρώτα αναλαμβάνει το ''Death Squad'' να ανακαινίσει το χώρο, με το τιτάνιο βασικό ριφφ να είναι ένα από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί ποτέ, ενώ στη συνέχεια κι ενώ ρωτάει ο Phil ''τι θέλετε ν'ακούσετε'', το κοινό απαντάει με μία φωνή ''Surf Nicaragua'', όπου κι επισήμως διαλύεται και καταρρέει ότι έμεινε όρθιο τα προηγούμενα 80' περίπου της συναυλίας. Να μιλήσω για την εμφάνιση του συγκροτήματος; Είμαι μικρός κι ελάχιστος να περιγράψω το τί είδαμε, 3η φορά τους είδα και ήταν η καλύτερη όλων με διαφορά.
Να αναλύσω ή να συγκρίνω την εμφάνιση σε σχέση με άλλες παρόμοιες από ίδιου ή και μεγαλύτερου βεληνεκούς συγκροτήματα; Δε συμφέρει κανέναν, να τα βλέπουν κάτι Testament μόνο αυτά που ήρθαν, παίξανε αγγαρεία ίδιο χρονικό διάστημα με το ζόρι και ήταν τόσο απροετοίμαστοι που ξενέρωσαν τον κόσμο, έτσι για να μη μας περνάνε και για μαλάκες μερικοί. Όπως είπα σε κάτι φίλους και το εξέφρασα και δημόσια, υπάρχουν οι μπάντες, οι μπαντούλες, οι μπαντάρες και υπάρχουν και μπάντες βεληνεκούς και τσίπας Sacred Reich που έρχονται και διαλύουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Και το κυριότερο όλων; Ξεκάθαρα δείχνουν ότι εκτιμούν το πόσο τους στηρίζει ο κόσμος, μάλιστα τόνισαν ότι με πάνω από 20 χρόνια μακριά από δίσκους, είναι υπεράνω έκφρασης η ευγνωμοσύνη τους στον κόσμο που τους στηρίζει και ότι χωρίς εμάς, δε θα ήταν πάνω στη σκηνή. Αυτονόητα για κάποιους, αλλά το έβλεπες στα μάτια τους ότι το εννοούν. Η πατρική φιγούρα του Phil Rind μοιάζει με το μπαμπά ή το θείο που όλοι θα θέλαμε να έχουμε, ο Jason Rainey και ειδικά ο Wiley Arnett κέντησαν πάνω στα τάστα, ενώ ο Greg Hall στα τύμπανα τα έσπασε παρά τα παραπανίσια κιλάκια του. Κοινώς, άμα τό΄χεις, δεν το χάνεις ποτέ, κι άμα είσαι γεννημένος για να είσαι μεγάλος, μεγάλος θα παραμείνεις μέχρι τέλους, με το κεφάλι πάντα ψηλά (και το πάνω και το κάτω).
Μόνο καύλες, μόνο θρας ρε!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
