Με ένα συγκινητικό γράμμα στον εκλιπόντα Warrel Dane και τον αντίκτυπο της μουσικής των Nevermore πάνω του, ο πρώην κιθαρίστας των God Forbid και αρθρογράφος του Metalsucks, Doc Coyle μοιράζεται τις σκέψεις του για την αξία του ξανθού frontman και γιατί οι Nevermore ήταν τόσο ξεχωριστό συγκρότημα ...
''Αυτό ακριβώς ταίριαζε στον Warrel - το να αφήσει τη σκηνή πριν τελειώσει το show. 17 χρόνια πριν, μία φορά βιάστηκε να κατέβει από τη σκηνή στη μέση ενός κομματιού περνώνταε μέσα από το κοινό για να πάει στα καμαρίνια και να χρησιμοποιήσει το μπάνιο (υποθέτω) στο Valentine's στο Albany της Νέας Υόρκης... Μία μανούβρα που δεν έχω ξαναδεί να δημιουργείται με τέτοια τόλμη.
Το παλιό μου συγκρότημα, οι God Forbid, πήρε μέρος στο πρώτο του heavy metal boot camp την άνοιξη του 2001, όπου και "ανοίγαμε" την headline περιοδεία των Nevermore, στην προώθηση του αριστουργήματός τους ''Dead Heart In A Dead World''. Ήταν ένα σεμινάριο σε όλα τα δελεαστικά και άσχημα πράγματα για τη ζωή στο δρόμο στο βασίλειο του metal.
Tα παιδιά από τους God Forbid κι εγώ ανεβάσαμε τους Nevermore στο βάθρο. Ήταν μία καθιερωμένη, πανέμορφα τονισμένη heavy metal μπάντα βετεράνων που είχαν την θέση τους στον ήλιο. Ήταν το κόσμημα που έλαμπε στην εταιρεία που μόλις είχαμε υπογράψει, την Century Media. Όπως πάντα είχαμε κάνει, μέσα από μεθυσμένη χαζομάρα, γοητεύσαμε και καλοπιάσαμε το πέρασμα μας στην εξοχότητα των Nevermore σε ένα πάρτυ της Century Media στο Los Angeles την προηγούμενη χρονιά. Ερχόμασταν από τόσο διαφορετικούς κόσμους, αλλά δεθήκαμε σε αποτρόπαιο επίπεδο από το ξεκίνημα. Και οι δύο μπάντες ήταν απροσάρμοστες, αψηφώντας την αγνότητα και τους κανόνες των αντίστοιχων μονοπολίων μας στο μπουφέ του heavy metal.
Η σειρά εμφάνισης της περιοδείας ήταν οι ταπεινοί God Forbid, υποστηρίζοντας το ντεμπούτο μας στην Century Media, ''Determination'', οι Angel Dust (power metal από τη Γερμανία, επίσης στην Century Media) στη 2η θέση, η πρώτη Αμερικάνικη περοδεία των Opeth σαν κύριο support και οι Nevermore ως headliners. Προερχόμενοι από την hardcore σκηνή, ήμασταν σαν ψάρι έξω από το νερό, αν υπήρχε ποτέ νερό. Αυτός ήταν ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΕΤΑΛΛΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ. Ήταν σαν να πηγαίνουμε στην γαμημένη Ατλαντίδα και να μην ξέρουμε πως να κολυμπάμε. Αυτό που ήταν φανταστικό με τους Nevermore όταν τελικά τους είδαμε ήταν ότι τα παιδιά στη μπάντα έμοιαζαν ακριβώς όπως ακουγόντουσαν, αμυδρά Ευρωπαίοι και μεγαλειώδεις. Και είχαν αυτά τα φοβερά μεταλλικά ονόματα. ''Warrel Dane'' και ''Van Williams'' δεν είναι τα ονόματα από νορμάλ τύπους, ήταν σαν να συναντούν οι τρείς σωματοφύλακες τον Shaft. Ο Warrel έμοιαζε σαν να έπρεπε να ρίχνει ξόρκια μέσα σε ένα καζάνι στην κορυφή ενός ομιχλώδη λόφου. Ήταν γεννημένος να είναι σ'αυτή την σκηνή, ένα μαγευτικό θέαμα σε παρουσίαση και νάζι.
Ήμασταν νευρικοί, εκφοβισμένοι, αλλά αποφασισμένοι να βουλιάξουμε ή να κολυμπήσουμε. Θα είμαι τίμιος, νιώσαμε κόλαση από το στρατόπεδο των Nevermore. Tσακωνόμασταν για τις τιμές των εμπορευμάτων, για εξοπλισμό που νοικιαζόταν ή δανειζόταν, μας αρνούταν φαγητό κάποιες φορές και ακόμα και να πρέπει να παίξουμε μετά από αυτούς μία βραδιά. Αλλά ποτέ δεν τους το κράτησα εναντίον τους στην πορεία. Θυμώνεις εκείνη τη στιγμή, αλλά είχα μία διαίσθηση για τότε, και μεγάλωσα να μάθω στην πορεία ότι οι Nevermore ήταν το δικό τους σχήμα outsider. Πολεμούσαν για κάθε κομμάτι, για κάθε οπαδό, για κάθε απόσπασμα της αναγνώρισης ότι επρόκειτο ένα από τα αγνότερα ταλέντα στο heavy metal, οι οποίοι πράγματι ήταν. Τα show ξεπουλούσαν, και ήταν οι headliners, αλλά όλη η προσοχή πήγαινε σ'αυτή την μικρή μπάντα από τη Σουηδία που λεγόντουσαν Opeth που παίζανε πριν από αυτούς.
Όταν οι Nevermore έπρεπε να πανηγυρίζουν την στιγμή της στέψης τους, ο προβολέας τους γινόταν αχνός, θαμπός κι αμαυρωμένος.
Πράγματι, οι Nevermore είναι για επιλεκτικά γούστα. Ήταν πολύ μπροστά το σκεπτικό τους για το μέσο power metal κοινό. Για τους περισσότερους από τους φίλους μου στο extreme metal, τα φωνητικά του Warrel προκαλούσαν πόλωση. Ήμουν ερωτευμένος με τη φωνή του Warrel από την πρώτη μέρα. Ενώ αυτά τα power metal σχήματα στο Wacken τραγουδούσαν για τον Tolkien και για δράκους, αυτός ο τύπους έφερε την αγωνιώδη πραγματικότητα μίας βιωματικής εμπειρίας. Αληθινό, αιχμηρό, σοβαρό συναίσθημα σε μία μεταλλική σκηνή που κυριαρχούσε η προσποιητή αρσενικότητα και η χορογραφημένη οργή. Οι Nevermore ήταν οι Queensryche σε έναν Meshuggah κόσμο μέσα από τον φακό της μελαγχολίας του grunge του Seattle. Aυτές οι αναφορές ίσως να το θέτουν πολύ απλά, αλλά κάποιες μπάντες πάντα θα μοιάζουν μπροστά από την εποχή τους για μένα.
Είναι αδύνατο να μη σκεφτώ την καριέρα αυτής της μπάντας και να μη νιώσω τον παραλληρισμό με τη δική μου γλυκόπικρη ύπαρξη σαν μουσικός. Κάθε θρίαμβος είναι γεμάτος από οδοφράγματα, πολλά από τα οποία είναι αυτοδιαιωνιζόμενα. Αν είσαι οπαδός της μπάντας και του Warrel, είναι αδύνατο να σκεφτείς την πορεία τους και να μην αναρωτηθείς τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.
Η αλήθεια είναι, όλα αυτά τα χρόνια μετά αυτό που αληθινά κρατώ από εκείνη την εποχή μαζί τους είναι ένα συναίσθημα ανόδου, ένωσης και αδελφικότητας. Όλοι μαζί ήμασταν φτυστοί μεταξύ μας. Απλά σε διαφορετικές σκηνές στις ζωές μας και τις καριέρες μας. Δώσανε σε μία παράξενη metalcore μπάντα από τη Νέα Υόρκη μία ευκαιρία όταν δεν το είχαν ανάγκη, και δε θα το ξεχάσω ποτέ. Συνάντησα ανθρώπους που θα ήταν μέρος της ζωής μου για πάντα. Αυτή είναι η περιοδεία στην οποία συντάντησα τον Willie Gee. Αυτή είναι η περιοδεία που συνάντησα τον Tito Picon. Αν είσαι φίλος με ανθρώπους για τόσο πολύ, ένας από σας θα πάει στην κηδεία του άλλου κάποια στιγμή. Αυτή είναι μία τρελλή αίσθηση που ξεκινάς να σκέφτεσαι όταν φτάνεις στη μέση ηλικία.
Πιστεύω ότι ο Warrel ήταν από μία άλλη εποχή όπου αυτοί οι καλλιτέχνες του παρελθόντος ζούσαν αυτό το οποίο τραγουδούσαν. Η τέχνη έρχεται μέσα από κόστος. Δεν ξέρω τίποτα για το πως πέθανε ο Warrel, γι'αυτό δε θέλω να μιλήσω ετεροχρονισμένα, αλλά ξέρω ότι άφησε τα πάντα σ'αυτή τη δουλειά. Μάτωσε γι'αυτήν. Ήταν η καρδιά και η ψυχή του μέσα στην τέχνη. Και για οποιαδήποτε αναγνώριση έλαβε όσο ήταν ζωντανός, ελπίζω ο θρύλος του να συνεχίσει να επεκτείνεται.
Αιώνια ευγνωμοσύνη στους Warrel Dane, Jim Sheppard, Jeff Loomis και Van Williams'',
Doc Coyle
Comments
