Ήταν μία άκρως συγκινητική βραδιά και με ιδιαίτερο το αίσθημα της απαραίτητης παρουσίας. Ο λόγος για το Astarte Fest Vol. II το οποίο και έλαβε χώρο αυτή τη φορά στο Temple στο Γκάζι, ώστε να τιμηθεί η μνήμη της Μαρίας ''Tristessa'' Κολοκούρη, η οποία εδώ και σχεδόν 4 χρόνια δε βρίσκεται πλέον κοντά μας. Οι μπάντες που συμμετείχαν ανταποκρίθηκαν αμέσως στο κάλεσμα του διοργανωτή Νίκου Μαίη, τραγουδιστή των Lloth και αιώνιου συντρόφου της Μαρίας.
Την τελευταία στιγμή δεν απολαύσαμε και τους Foray Between Ocean στο line-up λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, αλλά είδαμε άλλες έξι μπάντες διαφορετικού στυλ η καθεμιά, οι οποίες συνέδραμαν στο φιλανθρωπικό χαρακτήρα που είχε το φεστιβάλ, τα έσοδα του οποίου θα πήγαιναν στα παιδικά χωριά SOS.
Από άποψη ανταπόκρισης και προσδοκιών, το φεστιβάλ πήγε πολύ καλά, καθώς όλα τα εισιτήρια που είχαν εκδοθεί για το σκοπό, εξαντλήθηκαν και μάλιστα κόπηκαν και κάποια παραπάνω, αξιέπαινη στήριξη από τον κόσμο η οποία πρέπει να τονιστεί σε καιρούς κρίσης, παρά το φθηνό αντίτιμο του εισιτηρίου, τίποτα δεν είναι δεδομένο τη σήμερον ημέρα, κι ας μην ξεχνάμε το πόσο σνομπάρει μεγάλη μερίδα του κόσμου τέτοιες παρόμοιες ενέργειες, που όλοι και καλά δίνουν το παρών και δε σηκώνονται καν από τον καναπέ.
Aetherian
Ξεκίνημα με τους ανερχόμενους Aetherian οι οποίοι δείχνουν ήδη να έχουν ρεύμα στο κοινό και ειδικά τους νεότερους σε ηλικία. Το άλμπουμ τους ''Τhe Untamed Wilderness'' έχει αρέσει πολύ στον κόσμο και αυτό το μελωδικό στυλάκι τους που ξεκάθαρα παραπέμπει σε Insomnium/Be'lakor κάνει γκελ και παίρνει ανταπόκριση που δεν ξέρω αν και οι ίδιοι την περίμεναν.
Ο Πάνος στα φωνητικά έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο να παίρνει το κοινό μαζί του, αυτή τη φορά όμως τον είδα χωρίς το μπάσο του, με το οποίο τον είχα δει την πρώτη φορά που τους παρακολούθησα στον ίδιο χώρο κάποιους μήνες πριν. Δείχνει λίγο αμήχανος στη σκηνή χωρίς αυτό, σε κάποια φάση αφού τελείωσε η εμφάνιση τους και τον έπιασα τετ-α-τετ, του εξέφρασα την πεποίθηση μου ότι πρέπει να βρει ένα τρόπο να γεμίζει τη σκηνή και να επιστρέφει στο κοινό την ενέργεια που του δίνει. Ο ίδιος μου είπε ότι προσπαθεί να προσαρμοστεί στη σκηνή χωρίς αυτό, κάτι απόλυτα λογικό, εδώ κοτζάμ James Hetfield έδειχνε έξω από τα νερά του όταν κάποτε είχε σπάσει το χέρι του και δεν έπαιζε τις ρυθμικές κιθάρες.
Πολύ καλός ο ήχος τους και μάλλον έχουν ήδη αποκτήσει ένα πολύ κλασσικό κομμάτι, για το ''Black Sails'' ο λόγος, το οποίο το κοινό ζήτησε επίμονα και φυσικά ανταμείφθηκε. Το μέλλον με σκληρή δουλειά και λίγη προσοχή είναι δικό τους.
Keepers Of Jericho
Συνέχεια με Keepers Of Jericho, την φοβερή tribute μπάντα στους Helloween, η οποία πήρε το κοινό άμεσα στο πλευρό της και ήταν η πολύ ευχάριστη νότα στη βραδιά. Θεωρητικά ήταν αντιφατικοί στο κλίμα της βραδιάς, αλλά όταν θυμόμαστε αγαπημένα πρόσωπα καλό είναι να το κάνουμε και με λίγο χαμόγελο.
Βγαίνουν με το ''I'm Alive'' και ακολουθεί χαμός με τα ''Dr. Stein'', ''Future World'', ''A Tale That Wasn't Right'' (ρίγη συγκίνησης), ''Ride The Sky'' (της πουτάνας), ''I Want Out'' και τελειώσανε με το ''How Many Tears'', μέσα σε αποθέωση και με κάτι που σπάνια έχω δεί σε συναυλία, δηλαδή κάφρους όλων των ειδών, με μπλουζάκια Emperor, Pestilence και ότι μπορείτε να φανταστείτε, να τραγουδάνε τα κλασσικά αυτά κομμάτια των Helloween με χαρά και οι αντιδράσεις τους να είναι σαν μικρών παιδιών.
Εκπληκτικό πραγματικά, μπορώ να πω ότι εξεπλάγην κάτι παραπάνω από ευχάριστα, τουλάχιστον μία μεγάλη μερίδα κόσμου δεν ξεχνάει από που ξεκίνησε, αλλά και πάλι να βλέπεις τον θεωρητικά αγέλαστο κάφρο να αποκτάει χαμόγελο της Crest στο άκουσμα ύμνων του παρελθόντος, ε είναι κάτι που δεν το περιμένεις και σίγουρα σε χαροποιεί! Εκπληκτικός Μιχάλης Λίβας στα φωνητικά, χωρίς να σημαίνει ότι οι άλλοι υστέρησαν, ο τύπος ζει για να τσιρίζει και έχει ξεφύγει σε φωνητικό εύρος. Άξιοι όλοι τους!
Wrathblade
Επικός τόνος για τη συνέχεια με τους Wrathblade να αναλαμβάνουν να μας ταξιδέψουν σε '80s χροιά πίσω στο παρελθόν με το πολεμόκαυλης υφής μέταλλο τους. Τους έχω δει τόσες φορές τον τελευταίο καιρό και μπορώ να πω ότι από όλες τις φορές αυτή ήταν σίγουρα η καλύτερη τους εμφάνιση, ο ήχος στο Temple φαίνεται να τους ταιριάζει πολύ καλύτερα από αυτόν στο Κύτταρο που τους είχα παρακολουθήσει τις δύο προηγούμενες φορές.
Επίσης ήμουν περίεργος να δω πως θα αντιδράσει το κοινό αυτή τη φορά, καθώς τις δύο προηγούμενες φορές είχαν σίγουρα πολλούς οπαδούς που τους ήξεραν και παίζανε σε γνώριμο ας πούμε έδαφος, αυτή τη φορά ήταν κάτι πιο συλλογικό και όλες οι μπάντες παίζανε σε πιο αχαρτογράφητα νερά. Το παίξιμο τους είναι τίμιο, αντρίκειο και δίνει στο κοινό αυτή τη σωστή και ενισχυμένη δόση παλαιϊκού μετάλλου που πάντα χρειάζεται στις ζωές όλων μας. Αν και προσωπικά συνεχίζω να δυσκολεύομαι να ανταποκριθώ στον ήχο τους και να δεθώ μαζί τους ως συγκρότημα, δε μπορώ παρά να αναγνωρίσω ότι ήταν ακόμα πιο σίγουροι από τις άλλες δύο φορές και σιγά-σιγά παίζοντας περισσότερες συναυλίες, είναι λογικό να ακούγονται πιο στιβαροί ηχητικά.
Το πρόσφατο -ούτε 6μηνο δεν έχει κλείσει- άλμπουμ τους, ''God Of The Deep Unleashed'', γνωρίζω ότι έχει ήδη μεγάλη αποδοχή στους Ελληνικούς και όχι μόνο κύκλους. Εύχομαι ανάλογες εμφανίσεις κι ας μη μπορέσω ποτέ να την παλέψω ιδιαίτερα με το υλικό τους και τον ήχο τους συνολικά!
Desert Near The End
Desert Near The End στο προσκήνιο όσο η ώρα περνάει, και η χαρά του μεταλά που λατρεύει τη διπλή κιθαριστική επίθεση παρελαύνει από τα ηχεία για τα επόμενα 40' περίπου, με τους δύο κιθαρίστες και τον -κάτι σαν τρίτο ρυθμικό κιθαρίστα- μπασίστα να βάζουν φωτιά στα ηχεία. Ο ήχος όχι καθαρός όσο θα θέλανε, οι ίδιοι δεν ακούνε Χριστό επί σκηνής, αλλά πως να ακούσουν όταν είναι τόσο ΔΥΝΑΤΑ οι κιθάρες, οι οποίες κάνουν τα κεφάλια να παίρνουν φωτιά και ορίζουν την ποσότητα ενέργειας και δύναμης που πρέπει να έχει ο ήχος μίας μπάντας που βασίζεται στα riff με τριπλές και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για μελωδικά σημεία.
Ο Αλέξανδρος Παπανδρέου στα φωνητικά σίγουρος και πάντα εκφραστικός, κοπανιέται μαζί με τους έγχορδους και γυρνάει πού και πού και στον Γιώργο στα τύμπανα να κρατάει τα μπόσικα, ο οποίος Γιώργος πιστεύω ακράδαντα ότι τα έσπασε περισσότερο από ποτέ στις τρείς συνολικά εμφανίσεις τους που τους έχω πετύχει (με Flotsam And Jetsam, Metal Church οι δύο προηγούμενες).
Μεγάλη τύχη να έχουν το έταιρο τρυπάνι στις τάξεις τους, Γιώργο Θανασόπουλο, ο οποίος τους βοήθησε για τις ανάγκες της συναυλίας και σε συνδυασμό με το άλλο κωλόχερο του Πάνου, φτιάξανε ένα συμπαγή τείχος από ριφφ που ήρθε σαν οστικό κύμα στον κόσμο. Μακάρι να τον κρατήσουν στις τάξεις τους, είναι παικταράς, ο νέος τους δίσκος ετοιμάζεται σιγά-σιγά, με το καλό να κυκλοφορήσει και να μην αφήσουν τίποτα όρθιο!
Lloth
Ιδιαίτερη στιγμή η άνοδος των Lloth στη σκηνή και ακολουθεί μεγαλειώδης εμφάνιση σαν όντως η Μαρία Κολοκούρη να βρίσκεται ανάμεσα μας και να τους δίνει ώθηση να παίξουν (και) για πάρτη της. Εκπληκτικός ήχος, τα κομμάτια του παρθενικού τους ολοκληρωμένου δίσκου ''ΑΘΑΝΑΤΗ'' να αποδίδονται δύο φορές καλύτερα επί σκηνής και σε συνδυασμό με τις εικόνες στο video wall από πίσω τους να αλλάζουν (όπως σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας) και η θύμηση της Tristessa να είναι εντονότερη από ποτέ, δίνουν το 101% των δυνάμεων τους και ο κόσμος το χαιρετίζει με μεγάλη ανταπόκριση σε συγκινησιακό κλίμα.
Δε θα κρύψω ότι στο τέλος που παίξανε το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου -το οποίο πριν ξεκινήσει ακούσαμε το βασικό του θέμα (''Ανάθεμα σε Χάροντα...'') σε μία πιο αρχαϊκή μορφή και μας έστειλε για τσάι- είδα πολύ κόσμο να κρατιέται με το ζόρι να μην τα μπήξει, οκ είπαμε, είμαστε σκληρόπετσοι μερικοί αλλά υψώνοντας και ένα πανό με τη μορφή της την ώρα που το ακούγαμε, δε γινόταν να μην φορτιστεί το κλίμα.
Άψογη εμφάνιση από τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένης και μίας κολασμένης εκτέλεσης του ''Demonized'' των Astarte, το οποίο ακούστηκε τόσο φρενήρες που προτείνω άμεσα μελλοντικά να υπάρξουν κι άλλα κομμάτια στο σετ τους. Συγκινημένος ο Νίκος, ευχαρίστησε τον κόσμο για την ανταπόκριση, τονίζοντας πόσο σημαντικό ήταν για εκείνον ειδικά το παρών του κόσμου!
Bigus Dickus
Τέλος με τους Bigus Dickus σε εύθυμο σχετικά κλίμα, κλίμα διασκευών που ξεκινάνε με το ''Immigrant Song'' και όπου στη συνέχεια και με αρκετούς καλεσμένους επί σκηνής, θα τιμήσουν αρκετούς μεγάλους ήρωες μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Από Saxon σε Nevermore και από Sepultura σε Motorhead, δεν άφησαν περιθώριο αμφισβήτησης και σχεδόν ξεπέταξαν μεγάλο σετ κλασσικών κομματιών χωρίς ιδιαίτερες χρονοτριβές ανάμεσα στα κομμάτια, παρά την είσοδο/έξοδο καλεσμένων για τα κομμάτια που παίζανε.
Εμφάνιση εξπρές στην κυριολεξία, η οποία ήταν άκρως αβίαστη όσο κράτησε και με κάποια κομμάτια να τους ταιριάζουν περισσότερο όπως τα πιο παλιά '80s ας πούμε και σε κάποια άλλα να θέλουν λίιιιγο δουλίτσα παραπάνω (όπως στο ''The River Dragon Has Come'' των Νevermore ας πούμε, αλλά οκ, πάνε να παίξουν κομμάτι Loomis, ανθρωπίνως αδύνατον να αποδοθεί 100% αν δεν το παίζει ο ίδιος). Με την απόδοση τους να κυμαίνεται σε πολύ καλά πλαίσια και να προσαρμόζεται ανάλογα, έκλεισε το φεστιβάλ που άφησε όλους τους παρόντες υπερευχαριστημένους και τίμησε με το παραπάνω τη μνήμη της Μαρίας. Ήταν μάλλον μόνο η αρχή από όσα πρόκειται να ακολουθήσουν που την αφορούν, όπως και τους Astarte, αναμένουμε με αγωνία τη συνέχεια!
Για πάντα ΑΘΑΝΑΤΗ!
Για το Rock Overdose
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες
Zeela Aeschliman
Comments
