Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Ένα από τα συγκροτήματα που έχουν βάλει στόχο να μας απασχολήσουν ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στο μοντέρνο ήχο είναι οι Currents. Μερικά singles από δω, κάποια EPs από κει και ήδη με ένα αρκετά ικανοποιητικό ντεμπούτο, το συγkρότημα πέρασε στο οπτικό μας πεδίο, παραμένοντας όμως κάτω από το επικριτικό μάτι όσων δεν πείθονται αρκετά με το σημερινό metalcore. Κάποια χρόνια μετά το πρώτο τους ολοκληρωμένο βήμα όμως, ήρθαν και τα πρώτα δειγματα του δεύτερου. Το αποτέλεσμα φαινόταν να οδηγεί σε θρίαμβο, καθώς ο ήχος βάρυνε ακόμα περισσότερο, οι Currents ωρίμασαν και οι επιρροές τους είναι αρκετά εκλεκτικές, καθώς φέρνουν τεχνικά προοδευτικά στοιχεία στο προσκήνιο.
Το “The Way It Ends” επομένως, είχε χτίσει το καταλληλότερο έδαφος για να αναδειχθεί σε μία εξαιρετικά επιτυχημένη έκβαση για την πορεία του συγκροτήματος, πράγμα που όντως συνέβη και με ευχαρίστησε ιδιαίτερα. Σε συνδυασμό με την όρεξη και το ψάξιμο της ταυτότητάς τους, οι Currents φέρνουν μαζί δημοφιλή μεταλλικά στοιχεία για να παράγουν έναν αναζωογονητικό ήχο, αρκετά κοντά σε αυτόν μεγαλύτερων ονομάτων, όπως οι Periphery και οι Veil Of Maya κατά καιρούς.
Το εισαγωγικό κομμάτι «It Was Never There» δημιουργεί απίστευτη αγωνία, καθώς ο τραγουδιστής Brian Wille μπαίνει στην πρώτη γραμμή με ένα μυστηριώδη ήχο. Αυτό οδηγεί στο πρώτο σημαντικό κομμάτι του δίσκου, "A Flag To Wave", το οποίο είναι άμεσο και γρήγορο με αρκετά prog συστατικά, για να δηλώσουν την ωρίμανση του συγκροτήματος από την αρχή. Το “Poverty Of Self” με το μουσικό του βίντεο να προβάλλει οπτικά τη βαριά προσωπικότητα αυτής της μπάντας, τους βοηθά να διατηρήσουν παράλληλα την πιο απαλή μελωδική πλευρά τους. Το κομμάτι είναι συνεπές, ρυθμικό και γεμάτο πάθος.
Κομμάτια όπως το "Monster" φέρνουν αυτόν τον έντονο ήχο με φωνητικά και riffs να εναλλάσσονται για να εξελιχθούν σε κάτι που είναι αναγκαίο για την αντίστοιχη μουσική σκηνή στις μέρες μας. Γενικά, τα djent χαρακτηριστικά γίνονται διακριτά καθόλη τη διάρκεια του δίσκου, υποδεικνύοντας την κατεύθυνση, την οποία θέλουν να συνεχίσουν να ακολουθούν και στο μέλλον οι Currents. Το συγκρότημα μας ηρεμεί στο «Let Me Leave», μια πιο απαλή μελωδική απόδοση της μουσικής παράδοσής τους. Ο Wille επιδεικνύει τις καθαρές φωνητικές του ικανότητες σε κομμάτια όπως αυτό. Το κομμάτι δημιουργεί ένα τεχνικό σόλο, που αλλάζει σταδιακά ολόκληρο το ρυθμό του κομματιού.
Το "Origin" φέρνει ξανά το ρυθμό με αυτή τη μεταλλική συνταγή ρυθμικών βρυχηθμών, συνοδευόμενο με τα κατάλληλα riffs, ενώ το "Second Skin" φέρνει πίσω το σκούξιμο στις κιθάρες και τα breakdowns, που φαίνεται να είναι πολύ βολικά για τους Currents. Τα υπόλοιπα κομμάτια συνδυάζουν τα προηγούμενα στοιχεία για να ολοκληρώσουν το “The Way It Is”. Μπορεί να μην υπάρχουν αρκετές παραλλαγές στο δίσκο, η αλήθεια είναι, αλλά αυτό δεν εμποδίζει το κλείσιμο του κομματιού "Better Days" να είναι απόλυτα εκρηκτικό, όπως ακριβώς αξίζει.
Γενικά, τα κομμάτια του δίσκου είναι πολύ καλά στημένα και έχουν αρχή, μέση και τέλος. Σαν συνολική εικόνα, ο δεύτερος δίσκος των Currents πετυχαίνει πολλούς στόχους αλλά αντικειμενικά, δεν υπάρχει μεγάλη εναλλαγή και ποικιλομορφία. Παρ’όλ’αυτά όμως, η δυναμικότητα των περισσότερων κομματιών, είναι αρκετή για να ξεχωρίσουν έστω και τα μισά από αυτά, αριθμός πολύ ικανοποιητικός, μόνα τους και έναντι των υπολοίπων. Οι Currents φαίνεται να διασκέδασαν αρκετά προκειμένου να δημιουργήσουν αυτόν το δίσκο και κρίνοντας από το αποτέλεσμα, έτσι θα πρέπει να συνεχίσουν.
Βαθμολογία: 72/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
