Το Ελληνικό κοινό τελικά δεν μπορείς να το «πιάσεις» και εκεί που θεωρούσα ότι οι πολυαγαπημένοι Arcturus που ερχόντουσαν για δεύτερη συνεχή φορά χωρίς νέο δίσκο στις τάξεις τους και 8 πλέον χρόνια μετά το τελευταίο τους πόνημα “Arcturian”, δε θα είχαν και τόσο πολύ κόσμο, η παρουσία 400 και βάλε ατόμων με διέψευσε πανηγυρικά. Πέρασε καιρός από εκείνη την πρώτη συναυλία που έγινε ποτέ στο Temple και που «δοκίμασε» για το μέλλον την χωρητικότητα του. Ωστόσο απ’ ότι φαίνεται τελικά, όσα χρόνια κι αν περνάνε, όσο κι αν οι Arcturus στουντιακά κωλυσιεργούν, η σχέση που έχει δημιουργηθεί με το Ελληνικό κοινό είναι ιδιαίτερη και ο δεσμός πολύ ισχυρός. Η αλήθεια να λέγεται, είναι από τις ελάχιστες φορές που ο μέσος Έλληνας οπαδός «έπιασε» ουσία και μεγαλείο δίσκου κατευθείαν όταν κυκλοφόρησε το “La Masquerade Infernale” 26 πλέον χρόνια πριν, παρά και την προσωρινή τους διάλυση κάποια στιγμή, η υστεροφημία τους έμεινε σε υψηλά επίπεδα και όπως δείχνει η φάση, δύσκολο να μην υπάρχει το ενδιαφέρον του κόσμου για πάρτη τους. Από τη στιγμή που μαθαίνουμε ότι προσεχώς θα βγει και ο πολυαναμενόμενος επόμενος δίσκος, σε 1-2 χρόνια τους βλέπω πάλι εδώ και με όλους να τους περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες.
Τη βραδιά στο Fuzz ανοίγουν οι φοβεροί, τρομεροί, άκρως προετοιμασμένοι και κορυφαίοι σε απόδοση Decipher. Έχοντας την τύχη να έχω ακούσει εδώ και καιρό το 1ο τους full length “Arcane Paths To Destruction”, το οποίο έρχεται να διαδεχθεί το ΕΡ του 2019 “Of Fire And Brimstone”, χάρηκα ιδιαίτερα όταν είδα ότι τα παιδιά θα είναι στη συναυλία μαζί με τους Arcturus. Τον τραγουδιστή/κιθαρίστα Κώστα Γεροχρήστο ίσως κάποιοι να τον θυμάστε επειδή πρόσφατα ανέλαβε το μπάσο στους Lucifer’s Child, το ίδιο και τον Κώστα Ραγκιαδάκο με θητεία σε Abyssus και Dephosphorus. Με πρωτοφανές πάθος, φωνητικά που έχουν χρώμα αλλά και απίστευτη δύναμη, και μια ρυθμική βάση που βοηθούσε τις κιθάρες να ξερνάνε riff με πρόσθετο όγκο, οι Decipher όχι απλά παίζουν μια ώρα σχεδόν και δεν κουράζουν, αλλά όσο παίζανε, άλλο τόσο έλεγα μέσα μου «κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο» και είναι από τις φορές που παρακολουθούμε τόσο πλήρη εμφάνιση support Ελληνικού σχήματος που όχι απλά άξιζε τον κόπο, αλλά αποζημίωσε με το παραπάνω τους οπαδούς. Άψογοι σε όλα, τους εύχομαι δική τους συναυλία να παίξουν όλο το δίσκο να γίνει χαμός. Ειδική μνεία στο τέλος θα κάνω στον ντράμερ Νώντα Χατζόπουλο που μου κατέβασε τα σαγόνια, καταστροφή μεγάλου παίκτου!
Και βγαίνουν οι Arcturus με τα συνήθη κοστούμια τους και γίνεται χαμός. Ο Vortex με το ζουρλομανδύα του, ο Skoll με το καπέλο του γελωτοποιού, ο Knut Magne Valle σαν πρίγκιπας με τη μπέρτα του, ο Sverd πίσω στα πλήκτρα να τους οδηγεί όλους μαεστρικά σαν αρχηγός και ο «καθηγητής» Hellhammer στα τύμπανα φορώντας μια μάσκα και βασανίζοντας το δύσμοιρο drum kit που δεν είχε ιδέα τι το περιμένει. Ενώ αρχικά νομίζω ότι υπάρχει μια ψιλοβαβούρα, η κατάσταση φτιάχνει γρήγορα, καθώς μπαίνει το υπεραγαπημένο μου “Nightmare Heaven”, το οποίο αποδίδεται ως και 3 κλικ πιο γρήγορο, δείγμα του ότι μπήκαν να βαρέσουν στο ψαχνό, εκεί αρχίζω κι ακούω και την κιθάρα του Knut λίγο καλύτερα, ενώ αυτός που μας χαζεύει στην κορυφαία του παρουσία στη χώρα μας γενικότερα, είναι ο θεότρελος Vortex. Τον έχουμε δει πολλάκις, άλλες φορές «ΑΛΛΟΥ», άλλες χωρίς όρεξη, άλλες χωρίς να πιάσει την πραγματική έκταση της φωνής του, αλλά το παλικάρι αυτή τη βραδιά είναι συγκλονιστικό, «χορεύει» με κάθε στίχο σχεδόν με όσα κάνει με τη φωνή του και αποδίδει ΑΨΟΓΑ ακόμα και κομμάτια της παλιάς τους εποχής με πιο κάφρικα φωνητικά, έστω κι αν σε ένα-δυο σημεία μπαίνει λίγο πιο μετά στιχουργικά, απεδείχθη μέγιστο συν.
Οι Arcturus χωρίς να χαρακτηριστεί ύβρις από όσους έδωσαν τότε το παρόν, μας χάρισαν ως σύνολο εμφάνισης την κορυφαία τους βραδιά μετά από εκείνη την αλησμόνητη και βαθιά χαραγμένη στην καρδιά παρθενική τους εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη το 2004. Ήταν τέτοιο το δέσιμο τους, τέτοιος ο ήχος και η απόδοση που μάλλον το πήραν ιδιαίτερα σοβαρά και με χαρά το ότι μας επισκέφτηκαν πάλι και θέλησαν να δώσουν τα πάντα για το Ελληνικό κοινό, κι αυτό τους τιμάει ιδιαίτερα. Είτε λοιπόν τους έβλεπες να παίζουν έπη σαν το “Painting My Horror” (α πα πα), είτε να πάνε στο τελευταίο τους ως τώρα άλμπουμ σε μια απίστευτη εκτέλεση του “The Arcturian Sign”, είτε επιστρέφοντας στο πολύ μακρινό παρελθόν τους με το “To Thou Who Dwellest In The Night”, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, κατάφεραν με το πολύ παραπάνω να περάσουν αυτή τη διαστημική τους ατμοσφαιρική και σίγουρα υψηλής αισθητικής τρέλα στον κάθε παρευρισκόμενο και η βραδιά κύλησε τόσο υπέροχα που προσωπικά την αποκάλεσα αστρική προβολή και όχι συναυλία. Ήταν λες και είσαι μέσα σε πλανητάριο κι απλά η περιήγηση σου ανά αστερισμό είχε ως «ξεναγούς» τους πέντε φρενοβλαβείς Νορβηγούς, που όταν ενώνουν τις δυνάμεις τους, γράφουν ιστορία και υλικό υπεράνω κάθε περιγραφής.
Οι Arcturus όχι μόνο χειροκροτούνται σθεναρά, αλλά παίζουν όλα τους τα κομμάτια χωρίς καν να χαραμίσουν χρόνο να πουν «γειά» ή «ευχαριστώ» στο κοινό ενδιάμεσα, το ένα κομμάτι ακολουθεί το άλλο, η μόνη φορά που μιλάνε είναι όταν μας καληνυχτούν, ο κόσμος όμως παρότι τα φώτα ανάβουν, δεν φεύγει! Και ως «ευχαριστώ» οι Arcturus επιστρέφουν χωρίς τα καπέλα, κοστούμια και μάσκες αυτή τη φορά, ο Hellhammer δίνει το σύνθημα με τα ΚΡΑΣ να ακούγονται εκκωφαντικά και ακολουθεί ως δώρο κι encore μία ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ εκτέλεση του “Alone” η οποία πείθει και τον τελευταίο για την φοβερή κατάσταση στην οποία βρέθηκαν και τον σεβασμό που έδειξαν και στην ιστορία τους, αλλά και στους Έλληνες οπαδούς που τους στήριξαν από την αρχή. Έχω πολλάκις χαρακτηρίσει τους Arcturus ως το αιώνιο κόσμημα της Νορβηγίας, είναι μαζί με τους Conception για μένα η κορυφαία μπάντα της χώρας τους, αλλά από ένα σημείο και μετά χάνεις τα λόγια σου. Κι αυτό γιατί όταν σε ταξιδεύουν τόσο μακριά σε αναμνήσεις όπως την πρώτη φορά που τους έβλεπες ή πίσω στα χρόνια όταν τους πρωτοάκουγες με τέτοια εμφάνιση, τότε κάτι πήγε πραγματικά καλά. Εύχομαι ο νέος δίσκος να μην αργήσει, γιατί οι ίδιοι σίγουρα δε θα αργήσουν να μας ξανάρθουν. Εδώ θα είμαστε να τους περιμένουμε.
Ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι όλα τα άστρα εκεί ψηλά να γίνουν ένα…
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας.
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
