Δεύτερη φορά που οι Έλληνες είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν τους πατέρες του ακραίου ήχου Possessed, κάτι που εκεί στα τέλη του ’16 που μας ήρθαν πρώτη φορά, θα το θεωρούσαμε απλά κι ωραία όνειρο θερινής νυκτός. Κι όμως όχι απλά εκείνη η εμφάνιση έμεινε αξέχαστη, αλλά βιώσαμε σε παρόντα χρόνο το 2019 την κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου δίσκου τους ονόματι “Revelations Of Oblivion”, το οποίο όχι απλά ήταν υπέροχο, αλλά έδειξε ότι μερικά πράγματα έχουν κάποιο λόγο που γίνονται και μερικές μπάντες έχουν κι αυτές κάποιο λόγο που γεννήθηκαν και παρέμειναν τεράστιες. Οι Possessed απέδειξαν όσο λίγοι ότι είχαν αυτό που εγώ θεωρώ θείο δώρο σε ένα συγκρότημα, δηλαδή την υστεροφημία και δη μετά από πάρα πολύ μεγάλο διάστημα αποχής. Βάλτε κάτω και το γεγονός ότι μόλις 8 μέρες πριν είχαμε δει τους Dark Angel (ε ρε και γινόταν η… κέντα και τους βλέπαμε και τους δυο μαζί), σίγουρα οι οπαδοί του thrash έζησαν ένα φοβερό ταξίδι πίσω στα ‘80s αλλά και έζησαν στο παρόν το γεγονός ότι και τα δυο αυτά συγκροτήματα είναι σε φοβερή κατάσταση και δείχνουν στους νεότερους πως γίνεται σωστά η όλη διαδικασία. Το πακέτο χορταστικό στο σύνολο του από την αρχή μέχρι το τέλος του.
Αρχή με τον ηρωικό κι έξω καρδιά Matt Miller. Το παλικάρι (39 μεν, δείχνει πολύ νεότερος δε) είναι ξεκάθαρη περίπτωση κιθαρίστα που μεγάλωσε μέσα στο τεχνικό death metal και το λάτρεψε όσο δεν πάει. Ούτε λίγο ούτε πολύ, τα τελευταία 3 χρόνια έχει κυκλοφορήσει 5 δίσκους και 2 ΕΡ (καρβέλια είναι και τα πετάς έτσι ρε αθεόφοβε;) και έπαιξε αποκλειστικά δικό του υλικό, το τονίζω γιατί στα 3 από τα 5 άλμπουμ του παίζει μόνο διασκευές μεγάλων συγκροτημάτων, με πολύ καλό τρόπο μάλιστα τις περισσότερες. Συνοδεία ενός καλού ντράμερ (δεν συγκράτησα το όνομα, ζητώ συγνώμη) και με αρκετά προηχογραφημένο υλικό, είχε τον άχαρο ρόλο που έχει ο πρώτος καλλιτέχνης ή συγκρότημα σε τέτοιες περιπτώσεις, δηλαδή να ανοίξει τη συναυλία. Δεν έδειξε να πτοείται από τον λιγοστό εκείνη τη στιγμή κόσμο και τις –λίαν επιεικώς- χλιαρές αντιδράσεις στην αρχή και μέχρι να περάσει το μισάωρο που έπαιξε, κέρδισε κάποια χειροκροτήματα και λίγο κίνηση κάτω από τη σκηνή. Γενικώς ο τύπος απ’ότι κατάλαβα στην όλη περιοδεία έκανε πάρα πολλές δουλειές γιατί τον είδα πέρα-δώθε σε πολλές περιστάσεις και εικάζω ότι γι’αυτό και τον περιέλαβαν σε αυτήν. Καλό παλικάρι, τίμιος παίκτης, δε θα άλλαζε η ζωή μου αν τελικά δεν τον έβλεπα ποτέ.
Συνέχεια με τους Stoic Suffering, όπου ξαναβλέπουμε εκεί τον Matt Miller από πριν σε ρόλο κιθαρίστα. Νομίζω ότι δε μπορεί να περιγραφεί πιο ιδανικά η περίπτωση τους. Πράγματι το κοινό υπέφερε στωικά την παρουσία τους η οποία μάλιστα κράτησε ακόμα λιγότερο (περίπου 20’ έπαιξαν που φάνηκαν αιωνιότητα). Μιλάμε για ένα απόλυτα ΜΗΔΕΝΙΚΟ υβρίδιο που θέλουν να παίξουν λίγο groove, μια ψιλή industrial, να μπασταρδέψουν στον όλο αχταρμά τίποτα στοιχεία death metal και ακόμα και ο φιλότιμος και ιδιαίτερα αδύνατος frontman τους που είχε διάθεση, δεν κατάφερε να σώσει αυτό που δε σωζόταν ούτε με στημένο παιχνίδι υπέρ τους. Ακόμα και τον Matt Miller μόνο του τον θυμόντουσαν κάποιοι μετά σε συζητήσεις που έγιναν σε πηγαδάκια, αυτούς μερικοί τους είχαν ήδη ξεχάσει ή σίγουρα δεν ήθελαν να θυμούνται τι είδαν. Και οκ περιοδείες είναι αυτές, ξέρετε τώρα πως λειτουργούν μερικά πράγματα μέσα κι έξω από αυτές (ας μη γίνω πολύ αναλυτικός, θεωρώ καταλάβατε τι θέλω να πω), αλλά είναι ντροπή για τους μεγάλους Possessed να… συνοδεύονται από τέτοια ανέκδοτα και στη θέση τους να μην είναι μια μπάντα που και περισσότερο θα το άξιζε βάσει δυνατοτήτων αλλά και θα ήταν και πιο συμβατή ηχητικά. Εύχομαι να μην ξαναδούμε κάτι ανάλογο προσεχώς.
Οι Καλιφορνέζοι groove thrashers Vapor που εμφανίστηκαν στη συνέχεια έμοιαζαν σαν πραγματική όαση μετά από όσα είχαμε δει, βασικά δεν έμοιαζαν αλλά ήταν όντως κανονικό συγκρότημα και κρίμα που είδαμε ότι είδαμε πριν και δεν είδαμε αυτούς λίγο παραπάνω. Ας είναι όμως, η παρουσία τους δεδομένα θα είναι μια ευχάριστη ανάμνηση στα χρόνια που θα περάσουν. Πάρα πολύ καλοί παίχτες και παρότι είχαν τα θεματάκια τους στην αρχή με τη φωνή του τραγουδιστή/κιθαρίστα, γρήγορα αυτό αποκαταστάθηκε και κατόρθωσαν να κερδίσουν πολλά χειροκροτήματα κατά το μισάωρο της εμφάνισης τους. Ωραίες δομές, έμφαση στη βαρύτητα, συμπαθέστατοι όλοι τους, έδειξαν να το διασκεδάζουν που βρισκόταν ανάμεσα μας και γενικά επειδή φέτος είναι η χρονιά της επιστροφής τους με το πολύ καλό τους άλμπουμ “Mass Mortality” και μάλιστα 11 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους “A Violent Existence” το 2012, ας ελπίσουμε να το κυνηγήσουν στα σοβαρά γιατί δείχνουν ότι υπάρχουν δυνατότητες, παρότι σε κάποια σημεία στον ήχο τους ψάχνονται ακόμα και δε μπορούν να κατασταλάξουν ακριβώς στο τι θέλουν να παίξουν. Η ώρα πέρασε ευχάριστα αλλά δυστυχώς μετά είχαμε ένα τεράστιο κενό που οδήγησε τους Possessed να βγουν τελικά στις 23:15 αντί για τις 22:30, είχα καιρό να βιώσω καθυστέρηση 45’ σε μεγάλη συναυλία.
Θεωρώ πως δεν πρέπει να υπήρξε ευθύνη της διοργάνωσης σε αυτό και να συνέβη κάτι πραγματικά σοβαρό, ας είναι όμως, σημασία είχε ο ερχομός των Possessed καθαυτός και με το “No More Room In Hell” το ξεκίνημα είναι καυτό, η μπάντα σε φοβερή κατάσταση και μοναδικό μείον ότι δεν ακούμε καθόλου τον ΜΕΓΑ Jeff Becerra, ο οποίος πάνω στο αμαξίδιο του ήδη έχει σκάσει ένα τεράστιο χαμόγελο και παίζει όπως μπορεί με τον κόσμο. 55 πλέον ο Jeff (τα έκλεισε πριν ένα μήνα) αλλά η καρδιά του το λέει ακόμα και είναι πρότυπο του πώς να φέρεσαι στη ζωή όταν αυτή σου έχει φερθεί με τον σκληρότερο τρόπο. Η φωνή ψιλοφτιάχνει στο “Damned” ενώ η πρώτη μεγάλη έκπληξη είναι το ομότιτλο κομμάτι από το “Beyond The Gates”, όπου τα πράγματα βελτιώνονται πλήρως, παρότι το μικρόφωνο του θέλει να κάνει τα δικά του. Οι Daniel Gonzalez και Claudeous Creamer στις κιθάρες κεντάνε στην κυριολεξία, ο επιβλητικός Robert Cardenas στο μπάσο σιγοντάρει σε έξτρα φωνητικά όπου μπορεί, ενώ ο ολόφρεσκος νέος ντράμερ τους Chris Aguirre δείχνει γιατί επιλέχθηκε να βομβαρδίζει από το ιερό σκαμνάκι των Possessed. Η διάθεση του κοινού εκρηκτική και στο “Pentagram” από το τρισάγιο “Seven Churches”, είναι φανερό τι θα γίνει στη συνέχεια.
Μια συνέχεια που έχει και “Tribulation” μέσα (ω ναι!) και μετά το πρόσφατο “The Word”, μεταφερόμαστε στο μοναδικό τους ΕΡ “The Eyes Of Horror”, όπου και ακούμε καπάκι τα “Storm In My Mind” και “My Belief”, και η προτροπή ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ κυριαρχεί στο κεφάλι του καθενός, τα pits παίρνουν φωτιά και οι Possessed όσο περνάει η ώρα θυμίζουν την αλησμόνητη εμφάνιση του ’16 στο Κύτταρο, ακόμα κι αν αντικειμενικά και συνολικά δεν έφτασαν σε τέτοια (απο)θέωση όπως τότε. Μια φοβερή τριπλή φέρνει το κοινό προ της μοίρας του, ο Becerra δίνει το σύνθημα, “666 on the head and the wrist, the bloodied battered crucifix” και το “Graven” που είναι το νεότερο κομμάτι τους που έχει αγαπηθεί ίσως πιο πολύ απ' όλα, εφορμάει για να κάνει τα πάντα καλύτερα, μέχρι να πάρει φωτιά το Gagarin στη γνώριμη αρχή του Εξορκιστή και του κομματιού που φύτεψε τη σπορά για να προκύψει το death metal λίγα χρόνια μετά. Αυτό που γίνεται στο “The Exorcist”ωθεί και τους ψυχραιμότερους να τραβήξουν βιντεάκια, κύκλοι, κραυγές, πόδια ανάποδα στον αέρα, ο Becerra το γλεντάει με την ψυχή του και το γνώριμο κιθαριστικό θέμα-βεντάλια του κομματιού τρυπάει τον αέρα προς τέρψη όλων μέσα στο χώρο.
Τι να παίξεις μετά από αυτό τώρα; Κι όμως έχουμε συνέχεια, με το νέο “Demon” να είναι μεγάλη κομματάρα και τις καμπάνες να ηχούν στη συνέχεια για το “Fallen Angel” σε πλήρη πανζουρλισμό, ή έτσι νομίζουν όλοι μέχρι να αναφωνίσει ο Jeff “Death Metal” και το κλαμπ να γίνει πεδίο μάχης! Τέτοια Αγία Ράβδος που είναι λες και δεν πέρασε μέρα από τους Dark Angel, είχε καιρό να κάνει την εμφάνιση της. Οι Possessed μας προσφέρουν ένα τελευταίο κομμάτι, το οποίο προς έκπληξη όλων είναι το “Burning In Hell” (!!!!), όπου και έχουμε το επιστέγασμα μιας φοβερής εμφάνισης, μόλις 65’ σε διάρκεια, αλλά αρκούντως βιωματικής για πολύ κόσμο, ειδικά όσοι δεν τους είδαν την πρώτη φορά, τα διέλυσαν όλα. Το μεγάλο κρίμα με την καθυστέρηση, είναι ότι δεν παίχτηκαν τρία ακόμα κομμάτια, τα “Shadowcult”, “Dominion” και “Swing Of The Axe” (αυτό το τελευταίο πόνεσε) και όπως προείπα, κάτι ηχητικά προβληματάκια, η έλλειψη και το σκαμπανέβασμα της φωνής του Jeff και η ξενέρα της μακράς διάρκειας αναμονής, στέρησαν από αυτή την εμφάνιση τον θρυλικό χαρακτήρα της πρώτης. Κατά τ ’άλλα η μπάντα ΚΑΡΦΩΣΕ το υλικό, επιβεβαίωσε την παράφραση ΠΩ ΖΕΣΤ με το πόσο φωτιά έβαλε στο Gagarin και όλοι έφυγαν τελικά ευχαριστημένοι.
Μακάρι να έχουμε τους Possessed πολλά χρόνια ακόμα ανάμεσα μας και ο άνθρωπος που είναι ο ιθύνων νους τους να έχει το κουράγιο να κάνει αυτό που αγαπάει και παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που έχει στη ζωή του, να συνεχίσει να έχει αυτό το υπέροχο χαμόγελο και να το ζει μέχρι τέλους. Προσωπικά τίμησα και το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ κόκκινο μπλουζάκι που είχαν μαζί τους και έριξα αυλαία για τη σεζόν, ραντεβού το Σεπτέμβριο με νέες περιπέτειες και νέες βραδιές χαράς υπό διαφορετικούς ήχους και μπάντες, έχει πολύ ψωμί το υπόλοιπο του ’23 και έχετε τουλάχιστον ποιοτικές αν όχι φοβερές επιλογές να τιμήσετε με την παρουσία σας μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Καλό καλοκαίρι και καλή ξεκούραση σε όλους/ες τους αναγνώστες/τριες μας και να συνεχίσετε να είστε στις επάλξεις και να περνάτε όμορφα με στιγμές που θα σας μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
