Μια ένδοξη καριέρα που φτάνει ένα χρόνο πριν τα 40 της χρόνια, με πολλά σκαμπανεβάσματα και ακόμα περισσότερα εμπόδια ενδιάμεσα, είναι αυτή των Αμερικάνων thrashers Vio – Lence, οι οποίοι υπήρξαν μία από τις μπάντες με τον φανατικότερο πυρήνα οπαδών και έχουν μείνει στην ιστορία για τις γεμάτες αδρεναλίνη ζωντανές εμφανίσεις τους κατά το παρελθόν.
Το ταξίδι ξεκινάει το σωτήριο έτος 1985 όπου σχηματίζεται μια μπάντα ονόματι Death Penalty από τον κιθαρίστα Phil Demmel και τον ντράμερ Perry Strickland, οι οποίοι είχαν στο πλευρό τους τον κιθαρίστα Troy Fua, τον τραγουδιστή Jerry Birr και τον μπασίστα Eddie Billy, αδερφό του μεγάλου Chuck Billy. Πολύ σύντομα ύστερα από την πρώτη τους συναυλία που έγινε σε ένα σπιτικό πάρτυ, πάρθηκε η απόφαση να αλλάξουν το όνομα τους σε Violence, αλλά καθότι υπήρχε ήδη το όνομα, τροποποιήθηκε πλέον στο θρυλικό Vio – Lence που όλοι γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Μετά από μια γρήγορη αλλαγή στο μπάσο με τον Deen Dell να παίρνει τη θέση του Eddie Billy, ηχογράφησαν δυο demo εντός 1986, με μία ακόμα αλλαγή, η πιο καίρια όλων ίσως, να γίνεται ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο demo, με την είσοδο του Sean Killian στα φωνητικά, μία από τις χαρακτηριστικότερες φωνές της μεταλλικής ιστορίας.
Μία ακόμα καίρια αλλαγή θα γίνει το 1987, όπου ο αποχωρήσας από τους Forbidden Evil κιθαρίστας Robb Flynn, θα ενταχθεί στο συγκρότημα, φτιάχνοντας ένα θανατηφόρο δίδυμο με τον Phil Demmel. Η φήμη των Vio – Lence όσο πάει και αυξάνεται ραγδαία, κυρίως λόγω των ακραιφνών αντιδράσεων των οπαδών τους στις συναυλίες τους σε τοπικά κλαμπ εκείνη την εποχή, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι Vio – Lence άνοιξαν μεταξύ άλλων για τους (βαθιά ανάσα) D.R.I., Kreator, Voivod, Suicidal Tendenceis, Mentors, Dark Angel, Exodus, Testament, Laaz Rockit, Heathen και Death Angel, όπου και τράβηξαν την προσοχή διάφορων εταιρειών, διατεθειμένες όλες να τους δώσουν συμβόλαιο για το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ. Πριν ηχογραφηθεί το πρώτο άλμπουμ, τους κερδίζει η Mechanic Records, θυγατρική της MCA που προσφέρει συμβόλαιο και ηχογραφούν ένα demo που κυκλοφορεί μέσα στο 1988 και από τον Φεβρουάριο ως τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς, ηχογραφούν το θρυλικό ντεμπούτο τους “Eternal Nightmare” και μάλιστα σε δυο στούντιο, τα The Music Grinder (Los Angeles) και Alpha & Omega (San Francisco) και το τι γίνεται με την κυκλοφορία του μπορεί να περιγραφεί πλήρως μόνο από όσους το έζησαν τότε και ακόμα βγάζουν αφρούς ακούγοντας το στο τέρμα.
Με μόλις 7 κομμάτια και 35’ διάρκειας, το ντεμπούτο των Vio – Lence με το χαρακτηριστικό εμβληματικό εξώφυλλο και κομμάτια που έγραψαν ιστορία για πάντα, κυκλοφορεί στις 27 Ιουνίου του 1988 και τους ανοίγει το δρόμο για μεγαλεία, μπαίνει στο νούμερο 154 στο Billboard 200 με πάνω από 30.000 αντίτυπα να έχουν πουληθεί και με το συγκρότημα να περιοδεύει για το υπόλοιπο της χρονιάς και το μεγαλύτερο μέρος του 1989 με συγκροτήματα όπως οι Testament, Voivod, Death Angel, Cro – Mags, M.O.D., D.R.I. και Nuclear Assault. Η επιτυχία του δίσκου δεν περνάει απαρατήρητη από μεγάλες εταιρείες, έτσι υπογράφουν στη συνέχεια συμβόλαιο με την κραταιά Megaforce η οποία είχε εκείνη την εποχή στις τάξεις της κολοσσούς όπως οι Anthrax και οι Overkill μεταξύ άλλων. Στα τέλη του 1989, το συγκρότημα ηχογραφεί το δεύτερο άλμπουμ τους, ονόματι “Oppressing The Masses”, με το δίσκο να αντιμετωπίζει εξ’αρχής πολλά προβλήματα στην κυκλοφορία του και να μη βγαίνει πριν τις 13 Ιουλίου του 1990. Ο δίσκος στην έκδοση του cd περιείχε το κομμάτι “Torture Tactics” το οποίο κηρύχθηκε επικίνδυνο στιχουργικά από και προς πάσα κατεύθυνση, έτσι οι αρχικές κόπιες καταστράφηκαν ολοσχερώς για να κυκλοφορήσει τελικά ο δίσκος ξανά χωρίς αυτό, ενώ το κομμάτι μπήκε στο ομότιτλο ΕΡ το 1991.
Να τονιστεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι το συγκρότημα μέσα στο κυκεώνα των γεγονότων της εποχής, παίρνει την πιο λάθος δυνατή απόφαση και χωρίζει τους δρόμους του με την καθολικής αποδοχής μάνατζερ Debbie Abono, της οποίας η προσφορά σε όλη τη σκηνή παραμένει αντικείμενο συζήτησης και η απώλεια της το 2010 βύθισε σε πένθος άπαντες. Το “Oppressing The Masses” το οποίο εγώ προσωπικά –παρότι μειοψηφία- θεωρώ ακόμα ανώτερο του ντεμπούτου τους, ειδικά ηχητικά και παικτικά, μπορεί να μην είχε την επιτυχία του προκατόχου του, αλλά το βίντεο για το θρυλικό “World In A World” έκανε το γύρο του κόσμου και θεωρείται μαζί με το “The Toxic Waltz” των Exodus και το “Step By Step” των Forbidden διαδοχικά (1988/1989/1990) τα βίντεο που έδειχναν τι θα πει thrash στον κόσμο και τους έδωσε μεγάλη δημοτικότητα, παρά τις μόλις 20.000 πωλήσεις του δίσκου. Ακολούθησε νέα μεγάλη περιοδεία με μπάντες όπως Forbidden, Exodus, Flotsam And Jetsam, Overkill, Defiance, Rigor Mortis και Prong, ενώ την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί όπως προείπαμε το ΕΡ “Torture Tactics”, με το κομμάτι – αναστάτωση πλέον πλήρως διαθέσιμο μαζί με άλλα δυο στούντιο κομμάτια που δε μπήκαν στο “Oppressing The Masses” (“Gutterslut”, “Dicks Of Death”) και μία ζωντανή εκτέλεση του κορυφαίου “Officer Nice”.
Δείγμα του ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, ήταν μια προγραμματισμένη περιοδεία με τους Alien Sex Fiend, σε ένα πακέτο το οποίο δεν κολλούσαν μεταξύ τους, με την περιοδεία τελικά να μην ανθίζει και τελικά γύρισαν σπίτι τους μια ώρα αρχύτερα, με το εγχείρημα να αποτελεί και την τελευταία απόπειρα που η κλασική σύνθεση της μπάντας περιόδευσε ποτέ. Εντός 1990 είχε ηχογραφηθεί και ο τρίτος δίσκος τους, με έτοιμο το χρονικό διάστημα ηχογράφησης στα Fantasy Studios, το κακό όμως είναι ότι υπήρξε κενό συνεννοήσης με τον διακεκριμένο παραγωγό Alex Perialas που έβγαλε τον πελώριο ήχο του “Oppressing The Masses”, έτσι αποφασίζουν να δουλέψουν με τον Michael Rosen, με τον δίσκο να παίρνει τον τίτλο “Nothing To Gain”. H διαδικασία των ηχογραφήσεων του αποδείχθηκε άκρως αγχώδης και τεταμένη, παρότι από ένα σημείο και μετά βρήκαν την όρεξη τους και μπήκαν όλα στη σειρά. Δυστυχώς όμως η Megaforce τουε πετάει κανονικά στο δρόμο μια και έχασε τη διανομή από την Atlantic και το άλμπουμ έμεινε στον πάγο μέχρι νεοτέρας. Ο δίσκος αντιμετώπισε την καταστροφική καθυστέρηση των 2 ετών σχεδόν και κυκλοφόρησε από την Pony Canyon στην Ιαπωνία τον Οκτώβριο και την Bleeding Hearts Records στην Ευρώπη το Νοέμβριο του 1993.
Δυστυχώς με σχεδόν μηδαμινή διανομή, το “Nothing To Gain” έχοντας χάσει πλήρως και το momentum της εποχής, με το thrash στην ουσία ξεχασμένο και σε τέλμα, παρέμενε για χρόνια στα ράφια καταστημάτων και φυσικά πλέον αν πάει κάποιος να το ψάξει, θα το βρει σε τιμές δυσανάλογες λόγω των παραπάνω γεγονότων. Η μπάντα με τη φυγή του Perry Strickland αλλά και του Robb Flynn που ενδιάμεσα είχε προλάβει να σχηματίσει τους Machine Head το 1991, είδε για πολύ λίγο χρονικό διάστημα στα τύμπανα να έρχεται ο Mark Hernandez και στις κιθάρες ο Ray Vegas. Η τελευταία τους συναυλία με το Line – up Killian/Demmel/Dell/Vegas/Hernandez έλαβε χώρο στις 18 Δεκεμβρίου του 1993, όπου και πήραν την απόφαση να διαλύσουν, με το υπόλοιπο Line – up πλην του Killian να σχηματίζουν τους Torque, ένα groove/thrash σχήμα στα χνάρια των Pantera, που κι αυτοί μόλις έβγαλαν το ομότιτλο άλμπουμ τους το 1996, διέλυσαν με τη σειρά τους. Προφανώς ο πιο… ωραίος του χωριού ήταν ο Robb Flynn που γνώρισε κι ακόμα γνωρίζει τεράστια επιτυχία με τους Machine Head, και ήταν από μόνος του λόγος για κάποιους να ψάξουν και την παλιά του μπάντα, το αναφέρω γιατί η λέζα που έφαγε ενώ τους έκανε καλό είναι αχρείαστη.
8 χρόνια μετά, στις 11 Αυγούστου του 2001 και χωρίς καμία ανακοίνωση ή προετοιμασία για δίσκο, οι Vio – Lence μαζεύονται για το benefit concert για τον Chuck Billy και τον Chuck Schuldiner ονόματι Thrash Of The Titans, ώστε να μαζευτούν χρήματα για την θεραπεία τους για τον καρκίνο, ημερομηνία που πρακτικά ανασταίνει όλες τις παλιές μπάντες και τις κάνει να αποφασίσουν να δραστηριοποιηθούν ξανά. Τη μέρα εκείνη, κατά γενική ομολογία, οι Vio – Lence όχι απλά ήταν η καλύτερη μπάντα, αλλά άκουσαν τρανταχτά την κραυγή “Reunion, reunion” να σκίζει τον αέρα, με τον κόσμο να τους υποδέχεται σαν ήρωες και να βάζουν ξανά την καριέρα τους στις ράγες. Για την ιστορία να αναφέρουμε τη σειρά εμφανίσεων για να δείτε ποιών τη μούρη έκαναν κρεάς μεταξύ άλλων: Heathen, Flotsam And Jetsam (πήραν την θέση των Laaz Rockit την τελευταία στιγμή καθώς ο τραγουδιστής Michael Coons μπήκε αιφνιδίως για αποτοξίνωση), Sadus, Forbidden Evil, Death Angel, Exodus (με τον Paul Baloff), S.O.D. (με τον Billy Milano να έχει γενικά τον τίτλο του master of ceremonies της βραδιάς), Anthrax, και μετά εμφανίστηκαν οι Vio – Lence πριν τους Legacy (δηλαδή την παλιά μορφή των Testament με εκλεκτούς καλεσμένους). Οι M.O.D. δεν πρόλαβαν να εμφανιστούν λόγω προγράμματος.
Οι Vio – Lence με κεκτημένη ταχύτητα, έδωσαν άλλη μια συναυλία στο κλαμπ Slim’s στις 14 Δεκεμβρίου του 2001, με τον κόσμο να παθαίνει πάλι την πλάκα του και με την μπάντα να έχει την παλιά σύνθεση, πλην του Robb Flynn που δε μπορούσε λόγω Machine Head και τη θέση του να παίρνει ο Ray Vegas. Η επανένωση αυτή δεν κράτησε πολύ, για την ακρίβεια ως το 2003. Όμως οι Vio – Lence αφού είδαν και το ντεμπούτο τους να επανεκδίδεται σε μια κορυφαία remastered έκδοση διπλού cd από τη Megaforce, με το δεύτερο δισκάκι να είναι όλη η συναυλία στο Slim’s, έδωσαν εν τέλει ξανά σημεία ζωής το 2017, καθώς αυτή τη φορά έγινε αντίστοιχο benefit concert για τον Sean Killian, ο οποίος υπέφερε από 4ου σταδίου κύρωση του ύπατος. Η συναυλία έγινε στις 20 Ιανουαρίου του 2018 στο The Midway του San Francisco με τους Testament, Exodus, Death Angel, Forbidden και Mordred να συμμετέχουν. Σε αντίθεση με την αντίστοιχη συναυλία του 2001, αυτή τη φορά συμμετείχε και ο Robb Flynn και με τα ευχάριστα νέα της πλήρους ανάρρωσης του Killian να έρχονται μέσω της γυναίκας του Dana στις 11 Νοεμβρίου του 2018, μέσα από την προσωπική της σελίδα στο facebook.
Οι Vio – Lence που ενδιάμεσα συζητούνταν όλο και περισσότερο όταν το 2003 ο Phil Demmel έγινε επίσημο μέλος των Machine Head κι έτσι το θρυλικό δίδυμο με τον Flynn αναβίωσε χρόνια μετά, είδαν την πιθανότητα να επανενωθούν να αυξάνεται όταν μέσα στο Σεπτέμβριο του 2018, ο Demmel ανακοίνωσε την οριστική του αποχώρηση από τους Machine Head, με τη φήμη μάλιστα να είναι ότι και οι Machine Head θα διαλυθούν, ωστόσο ο Flynn κράτησε τη μπάντα ενεργή μετά και την αιφνίδια παράλληλη αποχώρηση του ντράμερ Dave McClain. Οι φήμες για επανένωση των Vio – Lence στο «όχι μακρύ μέλλον» έδιναν κι έπαιρναν, και στις 8 Ιανουαρίου του 2019, ανακοινώθηκε επανένωση τους για μια συναυλία στις 13 Απριλίου στο Metro στο Oakland όπου και θα έπαιζαν όλο τους το ντεμπούτο “Eternal Nightmare”. Sold out φυσικά από την ανακοίνωση και μόνο, που οδήγησε και σε μια συναυλία το απόγευμα της επόμενης μέρας! Στις 16 Φεβρουαρίου του 2019 ανακοινώνεται η επιστροφή τους στην Ευρώπη για το Alcatraz Metal Fest στο Kortrijk του Βελγίου, ενώ παίζουν και στο Los Angeles στις 31 Μαίου στο The Regent με τους Sacred Reich, Excel, Sworn Enemy όπως και πρόσθετα σόου με τους Τestament και Death Angel.
Προσθέτοντας και μια εμφάνιση στο Bloodstock Open Air στις 9 Αυγούστου του 2019, ακολούθησαν δηλώσεις ενδιαφέροντος δημιουργίας νέου υλικού. Αφηνόταν να εννοηθεί ότι ειδικά ο Killian το ήθελε πολύ, ο Demmel όχι και τόσο λόγω της ευθύνης του πρότερου υλικού, εστιάζοντας ότι αν βγει κάτι, θα ήθελε να είναι ποιοτικό όπως το πρώτο άλμπουμ και μέρος του δευτέρου. Τον Ιανουάριο του 2020, ο Ray Vegas αφήνει το συγκρότημα και στη θέση του προσλαμβάνεται ο «πολύς» Bobby Gustafson, ο θρυλικός πρώην κιθαρίστας της χρυσής εποχής των Overkill, τον Φεβρουάριο ο Dean Dell επίσης αφήνει το συγκρότημα και στη θέση του έρχεται ο πρώην μπασίστας και μετά κιθαρίστας των Fear Factory, Christian Olde Wolbers. Τον επόμενο μήνα (Μάρτιος 2020) ανακοινώνεται ότι η μπάντα υπογράφει στη Metal Blade με την κυκλοφορία ενός ΕΡ προγραμματισμένη για τους επόμενους μήνες. Πρώτο ηχογραφημένο δείγμα των Vio – Lence από το ’90 και μετά, η διασκευή στο "California über alles" των Dead Kennedys. Τον Ιούνιο του 2021, ανακοινώνεται το “As The World Burns” ως τίτλος του ΕΡ, που προγραμματίζεται για κυκλοφορία νωρίς το 2022, με τη μπάντα να προγραμματίζει να περιοδεύσει ως headliner στην Ευρωπαϊκή έκδοση του Headbanger Ball Tour στην Ευρώπη με τους Voivod, Exciter, Artillery, με την πανδημία να έχει διαφορετική γνώμη.
Τελικά με τα πολλά, βγαίνει το lyric video για το “Flesh From Bone” στις 10 Ιανουραρίου του 2022 με το ΕΡ να προγραμματίζεται ως κυκλοφορία στις 4 Μαρτίου, και με την κυκλοφορία του απέσπασε θετικότατες κριτικές και με πολλούς να αναφωνούν «Οι Vio – Lence είναι εδώ» από την χαρά τους. Δυστυχώς η αυτοκαταστροφή που τους χαρακτήριζε πάντα χτυπάει ξανά κι ενώ είχε ανακοινωθεί ότι δουλεύουν σε νέο δίσκο, καθώς στις 20 Οκτωβρίου το συγκρότημα κάνει σαφές ότι χώρισαν οι δρόμοι τους με τον Bobby Gustafson, ενώ το Φεβρουάριο του 2023, αφήνεται να εννοηθεί ότι ο Perry Strickland παραιτήθηκε ένα μήνα πριν, με τη μπάντα να ξεκαθαρίζει ότι δεν παραιτήθηκε ποτέ, άρα μιλάμε για ξεκάθαρη απόλυση. Πρόσφατα στις 5 Φεβρουαρίου ο Phil Demmel ανακοίνωσε με τη σειρά του ότι παραιτείται από το συγκρότημα, καθώς και η κατάσταση στο συγκρότημα αλλά και οι υποχρεώσεις του ως κιθαρίστας στη μπάντα του Kerry King τον κάνανε να θεωρήσει ότι ο χρόνος του με τους Vio – Lence έλαβε τέλος. Αυτή είναι η πολύπαθη ιστορία μιας από τις σημαντικότερες μπάντες στην ιστορία του thrash και του ακραίου ήχου, που αγαπήθηκε όσο ελάχιστες και που σε κάθε της μορφή, καταστρέφει τις σκηνές σε όλο τον κόσμο.
Περιμέναμε 30 – 35 χρόνια αυτή τη στιγμή και η πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα ίσως και να είναι η τελευταία τους. Οφείλουμε και πρέπει να είμαστε εκεί για να ακούσουμε μερικά από τα αγαπημένα μας κομμάτια ζωντανά και να δημιουργηθούν βουνά πτωμάτων ενώ θα παίζουν.
BODIES
ON BODIES
ON BODIES
ON BODIES
ON BODIES…
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
