Credit: King Dude Facebook
Ο Τhomas Jefferson Cowgill ήταν ακόμα frontman των death metallers Book Of Black Earth όταν το 2006 αποφάσισε να δημιουργήσει τη μουσική περσόνα του King Dude. Mε περίσσεια άγνοια κινδύνου απόφασισε να ξεκινήσει τη solo καριέρα του σκεπτόμενος ότι “είναι δύσκολο να προκόψεις ως one man metal συγκρότημα, σε αντίθεση με ένα one man folk συγκρότημα”.
Και folk εγένετο: σκοτεινό, κατηφές, επικίνδυνο κι αναμειγμένο με γενναίες δόσεις blues και country.
Τα τελευταία 14 χρόνια, με κυκλοφορίες σε εκλεκτικά labels όπως Dais, Avant!, Bathetic, Clan Destine και Ván records, εξιστορεί συστηματικά απόκοσμες ιστορίες με τη βαρύτονη φωνή του, υπό τη μορφή τραγουδιών, άλλοτε με αδρή ακουστική ενορχήστρωση κι ενίοτε όταν έχει κέφια σε full band ηλεκτρικό περιβάλλον.
Εμείς ξεχωρίσαμε ενδεικτικά τρεις από τις πιο ισχυρές τέτοιες αφηγήσεις:
"Barbara Anne"
Ένα από τα βασικότερα χαρίσματα του King Dude είναι να τραγουδά σε πρώτο πρόσωπο, αναλαμβάνοντας πειστικότατα το ρόλο του πρωταγωνιστή ή του αφηγητή, σε μια κατάσταση που δεν έχει συμβεί στην πραγματικότητα σε αυτόν. Εδώ μαγεμένος από μια μοιραία γυναίκα, τραγουδά για φόνους και εμπρησμούς, με μια ανατριχιαστική χροιά που βγαίνει από τα έγκατα του σώματος του και παραπέμπει σε κάποιον σκοτεινό ήρωα στο κατώφλι του θανάτου.
"Death Won't Take Me"
O King Dude έχει καταπιαστεί και με τον επικεφαλής μελλοντολόγο της Google, Ray Kurzweil. Ο Αμερικανός επιστήμονας έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια να παρακάμψει τον θάνατο μέσω της τεχνολογίας και είναι ισχυρός υποστηρικτής ενός φουτουριστικού κινήματος επέκτασης της ζωής, που είναι γνωστό ως διανθρωπισμός (transhumanism), κάτι που ο King Dude δεν πολυβλέπει με καλό μάτι:
“Το "Death Won't Take Me" είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε από τη σκοπιά του Raymond Kurzweil. Είναι ένα πραγματικό άτομο που επιδιώκει να θεραπεύσει τον θάνατο, δεν πιστεύει ότι πρέπει να συμβαίνει στους ανθρώπους και ότι μπορεί να «θεραπευθεί». Για μένα ο θάνατος είναι ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής και το να μάθουμε να ξεπερνάμε τον φόβο του είναι εν μέρει ο λόγος που είμαστε εδώ. Μιλώντας από τη σκοπιά του, την οποία δεν παραθέτω ούτε καν παραφράζω, φυσικά «εγώ (αυτός) δεν χρειάζομαι γιατρό, εγώ (αυτός) σίγουρα δεν χρειάζεται κανέναν ιερέα» σημαίνει ότι θεράπευσε τον θάνατο και άφησε έτσι πίσω ορισμένες πτυχές της κοινωνίας, κυρίως αυτή της ιατρικής και της θρησκείας. Στο τραγούδι θρηνεί για την απώλεια του θανάτου, επομένως είναι λίγο ένα επικήδειο τραγούδι για τον ίδιο τον θάνατο. Γι' αυτό ο θάνατος, δεν τον αγαπά πια, δε θα του χτυπήσει την πόρτα, δε θα τον πάρει από την κόλαση την οποία ο ίδιος δημιούργησε”.
“Δεν κερδίζεις καλοσύνη φτιάχνοντας αθάνατους από θνητούς. Νιώθεις μίσος, ποταπή μικροπρέπεια, ματαιοδοξία χωρίς τέλος και το απόλυτο χάσμα μεταξύ των τάξεων. Για μένα, λοιπόν, λόγω του αδιαμφισβήτητου παιδιάστικου φόβου του για το θάνατο, ουσιαστικά εκεί μας οδηγεί. Λέω να διαβάσετε την Ιλιάδα αν θέλετε να μάθετε πώς μοιάζει το μέλλον του Kurzweil”.
"Holy Christos"
Οι μύστες γνωρίζουν ότι το συγκεκριμένο κομμάτι ξεκινάει και τελειώνει με απόσπασμα του “Χριστός Ανέστη”. Κατά τον King Dude ταιριάζει γάντι με το στιχουργικό περιεχόμενο, που συγκρίνει τον Χριστό ή τον Χριστιανισμό με τον βαμπιρισμό, αντλώντας από την τελετή της θείας κοινωνίας (το αίμα και η αιώνια ζωή). Άλλωστε, το τραγούδι χρησιμοποιεί τον Χριστό και ως μεταφορά για τα ναρκωτικά. Βλέπετε, ο Charles Manson συνέκρινε τον εαυτό του με τον Ιησού και χρησιμοποιούσε το σεξ και τα ναρκωτικά για να πείσει τους οι οπαδούς του ότι οι ασυναρτησίες που κήρυττε και ο εν γένει τρόπος ζωής του ήταν αντάξια ενός πραγματικού προφήτη.
Υπενθυμίζουμε ότι ο King Dude θα εμφανιστεί μαζί με τους Manos Six + The Muddy Devil την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου στο Temple στην Αθήνα.
