Μετά από 12 ολόκληρα χρόνια η επιστροφή των Amorphis στη χώρα μας ήταν από τα πολυαναμενόμενα και best of γεγονότα μιας γενικά πλούσιας συναυλιακής χρονιάς. Και πράγματι απολαύσαμε μια χορταστική βραδιά με ατμόσφαιρα Σκανδιναβίας, σε ένα Principal κατάμεστο από την αρχή του live (όπως και έπρεπε να είναι).
Ποδαρικό στη σκηνή έκαναν οι Φινλανδοί Lost Society στην πιο μοντέρνα hardcore/nu metal εκδοχή του άλλοτε thrash εαυτού τους, που βρίσκει διαφορετικές κάστες οπαδών να διαφωνούν μεταξύ τους για το πόσο αξιόλογη ήταν αυτή η στροφή. Αυτά βέβαια είναι θέμα γούστου και αν κρίνουμε από το συγκεκριμένο live, οι Lost Society δέχτηκαν μια θερμή ανταπόκριση από το σύνολο του κοινού, αφού και οι ίδιοι έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν.
Εύκολα και γρήγορα ζέσταναν τον χώρο και τράβηξαν την προσοχή με την ενεργητική και διαδραστική σκηνική τους παρουσία, με πρωταγωνιστή τον frontman Samy Elbanna. Η setlist τους περιλάμβανε φυσικά κατά κύριο λόγο κομμάτια του περσινού άλμπουμ “If The Sky Came Down”.
Κι εκεί που η ενέργεια είχε πιάσει τα απαιτούμενα συναυλιακά επίπεδα και το κοινό είχε ξεσηκωθεί, η εμφάνιση των Sólstafir έφερε μια στροφή 180 μοιρών στο μέχρι τώρα κλίμα. Από το πρώτο λεπτό που πάτησαν στη σκηνή το όλο στυλ τους έλεγε «ξεχάστε ό,τι ακούσατε ως τώρα, πάμε γι’ άλλα».
Ο ήχος τους ιδιαίτερος, ψυχεδελικός, απόκοσμος ενίοτε, με ταυτότητα και ύφος πιο Ισλανδία πεθαίνεις. Εκ των πραγμάτων θα έλεγα πως ήταν αναμενόμενο να αλλάξει η ροή της ενέργειας στο κοινό, το οποίο παρόλο που «έπεσε», δεν σταμάτησε να δείχνει την καλή του διάθεση για συμμετοχή και υποστήριξη. Στο δεύτερο μισό της εμφάνισής τους ωστόσο, το όλο show έκανε εμφανώς μια κοιλιά, έγινε μονότονο και κούρασε.
Οι Solstafir δεν είναι μπάντα ευρείας κατανάλωσης, αλλά είναι σίγουρα επαγγελματίες και βιρτουόζοι στο είδος τους και οι προσπάθειές τους να μας παρασύρουν φιλότιμες. Ο τραγουδιστής Tryggvason ήρθε για λίγο σε επαφή με το κοινό καλώντας σε διαδραστικές κραυγές ή ισορροπώντας στην διαχωριστική μπάρα για να σφίξει το χέρι όσων ήταν μπροστά του.
Για την περίεργη ροή του live ουσιαστικά δεν φταίει κανείς (εκτός από αυτόν που αποφάσισε το lineup:P). Ήταν τρεις μπάντες με διαφορετικό στυλ και ρεπερτόριο, όλες καλές, που τα κοινά τους χαρακτηριστικά δεν είναι αρκετά για να γεφυρώσουν τις μεγάλες διαφορές τους. Στα πλαίσια της αρμονικής ροής ενός live πάντα. Ίσως έδενε καλύτερα μουσικά αν οι Solstafir έβγαιναν πρώτοι στη σειρά, ώστε να μην έχουμε τα σκαμπανεβάσματα ενέργειας με τις αντιθέσεις των ήχων.
Όλα ωστόσο ξεχάστηκαν όταν ήρθε η ώρα των Amorphis, που βγήκαν και δεν άφησαν τίποτα όρθιο, έκαναν οτιδήποτε είχε προηγηθεί να είναι μια απλή ανάμνηση. Σαρωτικοί, άψογοι τεχνικά, ακούραστοι, επιβλητικοί, υπέροχοι όπως πάντα. Μια μπάντα που έχει μεγαλώσει τόσο ωραία και δυναμικά μέσα στα χρόνια, έχει καταξιωθεί στις κορυφαίες της σκηνής και ακόμα ζει τις καλές της εποχές.
Προηγήθηκε της εμφάνισής τους μια μικρή καθυστέρηση λόγω τεχνικών προβλημάτων. Λίγο άβολη στιγμή όταν ξεκίνησε η εισαγωγή του Northwards, αρχίσαμε να βγάζουμε τα χαρτομάντηλα, πήρε ο Santeri τη θέση του στα πλήκτρα, και σε μισό λεπτό ξαναπήγε μέσα, η μουσική σταμάτησε και περιμέναμε να διορθωθεί το πρόβλημα για 5 λεπτά περίπου ακόμα. Η αναποδιά αυτή δεν φαίνεται να τους επηρέασε ιδιαίτερα ή αν το έκανε, βγάλανε το άχτι τους με τον καλύτερο τρόπο επί σκηνής:)
Ο Tomi Joutsen βγήκε σαν σίφουνας μοιράζοντας τις πιο κρυστάλλινες καφρίλες που έχουν ακουστεί live (ας μου επιτραπεί η υπερβολή). Στην καλύτερή του φυσική κατάσταση, με πάντα δυνατή σκηνική παρουσία και η φωνάρα του αναλλοίωτη και πεντακάθαρη τόσο στα growls όσο και στα μελωδικά.
Οι Amorphis δεν χρειάζονται πολλά σχόλια, είναι επαγγελματίες και ο ήχος τους εγγύηση. Όλη η εμφάνισή τους ήταν εξαιρετική, απολαυστική. Σίγουρα πολλοί από εμάς θα θέλαμε να ακούσουμε περισσότερες μεγάλες επιτυχίες τους στην setlist, η οποία ήταν προφανώς κατά βάση προώθηση του τελευταίου δίσκου “Halo”. Πήραμε ωστόσο τη δόση μας με highlights κλασικές ερμηνίες των “Silver Bride”, “My Kantele”, “House Of Sleep”, “Sky Is Mine”.
Επικό, παταγώδες κλείσιμο με το “The Bee”, που είναι έτσι κι αλλιώς κομματάρα, και το απογείωσαν με μια άψογη ερμηνεία πριν μας χαιρετήσουν και για φέτος.
Με τις ιδιαιτερότητες και τις αναποδιές της η όλη συναυλία άξιζε και με το παραπάνω και κυρίως για τους headliners φυσικά, Amorphis, που είναι μια μοναδική κατηγορία μόνοι τους.
Με το ελληνικό κοινό να τους έχει δείξει έμπρακτα την αγάπη του και στην τελευταία αυτή εμφάνιση, θέλω να πιστεύω πως θα τους ξαναδούμε σύντομα στα μέρη μας, όχι σε βάθος δεκαετίας πάλι. Ένα επετειακό tour ίσως να γουστάρουμε! 😛
Για το Rock Overdose,
Κείμενο/φωτογραφίες: Άννα-Μαρία Κέκια (Anna-Maria KZ.)
Comments
