Ανταπόκριση: ARCH ENEMY, Jinjer @ Piraeus 117 Academy, Αθήνα (22/9/17)

 

Το περίμενε πολύς κόσμος το συγκεκριμένο βράδυ Παρασκευής. Oι όπως και νά'χει ανανεωμένοι με τον τελευταίο τους δίσκο Arch Enemy, θα εμφανιζόντουσαν ξανά στη χώρα μας. Έμενε να δούμε αν τελικά αυτή η ανανέωση και ποιότητα του ''Will To Power'' θα αποτυπωνόταν κι επί σκηνής. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε σχετικά στο κάλεσμα αυτό, μιά και σχεδόν 1000 άτομα βρέθηκαν στο Piraeus Academy, δεν είναι καθόλου λίγα, αλλά δεν τα λες και πολλά αναλογικά με τη φάση που βρίσκονται οι Σουηδοί τη συγκεκριμένη περίοδο. Αυτό που προσωπικά αποτέλεσε κίνητρο για μένα στο να τους δω ύστερα από 8 χρόνια και για 3η φορά στο σύνολο, δεν ήταν άλλο παρά η παρουσία του μέγα Jeff Loomis στις τάξεις τους, μιά και τον θεωρώ τον κορυφαίο κιθαρίστα των τελευταίων τριών δεκαετιών που διανύουμε. Επίσης, προσωπικά ήθελα πάρα πολύ να δω τους Ουκρανούς Jinjer οι οποίοι τους συνόδευαν σ'αυτή την περιοδεία, ένα από τα πλέον ανερχόμενα σχήματα εκεί έξω. Με αργά και σταθερά βήματα στη δισκογραφία τους, ήρθαν στη χώρα μας έστω κι από σπόντα στην απόλυτα κορυφαία φάση της καριέρας τους. Φτάνοντας λίγο πριν αρχίσει η συναυλία, δεν είδα πολύ κόσμο απ'έξω, μιά και οι περισσότεροι ήταν ανυπόμονοι και είχαν ήδη λάβει θέσεις μάχης μέσα στο φοβερό και τρομερό Academy (έχει γίνει άνετα ο αγαπημένος μου χώρος για τέτοια θεάματα).

 

 

Η ώρα έχει πάει 9 ακριβώς και οι Jinjer κάνουν την εμφάνιση τους επί σκηνής, ξεκινάνε με το ''Who's Gonna Be The One'' και εξ'αρχής φαίνεται η ποιότητα τους και η τρομερή τους ενέργεια επί σκηνής. Τα βλέμματα πέφτουν σίγουρα στην τραγουδίστρια Tatiana Shmailyuk, η οποία απέδωσε εκπληκτικά, φωνάρα ολκής σε όλο το 45λεπτο που παίξανε, σε καθαρά και άγρια φωνητικά, ενώ κέρδισε πολλούς πόντους που βγήκε αθλητικά ντυμένη, χωρίς να προβάλλει την εικόνα της. Παίξανε κομματάρες όπως το καταστροφικό ''Sit Stay Roll Over'', το κορυφαίο της καριέρας τους ως τώρα ''I Speak Astronomy'' και το καυλωτικό δίδυμο ''Pisces'' και ''Captain Clock'', ενώ κλείσανε με το ''Bad Water'' μέσα σε αποθέωση του κοινού. Από τις λίγες φορές που support σχήμα το ξέρανε ελάχιστοι και παρ'όλα αυτά πήραν τον κόσμο με το μέρος τους πανεύκολα, ότι θα άκουγα και ιαχές ''Jinjer-Jinjer'' στην Ελλάδα εν έτει 2017, ποιός να τό΄λεγε...

 

 

Με χαρακτηριστική ευκολία ένα από τα καλύτερα νέα και ελπιδοφόρα συγκροτήματα που έχουν εμφανιστεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Ειδική μνεία στον ΠΑΙΧΤΑΡΑ μπασίστα Eugene Kostyuk, ο οποίος όταν δεν παίζει σαν ρυθμικός κιθαρίστας, κάνει φοβερά πράγματα πάνω στο όργανο του, ενώ ο στιβαρός κιθαρίστας Roman Ibramkhalilov χτίζει τα κομμάτια με Messhug-ικές ριφφάρες, για να πατήσει η ντραμάκλα Dmitriy Kim και να κατεδαφίσει τα πάντα, είχε στήσει και χαμηλά τα πιατίνια του και έδειχνε αέρινος. Προσωπικά για μένα, οι αδιαφιλονίκητοι πρωταγωνιστές της βραδιάς!

 

 

 

22:15 κι από τα ηχεία ακούγεται το αθάνατο ''Τhunderstruck'' των AC/DC να προλογίζει την είσοδο των Σουηδών, 5' μετά μπαίνει η εισαγωγή ''Set Flame To The Night'' και στο καπάκι το νέο τους single ''The World Is Yours''. Αρχικά ο ήχος φαίνεται λίγο άδειος στις κιθάρες, ειδικά σε σχέση με τι είχαμε παρακολουθήσει πριν. Η Alissa White-Gluz την οποία πρώτη φορά έτυχε να παρακολουθήσω, είναι φοβερή και κάνει πολύ καλή δουλειά και στα παλιότερα κομμάτια, όπως το ''Ravenous'' που ακολουθεί, αλλά κάτι δε μου κάνει κλικ γαμώτο. Σίγουρα δεν περίμενα εμφανίσεις ανάλογες όπως τις δύο πρώτες του 2007 και του 2009, αλλά η διαφορά είναι τεράστια. Το κακό είναι ότι ενώ δε χάνουν νότα, δείχνουν διεκπαιρεωτικοί και ότι πάνε για επαγγελματική εμφάνιση, τίμια μεν, αλλά που δεν κάνει τη μεγάλη διαφορά. ''Stolen Life'' για τη συνέχεια, ενώ στο ομότιτλο ''War Eternal'' σαν να φτιάχνει κάπως ο ήχος και οι κιθάρες αυξάνουν τον όγκο τους, αν ένα καλό έχουν οι Σουηδοί, είναι η ογκώδης κατά κύματα κιθαριστική επίθεση από ριφφ, αν τους το πάρεις κι αυτό, πάπαλα η φάση. Ευτυχώς δεν είναι ιδέα μου και ο όγκος που αναφέρω κάνει κρα στο ''My Apocalypse'', ενδεικτικό κομμάτι που προσθέτει βάρος και ποιότητα στο σετ τους. Αρκετά καλύτεροι από ότι στο κάπως μουδιασμένο ξεκίνημα τους, συνεχίζουν με το νέο ''Blood In The Water'' και το κομμάτι που τους αύξησε πολύ τη δημοτικότητα προ τριετίας, το ''You Will Know My Name''.

 

 

Συνέχεια με το κομμάτι που ανοίγει το ''Will To Power'' και περίμενα να ανοίξει τη συναυλία, το ''The Race'', στο οποίο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ακούμε τον Daniel Erlandsson στα τύμπανα να παίζει. Ξεκάθαρα άκεφος και άγευστος μέχρι εκείνη τη στιγμή, κρίμα για την όμορφη τεχνική σε χέρια και πόδια που έχει, πάντα έπαιζε λιγότερο δυνατά από ότι έπρεπε και ήταν γατάκι σε σχέση με τον αδερφό του, αλλά η απόδοση του ήταν το λιγότερο εκνευριστική, ευτυχώς από'κει και μετά, κάπως σαν να πήρε τα πάνω του, με το ''As The Pages Burn'' να τονίζει πόσο σημαντικό υπήρξε σαν άλμπουμ το ''War Eternal'' και το κορυφαίο ''Burning Angel'' να αποτελεί μία από τις δύο εκπλήξεις της βραδιάς από το κορυφαίο ''Wages Of Sin'' (δεδομένου ότι το ''Ravenous'' το περιμέναμε). Το ''No Gods, No Masters'' αποτελεί το μοναδικό εκπρόσωπο του ''Khaos Legions'' για τη βραδιά, ενώ η έταιρη έκπληξη του ''Wages Of Sin'' είναι το ''Dead Bury Their Dead'', πραγματικά πήρα τεράστια χαρά που το άκουσα, όπως και όλοι στο κοινό. Η ώρα της αποθέωσης πλησιάζει και το ''We Will Rise'' είναι το κομμάτι που κλείνει το κύριο μέρος της συναυλίας, δυστυχώς το μοναδικό από τον τελευταίο τους μεγάλο δίσκο, το ''Anthems Of Rebellion''. Αποχωρούν προσωρινά για να επιστρέψουν με το ''Avalanche'', ενώ στη συνέχεια τα φώτα πέφτουν στα δεξιά της σκηνής, με τον Jeff Loomis να ξεκινάει να παίζει το ορχηστρικό ''Snow Bound'', συνοδευόμενος από τον Michael Amott.

 

 

''Οne for all, all for one'' μας λέει η Alissa, ξεκάθαρα καταλαβαίνουμε ότι κλείνει η βραδιά και το ''Nemesis'' έρχεται να βάλει φωτιά στους σβέρκους των περισσότερων, ενώ στο τέλος του ακούμε το κλασσικό μέρος του ''Fields Of Desolation'' που κλείνει πάντα τις συναυλίες τους. Δε μου αρέσει να κάνω συγκρίσεις, αλλά σε πολύ λιγότερο ευνοικές για τους ίδιους συνθήκες, τους είδα να αποδίδουν μακράν καλύτερα. Ο Jeff Loomis μου έδωσε χαρά με την παρουσία του, αλλά δε μπορώ να τον συνηθίσω σε ρόλο ακολουθητή και όχι ηγέτη, η χημεία του με τον Amott όμως είναι το κάτι άλλο, ενώ δε χάσανε νότα σε καμία περίπτωση. Η Alissa όπως ήταν λογικό συγκέντρωσε τα βλέμματα όλων οι οποίοι δε μπορούσαν να πάρουν τα μάτια τους από πάνω της (μαλακίες τύπου ''έμπαινα'' κρατήστε τις εκτός συναυλιών, τις πετάτε και φωναχτά το κέρατο σας μέσα -όπως και στην Tatiana των Jinjer- μας χαλάτε την όρεξη, εσάς περίμεναν για να τους μπείτε)! Πραγματικά απέδωσε πολύ καλά και για την ώρα, δείχνει καλύτερη από ότι η Angela Gossow στις αρχικές τις μέρες με το συγκρότημα, ας ελπίσουμε να αντέξει και η φωνή της σε βάθος χρόνου. Πραγματική ατραξιόν ο δίμετρος και διπλός γενικά μπασίστας Sharlee D'Angelo, ο οποίος ενώ όσο πάει και φαρδαίνει κάθε φορά που τον βλέπουμε, εν τούτοις αποτελεί πουλέν από τα λίγα και είναι απόλαυση η παρουσία του.

 

 

Συνολικά πολύ όμορφη βραδιά, με τον κόσμο να γουστάρει, αυτούς που δεν είχαν ξαναδεί τους Σουηδούς -ειδικά οι μικρότεροι- να φεύγουν απόλυτα ικανοποιημένοι και τους υπόλοιπους και μεγαλύτερους σε ηλικία να έχουμε κάποιες ενστάσεις, αλλά παρ'όλα αυτά να τις κάνουμε πέρα. Δεν θα αλλάξω γνώμη και σίγουρα θα πω ότι ξεκάθαρα οι Jinjer για μένα τους επισκίασαν, ενώ πιστεύω ότι αν μας ξανάρθουν, ο κόσμος θα τους τιμήσει, γιατί ήταν τέτοια η απόδοση τους που είδα αρκετούς να πηγαίνουν μπροστά για να κουνήσουν κεφάλια ενώ παίζανε, κι αυτό με το μοντέρνο στυλάκι τους που δεν ευδοκιμεί στη χώρα μας σε καμία περίπτωση, το λες και μεγάλο επίτευγμα. Για μένα το συναυλιακό κεφάλαιο Arch Enemy προσωπικά έκλεισε, είδα τις χρυσές τους ημέρες, είδα και την τωρινή κατάσταση, δε με ενοχλεί τόσο το να μου αρέσουν λιγότερο από άλλες φορές, είναι και θέμα μέρας και μπορεί στη Θεσσαλονίκη να διαλύσουνε τα πάντα. Με ενοχλεί πολύ όμως το να πετάς μία δεκαετία καριέρας στα σκουπίδια. Φυσικά και θα παίξεις περισσότερο υλικό με τη νέα σου τραγουδίστρια, φυσικά και δε θα παίξεις τίποτα από τα τρία πρώτα (και καλύτερα σου) άλμπουμ, αλλά για το γαμώτο της υπόθεσης, έστω ένα ''Dead Eyes See No Future'' κι ένα ''Yesterday Is Dead And Gone'' -το λιγότερο- όφειλες να τα παρουσιάσεις αρχηγέ!

 

Φαντάζομαι θα μας έρθουν πολλές φορές ακόμα, αυτό που κρατάω είναι ο κόσμος που -συνεχίζουν να- φέρνουν στη μεταλλική μουσική, που στο τέλος της βραδιάς, είναι κι αυτό που μετράει πάνω απ'όλα!

 

 

Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας

Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός

Comments