Η 6η Ιανουαρίου αποδείχθηκε μια πολύ γιορτινή ημέρα αφού δεν σταματήσαμε να ανταλλάσσουμε ευχές. Είχαμε τα χρόνια πολλά για τη νέα χρονιά, για τα Φώτα, για τους Γιάννηδες αφού το live κράτησε για πολύ μετά τις 12 αλλά και για τη γέννηση των Arubaluba, της πρώτης ελληνικής Camel tribute band.
Στην πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση και με μόλις μιάμιση πρόβα ως σύνολο όπως μας μαρτύρησε ο λαλίστατος Γιάννης Αναστασάκης στην κιθάρα, οι Arubaluba μας εξέπληξαν.
Ξεκινώντας με το ομώνυμο καταλάβαμε κατευθείαν την τεχνική κατάργηση όλων των μελών και την αγάπη για το είδος. Δεν μπορώ παρά να ξεχωρίσω τον Νικόλα Wastor στα πλήκτρα και την εξαιρετική δουλειά που έκανε στο να αποδώσει τις μελωδίες τόσο παικτικά όσο και ηχητικά.
Ένα project το οποίο πέρασε πολλά μέχρι να βγει στο «πατάρι» αλλά με ένα αποτέλεσμα μου αντάμειψε τους πάντες. Το κοινό χειροκροτούσε ειλικρινά μετά από κάθε κομμάτι και όσο περνούσε η ώρα ο ήχος της μπάντας γινόταν και πιο ζεστός, με αποκορύφωμα το Ice.
Υπήρχαν μόνο σημεία που θα θέλαμε πιο “wet” την κιθάρα, όπως στο Chord Change όπου χρειαζόταν περισσότερο delay (φορούσε και μπλούζα με το πετάλι delay llama) και τον ήχο να μαλακώνει ανά μέρη, τις δυναμικές δηλαδή της μπάντας.
Ευχάριστη έκπληξη ο Φίλιππος Διαμαντόπουλος ως guest στα φωνητικά για το Lady Fantasy, κομμάτι παρηγοριά για εμάς που δεν είδαμε την μπάντα ζωντανά με την πρόσφατη ακύρωση στο Fuzz και ήμασταν μικροί για το 2000 στο Ρόδον.
Πολύ καλή πρώτη εμφάνιση με 7 κομμάτια που γέμισαν μία ώρα. Με το καλό και η headline συναυλία.
Setlist:
Arubaluba
Skylines
Rhayader goes to Town
Sahara
Chord Change
Ice
Lady Fantasy
23:48 οι Blues Wire ορμάνε στη σκηνή με αλήτικη ροκιά και άνεση που συνάδει με την 35+ χρόνια πορεία τους.
Με το γνωστό λιτό τους line-up κιθάρα, μπάσο, ντραμς η απουσία τώρα των πλήκτρων μετά τους Arubaluba είναι αισθητή.
Μας πήρε λίγο να το συνηθίσουμε αλλά ήταν αυτή η «γυμνή» σύνθεση που ανέδειξε την κιθάρα του Ηλία Ζάικου η οποία και κουβάλησε τη βραδιά, μιας και οι περισσότερες συνθέσεις δεν έκρυβαν πολλές εκπλήξεις.
Η μπάντα είχε προειδοποιήσει με τα δελτία τύπου να μην κανονίσουμε κάτι για την επόμενη μέρα και φάνηκε πως είχαν το λόγο τους. Χωρίς να ρίχνουν καθόλου ρυθμούς -πέρα από τις ευχάριστες μικρές ιστορίες ανάμεσα στα κομμάτια- το ένα κομμάτι ερχόταν μετά το άλλο, πότε από τη δισκογραφία τους και πότε από αγαπημένο τους καλλιτέχνη όπως οι Lurrie Bell, Mike Bloomfield αλλά και Ian Anderson (η εξαιρετική διασκευή στο Locomotive Breath).
Ο Ηλίας με τη γνωστή του σκηνική παρουσία οργώνει τη σκηνή, «πειράζει τα αλλά μέλη», τραγουδάει με τις απαραίτητες δυναμικές για το είδος και σαν μάγος κάνει την κιθάρα να τραγουδάει και να βγάζει κάθε λογής ήχο.
Ντραμς και μπάσο είναι «τσιμέντο» και κρατάνε το groove χωρίς να χάνουν χτύπο. Η Νίκη Γουρζουλίδου στα τύμπανα δέχτηκε και ξεχωριστό χειροκρότημα αφού τα έδωσε όλα για να παίξει, μιας και πέρασε λουμπάγκο πρόσφατα. «Έχει έρθει χαπακωμένη και με έμπλαστρα», όπως μας είπε χαρακτηριστικά ο Ηλίας.
Πάνω που νόμιζες ότι είχες ακούσει τα πάντα και είχε αρχίσει να έρχεται ο κορεσμός που φέρνει μετά από ώρα η φόρμα των blues, ήρθε ο εορτάζων Γιάννης στη φυσαρμόνικα να δώσει άλλο…αέρα.
Και σαν παρέα πλέον με γεμάτο ζεστό ήχο μας έδωσαν απλόχερα blues και σόλο μέχρι τέλους.
Μια φοβερά γιορτινή βραδιά για τους fan της κιθάρας η οποία σπιλώθηκε από την επιλογή της διοργάνωσης να υπάρχουν τραπέζια στην συντριπτική πλειοψηφία του χώρου, στα οποία έπρεπε να αγοράσεις 120€ φιάλη για να καθίσεις.
Η ροκ και πόσο μάλλον η blues είναι η μουσική του λαού. Το να θες να προσφέρεις κάποιες premium υπηρεσίες με μετρό είναι λογικό αλλά δεν μπορείς να στριμώχνεις τους οπαδούς δεξιά αριστερά με περιορισμένη ορατότητα και να υψώνεις ένα paywall για όσους θέλουν να απολαύσουν τις μπάντες με άνεση.
Το στοίχημα κερδήθηκε βέβαια για τη διοργάνωση μιας και στα μέσα περίπου της βραδιάς γέμισαν τα τραπέζια με κόσμο και φιάλες.
Rock is dead, long live μπουζούκια!
Για το RockOverdose,
Νίκος Χήναρης
Φωτογραφίες: Μιχάλης Παναγιώτου
Comments
