Το παρόν γεγονός πρέπει να κάνει τους φιλόδοξους και ταλαντούχους μουσικούς να μην σταματούν να πιστεύουν στις δυνατότητες και τον σκοπό τους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσεις και κανείς δεν μπορεί να σου πει οτι δεν μπορείς, ούτε να τα παρατήσεις.
Ακολουθεί το παράδειγμα του θρυλικού frontman των ACDC Brian Johnson:
Ο Brian Johnson θυμάται ότι "αποκαρδιώθηκε", μετά την ακρόαση του ντεμπούτου του AC/DC άλμπουμ "Back In Black" για πρώτη φορά.
Έφυγε από την αγγλική μπάντα Geordie για να αντικατσατήσει τον αείμνηστο Bon Scott το 1980, και έμαθε πολλά κατά τη διαδικασία ηχογράφησης του δίσκου στις Μπαχάμες με τον παραγωγό Mutt Lange. Όταν έλαβε ένα αντίγραφο εβδομάδες μετά την επιστροφή του στο σπίτι, μοιράστηκε την εμπειρία ακρόασης με έναν από τους κιθαρίστες του Geordie - και θυμήθηκε ότι το έκανε από αναγκαιότητα.
«Δεν πίστευα ότι θα έπαιρνα ποτέ δουλειά με μια ροκ μπάντα σε ηλικία 32 ετών», δήλωσε ο Johnson στο WMMR σε πρόσφατη συνέντευξη. Και συνέχισε να βελτιώνεται η κατάσταση καθώς περνούσαν οι εβδομάδες με αυτά τα νέα τραγούδια. Θυμάται ότι, σε μια στιγμή αμφιβολίας κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, σκέφτηκε: «Τι έχω να χάσω; Έχω μια εβδομάδα διακοπές στις Μπαχάμες, τουλάχιστον. "
Ένα από τα πράγματα που του άρεσε περισσότερο ήταν η αποκάλυψη του τι μπορούσε να πετύχει με τη φωνή του, το οποίο έμαθε καθώς δούλευε στο κομμάτι του άλμπουμ. ”Ο Mutt Lange είπε "Τραγούδα ψηλότερα. Έχω ακούσει να το κάνεις και ξέρω οτι μπορείς.”
Ε και ήμουν σε φάση «Λοιπόν, θα το δοκιμάσω». Και ήταν σαν να απελευθερώνεσαι από ένα στενό τζάκετ. Μόλις ανακάλυψα ότι μπορούσα να το κάνω, ήμουν σε φάση, «Ουάου!»… Και ήθελα να το κάνω όλη την ώρα! »
Ο Johnson συνέχισε να εξηγεί ότι, λόγω του περιορισμένου προϋπολογισμού, στάλθηκε πίσω στην Αγγλία μόλις τελείωσε τα καθήκοντά του. «Και επέστρεψα στο σπίτι και σκέφτηκα οτι λοιπόν, νομίζω ότι μόλις έκανα ένα δίσκο », συνέχισε.
“Δεν είχε μιξαριστεί ακόμη. Και ήταν άλλες έξι εβδομάδες έως δύο μήνες προτού να πάρω ένα αντίγραφο του με το ταχυδρομείο.
Όταν τελικά έφτασε, υπήρχε ένα πρόβλημα: «Δεν είχα πικάπ στο σπίτι», εξήγησε. «Το πήρα σε έναν φίλο, τον κιθαρίστα στο Geordie - είχε ένα πικάπ - και βάζουμε το« Hells Bells »… Νομίζω ότι έπαιξε λίγα μέτρα (μουσικής) και μου είπε: «Μπα, δεν πρόκειται ποτέ να κάνει κάτι το υλικό. Έλα, ας πάμε για κάνα ποτάκι». Είπε, «Τραγουδάς πολύ ψηλά. Δεν είσαι εσυ.» Και ήμουν ξενερωμένος. Ξεφύσηξα απογοητευμένος, «Ω, θεέ μου...».
Πήγα λοιπόν στην παμπ να πνίξω τις θλίψεις μου (“to drown my sorrows”) και είπα, «Δεν πειράζει».
Αλλά όλα λειτούργησαν φανταστικά καλά.”
Ευτυχώς λοιπόν για όλους εμάς η ιστορία του γράφτηκε με χρυσά γράμματα με τους AC/DC μέχρι σήμερα!
Για το Rock Overdose,
Γιάννης Μανόπουλος
Comments
