Αφιέρωμα: Alice In Chains – “Dirt”

 

Πριν 29 χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1992 οι Alice in Chains κυκλοφορούν το μεγαλοπρεπές Dirt, δεν ξέρω αν υπάρχουν λέξεις κατάλληλες για να περιγράψει κανείς την επίδραση που είχε πάνω  και μέσα του κυρίως αυτό το πολιτιστικό μνημείο. Ο αμερικάνικος ήχος δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος, το ταλέντο και η χημεία της μπάντας ακουμπούν την απόλυτη κορυφή και το δίδυμο Staley – Cantrell αφήνει το αποτύπωμά του στην μουσική αιωνιότητα. Το Dirt είναι το ημερολόγιο στην παράνοια του χρήστη, είναι τόσο δυνατό που σε τραβά σε μια δίνη από το πρώτο δευτερόλεπτο της κραυγής του Them Bones  μέχρι το τελευταίο μεγαλειώδες ερωτηματικό του Would?.

 

Τα μέλη τους συγκροτήματος περιγράφουν με μοναδικό τρόπο και με τις ψαλμωδίες του Layne όλα όσα δε χρειάζεται να κάνεις στη ζωή σου, ένα ψυχογράφημα και μια κόλαση άνευ προηγουμένου δοσμένη τόσο όμορφα και πειστικά που αν είσαι επιρρεπής σε ρίχνει στις φλόγες της.

 

Το Dirt με παραγωγό τον Dave Jerden είναι η ώρα των Alice in Chains, είναι το απόγειο μιας καριέρας και για το λόγο αυτό αποτελεί το ξεκίνημα της άμεσης  φθοράς, ο Layne εγκλωβισμένος στον κόσμο που ο ίδιος δημιουργεί, καίγεται μικρός και η περιοδεία για τον δίσκο είναι και η τελευταία εκτεταμένη, έκτοτε δεν είναι σε θέση και η μπάντα μπαίνει ουσιαστικά στον πάγο. Τα χτυπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο με όλα τα τραγούδια να αποτελούν αριστουργήματα, οι διφωνίες των δύο συνθετών, οι κιθάρες του Cantrell, το απίστευτο rhythm section των Kinney, Starr φτιάχνουν ένα προσωπικό ηχητικό ευαγγέλιο.

 

Damn that River, Rain when I die, Rooster, Junkhead, Dirt, Down in a hole, Angry Chair το soundtrack μιας ολόκληρης ζωής, επίδραση και αποτύπωμα, το Would? Ο λόγος που θα ασχοληθώ με το τραγούδι. Προσωπικά πιστεύω πως μαζί με το Aenima των Tool είναι οι απόλυτοι δίσκοι των 90’s.

 

Αν κάποτε οι εξωγήινοι ερχόταν στη γη και με ρωτούσαν τι ήταν το Seattle θα τους έβαζα το Dirt και θα τους έδειχνα το video του Would?..Aν κάποιος με ρωτούσε πως ακούγεται ο καλύτερος τραγουδιστής θα έκανα το ίδιο ακριβώς. Δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος που μπορεί να αντισταθεί στη μαγεία και το μεγαλείο του. Ο δίσκος αυτός πήρε τις ψυχές των συνθετών η ζωή τους δε θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια, δύο εξ αυτών πλήρωσαν το τίμημα του δημιουργήματος. Ένας θρυλικός δίσκος με την κάθε έννοια, ποτισμένος με ψυχές, συναισθήματα και δύο μάρτυρες στο μνημείο. Κόκκινο και μαύρο, πάθος, ένας δαιμονισμένος άγγελος, οι βρώμικες εξομολογήσεις της ψυχής, η άβυσσος, αίμα, το έπος, προσπάθεια για εξιλέωση, αυτόεκπληρούμενες προφητείες, ο ψαλμωδός, οι φωνές της σκιάς.. θα τολμήσεις.. αγγίζοντας και πεθαίνοντας με τις μούσες στο βάθρο της τελειότητας...

 

 

 

Για το Rock Overdose,
Χρήστος Τσάνταλης

 

 

 

Comments