To Summer’s almost gone και η νοσταλγική φωνή του Jim Morrison ταιριάζουν απόλυτα με τα συναισθήματα που προκαλούν οι πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου, το απόλυτο soundtrack της εποχής.
Το 1968 οι Doors μετά από δύο εξαιρετικά album κυκλοφορούν έναν ακόμα δίσκο αντάξιο του ονόματος που είχαν χτίσει, το Waiting For the sun μπορεί να μην είναι καλύτερο των πρώτων κορυφαίων δισκογραφικών δουλειών του συγκροτήματος δεν απέχει όμως πολύ σε εκτόπισμα και σε αριθμό τραγουδιών που λάμπουν στο πέρασμα του χρόνου.
Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να παραβλέψει ένα αριστούργημα που περιέχει την πιο pop στιγμή τους και φυσικά νούμερο ένα στα αμερικάνικα charts της εποχής το Ηello I love you, τη γλυκιά μελωδία του Love Street και το υπέροχα παρανοϊκά θεατρικό Not to touch the earth; Ποιος μπορεί να παραμείνει ασυγκίνητος μπροστά στην ερμηνεία του Jim στο Summer's almost gone και να μην υποκλιθεί στις αντιπολεμικές ιαχές του Unknown Soldier.
Eδώ υπάρχει η μαγική κιθάρα του Spanish Caravan και το πρωτόγονο My wild Love.
Την εποχή εκείνη οι Doors έβαζαν στοιχήματα και κέρδιζαν σε συναισθήματα και αριθμούς, σε ποίηση, τέχνη, μεγαλείο και οράματα το 5 to 1 είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων των παραπάνω, λίγο μετά το στοίχημα άρχισε να χάνεται και ο Jim ξεκινούσε την μεγάλη κατρακύλα αγκαλιά με τις σκιές. Το εξώφυλλο ίσως το αγαπημένο μου, ενδεικτικό αυτού που θα ακολουθήσει.. Δίσκος αξεπέραστος, από μια τεράστια μπάντα.
Comments
