O Jim Morrison μας άφησε 3 Ιούλη του 1971 στο Παρίσι, αυτός που τον αναγέννησε με μεγάλη επιτυχία και τον έβαλε ξανά σε εκατομμύρια σπίτια ήταν πολύ μεγάλος οπαδός του και απίστευτος σκηνοθέτης.
Ο Oliver Stone παρέα με τον Val Kilmer σε ρόλο ζωής γυρίσανε μια ταινία αναφορά, που δίπλα της στέκονται πολύ λίγες τόσο μουσικές, όσο και εν γένει βιογραφικές. Νομίζω πως η δική μου γενιά έμαθε τους Doors λόγω του μεγαλοπρεπούς αυτού δραματουργήματος που αν σε πιάσει σε περίεργη φάση και ηλικία έχει τη δύναμη να σε επηρεάσει πολύ βαθιά, ίσως σε φτιάξει, ίσως όμως και να σε καταστρέψει.
Δε νομίζω πως ο Val Kilmer ξεπέρασε ποτέ εκείνην την κορυφή, πραγματικά εκπληκτικός, τόσο σε ομοιότητα, ηθοποιία, σε κίνηση μορφασμούς και φωνή μιας και τραγούδησε ο ίδιος στις σκηνές. Ζητούσε κατά τη διάρκεια των πολύμηνων γυρισμάτων να τον φωνάζουν Jim, μπήκε τόσο πολύ στο πετσί του ρόλου που πολλοί τον θεώρησαν και καλύτερο του πραγματικού, φυσικά έκανε και ο ίδιος αρκετό καιρό να συνέλθει, όπως και όλοι όσοι σαγηνεύτηκαν από την ατμόσφαιρα της ταινίας.
Δεν υπάρχουν πολλές λέξεις για να εκφράσεις την καλλιτεχνική αξία και το διαμέτρημα της συγκεκριμένης προσωπικότητας, βλέποντας το έργο θα καταλάβει κανείς πολλά, ίσως τα απορρίψει, ίσως τα χλευάσει δε θα μπορέσει όμως να παραβλέψει την ιδιαιτερότητα, το ταλέντο και τον πόνο που έκρυβε αυτή η ψυχή.
Μεταξύ του μύθου και των γεγονότων πουλήστε τον πρώτο είπε κάποια στιγμή ο Jim, ο Oliver έπιασε απολύτως το νόημα των λέξεων και ο Val Kilmer ενσάρκωσε έναν καταραμένο μοντέρνο Διόνυσο. Η ταινία ωραιοποιεί το δράμα, πουλά ναρκωτικά για αστρόσκονη αλλά αντιμετωπίζει όλο αυτό το υπερθέαμα με ποιητική προσέγγιση κερδίζοντας κατά κράτος όλους τους επικριτές.
Σκιές και λάμψεις, μεγαλείο και σουρεαλισμός, επανάσταση, παρακμή και μια μεγάλη φλόγα, μια πρωτόγονη αγωνία, μια κραυγή για ζωή και η μελοποίηση του θανάτου.
Για το Rock Overdose,
Χρήστος Τσάνταλης
Comments
