Βραδιά αναμνήσεων και λύτρωσης στο τέλος αυτή που ζήσαμε και παρότι το υποψιαζόμασταν ότι μπορεί να συμβεί, σίγουρα δεν την περιμέναμε ακριβώς έτσι. Ο λόγος για τον ερχομό ξανά του Geoff Tate στη χώρα μας, αυτή τη φορά χωρίς το τιτάνιο “Operation:Mindcrime” στην ολότητα του όπως την προηγούμενη φορά, αλλά με δυο άλμπουμ εξ’ολοκλήρου, το ακόμα μπροστά από την εποχή του “Rage For Order” και το πάντα αγαπητό “Empire” που εκτόξευσε την καριέρα των Queensryche σε άλλα ύψη. Ο κόσμος απ’ότι φάνηκε το περίμενε εναγωνίως καθώς μεταξύ μας, δεν υπήρχε και καμία άλλη κλασικομεταλλική συναυλία ανακοινωμένη πριν δούμε τη χθεσινή ανάρτηση για τον ερχομό των Jag Panzer τον Γενάρη. Συνεπώς οι πολλές δικαιολογίες μη παρεύρεσης στο Gagarin δεν ευσταθούσαν και πολύ και πάντα με γνώμονα όσων είχαν την οικονομική δυνατότητα να έρθουν. Τέλος καλό και όλα πολύ καλά, με τον κόσμο να φεύγει ανακουφισμένος, ενώ πολλοί τόνιζαν ότι σαν βραδιά γενικά έδιωξε πολλή συσσωρευμένη πίεση και υπερένταση και έκανε ξανά πολλούς να χαμογελάσουν και να γεμίσουν τις μπαταρίες τους που για πολλούς και Χ λόγους για τον καθένα, έδειχναν να αδειάζουν. Μακάρι γενικά και ειδικά να έχουμε πολλές τέτοιες ανάλογες βραδιές μελλοντικά κυρίως γιατί όλοι δείχνουν να τις έχουν ανάγκη.
Αρχή με τους Θεσσαλονικείς Emerald Sun, μπάντα σταθερή εδώ και 17 χρόνια δισκογραφίας, ενώ πρόλαβα τη γέννηση τους το 2000 και μάλιστα με πρώην μέλος τους υπηρετήσαμε μαζί και στον στρατό. Φέτος αρκετά νωρίς, μας πρόσφεραν το έκτο πολύ καλό τους άλμπουμ “Kingdom Of Gods” και παρότι έχω χάσει το μέτρημα του πόσες φορές τους έχω δει μέσα στα χρόνια, βλέπω με χαρά ότι παραμένουν πάρα πολύ δεμένοι μεταξύ τους και πως μερικά πράγματα όπως τα αφήνεις, έτσι μένουν, καθότι από την κάθοδο μου στην Αθήνα το 2012 και μετά, δεν τους είχα ξαναδεί. Οι σταθερές αξίες του τραγουδιστή Στέλιου Τσακιρίδη, του κιθαρίστα Παύλου Γεωργιάδη και της ηγετικής μορφάρας Φώτη «Σερίφη» Τουμανίδη στο μπάσο μένουν αναλλοίωτες, ενώ η προσθήκη του drummer Νίκου Κακλάνη και του νέου-παλιού Teo Savage στις κιθάρες τους καθιστούν ακόμα πιο ενεργητικούς απ’ότι τους είχα συνηθίσει. Παίξανε λίγο δυστυχώς, περίπου 40’, αλλά ο κόσμος τους χάρηκε και πολλοί που δεν είχαν έρθει σε επαφή μαζί τους ξανά, τους χάρισαν το ζεστό χειροκρότημα που άξιζαν και με τη μπάντα να δείχνει να το χαίρεται πραγματικά. Παίξανε παλιά και καινούργια κομμάτια με την ίδια συνοχή και μακάρι να τους βλέπουμε συχνότερα, ενώ δεσμέυτηκαν να επιστρέψουν σύντομα ξανά στην Αθήνα.
Η ώρα περνάει και έρχεται η στιγμή που όλοι περιμένουν, σιγά σιγά με τον Geoff Tate και τη μπάντα του να εμφανίζονται επί σκηνής και το “Walk In The Shadows” να βάζει φωτιά στο Gagarin. Παικτικά και ηχητικά όλα είναι σούπερ, με χαρά βλέπουμε να παίζονται όλες οι χαρακτηριστικές κιθαριστικές δισολίες και όλα τα licks καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας, το ερώτημα είναι η φωνή. “Whaaaat youuuuuu’d saaaayyyyyy”…. ΕΝΤΑΞΕΙ ΕΙΜΑΣΤΕ! Ο Tate σε φόρμα και κυρίως καλή διάθεση, δείχνει ότι ήρθε να αποδώσει με σοβαρότητα κι επαγγελματισμό. Παίρνει χρόνο να γευτεί την αποθέωση στο τέλος του κομματιού, και λέει «θα σας παίξουμε όλο το “Rage For Order” και σαν να μην έφτανε αυτό, και όλο το “Empire”, το επόμενο κομμάτι λέγεται “I Dream In Infrared” νομίζω». Κλάμα 1. Τι να λέμε για κομμάτι του οποίου η λυρικότητα πήγε την μουσική έτη φωτός μπροστά, σχεδόν σπαρακτικό στην ερμηνεία, κάνει τον κόσμο να λυγίσει από την αρχή, ο πεντακάθαρος ήχος κάνει τα πάντα υπέροχα και ο ίδιος ο ερμηνευτής του αποδίδει δικαιοσύνη σε ένα από τα πλέον αγαπημένα ‘Ryche κομμάτια όλων των εποχών. Ξεπερνάμε το σοκ (λέμε τώρα) και καπάκι το “The Whisper” μας δείχνει γιατί οι up-tempo ‘Ryche δεν είχαν αντίπαλο.
Μεγάφωνο ο δικός σου, σε εξαιρετική κατάσταση η φωνή του. Ετών 63 παρακαλώ για όσους το ξεχνούν! Τα κομμάτια παίζονται καπάκι το ένα μετά το άλλο και έτσι η μεγάλη διασκευάρα στο “Gonna Get Close To You” της Lisa Dal Bello, το οποίο το είχαν κάνει δικό τους έκτοτε, το κοινό σχεδόν λικνίζεται στο ρυθμό, μέχρι να έρθει το τιτάνιο “The Killing Words” να επαναφέρει την τάξη. Τα ακούμε όντως τώρα αυτά τα κομμάτια ή είναι κάποιο όνειρο συνομωσίας από το οποίο θα ξυπνήσουμε απότομα; Κι όμως όταν ακούς τον Tate να ψελλίζει “It’s over, it’s over” καταλαβαίνεις ότι είσαι όντως εκεί και το ζεις και έχει ήδη αποτελέσει ανάμνηση για τις υπόλοιπες δεκαετίες. “It ain’t over ‘til it’s over” λένε οι Αμερικάνοι όμως, έτσι αφού παίρνει το χρόνο του, μας αναφέρει ότι το “Rage For Order” δεν το καταλάβαινε τότε ο κόσμος, άλλοι λέγανε ότι είναι σκοτεινό, άλλοι ότι είναι μελαγχολικό, άλλοι ότι ήταν φουτουριστικό και τόνισε ότι αυτό ακριβώς ήταν που τους άρεσε τότε, ότι ο κόσμος το έβρισκε πολύ σκοτεινό και μη άμεσα κατανοητό, ενώ χαρακτήρισε το κομμάτι που θα ακολουθούσε μια «ανωμαλία» του δίσκου και ότι με όσα γίνονται στην Ουκρανία πλέον, είναι πιο επίκαιρο δυστυχώς.
Ο λόγος για το “Surgical Strike” φυσικά, σε τρομερή διάθεση όλη η μπάντα του, ο ίδιος όμως οδηγεί τη βραδιά. “Neue Regel”, θέτει νέους κανόνες στο πως πρέπει ένας άψογος frontman να συμπεριφέρεται στον εαυτό του και τους οπαδούς του όταν περνάνε οι δεκαετίες, το “Chemical Youth (We Are Rebellion)” μας δείχνει ότι εν έτει 1986, αυτά τα κομμάτια ήταν πραγματικά «προχώ» και το ανατριχιαστικό “London” αποτελεί άλλη μια στιγμή που έγραψε ιστορία και κανείς μας δεν πιστεύει ότι το ακούμε επιτέλους ζωντανά. Σε αντίθεση με το «αδερφάκι» του “NM 156” από το “The Warning”, δηλαδή το “Screaming In Digital”, το οποίο το έχουμε ξανακούσει σε συναυλίες των ‘Ryche, με έναν Tate εδώ σε cyber φωνητικά να το πηγαίνει πραγματικά ΑΛΛΟΥ! ΙΝΣΕΠΣΧΙΟ ΔΙΚΕ ΜΟΥ! Το “I Will Remember” στο τέλος της ενότητας του “Rage For Order” τσακίζει κόκαλα. Κλάμα 2! Το μυαλό ταξιδεύει στις στιγμές που ο Tate «κάρφωνε» αυτό το κομμάτι στο περίφημο MTV Unplugged εν έτει 1992, 30 χρόνια πριν. 30 χρόνια μετά, συνεχίζει να το ερμηνεύει με πάθος και ανατριχίλα, με τον κόσμο να τραγουδάει δυνατά και να προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί μόλις όταν τελειώνει οριστικά η παρουσίαση του δίσκου κι ακολουθεί μεγάλο 25λεπτο διάλειμμα.
Το διάλειμμα τελειώνει και έρχεται η ώρα του “Best I Can” να ανοίξει την ενότητα του “Empire”, λιγότερο ανατριχιαστικό και πιο άμεσο άλμπουμ σίγουρα, αλλά και πάλι δε γίνεται να μη χαρείς στο άκουσμα αυτών των κομματιών. Όπως ειδικά του τεράστιου “The Thin Line”, o Tate με το σαξόφωνο ανά χείρας (!) μας γλεντάει κανονικά, είναι σε φοβερή διάθεση, ενώ πετάει και ένα σαξο-σόλο στο τέλος που μας στέλνει κανονικά! Άπλας κι ας έχει το λουκ μαφιόζου με το καπελάκι του που βγαίνει στους μπράβους και λέει «αυτός, εκείνος κι ο άλλος» και οι μπράβοι απλά τους «χαλάνε» όπως λένε στη μαφιόζικη διάλεκτο. “Jet City Woman”, έλα τα λέγαμε, όλο το Gagarin τραγουδάει εν χωρώ, και πως όχι, 32 χρόνια μετά, τέτοια κομμάτια ακούγονται λες και βγήκαν χθες, το προσωπικό μου φετίχ “Della Brown” αποδίδεται σε μια ΑΨΟΓΗ εκτέλεση, όπου η μπάντα τζαμάρει ατελείωτα, ο Tate παίρνει το χρόνο του να παίξει με το κοινό, ενώ το καταδιασκεδάζει και με τα μέλη του, δύσκολες στιγμές για να προλάβεις να συνέλθεις, “Another Rainy Night (Without You)”, κι αυτό το “Don’t slam the door on your way out” έχει τσακίσει ψυχές μέσα στα χρόνια, εξαίρετοι όλοι και πάλι, διάλειμμα για να παίξει με το κοινό.
«Πρέπει να συνεχίσουμε αλλά δε θυμάμαι ποιο είναι το επόμενο κομμάτι» λέει. Κάνεις και κολπάκια ατιμούτσικο! Φυσικά ο κόσμος του υπενθυμίζει ότι είναι το “Empire” και ο… ανήξερος Tate παίρνει την πάσα να κάνει πάλι τα δικά του. “Business, the American way”, ο ίδιος το είπε κι ο ίδιος το κάνει πράξη! Το παρεξηγημένο και υποτιμημένο “Resistance” παίρνει σειρά, ποιος να το περίμενε ότι θα το άκουγε κι αυτό κι ακολουθεί μια στιγμή που θα μου επιτρέψετε να παραθέσω αυτούσια άνευ μετάφρασης: “I’ll play you one of my favorite songs. People were married to this song. People were also buried to this song. Also, children were made to this song, it’s called “Silent Lucidity” and I want you to sing loud”. Από τη στιγμή που μιλάμε καλώς ή κακώς για το κομμάτι που μόνο του έφτιαξε όλη την καριέρα των Queensryche, καταλαβαίνετε τι έγινε. Κλάμα 3! Άντε να συνέλθεις μετά από αυτό τώρα… Επαναφορά άμεση όμως με το φοβερό “Hand On Heart” (δεν το ζω αυτό) και το “One And Only” (ή μπορεί και όντως να το ζω τώρα που το σκέφτομαι), αχώριστο δίδυμο που απλά προετοιμάζει το έδαφος για την ανατριχίλα ενός ολόκληρου δίσκου δίχως αμφιβολία.
Το “Anybody Listening?” θα δώσει προσωρινό τέλος με τον πλέον ιδανικό τρόπο στην ολότητα των δυο δίσκων που μας παρουσίασε ο Tate, κόσμος κλαίει κοντά μου, άλλοι πιάνουν το κεφάλι τους, άλλοι μαζεύουν σαγόνια, κι όμως το ζήσαμε όντως. Και κάπου εκεί καταλαβαίνουμε ότι έχει συνέχεια με τον Tate να μας ρωτάει σε τι μέρη έχουμε ταξιδέψει αστειευόμενος λέγοντας «Ουάου, έχουμε μια αίθουσα γεμάτη ταξιδιώτες, πολύ μου αρέσει». Έχει χαρεί όσο δε λέγεται και δε μπορεί να το κρύψει, το ερώτημα είχε σκοπό καθώς μας παίζουν το “Last Time In Paris” (!!!), κομμάτι που δεν μπήκε στο δίσκο αλλά στο single του “Another Rainy Night (Without You). Τρομερά ευχάριστη έκπληξη, που στο τελείωμα της ακούμε ένα πολύ γνώριμο ρυθμό, δε μπορεί, ψέματα είναι. Κι όμως πηδώντας την πρώτη στροφή, παίζουν το “Take Hold Of The Flame” (ΒΡΟΝΤΑΕΙ Ο ΟΛΥΜΠΟΣ) με τον κόσμο σε παροξυσμό, δίχως να ξέρει τι τον περιμένει στη συνέχεια, καθώς ο Tate ρωτάει «θέλετε άλλο ένα;» και με την καταφατική απάντηση του κοινού, χωρίς να το προλογίζει, ακολουθεί μια σχεδόν χουλιγκάνικη εκτέλεση του “Queen Of The Reich” (ΑΣΤΡΑΦΤΕΙ Η ΓΚΙΩΝΑ)! Eκεί και οι ψυχραιμότεροι όλων ξεφεύγουν γιατί δεν περίμεναν με τίποτα τις δυο αυτές εκπλήξεις – άσματα ζωής!
Με μεγάλη χαρά βλέπουμε τον μέγα frontman να μπορεί ακόμα να τα τραγουδήσει στο μέτρο του δυνατού και επαναλαμβάνω, στην ηλικία των ολογραφώς εξήντα τριών ετών. ΟΚ το “Queen Of The Reich” δεν το «κάρφωσε» κιόλας όπως ο Todd LaTorre στην τελευταία Queensryche συναυλία, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι τους χωρίζει και μια ειδοποιός διαφορά 15 ετών. Για σχεδόν δυόμιση ώρες καθαρού χρόνου, ο Geoff Tate και η μπάντα του μας προσέφεραν ένα ΧΟΡΤΑΣΤΙΚΟΤΑΤΟ από κάθε άποψη υπερθέαμα. Ο ίδιος απέδειξε κυρίως στους αμφισβητίες πως ότι κι αν συμβεί, θα είναι πάντα ένας από τους τρεις απόλυτους εν ζωή frontmen του μεταλλικού ήχου, δίπλα στον Eric Adams και τον Rob Halford, οι οποίοι κι αυτοί πρόσφατα –και σε ακόμα μεγαλύτερη ηλικία- τετραγώνισαν τον κύκλο με τις αποδόσεις τους. Βάλσαμο η όλη αυτή εμπειρία και απόδοση στην τσακισμένη ψυχολογία του κόσμου, τα πρόσωπα όλων έλαμπαν από χαρά κατά την αποχώρηση τους από το Gagarin και ήδη σκέφτονται σενάρια με τι αφορμή θα έρθει να μας επισκεφτεί ξανά. Εγώ την ιδέα για τα 40 χρόνια του “The Warning” και τα 20 του “Promised Land” την έδωσα για το 2024, από εκεί και πέρα, γερός να είναι ο ίδιος και εμείς και η άκρη θα βρεθεί!
TAKE HOLD!
Για το Rockoverdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
