O Jeffrey Wayne Tate γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου του 1959 στην Στουτγάρδη της Δυτικής Γερμανίας. Στα 63 του χρόνια πλέον, παραμένει αιώνια αναφορά σε ότι αφορά τον μεταλλικό –και όχι μόνο- ήχο στις λίστες με τους κορυφαίους ερμηνευτές όλων των εποχών. Η φωνή του που ειδικά στα πρώτα του βήματα θεωρήθηκε από πολλούς ότι έσπαζε το φράγμα του ήχου, έμεινε στην ιστορία για το εύρος της και την πολύ προσωπική χροιά, ενώ η θεατρικότητα του επί σκηνής και το πάθος με το οποίο βίωνε το κάθε τραγούδι, τον κατέστησαν άμεσα από τους υπεραγαπημένους των κοινών όπου κι αν έλαμπε με την παρουσία του.
Τα χρόνια πέρασαν αλλά η παρουσία του ειδικά με τους Queensrÿche έχει γραφτεί στην ιστορία με χρυσά γράμματα και θεωρήσαμε σωστό όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, να σταθούμε σε κάποιες από τις πολύ μεγάλες του στιγμές σαν ερμηνευτής τις οποίες θα παραθέσουμε χρονολογικά, και που κάποιες εξ αυτών θα παρακολουθήσουμε και ζωντανά σύντομα στη χώρα μας, στην πέμπτη του παρουσία στην Ελλάδα (τρείς με τους Queensrÿche και δεύτερη δική του προσωπική).
“Queen Of The Reich” (“Queensrÿche” EP, 1983)
Η πρώτη επαφή με την φωνή του Tate για το ευρύ κοινό ίσως να ήταν και η πιο αξέχαστη. Στο μπάσιμο αυτού του αιώνιου U.S. metal ύμνου, η φωνή του κάνει άμεσα τη διαφορά και η πρώτη στροφή “In the dead of night she’ll come and take you away, searing beems of light and thunder, over blackened plains she will find her way” μένει για πάντα καρφωμένη στο μυαλό. Αποτέλεσε κι αιώνια θα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των συναυλιών των ‘Ryche και θεωρείται μέχρι σήμερα, σχεδόν 40 χρόνια μετά, ένα από τα πλέον αρχετυπικά μεταλλικά κομμάτια όλων των εποχών και όχι άδικα. Το αίμα κυριολεκτικά παγώνει στο σημείο “Your soul slipped aways, it belongs to the queen of the Reeeeeeeeeeiiiiiiiiiiiiiiiiiiich”. Το λες και απόδοση-μεγάφωνο!
“Prophecy” (“The Warning” outtakes, recorded during “Rage For Order” sessions, 1984)
Μυστήριο τρένο η καταγωγή του κομματιού αυτού, καθώς χρονολογείται εν έτει ’84 και τελικά δεν κατάφερε να μπει στο “The Warning” (έγκλημα), με το παράδοξο να είναι ότι ηχογραφήθηκε λίγο μετά την περίοδο του “Rage For Order”. Αποτέλεσε πολλάκις «μπαλαντέρ» των επανεκδόσεων, άλλες φορές το βρήκαμε στο ομότιτλο ΕΡ, άλλες στο “Rage For Order”, ενώ δικαιοσύνη αποδόθηκε στις remastered εκδόσεις της χρυσής περιόδου των ‘Ryche και τελικά μπήκε ως μπόνους στο “The Warning”. Η απόδοση αυτού του κομματιού στο “Live In Tokyo” video το 1985 και μάλιστα καπάκι μετά το αρχικό “Nightrider” κατεβάζει σαγόνια, με έναν πράγματι διαστημικό Tate να ξεφεύγει όσο ποτέ και δη στο ρεφρέν “There’s no time to run away, a prophecy will make its stay (ayayayayayayayayyyyyyyyyyyyyyyyy)”. Κοκομπλόκο όσο λίγες φορές στην ιστορία!
“Take Hold Of The Flame” (“The Warning”, 1984)
Ένα τραγούδι ελπίδας όπως πάντα έλεγε ο ίδιος ο Tate, ένα τραγούδι που πολλές φορές στέκεται συνώνυμο του ονόματος του όπως και των ‘Ryche, ειδικά σε αναφορές της αυστηρά ευθείας μεταλλικής περιόδου τους. Η μεστή καθηλωτική του ερμηνεία στην αρχή αρχίζει και κλιμακώνεται μέχρι να πει το κλασικό “Ooooooh, taaaaaaakeeeeeee hooooooooooooooold”… Το κομμάτι απασφαλίζει και έκτοτε το πάει σε συχνότητες και ύψη που λίγες φορές γνώρισε η ανθρωπότητα, η συγκίνηση σε κάθε ακρόαση του είναι απερίγραπτη, γνωρίζω πάρα πολλούς που αναφέρουν ότι είναι ότι καλύτερο έχουν ακούσει ποτέ και δεν μπορώ να τους αδικήσω σε καμία περίπτωση. Κομμάτι που το βιώνεις με κάθε εκατοστό του σώματος σου (και επέκταση αυτού) και με τον ερμηνευτή του να δίνει ξεκάθαρο μήνυμα στο τέλος… “You’ve got nothing to lose but everything to gain”. ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!
“Roads To Madness” (“The Warning”, 1984)
Όπου στεκόταν και βρισκόταν ο Tate, δήλωνε ότι το αγαπημένο του τραγούδι ήταν αυτό, δηλαδή το τελευταίο κομμάτι του δεύτερου καλύτερου δίσκου που βγήκε το 1984. Αυτός ο σχεδόν 10λεπτος ύμνος πιστοποιούσε το ‘Ryche μεγαλείο μέσα από την φωνή του τραγουδιστή τους, ο οποίος καθ’όλη τη διάρκεια του, απελευθερώνει όλα τα χαρίσματα της φωνής του, την κάνει πραγματικά ότι θέλει και χαζεύει τον μέσο ακροατή με το πώς προσαρμόζεται σε κάθε αλλαγή, ενώ το να ξεχωρίσω κάποιο σημείο είναι ύβρις. Προσωπικά πάντως, στο στίχο “Won’t you take me somewhere far beyond the vo(oooooooooo)i(iiiiiiiiiiiiiiiiiiiii)d” το σοκ παραμένει αξεπέραστο και ακόμα και στο ξέσπασμα του τραγουδιού μετά τη μέση, ο Tate αφήνει άναυδο οποιονδήποτε με τα σχόλια να περιττεύουν. Θα μπορούσε να είναι άνετα και η μοναδική αναφορά της καριέρας του αν έπρεπε αποκλειστικά να σταθούμε μόνο σε μία…
“I Dream In Infrared” (“Rage For Order”, 1986)
Στην αλλαγή ρότας στην καριέρα των ‘Ryche, o Tate πρωτοστατεί ξανά, με τίποτα να μην έχει αλλάξει από την απαστράπτουσα φωνή του. Αντίθετα γίνεται ακόμα πιο εσωτερικός στις ερμηνείες του και το κομμάτι αυτό αποδεικνύει το γεγονός του πόσο ευαίσθητη μπορεί να ακουστεί η φωνή του αλλά και πως σε μια στιγμή μπορεί ξανά να σε γονατίσει με την δύναμη της και την ιδιαιτερότητα της. Το μαχαίρι στρίβεται όσο ελάχιστες φορές στον στίχο “You’ve gathered all my secrets, so I don’t know who I am, I even feel alone when you’re near, ‘cause you’ll never understand”… Γυναίκες! Δεν μπορούμε μαζί σας, δεν κάνουμε μακριά σας. Και το τραγούδι αυτό είναι ορισμός της παραπάνω ρήσης. Την αντίθεση του “I can’t dream anymo(oooo)re” με το πόσο ονειρικό είναι αυτό σαν άκουσμα, τη λες και συνομωσία!
“I Will Remember” (“Rage For Order”, 1986)
Κλαίει κι ο Θεός γιατί δεν αντέχει τόσο συναίσθημα και υπέρβαση των ανθρωπίνων δυνατοτήτων εδώ πέρα. Το κομμάτι που κλείνει το “Rage For Order” είναι και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της αμφιβολίας αν οι ‘Ryche έτυχαν εκείνη την εποχή. Δεν έτυχαν αλλά απλώς πέτυχαν! Κι όσο κι αν το σύνολο του RFO άργησε πολύ να γίνει πλήρως αντιληπτό σε πάρα πολύ κόσμο (και με πάρα πολλούς να αρνούνται και εν έτει ’22 να παραδεχτούν ότι το συνέλαβαν πλήρως), αυτό το άσμα στο τέλος θρυμματίζει κάθε σκέψη και κάθε θεωρία και τα κάνει αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Το μόνο που μπορεί να ακουστεί καλύτερο του, είναι η ίδια η δική του εναλλακτική ακουστική εκτέλεση στο MTV Unplugged, όπου την συγκεκριμένη εμφάνιση των ‘Ryche την θεωρώ την καλύτερη από όλες τις αντίστοιχες unplugged που έμειναν στην ιστορία (Nirvana, Alice In Chains κτλ).
“Suite Sister Mary” (“Operation:Mindcrime”, 1988)
Το “Operation:Mindcrime” είναι ότι ανώτερο έχει ηχογραφηθεί ποτέ στην ιστορία της μουσικής από ανθρώπινα όντα. Εντάξει είμαστε; Εντάξει είμαστε! Και τώρα που τα ξεκαθαρίσαμε, πάμε στο «τέρας» του δίσκου που στέκει ακριβώς στη μέση του. Το “Suite Sister Mary” μας φέρνει στο σημείο που ο αντι-ήρωας Nikki έχει αναλάβει την αποστολή να σκοτώσει την Mary, αλλά η καρδιά του αντικρούει τις εντολές του σαδιστή δημαγωγού Dr. X και έτσι ο Tate συνοδεία με την Pamela Moore, μας προσφέρουν μια στιγμή που σε κορύφωση τουλάχιστον, έχει εμφανιστεί από ελάχιστες ως καμία φορές στην αγαπημένη μας μουσική. Στις δε αλλαγές των φωνητικών του, ο Tate πραγματικά «το χάνει», ειδικότερα στο σημείο “No Mary listen, you’ve got to pull your strength from my lips, I pray I feed you well”. Η αποτύπωση του κομματιού στο “Operation:Livecrime” το έχει τοποθετήσει δικαίως στο Πάνθεον της ιστορίας, από το οποίο και δε θα βγει ποτέ.
“Eyes Of A Stranger” (“Operation:Mindcrime”, 1988)
Ζητώ συγνώμη αν φανώ απόλυτος, αλλά προσωπικά πάντα, το συγκεκριμένο τραγούδι αποτελεί ένα εκ της Αγίας Τριάδας που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου (“One” και “Hallowed Be Thy Name” τα έτερα «αδέρφια» του), άρα μπορεί και να θεωρήσετε ότι η άποψη μου δεν είναι η πλέον αντικειμενική. Από την άλλη επειδή γνωρίζω πάρα πολλούς που το θεωρούν το αρτιότερο μουσικό δείγμα της δικής τους ζωής αντίστοιχα, μπορεί και να μην κάνω (τόσο) λάθος τελικά. Τι να λέμε εδώ, το κλείσιμο του απόλυτου ‘Ryche δίσκου –και όχι μόνο- με την ανατριχιαστική ερμηνεία, με τη ζωή του Nikki να έχει περάσει μπροστά από τα μάτια του μόλις σε 1’ (διότι τόσο είναι το διάστημα στο οποίο χρονολογείται όλο το Ο:Μ) και με το κορυφαίο μήνυμα που αφήνει, να κοιτάς στον καθρέφτη και να μη βλέπεις ένα ξένο, το οποίο προσωπικά το έχω κάνει μότο ζωής και μου δίνει κίνητρο στην καθημερινότητα μου.
“All I want is the same as everyone, why am I here, and for how long”?
“Anybody Listening?” (“Empire”, 1990)
Πάλι τελευταίο κομμάτι δίσκου μπροστά μας. Συνήθιζαν οι ‘Ryche να αφήνουν το «φονικό όπλο» τους για το τέλος, αλλά στον δίσκο που τους έκανε τεράστιο όνομα, το “Anybody Listening?” ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, όπως και η αντίστοιχη ερμηνεία του Tate. Να πούμε εδώ ότι πέραν του αναμφισβήτητου φωνητικού μέρους της παρουσίας του, η όλη του εικόνα την εποχή του “Empire” προκαλούσε αντιδράσεις παροξυσμού στο γυναικείο φύλο, με αρκετά υπογλώσσια να μοιράζονται σε κάθε πέρασμα του, ενώ και το βίντεο του δίσκου δε βοήθησε ιδιαίτερα την… ταραγμένη λίμπιντο των κυριών της εποχής. Σε ένα άκρως πιο «εύπεπτο» δίσκο σε σχέση με τους προκατόχους του, το “Anybody Listening?” είναι η στιγμή που συνέδεε το μέγα παρελθόν του συγκροτήματος με το τότε παρόν και άγνωστο μέλλον τους, με κοινό παρονομαστή προφανέστατα τον Geoff Tate.
“By morning this will all seem like a dream”…
“Someone Else?” (“Promised Land”, 1994)
Αν υπάρχει μια «αδικία» (εντός κι εκτός εισαγωγικών) είναι ότι συμπεριλαμβάνω μόλις μια στιγμή από το μνημειώδες “Promised Land”. Από την άλλη έχω ήδη φάει κατάρες για τα προηγούμενα (ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ), αλλά με το χέρι στην καρδιά, πείτε μου τι να βάλω και να αφήσω αντίστοιχα. Ναι, πάλι τελευταίο κομμάτι δίσκου, θυμάμαι ότι είχα δει το tracklist όταν το είχα αγοράσει άμεσα και με το που βλέπω ερωτηματικό στον τίτλο, λέω «ωχ, πάλι εδώ θα γίνει ο χαμός», όπερ και εγένετω. Ίσως η τελευταία χρονικά ΤΕΡΑΣΤΙΑ ερμηνεία ενός ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ τραγουδιστή, το παίρνει πάνω του μόνος του και οδηγεί το κομμάτι αλλά και τον δίσκο σε δυσθεώρητα ύψη και διόλου τυχαία, το “Someone Else?” κλείνει την εποχή «μόνο δισκάρες» των Queensrÿche σε μια δεκαετία-όνειρο η οποία δυστυχώς για όλους μας δεν συνεχίστηκε ανάλογα ποιοτική.
Πολλά από αυτά τα κομμάτια τα ακούσαμε ζωντανά, άλλα θα τα ακούσουμε για πρώτη φορά, ενώ κάποια άλλα θα παραμείνουν αιώνια φετίχ. Σημασία έχει ότι ξανά ένας κορυφαίος τραγουδιστής επιλέγει τη χώρα μας να εκφράσει το αστείρευτο ταλέντο του και είναι ευκαιρία ζωής να παρακολουθήσουμε ζωντανά στιγμές που μας όρισαν σαν ακροατές και –γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε- σαν ανθρώπους γενικά.
*Το 2024 κλείνουν 40 χρόνια από το “The Warning” και 20 από το “Promised Land”. Λέω ΜΗΠΩΣ, μήπως είναι μια καλή ευκαιρία για μία αντίστοιχη περιοδεία των δυο αυτών δίσκων ώστε να ολοκληρωθεί πλήρως η ερμηνευτική τους ολότητα από τον ίδιο τον τραγουδιστή τους; Σκέψου το καλά Geoff και στείλε μας για βρούβες!
Για το RockOverdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
