IRON MAIDEN: Το απόλυτο αφιέρωμα στην απόλυτη Heavy Metal μπάντα!

 

 

Αρχές Ιουνίου, 1979. Σε μία pub που ονομάζεται 'The Swan', κοντά στο Hammersmith Odeon, οι Iron Maiden, μια νέα heavy metal μπάντα από το Ανατολικό άκρο του Λονδίνου, θα εμφανίζονταν ζωντανά. Αλλά υπήρξε ένα πρόβλημα. Ο τραγουδιστής τους οδηγήθηκε με χειροπέδες στο αστυνομικό τμήμα.

 

Ο Paul Di'Anno συνελήφθη για κατοχή επιθετικού όπλου - ενός μαχαιριού που βρήκε η αστυνομία μετά από τυχαίους ελέγχους σε πολίτες κοντά στην pub. Ο Di'Anno ήταν καλός στο να ξεμπλέκει μόνος του από τους μπελάδες. Αλλά σε αυτή την περίπτωση τα πράγματα ήταν δύσκολα.

 

Στο 'The Swan' ο Steve Harris μεταφέρει με άγχος τα νέα στον άνθρωπο που είχε κλείσει τη συναυλία. Ο Rod Smallwood -29 ετών, έξι χρόνια μεγαλύτερος από τον Harris- έψαχνε κάποιον τρόπο να μπει στη μουσική βιομηχανία σαν manager & booking agent. Μόλις άκουσε ένα demo των Maiden από έναν φίλο του που δούλευε μαζί με τον Harris, κατάλαβε πως είχε μια ευκαιρία. Έκλεισε δύο συναυλίες για την μπάντα. Η μία στο The Windsor Castle η οποία τέλειωσε σαν φάρσα καθώς η μπάντα δεν κατάλαβε πως βρισκόταν εκεί υποψήφιος manager κι αρνήθηκε να παίξει σε κοινό 30 ατόμων, κάτι που τους έφερε σε ρήξη με τον ιδιοκτήτη ο οποίος τους απείλησε πως θα τους απαγορεύσει να ξαναπαίξουν στο Νότιο Λονδίνο. Η δεύτερη ήταν στο 'The Swan'.

 

 

Όταν ο Smallwood άκουσε πως ο Di'Anno συνελήφθη, είπε στον Steve Harris "Πρέπει να παίξετε, οι οπαδοί σας είναι εδώ". Ο Harris δίστασε, αλλά ο Smallwood τον πίεσε: "Ξέρεις τους στίχους;" "Ναι, εγώ τους έγραψα" απαντάει ο Harris. "Μπορείς να τραγουδήσεις", "Όχι και τόσο καλά", "Μπορείς να προσπαθήσεις;" "Ναι, σίγουρα!"

 

Δέκα λεπτά αργότερα, η μπάντα εμφανίζεται στη μικρή σκηνή του 'The Swan' ως trio: o Steve Harris, o Dave Murray στην κιθάρα και ο Doug Sampson στα drums. Εκείνη την περίοδο ο Dave Murray δεν είχε κάποιον ακόμη κιθαρίστα στο πλευρό του, και παρά το ότι εμφανίστηκαν με μια κιθάρα και με τον Steve Harris στα φωνητικά, η εμφάνιση των Maiden ενθουσίασε το κοινό. Ο Steve Harris θυμάται: "Όταν είσαι στη σκηνή, πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Υπήρχαν κάποια πράγματα που όπως ήταν φυσικό δεν μπορούσα να παίξω τραγουδώντας. Αυτό όμως μου έβγαλε τον εγωισμό. Τέτοιες περιπτώσεις σου βγάζουν τον καλύτερό σου εαυτό."

 

Για τον Rod Smallwood, εκείνη ήταν η στιγμή που κατάλαβε πως οι Maiden μπορούσαν να φτάσουν ως την κορυφή. "O Steve δεν μπορούσε να τραγουδήσει" θυμάται ο Smallwood γελώντας, "Αλλά δεν είχα ξαναδεί κάποιον σαν αυτόν πάνω στη σκηνή. Ήταν ο τρόπος που εκείνος και ο Dave κοιτούσαν το κοινό στα μάτια. Λάτρεψα την παρουσία τους. Ακούγεται γελοίο ή εύκολο να το λέω καθώς τα σκέφτομαι, αλλά μετά από εκείνη τη συναυλία ήξερα ότι θα γίνουν τεράστιοι, επίσης έπαιζαν τραγούδια όπως τα Prowler, Iron Maiden, Phantom Of The Opera και Wrathchild!"

 

Λιγότερα από 50 άτομα είδαν τους Iron Maiden στο The Swan, αλλά ήταν η πιο σημαντική συναυλία που έπαιξε ποτέ η μπάντα. Κυρίως, έδεσε τον αρχηγό του συγκροτήματος, Steve Harris με τον Smallwood, τον άνθρωπο που θα γινόταν ο manager τους. Αυτή ήταν η αρχή μιας μεγάλης και στενής σχέσης που θα έκανε τους Iron Maiden μεγάλους πρωταγωνιστές. Αλλά αυτό που ήταν επίσης σημαντικό εκείνη τη βραδιά ήταν η σύλληψη του Paul Di'Anno. Η μπάντα κορόιδεψε το συμβάν όταν ο τραγουδιστής επέστρεψε στην pub μετά τη συναυλία, ο οποίος αφέθηκε ελεύθερος πληρώνοντας το πρόστιμο. Αλλά αυτό ήταν ένας κακός οιωνός που θα ερχόταν στο μέλλον. Όταν οι Iron Maiden έκαναν μεγάλη επιτυχία, αυτό θα γινόταν με διαφορετικό τραγουδιστή.

 

 

 

 

Η ιστορία των Iron Maiden είναι σαν ένα κλασικό δράμα με τρεις σκηνές: επιτυχία, πτώση και ανάσταση. Και στη μέση της ιστορίας είναι ο άνθρωπος που αντικατέστητε τον Paul Di'Anno το 1981, ο Bruce Dickinson.

 

Ήταν το όραμα του Steve Harris ότι οι Iron Maiden θα γινόντουσαν το μεγαλύτερο metal συγκρότημα της γενιάς του και ήταν η πίστη του Rod Smallwood σε αυτό το όραμα, σύντομα θα συμμαχούσε με το μεγάλο επιχειρηματικό δαιμόνιο, τον συνεργάτη του Andy Taylor, ο οποίος θα εξέλισσε τους Maiden σε παγκόσμια εταιρία. Αλλά ήταν ο Bruce Dickinson του οποίου τα δυναμικά φωνητικά και η γεμάτη ενέργεια σκηνική του παρουσία, μετέτρεψαν τους Maiden σε μία πραγματικά παγκοσμίου φήμης μπάντα. Στη συνέχεια, η αποχώρηση του Dickinson το 1993 ήταν η αιτία της πτώσης του συγκροτήματος και έπειτα η επιστροφή του το 1999 ήταν ο λόγος της επαναφοράς στην κορυφή.

 

Στα 30 χρόνια από τότε που ο Bruce Dickinson έγινε μέλος των Iron Maiden, τα τρία αυτά "control freaks" όπως τους αποκαλεί ο Smallwood, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην ιστορία της μπάντας: ο πεισματάρης, λογικός Harris της εργατικής τάξης του Cockney, ο αυθάδης Smallwood από το Yorkshire και ο φλύαρος, ισχυρογνώμων, πολυτάλαντος και πολυεπιτυχημένος Dickinson. Οι Iron Maiden πάντα ήταν και πάντα θα είναι η μπάντα του Steve Harris ακόμη κι αν ο ίδιος ο Harris δεν θα το παραδεχόταν ποτέ. Ο Harris ήταν αυτός που δημιούργησε το συγκρότημα τα Χριστούγεννα του 1975 κι έκτοτε ήταν ο αρχηγός, γράφοντας τα περισσότερα τραγούδια. Αλλά στο πρόσωπο του Rod Smallwood ο Harris βρήκε τον manager που τον επηρέασε το ίδιο όπως ο Peter Grant τους Led Zeppelin. Και στον Bruce Dickinson βρήκε έναν όμοιο, αμήχανο άνθρωπο να εκφράζει τις ισχυρές του απόψεις για το τι θα έπρεπε και τι όχι να είναι οι Iron Maiden.

 

Αργότερα θα συνέβαινε μία διαμάχη στους Iron Maiden: ο πιο γνωστός ήταν ο ανταγωνισμός ανάμεσα στον Harris και τον Dickinson, ο οποίος διήρκεσε μέχρι την επιστροφή του τραγουδιστή στο συγκρότημα. Αλλά αυτό που τους ένωσε ήταν ο κοινός τους στόχος, η απόφαση να κάνουν τους Iron Maiden το μεγαλύτερο και καλύτερο συγκρότημα του heavy metal στον κόσμο.

 

 

Ξεκινώντας με το The Number Of The Beast το 1982, το πρώτο album με τον Dickinson και η πρώτη φορά που έφτασαν στην κορυφή των charts στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι Iron Maiden έγιναν το πιο επιτυχημένο metal συγκρότημα των 80's. Το κατάφεραν με τον παλιομοδίτικο τρόπο, τον δύσκολο τρόπο, μέσω μιας σειράς περιοδειών-μαραθώνιων, με μικρή υποστήριξη από τα μέσα ενημέρωσης εκτός από κάποια ειδικευμένα rock περιοδικά και κάποιες ραδιοφωνικές εκπομπές. Και πέτυχαν χωρίς να πουληθούν. Οι Maiden είχαν επιτυχημένα singles, τα δώδεκα εκ των οποίων έφτασαν στα charts των top 20 του Ηνωμένου Βασιλείου μόνο στη δεκαετία του 80 αλλά η μουσική τους ποτέ δεν προσέγγιζε τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Παρόλο που είχαν υπογράψει με τη δισκογραφική εταιρία ΕΜΙ, διατήρησαν απόλυτα τη μουσική τους ταυτότητα. Και ήταν αυτή η άγρια, ανεξάρτητη προσέγγιση στη μουσική βιομηχανία, όπως και η ίδια η μουσική που έκανε τους Iron Maiden μεγάλη επιρροή για συγκροτήματα όπως οι Metallica, των οποίων ο drummer, o Lars Ulrich, δήλωσε κατηγορηματικά: "Οι Maiden ήταν το πραγματικό μας είδωλο."

 

Όπως λέει και ο Harris: "Πάντα παραμέναμε πιστοί σε αυτό που πιστεύαμε. Είμαι περήφανος γι αυτό."

 

Ο Steve Harris είναι ένας άτυπος rock star. Μετριόφρων, κάνει αυτά ακριβώς που λέει ο Smallwood για την ιεραρχία στους Iron Maiden. "Δεν θα έλεγα πως είμαι control freak" λέει ο Harris. "Απλά θέλω να γίνονται τα πράγματα σωστά." Αλλά από τότε που δεν του αρέσει ο όρος που ο Smallwood προτείνει ως τρόπο λειτουργίας για τη μπάντα, μια "μη δημοκρατική δημοκρατία", παραδέχεται: "Ξέρω τι εννοεί ο Rod. Για πολύ καιρό κάναμε πράγματα κυρίως σχετικά με εμένα κι εκείνον." Κι εξηγεί τον ρόλο του ως αρχηγός των Iron Maiden, η λογική του είναι απλή: "Πιστεύω πως οποιαδήποτε μπάντα, χρειάζεται έναν άνθρωπο που θα πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να κάνουν την δύσκολη δουλειά, αλλά βλέπω πως εγώ τα κάνω σωστά από την αρχή."

 

Τις πρώτες μέρες, ο Harris ουσιαστικά ήταν ο manager των Iron Maiden και τους έκλεινε τα shows. Πήρε τον Dave Murray και τον Paul Di’Anno από ανταγωνιστικές μπάντες. Έγραψε μόνος και μαζί με τους υπόλοιπους το πρώτο υλικό της μπάντας και χρησιμοποίησε το ταλέντο του στο σχέδιο για να κάνει το logo του συγκροτήματος. Αυτό που ο Rod Smallwood προσέφερε στον Harris και στους Iron Maiden ήταν κάτι ανώτερο από την εμπειρία της μουσικής βιομηχανίας, τις σημαντικές γνωριμίες, και ίσως το σημαντικότερο απ' όλα, τη σοβαρή δέσμευση. Όπως λέει ο Smallwood: "Ο Steve βρήκε κάποιον που εργαζόταν το ίδιο και η πεποίθησή του ήταν ίδια με τη δική του."

 

Ο Smallwood είχε μεγάλα όνειρα. "Πάντα ήθελα να γίνω manager" λέει. "Προέβλεπα να γίνουν σαν τους Led Zeppelin, παίζοντας σε τεράστιες αρένες σε όλο τον κόσμο." Και στο πρόσωπο του Steve Harris, βρήκε τον αντίστοιχο Jimmy Page, έναν γεννημένο αρχηγό με γνήσιο ταλέντο και απόλυτη αυτοπεποίθηση. "Σε μια μπάντα, δεν θέλουν όλοι να είναι αρχηγοί" λέει ο Smallwood. "Αλλά ο Steve ήταν αδιαμφισβήτητα ο αρχηγός αυτής της μπάντας κι όλοι οι υπόλοιποι ήταν χαρούμενοι μ' αυτό. Πριν ασχοληθώ κι εγώ, όλα ήταν πάνω στον Steve, ήταν όλη του η αποφασιστικότητα, η ενέργεια και η ακεραιότητα. Αλλά ο Steve είναι 100% για τη μουσική. Δεν θέλει να συμφωνήσει με μια δισκογραφική εταιρία. Όταν μπήκα εγώ, ήταν δουλειά μου να βάλω ένα φρένο στο να κάνει ό,τι θέλει."
H συνεργασία του Smallwood με τους Maiden ήταν επίσημη αφού μεσολάβησε η υπογραφή συμβολαίου με την ΕΜΙ στις 12 Νοεμβρίου 1979. Δεν υπήρξε κάποιος ντόρος όταν υπέγραψε η μπάντα. Το CBS τους προσπέρασε, πιστεύοντας πως τα τραγούδια δεν ήταν αρκετά δυνατά. Παρ' όλα αυτά, ο Smallwood μπορούσε να προσφέρει στη μπάντα πολυετές συμβόλαιο με την ΕΜΙ, κάτι πολύ σημαντικό για μια νέα μπάντα που χρειαζόταν χρόνο για να χτίσει από την αρχή μια καριέρα. "Ήταν σημαντικό" λέει "ότι επιμείναμε σε μια συμφωνία για την κυκλοφορία τριών album. Αλλά η ΕΜΙ θα μας έδινε μόνο 50.000 λίρες γι αυτά τα τρία album, συν τα έξοδα των ηχογραφήσεων. Κι έπρεπε να αγοράσουμε εξοπλισμό. Έπρεπε να βγούμε σε περιοδεία. Έτσι πήρα μια προκαταβολή 35.000 λιρών για το πρώτο album, 15.000 για το δεύτερο και τίποτα για το τρίτο. Ο στόχος πάντα ήταν να κάνουμε διαπραγμάτευση μετά απ' αυτά τα τρία album."

 

Ο Smallwood εν ολίγης, ήταν manager κι ενός άλλου group για λίγα χρόνια που επίσης υπέγραψε με την ΕΜΙ, των Steve Harley & Cockney Rebel, και μιας rock μπάντας με όνομα Gloria Mundi που υπέγραψε στην RCA. Αλλά ο συνεργάτης του Andy Taylor, ένας φίλος από το Πανεπιστήμιο του Cambridge, ήταν ένας πονηρός λογιστής και ο Smallwood είχε την αίσθηση της στρατηγικής. Από την αρχή είχε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο για τους Maiden. "To Metal είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο" λέει. "Γι αυτό κοιτάξαμε να το αναπτύξουμε παράλληλα σε όλο τον πλανήτη." Ο Smallwood επίσης κατάλαβε πως σε σύντομο χρονικό διάστημα, και αυτός και η μπάντα θα πρέπει να ζουν 'με το χέρι στο στόμα', μια συμφωνία για τρία album που άξιζε. "Κανείς δεν πήρε τίποτα. Όλοι ζούσαμε αυτό που χρειαζόταν να ζήσουμε, τίποτα παραπάνω."
Όταν ηχογραφούσαν το 'Number of the Beast' τα μέλη της μπάντας έπαιρναν μισθό μόλις 60 λίρες την εβδομάδα. Ο Steve Harris λέει: "Εγώ κι ο Rod πραγματικά δεν βγάζαμε πολλά χρήματα. Εγώ έγραφα όλα τα τραγούδια, λίγο πολύ, και δεν έπαιρνα ούτε λεπτό γι αυτό. Κι ο Rod δεν έβγαζε κάποιο κέρδος. Αυτό δείχνει την αφοσίωση. Είναι σαν κάθε άλλη επιχείρηση. Δεν είχαμε κάποια εγγύηση ότι θα παίρναμε ποτέ περισσότερα χρήματα απ' αυτά. Αλλά δεν το κάναμε ποτέ για τα λεφτά. Απλά θέλαμε να γίνουμε ένα μεγάλο συγκρότημα."

 

Γι αυτόν τον σκοπό ο Harris έπρεπε να γίνει αμίληκτος. Πριν τις ηχογραφήσεις του πρώτου album, η μπάντα πήρε ακόμη έναν κιθαρίστα, τον Dennis Stratton, κι έναν νέο drummer, τον Clive Burr, ο οποίος αντικατέστησε τον λιγότερο ικανό Doug Sampson. Για τον Harris, το να απολύσει τον Sampson ήταν απαραίτητο, αλλά και δύσκολο. "Κάποια βράδια μετά απ' αυτό δεν μπορούσα να κοιμηθώ." παραδέχεται. "Και για λίγο με αποκαλούσαν ως 'Λοχαγό Harris', ή Αγιατολάχ. Αλλά έκανα ότι έπρεπε να κάνω."
Το album, που απλά ονομάστηκε Iron Maiden, και ηχογραφήθηκε με μόλις 12.000 λίρες, ήταν μια σημαντική κι εμπορική επιτυχία. O Harris ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένος με την παραγωγή του album, από τον Will Malone, αλλά αυτός ο ήχος ταίριαζε με το επιθετικό στυλ της μπάντας, μαζί με τη βροντή φωνή του Di'Anno να δίνει μια σκληρή, έμπειρη άκρη.

 

 

Κυκλοφόρησε στις 14 Απριλίου 1980, το album 'Iron Maiden' έφτασε το νο. 4 στα βρετανικά charts και πούλησε 350.000 κόπιες σε όλο τον κόσμο. "Αυτές ήταν σπουδαίες πωλήσεις για ένα ντεμπούτο album." λέει ο Smallwood. Κι αυτό ενίσχυσε τους Maiden με την ΕΜΙ. "Αν έχεις παγκόσμια επιτυχία από την αρχή, ξέρουν να μην συγκρούονται."
Επίσης, το εξώφυλλο του πρώτου δίσκου των Maiden, έδωσε στη μπάντα μια ισχυρή οπτική ταυτότητα, ουσιαστικά ένα trademark, το οποίο μπορούσε να αξιοποιηθεί σε όλη τη σταδιοδρομία τους. Η τερατώδης μορφή σε αυτό το εξώφυλλο, σχεδιάστηκε από τον Derek Riggs, κι ονομάστηκε Eddie μετά την εμφάνιση ενός κρανίου που γινόταν στα πρώτα shows της μπάντας, έγινε η μασκότ των Iron Maiden! "Η μπάντα δεν είχε τον Mick Jagger", λέει ο Smallwood. "Χρειαζόμασταν ένα σύμβολο, κι αυτό ήταν ο Eddie." Η δύναμη του Eddie σαν εμπορικό εργαλείο -σε συνδυασμό με το αναγνωρίσιμο logo του Harris- έκαναν το merch των Maiden σαν βασική ροή εσόδων. Και κανένας δεν το εκτίμησε περισσότερο από τους Kiss, η μπάντα που με τη θεατρική αμφίεση και το σωστό marketing κατάφερε να μετατρέψει το rock merchandise σε μια ολόκληρη βιομηχανία τη δεκαετία του '70!

 

Όταν οι Maiden ήταν το support στην περιοδεία των Kiss το 1980, ο μπασίστας των Kiss, Gene Simmons, είπε στον Smallwood πως λάτρεψε τον Eddie και συμπλήρωσε: "Οι Iron Maiden θα πάρουν την θέση των Kiss ως η μπάντα με τις περισσότερες πωλήσεις merch στην Αμερική."
"Οι Maiden μου έκαναν αμέσως εντύπωση σαν μπάντα με τεράστιες δυνατότητες" λέει ο Simmons. "Η μπάντα έπαιζε καλή μουσική κι ήταν πολύ δυνατή. Ένας σπάνιος συνδυασμός. Κι αν είσαι καπιταλιστικό γουρούνι σαν εμένα, ο Eddie μου κόλλησε σαν οπτική φιγούρα που θα μπορούσαν όλοι να αγοράσουν στη μπάντα μεγάλα σπίτια."
Ο Smallwood συμπληρώνει: "Είχαμε πολλές πωλήσεις στο merch από την αρχή. Αν δεν είχαμε, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτές τις περιοδείες."

 

 

Το δεύτερο album 'Killers' κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1981, κι η μπάντα είχε έναν νέο κιθαρίστα, τον Adrian Smith. Ο Stratton απολύθηκε σύμφωνα με τον Smallwood: "Γιατί στον Dennis άρεσαν οι The Eagles και φορούσε κόκκινα παντελόνια κι ένα λευκό πουκάμισο. Δυστυχώς δεν ήταν τόσο metal..." Το 'Killers' κόστισε λίγο περισσότερο από το πρώτο album - 16.000 λίρες - αλλά πωλήθηκαν 750.000 κόπιες σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων 150.000 στις Η.Π.Α. Παρ' όλα αυτά, κατά τη διάρκεια της περιοδείας για το 'Killers' τον Μάιο, εμφανίσεις στη Γερμανία ακυρώνονται γιατί ο Di'Anno έχασε τη φωνή του. Σύμφωνα με τον Harris: "Ο Paul γ*μήθηκε εντελώς."
Ο Di'Anno πάντοτε έπαιζε χαλαρά και ελεύθερα, αλλά η μπάντα δεν είχε δωμάτιο για επισκέπτες. Οι περιοδείες ήταν το κλειδί για την εξέλιξη των Maiden, κι όπως παραδέχτηκε κι ο Di'Anno, ο rock 'n' roll τρόπος ζωής του τον έκανε αναξιόπιστο. "Δεν ήταν μόνο αυτό, έκανα και λίγη κόκα" αποκαλύπτει ο Di'Anno. "Ήμουν έτοιμος να το κάνουμε αυτό ασταμάτητα, 24 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα. Νόμιζα πως αυτό υποτίθεται πως έπρεπε να κάνεις αν ήσουν σε μια μεγάλη μπάντα. Ήξερα πως δεν θα κρατούσε ολόκληρη την περιοδεία."

 

Ήταν μια δοκιμασία για την αρχηγία του Harris και το managment του Smallwood, η εύρεση ενός τραγουδιστή.

 

Η πρώτη φορά που ο Bruce Dickinson είδε τους Iron Maiden να παίζουν ζωντανά ήταν στις 8 Μαΐου 1979, στο Music Machine club στο Cadmen, σε ένα live το οποίο άνοιγαν οι Angel Witch με τους Maiden και headliners θα έπαιζαν οι Samson, η προηγούμενη μπάντα του Dickinson. (Μια ανταπόκριση του live από τον Goeff Barton και δημοσιεύτηκε μια εβδομάδα μετά στο 'Sounds', ήταν η πρώτη φορά όπου χρησιμοποιήθηκε ο όρος "New Wave Of British Heavy Metal".) Καθώς έβλεπε τους Maiden στο πίσω μέρος του χώρου, ο Dickinson πείστηκε πως αυτή η μπάντα ήταν σχεδιασμένο να γίνει η μεγαλύτερη μπάντα στον κόσμο. Επίσης, πίστευε πως αυτός έπρεπε να είναι ο τραγουδιστής των Iron Maiden, κι όχι ο Paul Di'Anno.

 

"Ήταν αυτονόητο πως οι Maiden επρόκειτο να γίνουν τεράστιοι" λέει ο Dickinson. "Αυτή η υπερ-κινητική μπάντα, ήταν σαν μια δύναμη της φύσης. O Paul Di'Anno ήταν εντάξει, αλλά σκέφτηκα, 'Θα μπορούσα να κάνω κάτι με αυτή τη μπάντα!'."

 

 

Ο Dickinson δεν χρειάστηκε να περιμένει αρκετά για την ευκαιρία του. Το καλοκαίρι του 1981, τον προσέγγισαν οι Maiden πίσω από την πλάτη του Paun Di'Anno. Ο Dickinson ισχυρίζεται πως λυπήθηκε για τον Di'Anno, αλλά κι εκείνος ένιωσε πως η καριέρα των Samson ήταν σε στασιμότητα. Το album που κυκλοφόρησαν το 1980 με τίτλο 'Head On' μπήκε στα top 40 των Βρετανικών charts, αλλά το επόμενο 'Shock Tactics', το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1981, δεν μπήκε στα charts. Στις 29 Αυγούστου, ο Dickisnon γνώρισε τον Harris και τον Smallwood στα backstage του Reading Festival μετά την εμφάνισή του με τους Samson. Λίγες ημέρες μετά πήγε στο studio με τον Harris και ηχογράφησε κάποια φωνητικά σε τραγούδια-κλειδιά των Maiden για να δούνε πως ακούγονται. Ταίριαζαν απόλυτα. Οι Maiden είχαν δύο εμφανίσεις στη Σουηδία τον Σεπτέμβριο (Dickinson: "Πρέπει να ήταν σαν να κάνεις άσχημο σεξ με την γυναίκα σου, στη συνέχεια να κάνεις κάτι τέλειο με κάποιον άλλον και να γυρνάς στη γυναίκα σου") κι αφού ο Di'Anno συναντήθηκε με τον Smallwood, απολύθηκε. Την αμέσως επόμενη ημέρα ο Dickinson έγινε μέλος των Iron Maiden, τοποθετώντας το αληθινό του όνομα (σε αντίθεση με το 'Bruce Bruce' που χρησιμοποιούσε στους Samson).
Το album ηχογραφήθηκε σε μόλις 4 εβδομάδες και κόστισε 28.000 λίρες. "Δεν είχαμε καμία βοήθεια από τη δισκογραφική εκ των προτέρων" λέει ο Smallwood. "Έτσι τα κέρδη της ΕΜΙ ήταν τεράστια, μέσα στους πρώτους 6 μήνες πούλησε 1.5 εκατομμύρια κόπιες." Ο Dickinson λέει: "Αυτό που έγινε με το 'Number of the Beast' ξεπερνά ακόμα και τα πιο τρελά μας όνειρα." Την ημέρα που το album έφτασε Νο.1, η μπάντα πήγε στο 'The Marquee' για να το γιορτάσει, κι ο Harris ζήτησε από τον Smallwood περισσότερα χρήματα για να αγοράσει ποτά για τους φίλους τους. Τότε, τα έσοδά τους αυξήθηκαν σε 100 λίρες την εβδομάδα.

 

Η μπάντα δεν ήθελε πολλά λεφτά. Ήταν σε περιοδεία μέχρι το τέλος του χρόνου, ζούσε σε ξενοδοχεία κι έτρωγε από catering. Αλλά όταν επέστρεψαν σπίτι τα Χριστούγεννα, έλαβαν την πρώτη μεγάλη επιταγή τους. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ο Andy Taylor ξανάρχισε να συνεργάζεται με τον Smallwood για να επιβλέπει τις οικονομικές υποθέσεις της μπάντας. Εκείνος κι ο Smallwood έγιναν επίσημα συνεργάτες στο 'Trinity' του Cambridge το 1969, που ο Smallwood είχε την ευθύνη της δημιουργίας κι ο Taylor του business. Με το συμβόλαιο των τριών δίσκων να λήγει, ο Taylor εξασφάλισε μια πολύ καλύτερη συμφωνία με τα δικαιώματα της μπάντας να διασφαλίζονται με βάση τις υγιεινές πωλήσεις του 'Number of the Beast'. "Ήμασταν προσεκτικοί στο τι είχαμε κάνει στα οικονομικά" λέει ο Taylor. "Μπορεί να παίρναμε μια μεγάλη επιταγή, αλλά τότε ο φόρος εισοδήματος ήταν 60%." Ο Smallwood υποστήριξε τελικά το αξίωμά του. "Η μπάντα" λέει "μου χρωστούσε πολλά λεφτά με την επαναδιαπραγμάτευση." Όλα τα μέλη της μπάντας αγόρασε σπίτια. Όμως η διάθεση του Dickinson θα είχε μια απρόσμενη αλλαγή μετά από λίγες ημέρες.
"Για να είμαι ειλικρινής, είχα πέσει σε ένα είδος κατάθλιψης.", λέει. "Ήμουν σε μια μεγάλη μπάντα, είχα το Νο.1 album, μόλις έκανα μια παγκόσμια περιοδεία... Τι άλλο θα έκανα στη ζωή μου;"
Ο Steve Harris ένιωσε το αντίθετο: "Ποτέ δεν σκέφτηκα: 'Είμαστε στην κορυφή, αυτό είναι, φτάνει.' Ήθελα κι άλλο!"

 

 

 

Καθώς η δημοτικότητα των Iron Maiden αυξήθηκε από μια σειρά επιτυχημένων albums, έτσι ο Smallwood κι ο Taylor ξεκίνησαν να δημιουργούν μια αυτοκρατορία στην μουσική βιομηχανία, σχετική με τα έσοδά τους. Το 1984, η Sanctuary ξεκίνησε να μανατζάρει άλλα συγκροτήματα - αρχικά τους W.A.S.P., μετά τους Helloween και τους Skin - κι επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς της μουσικής βιομηχανίας μέσω της 'Fair Warning' (με ατζέντη τον John Jackson), τη διοίκηση επιχειρήσεων, το merchandise κ.α. Όπως λέει ο Smallwood: "Ο Andy Taylor δημιούργησε το επιχειρηματικό μοντέλο των "360 μοιρών" που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Αυτή ήταν η αρχή."

 

Οι Iron Maiden ήταν η κινητήρια δύναμη που οδήγησε στην επέκταση του ομίλου 'Sanctuary'. Αλλά η επιτυχία της μπάντας είχε και προβλήματα. Το πρόγραμμα εργασίας τους ήταν πιεστικό. O Smallwood θυμάται: "Κάναμε ένα album και μια παγκόσμια περιοδεία κάθε χρόνο. Ούτε ο Θεός δεν ξέρει πως το κάναμε!" Κι επιτυχημένα ονομάστηκε 'World Slavery Tour' - με 192 shows, ξεκινώντας τον Αύγουστο του 1984 και ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 1985 - ο εξαντλημένος Bruce Dickinson υπέκυψε ξανά στην κατάθλιψη. "Ήμουν πολύ κοντά στο να τα παρατήσω" λέει.

 

Ο Steve Harris θυμάται πως η περιοδεία ήταν πολύ κουραστική, ειδικά για τον Dickisnon. "Δύο ώρες show, πέντε βράδια την εβδομάδα για 12 μήνες - αυτό ήταν αρκετό για να σε τρελάνει! Ειδικά τον Bruce, επειδή τραγουδάει, και τα τραγούδια είναι πολύ δύσκολα." Αλλά όταν η μπάντα ξεκίνησε να γράφει τον επόμενο δίσκο 'Somewhere in Time' το 1986, τότε ο Harris κατάλαβε πόσο είχε κουράσει η περιοδεία τον τραγουδιστή. "Τα τραγούδια που μας έφερε ο Bruce δεν ταίριαζαν καθόλου," λέει ο Harris. "Ήταν εκτός τόπου και χρόνου, πραγματικά." Κανένα από τα τραγούδια του Dickinson δεν μπήκαν στο album.
"Ένιωθα σαν να με χαστουκίζουν" λέει ο Dickinson. "Σκεφτόμουν: 'Θα πάρω τον μισθό μου και θα τραγουδήσω καλά τα κομμάτια.' Αλλά δεν ήμουν χαρούμενος. Ήθελα κι άλλα, ήθελα να είμαι δημιουργικός."

 

 

 

 

Στο επόμενο album 'Seventh Son Of A Seventh Son' του 1988, ο Dickinson είχε μεγαλύτερη συμμετοχή συν-γράφοντας τέσσερα τραγούδια. Λέει: "Όταν ο Steve είπε πως είχε μια ιδέα για ένα concept album, είπα 'Ναι!', ήταν τέλεια ιδέα!"
Αναζωογονημένος ο Dickinson ηχογράφησε ένα solo album, το 'Tattooed Millionaire', με τον κιθαρίστα των Gillan Janick Gers, ο οποίος μπήκε στους Iron Maiden αντικαθιστώντας τον Adrian Smith. Επίσης, το πρώτο του μυθιστόρημα κυκλοφόρησε το 1990, ένα κόμικ με τίτλο 'The Adventures Of Lord Iffy Boatrace', αλλά ο ίδιος λέει πως δεν είχε χάσει το ενδιαφέρον του για τους Iron Maiden. Αντιθέτως, ισχυρίζεται πως μόνο εκείνος κατάλαβε πως το επόμενο album της μπάντας 'No Prayer For The Dying' έγινε με κάποιος πιο τεμπέλικο τρόπο. "Γελούσαμε πολύ κάνοντας το album", λέει, "αλλά σκεφτόμουν κιόλας: 'Μήπως πρέπει να το πάρουμε πιο σοβαρά;'."
Κατά ειρωνικό τρόπο, το λιγότερο 'σοβαρό' τραγούδι σε αυτό το album, το οποίο γράφτηκε από τον Dickinson, 'Bring Me Your Daughter... To The Slaughter', έδωσε στους Maiden το Νο.1 τον Ιανουάριο του 1991. Το επόμενο album, 'Fear of the Dark', ξανάβαλε τους Maiden στα charts το 1992. Όμως σε μια εποχή που το grunge απειλούσε το κλασικό rock, κι όταν οι Metallica επαναπροσδιόρισαν το Metal με το 'Black Album', ο Dickinson ένιωσε πως οι Maiden έφταναν προς το τέλος. "Νόμιζα ότι θα έπρεπε να είμαστε λίγο πιο επικίνδυνοι", λέει.

 

 

 

 

Ο Dickinson βρήκε μια έξοδο για τις απογοητεύσεις του, κάνοντας ένα δεύτερο solo album. "Χρειαζόμουν μια πρόκληση. Αλλά, προσπάθησα να κάνω ένα album για το οποίο δεν ήμουν σίγουρος πως ήθελα να το κάνω."
'Ηταν σε ένα σταυροδρόμι. "Δεν ήμουν χαρούμενος με την ιδέα πως ήμουν ένα από τα γρανάζια μιας πετυχημένης και καλοδουλεμένης μηχανής. Η ζωή μου ήταν σαν το Groundhog Day. Και κατάλαβα πως ο μόνος τρόπος να μάθω αν θα ήμουν καλά ή όχι ήταν να βγω απ' αυτή τη μηχανή. Δηλαδή, το να φύγω από τη μπάντα."

 

 

Ο τραγουδιστής αποχώρησε από τους Maiden στις 28 Αυγούστου 1993, στο τέλος μιας Ευρωπαϊκής περιοδείας. Ο Rod Smallwood, θεωρεί θετική την αποχώρηση του Dickinson. "Όταν μου είπε πως δεν τον υποστήριζα πολύ. Θα ήταν καλό για εμάς. Ξεκαθάρισε κάποια πράγματα. Το Metal έχανε τη δημοτικότητά του με την άνοδο του grunge, κι όλες οι Hair μπάντες στο MTV είχαν δώσει ένα άσχημο όνομα στο Metal." Ο Steve Harris τα θυμάται διαφορετικά. "Ήταν κάτι πραγματικά άσχημο όταν έφυγε ο Bruce. Αλλά η αντίδρασή μας ήταν: 'Αρχ*δια, θα βρούμε κάποιον άλλον και θα συνεχίσουμε.' Αυτό μπορείς να κάνεις μόνο."

 

 

 

 

Τον Dickinson αντικαθιστά ο Blaze Bayley, ο οποίος πριν ήταν μέλος των Wolfsbane. Για τον Bayley, το να μπει στους Maiden ήταν σαν δώρο από τον Θεό: ήταν απένταρος, και οι Wolfsbane κόντευαν στη διάλυση αφού διώχθηκαν από την Αμερικάνικη εταιρία Def του Rick Rubin. Αλλά ο Bayley ποτέ δεν ήταν σε μια μπάντα του επιπέδου των Maiden. Ένας τρομερός frontman, μια πολύ συμπαθητική προσωπικότητα, ο Bayley όμως δεν ήταν ικανός να τραγουδήσει το κλασικό υλικό των Maiden. Και τα δύο albums που έκανε με τους Maiden - το X Factor το 1995 και το Virtual XI το 1998 - είναι τα δύο πιο αδύναμα στην ιστορία της μπάντας.

 

Με την απουσία του Dickinson, οι Iron Maiden είχαν μια μεγάλη περίοδο απραξίας. Ο Smallwood παραδέχεται: "Οι άνθρωποι άκουγαν άλλα. Οι Nirvana και οι Pearl Jam ήταν τα μεγάλα ονόματα. Εμείς ίσα που δουλεύαμε." Ο Harris λέει: "Ακόμα τα πηγαίναμε καλά, φανταστικά υπό αυτές τις συνθήκες." Αλλά αυτό που μιλάει, είναι η υπερηφάνεια του. Με τον Blaze Bayley οι Maiden ήταν σε ελεύθερη πτώση.

 

 

Παρά την ελεύθερη πτώση, οι Maiden παρέμεναν η πρώτη προτεραιότητα του Smallwood και το 1998, είπε στον Steve Harris: "Τελικά, ο Blaze δεν ήταν αυτό που χρειαζόταν οι Maiden. Όταν χτίζεις έναν θρύλο σαν τους Maiden, θα πρέπει να μείνουν ως θρύλοι. Η δουλειά μου είναι να σας μανατζάρω και να κάνω ότι μπορώ για να είστε στην καλύτερη θέση." Τελικά, ο Steve το δέχτηκε.

 

 

Σύμφωνα με τον Smallwood, ο Harris αρχικά ήταν αρνητικός στην επιστροφή του Dickinson στο συγκρότημα. "Ο Steve είναι ένας πολύ δυνατός χαρακτήρας και παίρνει τα πάντα προσωπικά," λέει ο Smallwood. "Χρειαζόταν χρόνο να το σκεφτεί."

 

 

Μετά την αποχώρηση του Dickinson από τους Maiden, τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας ένιωθαν προδομένα. Ο Nicko McBrain, ο drummer που αντικατέστησε τον Clive Burr το 1983, είπε σχετικά με την αποχώρηση του Dickinson: "Είπε, 'Άντε γαμ*θείτε, φεύγω!' Αν αυτό δεν είναι προδοσία, τι είναι;" Όμως, μετά από 5 δύσκολα χρόνια με τον Blaze Bayley, η αλήθεια ήταν μία. Οι Maiden είχαν ανάγκη τον Dickinson, κι ο Dickinson τους Maiden.
Το 1994, όταν κυκλοφόρησε το 'Balls to Picasso', ένα από τα solo album του που δούλευε όσο ακόμα ήταν μέλος των Iron Maiden, η solo καριέρα του Dickinson ήταν εκπληκτική. "Είχα πουλήσει μερικά εκατομμύρια κόπιες." λέει. "Θα μπορούσα να είχα συνεχίσει για την υπόλοιπη ζωή μου. Όμως όταν ξεκίνησα να επικοινωνώ με την πλευρά των Maiden ξανά, το κιθαρίστας μου Roy Z μου είπε: 'Ο κόσμος σε θέλει πίσω στους Iron Maiden'. Και του απάντησα: 'Θεέ μου, Ζ, έχεις δίκιο!'."

 

Ο Smallwood κάλεσε στο γραφείο του τον Blaze Bayley. "Μου είπαν πως οι υπηρεσίες μου δεν ήταν άλλο χρήσιμες." λέει ο Bayley. "Δεν τρέφω κακία γι αυτό. Οι Maiden μου άρεσαν από πριν μπω, κι ακόμα μου αρέσουν."

 

 

Για την επιστροφή του Dickinson στους Iron Maiden το 1998, ο Steve Harris έπρεπε να είναι σίγουρος πως εκείνος κι ο τραγουδιστής έπρεπε να συμφιλιωθούν από τις διαφορές τους. Ο Smallwood λέει: "Δεν μπορείς να πείσεις τον Steve για κάτι που δεν τον αφήνει ικανοποιημένο."

 

 

Ο Smallwood κανόνισε μια συνάντηση στο σπίτι του, παρόντες ήταν οι Harris, Murray, Gers McBrain & Dickinson. Σχετικά με αυτό λέει: "Ο Steve αρχικά ήταν αμυντικός. 'Γιατί το κάνεις αυτό;' του είπα. 'Γιατί θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα τέλειο comeback album που θα τρέλαινε τον κόσμο, ξέρω ότι μπορούμε να το κάνουμε.'." Ο Harris ήταν επιφυλακτικός. "Δεν θα ήθελα να επιστρέψει και να κρύβεται πίσω από τις λέξεις.", δήλωσε. "Όμως το ένστικτό μου έλεγε πως κάναμε το σωστό. Ο Bruce είναι πραγματικά αναντικατάστατος." Ο Smallwood πρόσθεσε: "Η λογική επικράτησε."

 

 

Ήταν η μικρότερη συνάντηση στην καριέρα της μπάντας. Διήρκεσε συνολικά τρία λεπτά (!) και αργότερα πήγαν όλοι μαζί σε μια τοπική μπυραρία, στην οποία ο Adrian Smith συμφώνησε να επιστρέψει σε ένα νέο line up με τρεις κιθαρίστες. Οι Maiden έκαναν την πρώτη περιοδεία με αυτό το line up το 1999, παίζοντας σε πολύ μεγαλύτερο αριθμητικά κοινό απ’ ότι τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Το 2000 κυκλοφόρησε το "Brave New World", το οποίο έγινε χρυσό σε 8 χώρες, πουλώντας πολύ περισσότερες κόπιες από τα "X-Factor" & "Virtual XI". Η καριέρα των Maiden απογειώθηκε ξανά.

 

 

 

 

Όμως λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του Dance of Death (2003), ο όμιλος Sanctuary αντιμετώπισε μερικά προβλήματα. Ο Matthew Knowles, ο πατέρας και manager της Beyoncé, έγινε σημαντικό στέλεχος της Sanctuary Records με την εξαγορά της εταιρίας management που διατηρούσε. Αλλά όταν καθυστέρησαν κυκλοφορίες album, όπως των De La Soul, η ζημιά ήταν μεγάλη κι η επέκταση στην Αμερική ήταν κάτι πολύ δαπανηρό.
Rod: "Τα περισσότερα τμήματα της εταιρίας δούλευαν εξαιρετικά καλά, οι πωλήσεις του merchandise αυξάνονταν και το management του ομίλου ήταν υπαίτιο ουσιαστικά για τις καριέρες εκείνη τη χρονική περίοδο για μερικούς από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες (Elton John, The Who, Beyoncé, Guns N’ Roses, Slipknot, Robert Plant, James Blunt) και η Sanctuary Records UK μέσω της Rough Trade είχε υπογράψει και κάποιους νέους καλλιτέχνες, όπως οι The Strokes, οι The Libertines & οι Arcade Fire. Η απόκτηση της Castle αλλά κι άλλων labels δημιούργησαν έναν τεράστιο κατάλογο από rock έως reggae καλλιτέχνες. Το πρόβλημα είναι πως όταν είσαι μια δημόσια εταιρία, αν υπάρξει μια κακή περίοδος –όπως στην Αμερική που οι πωλήσεις μειώνονταν παρά τις προσδοκίες μας- θα πρέπει να προβλέψουμε για την μείωση των κερδών μας. Κι αν τα κέρδη όντως μειωθούν, όλοι οι πιθανοί συνεργάτες σου μετά θα σου λένε ‘δεν ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε μια συμφωνία γιατί δεν ξέρω αν θα είσαι εδώ κι αύριο.’. Οπότε, είναι δύσκολο να κάνεις νέες συμφωνίες."

 

 

Ο Taylor διέψευσε την ιδέα της επέκτασης του ομίλου Sanctuary: "M’ ένα PLC όλοι περιμένουν πως η επιχείρησή σου θα επεκταθεί και θα μεγαλώσει κατά πολύ. Όμως ήμασταν άτυχοι – πήγαμε να χτυπήσουμε σε μια κακή στιγμή για τις Η.Π.Α."
Bruce: "H ειρωνία είναι πως η ιδέα που είχαν ήταν 100% σωστή. Μισώ να χρησιμοποιώ την διάλεκτο της επιχείρησης, όμως αυτό το μοντέλο 360 μοιρών που είχαν σχεδιάσει ήταν τέλειο. Δεν γίνεται όμως να παραμείνεις μόνο στις πωλήσεις δίσκων για να μεγαλώσεις μια μπάντα. Έτσι, όταν υπογράφεις μια μπάντα θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις όλα τα μέσα, το merchandise, τις ζωντανές εμφανίσεις, όλα. Η ιδέα της Sanctuary τα προέβλεπε όλα αυτά."

 

 

Οι εμπορικές απώλειες και κάποιες αποχωρήσεις, οδήγησαν σε μια συνολική αναδιάρθρωση του ομίλου Sanctuary. Στα τέλη του 2006, οι ιδρυτές της εταιρίας Smallwood & Taylor αποχώρησαν, όμως στη συνέχεια κι οι δύο μαζί ίδρυσαν ξανά μια νέα εταιρία, την Phantom Music, με σκοπό να διαχειρίζονται αποκλειστικά τους Iron Maiden. Ο Rod λέει “Η προτεραιότητά μου πριν αλλά και κατά τη θητεία μου στην Sanctuary ήταν πάντα οι Maiden.”

 

 

Μέχρι το 2011 οι Iron Maiden ήταν ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα στον πλανήτη. Οι πωλήσεις της μπάντας ξεπέρασαν τις 80 εκατομμύρια. Όμως πλέον, η πωλήσεις δίσκων δεν αποτελούσαν τα κύρια έσοδα. Ήταν οι μεγάλες περιοδείες με ένα τεράστιο φάσμα στο merchandise, κάτι που κράτησε τους Iron Maiden ως κάτι επικερδές. Όπως λέει ο Rod Smallwood: “Μετά την τεράστια πτώση-ρεκόρ στις πωλήσεις δίσκων παγκοσμίως, οι πωλήσεις των εισιτηρίων και του merchandise είναι η κύρια πηγή εσόδων για ένα συγκρότημα.”

 

 

Οι δύο συνεργάτες ήταν και πάλι πρακτικοί, όπως πάντα. “Ότι έχει σχέση με τους Iron Maiden, περνά ή από το δικό μου γραφείο, ή από του Andy με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.”, λέει. “Ακόμα και νομικές ενέργειες, όπως η παραβίαση των πνευματικών δικαιωμάτων. Ο Andy κατοχυρώνει τα trademarks και τα πνευματικά δικαιώματα, ειδικά οτιδήποτε είναι σχετικό με το logo και τον Eddie, κάθε φορά είναι απαραίτητο να κάνει γύρω στις 100 ξεχωριστές ενέργειες. Έχει μηδενική ανοχή, πραγματικά. Δεν ανεχόμαστε τους ανθρώπους που θέλουν να γαμ*σουν τη μπάντα και δεν θέλουμε να προσφέρουμε προϊόντα κατώτερα του αναμενόμενου.”

 

 

Σύμφωνα με τον Smallwood, οι Iron Maiden ήταν αναποφάσιστοι για το μέλλον τους εκτός από τις δεσμεύσεις για τις περιοδείες, μέχρι πριν 2 χρόνια. Ο Steve Harris είχε δηλώσει πως "οι Maiden θα συνεχίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα γίνεται, όσο ακόμα το ‘χουν”. Ήταν πάντα πεπεισμένος πως όταν σταματήσουν οι Maiden, θα βρίσκονται ακόμα στην κορυφή.

 

 

 

 

Ο Bruce Dickinson κι ο Steve Harris έχουν μάθει να ζουν ο ένας με τον άλλον, με σκοπό το γενικότερο καλό. “Έχουμε ακόμα την ίδια επιχειρηματολογία, αλλά τώρα είμαστε μεγαλύτεροι, πιο έμπειροι.”, λέει ο Harris. Και οι τελευταίες περιοδείες των Maiden το έχουν αποδείξει αυτό. Μετά από ένα show τους στα Σόφια το 2007, παρέμειναν για ώρες στο μπαρ του ξενοδοχείου μεθυσμένοι, κι αναπολούσαν το 70s rock κι ιδιαίτερα το αγαπημένο τους album “Rainbow Rising”. Ο Steve Harris δήλωσε πρόσφατα: “Με τον Bruce να μένει εκτός μπάντας και στη συνέχεια να επιστρέφει, πιστεύω εκτιμά περισσότερο τώρα ότι έχει. Όλοι μας το κάνουμε. Όσο νιώθει έτσι, δεν υπάρχει λόγος να σταματήσουμε.”

 

 

Τον Μάρτιο του 2011 ο Harris έκλεισε 55 χρόνια ζωής και δήλωσε: “Η ηλικία δεν είναι με το μέρος μας. Θυμάμαι που ήμουν 12 ή 13 κι έβλεπα άτομα με γένια και μου φαινόταν πολύ μεγάλοι. Και μετά αναρωτιέμαι τι σκέφτονται τα 14χρονα για εμάς τώρα. Θα πρέπει να νομίζουν πως μοιάζουμε με τον Gandalf! Αλλά δεν έχει σημασία. Είχαμε μια τρομερή ζωή και μαι φοβερή καριέρα. Αν ήταν να πεθάνω αύριο, θα πέθαινα μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο.”

 

 

Δυο χρόνια πριν το συγκρότημα κυκλοφόρησε τον τελευταίο του μέχρι στιγμής δίσκο, το “The Book of Souls”, το οποίο απέσπασε θετικότητες κριτικές σε όλο τον κόσμο. Πλέον οι Iron Maiden βρίσκονται στα πλαίσια της “Legacy of the Beast” περιοδείας και υπόσχονται να ταρακουνήσουν για καλά τη σκηνή του Rockwave Festival!

 

 

Comments