To 1998 οι Alice In Chains ήταν μια μπάντα που υπήρχε μόνο στα χαρτιά, ο Layne λιώνει κάπου στο διαμέρισμα του, οι λοιποί περιμένουν μήπως γίνει κάποιο θαύμα και καθαρίσει. Ο Jerry Cantrell σαν άτομο με μεγάλο εγωισμό τρώγεται να κάνει κάτι και να βγει από το τέλμα. Η Columbia πιστεύει πάνω του, έχει βάλει ήδη ένα τραγούδι του στο Cable Guy το 1996 και φυσικά δεν θέλει να χάσει την κότα με τα χρυσά αυγά μιας και ο Cantrell έγινε μέχρι τότε πολλές φορές πλατινένιος.
Μπαίνει στο studio μαζί με πολλούς φίλους και γράφει το Boggy Depot, τα δύο singles πάνε αρκετά καλά ενώ ξεκινά και περιοδεία με τους Metallica, του είναι κάπως δύσκολο να σταθεί ως frontman πράγμα που είναι λογικό, όταν για τόσα χρόνια έχεις δίπλα σου τον μεγαλύτερο τραγουδιστή της εποχής. Το Boggy Depot αποτελείται από τραγούδια τα οποία υπήρχαν στο συρτάρι για χρόνια, κάποια θα βρισκόταν σε έναν ενδεχόμενο νέο Alice in Chains δίσκο που όμως δεν ήταν για την περίοδο εκείνη εφικτός. Είχε μια μελωδικότερη χροιά και ήταν αρκετά πιο light από τις δουλειές της Αλίκης, όχι πως δεν άρεσε αλλά δεν ήταν το ίδιο όπως και να το κάνουμε, φυσικά οι πωλήσεις δεν ήταν οι αναμενόμενες.
Ακούγεται πως οι Metallica του κάνουν πρόταση για session αρχικά στην μπάντα, ο ίδιος όμως έχει άλλα στο μυαλό του, κλείνεται στο ράντσο του πλακώνεται στα ναρκωτικά και γράφει 25 τραγούδια από τα βαρύτερα θεματικά και ηχητικά στην καριέρα του, το Degradation Trip είναι ένα αρρωστημένο album για άρρωστα αυτιά, περιέχει μνημειώδεις κιθάρες και μερικές πολύ καλές φωνητικές μελωδίες, ο ίδιος έχει εξελιχθεί σαν τραγουδιστής, αλλά τολμώ να πω πως η παραγωγή του δίσκου αδικεί κάπως το αποτέλεσμα. Θα κυκλοφορήσει αμέσως μετά τον θάνατο του Layne και περιέχει ένα τρομερό line up, Μike Bordin και Robert Trujillo. Η Roadrunner τον βγάζει στο δρόμο μαζί με Creed, Nickelback ο εγωισμός του δεν το σηκώνει, ανοίγει για μπάντες που τον αντέγραψαν στο έπακρο..στο μυαλό του γυρνά και πάλι η ιδέα του reunion των Alice In Chains, καλώς ή κακώς ο δρόμος είχε ανοίξει. Το Degradation Trip ήταν το βήμα και το όραμα του για το μέλλον,ο ίδιος το παρομοίαζε με το Dirt, είχε σπάσει τις αλυσίδες της Αλίκης και είχε τις τύχες πλέον στα χέρια του, ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη, άσχετα αν τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ ξανά τα ίδια..Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για έναν πολύ μεγάλο συνθέτη, η ιστορία όμως έδειξε πως οι προσωπικοί του δίσκοι, όσο φιλότιμοι και αληθινοί και αν ήταν δεν πιάσανε την κορυφή του παρελθόντος.
Οι καινούριοι Alice In Chains δεν παύουν να είναι η μετεξέλιξη αυτών των προσωπικών δίσκων, με καλύτερες παραγωγές και περισσότερο πείσμα, όπως και να έχει Jerry είσαι τεράστιος κιθαρίστας...
Για το Rock Overdose,
Χρήστος Τσάνταλης
Comments
