Ανταπόκριση: ΛΕΥΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ @ Principal Club Theater, Θεσσαλονίκη (4/5/2018)

 

Μόλις 12 νύχτες μετά το (εξαιρετικό!) live στην Καστοριά (βλ. Ανταπόκριση: ΛΕΥΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ @ Prague Live Stage, Καστοριά (22/4/2018) | Rock Overdose / Rock - Metal Music), βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, τον επόμενο σταθμό της περιοδείας της Λευκής Συμφωνίας. Θα προσπαθήσω να μην επαναλάβω τον εαυτό μου, κι έτσι...

 

...δεν θα αναφερθώ στην ιστορία της μπάντας. Όποιος στην Ελλάδα ισχυρίζεται ότι ακούει ροκ ξέρει πολύ καλά για τι μεγέθους μπάντα μιλάμε. Όποιος δεν ξέρει, να βγει ΤΩΡΑ από αυτή τη σελίδα και να την ψάξει.

 

Δεν θα αναφερθώ ούτε στο πόσο δεν ξεχωρίζουν τα παλιά από τα νέα μέλη. Το δέσιμο του γκρουπ επί σκηνής είναι αρκετά σφιχτό, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι ήταν μόλις το 7ο live με τη νέα σύνθεση, μετά από 17 χρόνια απουσίας. Και οι τύποι τα δίνουν όλα!

Δε θα μακρηγορήσω για το setlist. Γιατί 23 τραγούδια –όποια και αν είναι αυτά- είναι ένα εγγυημένα χορταστικό set. Θα τα αναφέρω, όμως, εν τάχει (όχι ακριβώς με τη σειρά που παίχτηκαν):

 

Ένα Μέρος Να Κρυφτώ

Όλα Τα Πρόσωπα Καίγονται

Κοιτάζοντας Πίσω

Όσα Μπορώ Να Δω

Στη Δική Μου Πόλη

Κάθε Στιγμή

Νεκροί Άγγελοι

Η Βροχή Πέφτει Δυνατά (highlight της βραδιάς #1)

Θέλω Να Έχω έναν Καλύτερο Κόσμο

Ο Τροχός Των Ονείρων

Άγγιξε Τη Φωτιά

Θα Είμαι Εκεί (highlight της βραδιάς #2)

Όλα Αυτά Που Σε Σκοτώνουν

Το Μέλλον Είναι Τώρα (highlight της βραδιάς #3)

Ένα

Μυστικοί Κήποι

Το Φεγγάρι Αιμορραγεί (highlight της βραδιάς #4)

Θα είμαι Πολύ Μακριά (highlight της βραδιάς #5)

Ποιος Θα Διώξει Μακριά Τη Θλίψη

Προβάλλει Μπροστά Μου

Άνθρωποι

Μια Βίαιη Χαρά

Θα Είμαι Εκεί (ξανά, σαν κερασάκι στην τούρτα στο 3ο(!) encore).

 

Τι δεν καταλάβατε;

 

 

Δεν χρειάζεται να πω πολλά και για τον ήχο: αρκετά καθαρός, δυνατός και ισορροπημένος, έστω και αν σε κάποιες συχνότητες το μπάσο του Διογένη «μπούκωνε» λίγο.

 

 

Δεν θα γκρινιάξω καν για την κακή συνήθεια των Θεσσαλονικέων να έρχονται στα venues έως και 30’ μετά την προγραμματισμένη έναρξη του live (μόνο στη Θεσσαλονίκη είναι σίγουρο ότι η κάθε συναυλία ξεκινάει με τρία τέταρτα καθυστέρηση). Ούτε για το γεγονός ότι η άλλοτε ροκομάνα Θεσσαλονίκη δεν κατάφερε να γεμίσει το Principal για μια τόσο ιστορική συναυλία ενός τόσο θρυλικού γκρουπ. Όποιος δεν ήρθε, απλά έχασε.

 

Θα σταθώ, όμως, σε κάτι που θεωρώ πιο σημαντικό απ’όλα: στη σχέση με το κοινό. Τόσο στην Καστοριά, όσο και στη Θεσσαλονίκη διαπίστωσα ότι η επιστροφή της Λευκής Συμφωνίας δεν είναι …νεκρανάσταση, μνημόσυνο ή απλά παλιμπαιδίζουσα νοσταλγία. Πρόκειται για μια ουσιαστική σχέση αλυσιδωτής αντίδρασης, με το κοινό να δίνει ενέργεια στη μπάντα η οποία με τη σειρά της την επιστρέφει στο κοινό χωρίς φειδώ, σαν μια μεγάλη αγκαλιά φίλων που είχαν χαθεί για μερικά χρόνια, αλλά τώρα που ξαναβρέθηκαν όλα συνεχίζουν σαν να μη συνέβη ποτέ αυτή η απουσία. Τα μέλη του γκρουπ δεν είναι (ούτε ήταν ποτέ) ντίβες, αλλά είναι ο Θοδωρής, ο Διογένης, ο Σωτήρης, ο Θόδωρος και ο Βαγγέλης, έτσι, με τα μικρά τους ονόματα, και αυτό αποδεικνύεται τόσο από την επί σκηνής επαφή τους με τον κόσμο, όσο και από την ανάγκη του κόσμου να τους σφίξει το χέρι μετά το live και να πει ένα ειλικρινές «μπράβο» και «ευχαριστώ». Αυτό ακριβώς μου επιβεβαίωσε και ο Θοδωρής στην ερώτησή μου πώς βρήκε τη σχέση με το κοινό μετά από τόσα χρόνια απουσίας: «Ανθρώπινη!»

 

Πάντα τέτοια!

 

 

Για το Rock Overdose,
Βαγγέλης Αναστασίου

Photo: Βαγγέλης Αναστασίου, Μαρία Βλάχου

 

 

 

 

Comments