Ένας Γερμανός, ένας Άγγλος κι ένας Αμερικανός μπαίνουν σε ένα εργοστάσιο και φτιάχνουν το πιο δυνατό fusion που έχει ακουστεί.
Ακούγεται σαν ανέκδοτο; Κι όμως συνέβει!
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Φτάνουμε κατά τις 19:20 στην Τεχνόπολη (συγγνώμη Soulstice 😔) για δεύτερη φορά μέσα στην εβδομάδα και η σκηνή ετοιμάζεται για τους NUKeLEUS Trio.
Η προσέλευση χαλαρή μέχρι στιγμής και κάπως λογικό αφού ακόμη έχει ζέστη, τιμώντας το όνομα του φεστιβάλ.
Στην ώρα του βγαίνει το trio για να γεμίσει το Γκάζι με jazz μελωδίες.
Πιάνο, κόντρα-μπάσο & ντραμς. Ακούγοντάς τους ένιωθα να μπαίνω σε ένα σκοτεινό υγρό μπαράκι στη Νέα Ορλεάνη αλλά λόγω του ντάλα ήλιου άλλαξα mood και το γύρισα σε "κακός σε ταινία James Bond που ετοιμάζει το απόλυτο όπλο που θα εξαφανίσει κάθε ζωή πάνω στη Γη". Κι όλο αυτό μέσα στην έρημο.
Έπαιξαν 3 συνθέσεις. Μία βασισμένη στο "Ο γάμος του Καραγκιόζη", μία γύρω από blues μελωδίες και μοτίβα και μία Cha-Cha που κατάφερε ακόμη και στη ζέστη να κάνει πολλούς να χορέψουν, δίνοντάς μας έναν αέρα Κούβας.
Πολύ καλή απόδοση κ ήχος από το trio, ύπο ζόρικες συνθήκες αλλά θα ήθελα να δω στο άμεσο μέλλον τα αναλόγια να φεύγουν από μπροστά τους.
Αμέλησα να πω πως πριν από την είσοδο κάθε σχήματος υπήρχε εκφωνητής που τα παρουσίαζε με ένα μικρό bio. Ακροβατούσε ανάμεσα στο cringe και στο χαριτωμένο όμως κατέληξα στο ότι έδωσε χαρακτήρα στη βραδιά και ψηφίζω να παραμείνει.
Στην ώρα τους και οι Take Off Collective, η πρώτη ξένη συμμετοχή της βραδιάς με τρομερικό "βιογραφικό" για το κάθε μέλος.
Ο συμπαθέστατος Σέρβος ντράμερ της μπάντας μας είπε -στα ελληνικά παρακαλώ- ότι θα παίξουν μόνο μία μεγάλη σύνθεση, αυτοσχεδιαστική και πως ελπίζουν να πάει καλά για να μη φάνε ξύλο. Δεν είχαμε τέτοιους σκοπούς αλλά χαρήκαμε που μας σκέφτηκε.
Και ω τι αυτοσχεδιασμός ήταν αυτός.
Πέρα από σαξόφωνο, ηλεκτρικό μπάσο και ντραμς, το τρίο είχε στη φαρέτρα του pads και λάπτοπ, εξαπολύοντας ηλεκτρονικούς ήχους, παντρεύοντας το μοντέρνο με το "παραδοσιακό" jazz.
Άθλος το να κρατήσεις μία σύνθεση για 45' σερί και το τρίο το κατάφερε με ελάχιστες "κοιλιές" στη διάρκειά της, κρατώντας την jazz ζωντανή και φέρντοντάς την στο σήμερα.
Ο κόσμος ζεστάθηκε -με κάθε έννοια- και μαζεύτηκε. Καθώς περιμένουμε τους The Aristocrats ας μιλήσουμε λίγο για την διοργάνωση.
Με μπύρα στα 2,5€ όλοι κερνάνε.
Πόσο χάρηκα που υπήρχαν αρκετά ταμεία και δε χρειαζόταν να αγοράζεις μάρκες δε λέγεται. Περίμενες στο κιόσκι που ήθελες, έβγαζες μετρητά ή κάρτα και έπαιρνες απευθείες ποτό ή φαγητό σε κομπλέ τιμές.
Επίσης έβρισκες παντού ανθρώπους του φεστιβάλ, έτοιμους να βοηθήσουν.
Για παράδειγμα τα εισιτήριά μου δεν περνούσαν στο scanner. Φώναξαν αμέσως άνθρωπο που τα πήγε ο ίδιος στο ταμείο και μέσα σε 5 λεπτά το θέμα είχε λυθεί και μπήκα στο χώρο.
Απρόοπτα πάντα θα τυχαίνουν σε μία ζωντανή διοργάνωση. Είναι η διάθεση και η ικανότητα των ανθρώπων της στο να τα αντιμετωπίσουν που θα τους χαρακτηρίσει ως καλή ή κακή. Κι εδώ το Sweet Summer Sun Festival τα πήγε άψογα αφού κατάφεραν και να κρατήσουν το time schedule όπως είχε αναφερθεί με μικρές αποκλίσεις.
21:37 ανεβαίνει -έπειτα από εισαγωγή του αγαπητού εκφωνητή- το supergroup The Aristocrats υπό τους ήχους ενός pop-rock κομματιού. To Shazam μου είπε ότι ήταν το Satisfaction από τους Devo αλλά έχω τις αμφιβολίες μου.
Αφού τζαμάρουν πάνω στο κομμάτι -δηλαδή του πετάνε τα μάτια έξω- για να ζεσταθούν και να κάνουν τις τελευταίες ρυθμίσεις στον ήχο τους, το κολλάνε με το Stupid 7, μας συστήνονται και μας καλωσορίζουν.
Μας ενημερώνουν πως θα ακούσουμε νέο υλικό με πρώτο το "Hey... Where's My Drink Package?" που έχει γράψει ο Marco. Εξηγεί ότι ο τίτλος προέκυψε επειδή κάθε φορά που το παίζουν νιώθουν την ανάγκη να πιουν ένα ποτάκι. Πετάει ελληνικές λέξεις και φράσεις μιας κι έχει γιο που είναι μισός έλληνας και μένει στη χώρα μας, όπως μας είπε.
Όντως απαιτητικό κομμάτι με την τεχνική να βαράει κόκκινο. Ο Bryan φαίνεται να έχει μικροθεματάκια με το μόνιτορ και ζητάει από τον ηχολήπτη να του ανεβάσει την κιθάρα.
Δεύτερο νέο κομμάτι δια χειρός Guthrie με τίτλο "Sergeant Rockhopper" (νομίζω). Έμπνευση του κομματιού αποτέλεσε ο αστυνομικός-πιγκουίνος από το εξώφυλλο του live album τους "FREEZE! Live in Europe 2020". Θέλησε να γράψει ένα soundtrack για τον ενδιαφέρων αυτόν χαρακτήρα και νομίζω πιο επικό και διασκεδαστικό δε θα μπορούσε να είναι. Τύφλα να έχουν τα soundtrack των υπερηρώων.
Ταξιδεύουμε πίσω στο πρώτο άλμπουμ και στην εποχή των δεινοσαύρων με τον Guthrie να μας εξομολογεί την αγάπη του για τους δεινόσαυρους και πόσο λυπάται που ζούμε σε μια εποχή χωρίς αυτούς. Bad Asteroid και το φουσκωτό γουρουνάκι στα ντραμς κάνει την πρώτη του εμφάνιση. Ακραίο tapping και έχουμε μείνει όλοι με το στόμα ανοιχτό με το τι ακούμε από μόλις 3 όργανα.
Ο Bryan μας αφηγείται πως το γεγονός ότι του έκλεψαν τα όργανα από το σπίτι του στο LA ήταν η έμπνευση για να γράψει το The Ballad of Bonnie and Clyde. Οι κλέφτες πιάστηκαν αλλά τα όργανα δεν τα βρήκαν ποτέ. Τουλάχιστον βγήκε ένα κομμάτι-έπος από αυτό.
Τρίτο νέο κομμάτι, από τον ίδιο. "Με ποιο είδος δεν έχουν πειραματιστεί οι The Aristocrats μέχρι τώρα;" μας ρωτάει. "Μα φυσικά 90s dance music!". Το νέο κομμάτι λέγεται Aristoclub και ήταν ο,τι πιο διασκεδαστικό και χορευτικό είχαμε ακούσει από το σχήμα με upbeat ρυθμούς, disco αναφορές και τραγουδιστές μελωδίες στην κιθάρα. Προς το τέλος της σύνθεσης ο Marco που είναι σε τρελή φόρμα, ξεκινάει ένα καταιγιστικό drum solo με τα υπόλοιπα μέλη να αποχωρούν για να επιστρέψουν αρκετά αργότερα και να το κλείσουν μαζί.
Επιβραβεύουν τους εαυτούς τους με τις μπύρες που έρχονται στην σκηνή και μας ενημερώνουν πως τα επόμενα δύο κομμάτια θα παιχτούν μαζί, ως medley. Ξεκινάμε με το "Through the Flower" του Marco που σαν φράση στα γερμανικά σημαίνει να λες κάτι σοβαρό με ευγενικό τόνο. "Θα μπορούσατε δηλαδή να μου πείτε -Πολύ ωραίο το σόλο σου Marco αλλά θα ήταν ακόμη καλύτερο αν κρατούσες κανά λεπτό λιγότερο".
Το ενώνουν με το σχεδόν μέταλ Ohhhh Noooo στο οποίο έχει συνθέσει τα τύμπανα εμπνευσμένος από Judas Priest.
Μας ενημερώνουν πως πλησιάζουμε στο τέλος.
Ακόμη ένα soundtrack για φανταστικό χαρακτήρα, το Furtive Jack σε 5/4.
"Καθώς φιλοσοφούσα τη ζωή έφτασα στο συμπέρασμα που φτάνουν όλοι, πως όλα τα ωραία πράγματα τελειώνουν. Είναι ίσως περίεργο το ότι θα λήξουμε τη συναυλία με ένα λυπητερό κομμάτι αλλά ίσως είναι ο,τι πιο ταιριαστό. Στη χώρα του Σωκράτη είμαστε άλλωστε... Είναι το τελευταίο μας live για την Ευρωπαϊκή μας περιοδεία και αυτό είναι το τελευταίο κομμάτι! Για μένα τίποτα δεν είναι πιο χαρακτηριστικό του ότι όλα τα ωραία πράγματα τελειώνουν από το καμπανάκι της pub που σε ενημερώνει ότι προλαβαίνεις να κάνεις μια τελευταία παραγγελία". -Guthrie Govan.
Last Orders λοιπόν για το τέλος στην πιο συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή της βραδιάς. Θα μπορούσα να ακούω αυτή την κιθάρα να παίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ αλλά δυστυχώς πρέπει να τελειώσει κι αυτό.
Το τρίο αγκαλιάζεται και μας ευχαριστεί.
"Ελάτε τώρα, αυτό είναι το Sweet Summer Sun Festival, δε γίνεται να κλείσουμε με λυπητερό κομμάτι!" λέει ο Bryan κι όλοι συμφωνούμε.
Παίρνουν ξανά θέσεις για να δώσουν ένα extended version του Blues Fuckers με συμμετοχή από το κοινό. Καθώς κάνουν tuti παίζοντας συγκεκριμένα χτυπήματα, μας βάζουν να φωνάζουμε λέξεις στα ελληνικά. Στους δύο χτύπους "Γειά σου", στους πέντε "σπανακόπιτα" κλπ. Βάζουν επίσης συγκεκριμένα άτομα από το κοινό να μετράνε μέχρι το 4 για να μπει η μπάντα στο επόμενο μέρος. Highlight το αγοράκι που διάλεξαν τελευταίο και έβαλαν όλο το κοινό να κάνει ησυχία για να το ακούσουν.
Τελειώνουν και δεν ξέρουμε τι να νιώσουμε. Χαρά; Δέος; Σοκ σίγουρα που ένα απλό απόγευμα Πέμπτης είδαμε το απόγειο της fusion από μερικούς από τους καλύτερους παίκτες που έχουν περάσει. "Δε θέλω να ακούσω τίποτα άλλο για καμιά βδομάδα" όπως είπε ένας φίλος.
Αν το Sweet Summer Sun Festival στην πρώτη του διοργάνωση ξεκινάει έτσι, τι μπορούμε να περιμένουμε για του χρόνου;
Photos: Από τον αναγνώστη μας, Μιχάλη Παναγιώτου.
Comments
