Λοιπόν ας τα πούμε χύμα και σταράτα για νιοστή φορά γιατί η επανάληψη υποτίθεται ότι είναι μητέρα μαθήσεως. Όχι ότι θα με ακούσει και κανείς αλλά έτσι για το γαμώτο λίγο κραξιματάκι να ανοίξει το μάτι και να μπεί καλά κι ο επερχόμενος Οκτώβρης. Είστε και θα είστε καναπεδάκηδες σχεδόν όλοι εκεί έξω. Είστε όλο ιστορία, μόστρα και μπλα-μπλά για το πόσο μεγάλη την έχετε (τη μεταλλοσύνη γιατί @@ σίγουρα δεν έχετε με τέτοιες συμπεριφορές) και γενικώς κράζετε οπαδούς άλλων ιδιωμάτων για χιπστεριά και φασαιϊλίκι αλλά αποδεικνύεστε περισσότερο χιπστεράδες και φασαίοι από όλους αυτούς, οι οποίοι πέρα από το τί μουσική ακούνε, τουλάχιστον πηγαίνουν στις συναυλίες αυτών που ακούνε. Θα ακουστούν τώρα μέχρι και αηδίες τύπου ''αυτοί που ακούνε τέτοιες μουσικές είναι πλουσιόπαιδα από τα ΒΠ με τα λεφτά του μπαμπά''. Διότι για να φτάσουμε να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα έχουμε επιβάλλει και το ταξικό/οικονομικό κριτήριο αλλά περνάει και δεν ακουμπάει. Είχαμε λοιπόν την ευκαιρία να δούμε τρείς από τις καλύτερες φωνές όλου του Αμερικάνικου μεταλλικού ήχου στη χώρα μας. Κι αν ο τίμιος Sean Peck και οι Cage είναι ατελής εξίσωση για κάποιους και δεν γνώριζαν το ποιόν του, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία από τους ''φέρτε Jag Panzer να δούμε μεταλλική συναυλία'' που έλειπαν από τον ερχομό του εμβληματικού τους τραγουδιστή Harry Conklin, πόσο μάλλον από τους ''MONO PRIEST ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ'' παπαρολόγους που δεν τίμησαν καν τον Tim ''Ripper'' Owens, λες και τον βλέπουμε κάθε χρόνο σαν τους Paradise Lost ας πούμε.
Την ξεχωριστή αυτή βραδιά άνοιξαν οι παλίκαροι Murder Angels από τη Λάρισα. Παλίκαροι με όλη τη σημασία της λέξης γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μία γ@μημένη μπάντα που παίζει κλασσικό ήχο και δεν ακούγεται σαν τραγέλαφος. Η θέση των συντακτών είναι πολύ δύσκολη με τις Ελληνικές μπάντες να το ξέρετε, διότι δε θέλουμε να στεναχωρούμε κανέναν αλλά επιεικώς οι περισσότεροι που παίζουν τον ήχο αυτό απλά δεν ακούγονται. Οι Murder Angels -που μέχρι και δικά τους σκηνικά είχαν πάνω στη σκηνή κι επιστράτευσαν μέχρι και ''καλόγρια'' που άναβε τα κεριά- την ιδρώνουν τη φανέλα, έχουν ανεμελιά και αδιαμφισβήτητη τελειότητα και άξιζαν όσο δε λέγεται να ανοίξουν για μία τέτοια συναυλία. Αυτό που δεν άξιζαν είναι να παίξουν για καμιά 50 άτομα (με το προσωπικό του μαγαζιού και τους παρατρεχάμενους της διοργάνωσης μαζί). Παίξανε ένα τίμιο 45λεπτο περίπου στο οποίο ίδρωσαν τη φανέλα (ή τα αμάνικα τους έστω) και χωρίς καμία ντροπή και υπερβολή ακούγονται όπως θα ακουγόντουσαν οι μεγάλοι Maiden αν είχαν riffs στα κομμάτια τους. Πολύ καλός ήχος, παιδαράς μπρατσωμένος τραγουδιστής με φοβερό στυλάκι, μορφάρα μπασίστας σαν να έχει ξεχαστεί σε demo Γερμανικής thrash μπάντας κάπου το '82-'83, κιθάρες που σέβονται την ύπαρξη τους και δυνατός, στιβαρός ντράμερ σε σύνολο δεμένο και με εμφάνιση που αποτελεί μία από τις πιό ευχάριστες εκπλήξεις των τελευταίων ετών. Μακάρι τα παλικάρια να παίξουν σε μεγαλύτερο κοινό μελλοντικά, είναι το λιγότερο που αξίζουν, με δουλειά και υπομονή όλα γίνονται πάντως.
Έρχεται σιγά-σιγά η ώρα να κάνουν την εμφάνιση τους οι Three Tremors, όπου στην ουσία έχουμε την μπάντα των Cage με τις προσθήκες των Ripper και Tyrant και αυτό που ακολουθεί για τα 105 επόμενα λεπτά της ώρας μπορεί να περιγραφεί μόνο νοσταλγικά και με συναίσθημα των πρώτων βιωμάτων του καθενός στον κλασσικό -και Άγιο- Αμερικάνικο ήχο. Τρείς σεσημασμένοι που το μόνο που κάνουν είναι να συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο στο ποιός είναι πιό σχιζοφρενής και έχει την μεγαλύτερη αντοχή. Η άτυπη ισοπαλία μεταξύ τους καταδεικνύει το φωνητικό τους εύρος, ακόμα κι αν ο Sean Peck ακούγεται λίγο πιό χαμηλά από τους άλλους όταν τραγουδάνε όλοι μαζί, που υποθέτω ήταν πρόβλημα του μικροφώνου και όχι του ήχου. Όταν όμως τραγούδησε μόνος του σε σημεία, έδειξε γιατί κι αυτός άξιζε να είναι δίπλα στα δύο άλλα μεγαθήρια. Επίσης πάλευε μόνος του με το δερμάτινο του, τραβόντας το, ανεβοκατεβάζοντας το και δίνοντας το έναυσμα στους υπόλοιπους να κοπανηθούν ρυθμικά (σε Judas Priest στυλάκι αλλά δεν έχει σημασία. Στην άλλη πλευρά της σκηνής, ένας Tyrant που ο χρόνος δεν τον αγγίζει σε καμία περίπτωση, έχει αφήσει και το μαλλί να μακρύνει και είναι καυλέας και μόνο στην όψη, πολλές ήταν οι φορές μέσα στα κομμάτια που ενώ οι άλλοι δύο τσίριζαν τον κώλο τους, αυτός στο τέλος άφηνε την τσιρίδα του να γεμίζει το χώρο ενώ ήταν και ο πιό performer όλων, είτε γονατίζοντας, είτε κάνοντας τις κλασσικές του γκριμάτσες και γενικώς ήταν χάρμα ιδέσθαι και ακούσθαι για πολλοστή φορά.
Τελευταίο αλλά όχι καταϊδρωμένο αφήνω τον Ripper ο οποίος πραγματικά ακόμα και στα 51 του ακούγεται στη χειρότερησαν 30άρης και είναι να απορεί κανείς τι πήγε λάθος με την περίπτωση του. ΟΚ όλοι γνωρίζουμε ότι είναι και γκαντέμης και αντικατέστησε τον αναντικατάστατο στις καρδιές του κόσμου Rob Halford, κάτι που εξ'αρχής με είχε βρεί αντίθετο και παρά το μεγαλείο του πρόσφατου ''Firepower'', εξομολογούμαι με το χέρι στην καρδιά ότι θα τον ήθελα ξανά πίσω από το μεταλλικότερο μικρόφωνο όλων των εποχών. Λίγο παραπάνω στατικός από τους άλλους δύο με εμφανώς λιγότερα μαλλιά στην κεφαλή του και αρκετά παραπάνω κιλάκια σε σχέση με την πάλαι ποτέ άφθαρτη εικόνα του, αλλά και πάλι ο τύπος ζωγράφισε καμβάδες σε χρώματα που άλλοι δεν διαθέτουν στην παλέτα τους. Στην ουσία ακούσαμε όλο το επερχόμενο άλμπουμ των Three Tremors το οποίο ενώ κανονικά θα έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει αλλά η εταιρεία τους κρέμασε. Αν θέλουμε να το δούμε ψυχρά, η κίνηση το να βγούν σε περιοδεία είναι από τη μία τίμια χωρίς να έχουν καν δίσκο και ίσως αποσκοπεί ρομαντικά να προσελκύσει οπαδούς που ξέρουν το δυναμικό τρίο από το ένδοξο παρελθόν του, αλλά ρεαλιστικά μιλάμε για αυτοκτονία οικονομική και καλλιτεχνική. Ουδόλως παίζει να τους νοιάζει, αλλά το να μην έχουν καν το νέο άλμπουμ τους ας πούμε στο merch είναι άνω ποταμών, αντίθετα είχαν κάρτα για downloading του δίσκου, ναί κάτι έπρεπε να πουλήσουν κι αυτοί αλλά ας είμαστε σοβαροί, δεν ήταν η εξυπνότερη κίνηση marketing στην ιστορία αυτή και μάλιστα από τέτοιου βεληνεκούς καλλιτέχνες.
Για να μην τα ισοπεδώσουμε και όλα, η απόδοση τους ήταν συγκλονιστική και σίγουρα πέρα από τους τρείς παιχταράδες, τα βλέμματα έπεσαν πάνω στον κιθαρίστα Dave Garcia (να φάς μία από αυτόν να μη σηκωθείς ξανά, εξ ού και το προσωνύμιο Conan) και την ντραμάκλα Sean Elg ο οποίος όχι απλά έπρεπε να παίζει σε thrash μπάντα (εξ ού και το δικό του προσωνύμιο The Thrash Machine) αλλά είχες την εντύπωση ότι με τον φρενήρη τρόπο που έπαιζε θα έφευγε από το σκαμνάκι του και θα έμπαινε μέσα στις κάσες να παίξει δίκαση και τον εαυτό του. Άκρατη πώρωση όταν ακούστηκε το ''Burn In Hell'' με τον Ripper να το βγάζει ασάλιωτα (''Jugulator'' στον πάτο σας κομπλεξάρες) και το ''Black'' των Jag Panzer με τον Conklin να ανατριχιάζει και τον πιό άνιωθο μέσα στο Κύτταρο, ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ. Ο Sean Peck δεν πήγε πίσω και παίχτηκε και το ''Hell Destroyer'' των Cage (σε κάτι χωριά το λένε και μαδομούνι αυτό) και στο encore μας αντάμοιψαν με τα δύο καλύτερα -όπως δήλωσαν- κομμάτια που γράψανε ποτέ οι Judas Priest, το ''Painkiller'' (αγαπώ, λατρεύω, προσκυνώ Scott Travis, ο Elg το έπαιξε ασύλληπτα καυλωτικά όμως) και το ''The Sentinel'' το οποίο μαζί με το ''Electric Eye'' διεκδικούν τον ορισμό του μεταλλικού κομματιού γενικότερα. Άψογη η παρουσία τους, χωρίς να έχουν καν κυκλοφορήσει δίσκο παίξανε 1 ώρα και 45', ενώ άλλα γκρούπ με δισκογραφία 10+ άλμπουμ έρχονται και παίζουν 80-90' και τραβώντας κομμάτια σε ξεχείλωμα (Testament, Kamelot, πολλά τα παραδείγματα τα τελευταία χρόνια). Το πιό όμορφο στερεοτυπικό μεταλλικό live με '80s ατμόσφαιρα που θα μπορούσαμε να δούμε εν έτει 2018. Ξέρω ότι αν το έβλεπα από βίντεο και δεν ήμουν εκεί θα βλαστημούσα τη στιγμή που το έχασα, νιώθω υπέροχα που το είδα και αναμένω να τους ξαναδώ με καλύτερες συνθήκες.
Υ.Γ.: Jag Panzer ξανά για συναυλία ΧΘΕΣ!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός
Comments
