Έκτη εμφάνιση των Αμερικάνων death metallers Nile στη χώρα μας και πρώτη ύστερα από 10 χρόνια, με τον κόσμο να τους τιμάει με την παρουσία του και να έχουμε περίπου 400 άτομα στο Fuzz. Ναι, σίγουρα ο αριθμός δε φαντάζει μεγάλος αλλά δεδομένου του γεγονότος ότι ανακοινώθηκε σχετικά πρόσφατα κι ότι στα καπάκια ανακοινώθηκε την ίδια μέρα η συναυλία του Paul Di Anno, δεν ήταν πολύ ενθαρρυντικοί παράγοντες για την έκβαση της συναυλίας. Δε θα κρύψω ότι θεωρούσα ταβάνι για τη συναυλία τα 250-300 άτομα, αλλά απ’ότι φαίνεται η πιτσιρικαρία και γενικά όσοι δεν τους είχαν δει ποτέ, έκαναν τη διαφορά, συν ότι είδα αρκετούς να προμηθεύονται εισιτήριο απ’εξω την τελευταία στιγμή, άρα μάλλον πήγε καλύτερα απ’όσο υπολόγιζα. Την τελευταία στιγμή δυστυχώς είχαμε την ακύρωση των Κύπριων Blynd, οι οποίοι για μένα προσωπικά ήταν πολύ βασικός λόγος να παραστώ στη συναυλία, αλλά προέκυψε κρούσμα κορωνοϊού και ευχόμαστε ολόψυχα περαστικά στα παιδιά, η υγεία υπεράνω όλων. Το πακέτο γενικά ήταν χορταστικό σε μια συναυλία που διήρκησε συνολικά 4 ώρες, ο κόσμος έφυγε ευχαριστημένος και έφυγε και νωρίς να προλάβει τα μέσα –πάντα το τονίζω γιατί είναι βασικό- και σίγουρα θα θυμόμαστε αυτή τη βραδιά με χαρά, ελπίζοντας ότι δε θα περάσουν άλλα 10 χρόνια.
Πρώτοι επί σκηνής οι χαρντκοράδες Psycorepaths, οι οποίοι ήταν αρκετά ενεργητικοί και βγήκαν με ιδιαίτερη τόλμη, παρότι δεν ταίριαζαν με τον απόλυτα μεταλλικό χαρακτήρα της βραδιάς. Θα τους κρίνω πιο επιεικώς απ’όσο θέλω, καθώς ο ήχος τους πήδηξε ασύστολα και για λόγους που δε μπορώ να καταλάβω, το ΡΑ ήταν αρκετά χαμηλά την ώρα της εμφάνισης τους, ο ηχολήπτης δε θα πάθαινε κάτι αν τους ανέβαζε την ένταση να ακουστούν δυνατά όπως θα ταίριαζε στη μουσική τους. Ο τραγουδιστής ιδιαίτερα αεικίνητος και ενεργητικός, μίλαγε εκεί που πρέπει προσπαθώντας να ξυπνήσει το κοινό, το οποίο στην αρχή ήταν κρύο αλλά στη συνέχεια ζεστάθηκε και η εμφάνιση τους κύλησε χωρίς άλλα απρόοπτα. Ενώ είναι δεμένη μπάντα, κάτι έλειπε για να κάνει τη διαφορά, όταν η κιθάρα έπαιζε μόνη της ακουγόταν μια χαρά, έστω και με λίγη βαβούρα, όταν έμπαινε η φωνή ή τα τύμπανα, καβαλούσαν το ένα το άλλο και ακουγόταν ένας αχταρμάς που τους έκανε να μοιάζουν ξεκούρδιστοι ενώ δεν ήταν. Γενικά υπήρχε η διάθεση ξεκάθαρα, αλλά χωρίς δική τους ευθύνη δεν συνδυάστηκε με το επιθυμητό αποτέλεσμα. Θέλω να τους ξαναδώ υπό πιο νορμάλ συνθήκες γιατί το παλεύουν τίμια και είναι άξιοι προσοχής, τα συμπεράσματα είναι ελλιπή προς το παρόν.
Στη συνέχεια τη θέση των Blynd πήραν οι Bent By Sorrow. Ωραίο το στυλάκι τους, με αρκετό groove και λίγη περισσότερη μελωδία σε σχέση με τους Psycorepaths. Πολύ καλή φωνή ο τραγουδιστής τους, ωστόσο θεωρώ ότι με τον τρόπο που παίζουν, εκεί αρμόζει μια πιο τσαμπουκαλίδικη φωνή. Ωστόσο ο τύπος κατορθώνει να δένει η φωνή του με το τελικό αποτέλεσμα και να κυλάει η εμφάνιση τους αρμονικά. Σε αντίθεση με τους Psycorepaths, είχαν φοβερό ήχο με τα τύμπανα ειδικά πολύ δυνατά και να κάνουν τη διαφορά, οι δυο κιθαρίστες άλλαζαν πρωτοκαθεδρία και ήταν άψογα συνεννοημένοι, ενώ κι ο μπασίστας τους έπαιζε «κάλτσες». Ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος, δεν ακούγονται όπως η μάζα εκεί έξω και παρά τις επιρροές έχουν προσωπικό στυλάκι, ενώ βγαίνει και ένα ανέμελο ύφος προς τα έξω που πάντα οφείλει να χαρακτηρίζεται ως θετικό. Δε θα πω ψέματα ότι μου γέμισαν ακριβώς όσο ήθελα το κενό των Blynd, αλλά είναι καλή μπάντα και με ανάλογη δουλειά σίγουρα θα ακουστεί περισσότερο το όνομα τους. Και το κοινό αντίστοιχα τους υποδέχτηκε λίγο καλύτερα σε σχέση με τους Psycorepaths και στη συνέχεια ήμασταν όλοι έτοιμοι για το κυρίως πιάτο με άκρως μεταλλικούς ήχους από το απώτερο άκρο της αγαπημένης μας μουσικής.
Rapture ίσον φόνος και φόνος ίσον Rapture, αποδείχθηκε όσο ποτέ ξανά και μέσα στις αμέτρητες φορές που τους έχω δει τα τελευταία 10 χρόνια (πως πέρασε ο καιρός;), ήταν η πρώτη φορά που τους είδα σε τόσο μεγάλη σκηνή, την οποία όχι απλά γέμισαν άνετα, αλλά ήταν και η περισσότερο τσιτωμένη εμφάνιση τους που έχουμε δει όλοι μας. Το περσινό τους τρίτο άλμπουμ “Malevolent Demise Incarnation” είναι ένα από τα πλέον μνημειώδη δείγματα στην ιστορία της Ελληνικής σκηνής και χαίρομαι που κοντά σε μένα το πιστεύουν αυτό και πάρα πολλοί άλλοι, όπως και το ότι τα παιδιά δείχνουν να μην έχουν ταβάνι. Πιο ακραίοι, πιο γρήγοροι, πιο δολοφονικοί και πιο αποφασιστικοί από ποτέ σε κάθε τους βήμα, δείχνουν το δρόμο σε μπάντες της χώρας αλλά και του εξωτερικού στο πώς να παίζεις δίχως συμβιβασμούς κι απλά να ακολουθείς τις ορέξεις τους. Όπως την κόβω τη δουλειά, είναι σε φάση που ότι αγγίζουν το τεκνοποιούν, άρα καλό είναι να μείνετε μακριά τους όσο μπορείτε. Άψογη εμφάνιση, με ήχο που τους αρμόζει και τους ανεβάζει επίπεδο, με λύσσα, με άγνοια κινδύνου και με το αγαπημένο μου έπος του πρόσφατου δίσκου “After Your Eternity” να κάνει την καρδιά μου να χτυπάει περήφανα που τους ακολουθώ εξ’αρχής. Γαμιάδες, επικίνδυνοι, αφαλοκόφτες!
Η ώρα περνάει και οι Nile κάνουν την εμφάνιση τους επί σκηνής με τον Γιώργο Κόλλια ειδικά να αποθεώνεται όπως του αξίζει. Παίρνει τη θέση του αριστερά της σκηνής ο αρχηγός Karl Sanders και δίπλα του τα δυο νεότερα μέλη, στη μέση ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Scott Eames και δεξιά ο βραχύσωμος μπασίστας Julian David Guillen. Αγωνία στο κοινό στο πως θα ακούγονται και με το μπάσιμο του “Sacrifice Unto Sebek” κάμπτεται κάθε αμφιβολία. Ήχος μπετό, σαν να αδειάζουν κλεψύδρες με τόνους άμμου μπροστά μας και να ξυπνάνε τα αρχαία πνεύματα των Φαραώ, όλη η μπάντα είναι σε φοβερή κατάσταση. Μάλιστα πάμε άμεσα ακόμα πιο πίσω με το “Defiling The Gates Of Ishtar” από το “Black Seeds Of Vengeance”, με το πράγμα να σοβαρεύει. Φωνάρα ο Eames στον κεντρικό ρόλο του, ο δε Guillen κι αυτός φοβερός και με αδυσώπητο headbanging, ενώ ο αγέρωχος Sanders δε μπορεί να κρύψει το χαμόγελο του για τις αντιδράσεις του κοινού που ήδη έχουν αρχίσει και φωνάζουν ρυθμικά το όνομα της μπάντας. “Kafir” για τη συνέχεια με την ιαχή “THERE IS NO GOD BUT GOD” να γίνεται σύνθημα στα χείλη όλων και άμεσα να έρχεται ακόμα μεγαλύτερη ηχητική καταστροφή προ των πυλών!
“Call To Destruction” από το “What Should Not Be Unearthed” με τη μπάντα να γίνεται καλύτερη όσο περνάει η ώρα, οι κιθάρες βαρύτατες, ξερνάνε ριφφ σαν φίδια πανώλης που είναι έτοιμα να δαγκώσουν κάθε άπιστο, ενώ και το μπάσο είναι ιδανικά μπροστά για να συμπληρώνει. “Long Shadows Of Dread” από το τελευταίο τους άλμπουμ “Vile Nilotic Rites”, επιστροφή ξανά στο “What Should Not Be Unearthed” με το φοβερό “In The Name Of Amun” και με τον Eames να μας προϊδεάζει ότι θα ακούσουμε ένα παλιό κομμάτι που έχουν καιρό να παίξουν. Ίσως η έκπληξη της βραδιάς, με το “Lashed To The Slave Stick” να είναι από τα πιο ξεσηκωτικά κομμάτια της καριέρας τους, ενώ μέχρι και το ντεμπούτο “Amongst The Catacombs Of Nephren-Ka” εκπροσωπείται επάξια με το “The Howling Of The Jinn”. Δυο ομότιτλα κομμάτια για τη συνέχεια με το “Vile Nilotic Rites” για αρχή και στη συνέχεια το “Annihilation Of The Wicked”, για το οποίο ο Karl Sanders θα πεί «δε χρειάζεται συστάσεις αυτό το κομμάτι, όποιος ξέρει τους Nile, ξέρει κι αυτό το τραγούδι». Η χαρά του δεν κρύβεται και στη συνέχεια μας παρουσιάζει τον Γιώργο Κόλλια ως τον «φίλο του εδώ και 18 χρόνια και πιστό του σύντροφο».
“Thank you motherfuckers, this is another old one especially for you” μας λέει ο μέγας αρχηγός, κι έτσι από το κορυφαίο τους άλμπουμ “In Their Darkened Shrines”, ακούμε το “Sarcophagus” σε μια κορυφαία εκτέλεση, η οποία μάλιστα στο τέλος της περιέχει το πέρασμα από το “4th Arra Of Dagon”, κρίμα που δεν το ακούσαμε ολόκληρο. «Τελευταίο κομμάτι, όλοι ξέρετε ποιο είναι» μας λέει ο Eames κι έτσι το “Black Seeds Of Vengeance” κλείνει μια άψογη εμφάνιση 75’ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δείχνοντας ότι οι Nile παραμένουν ένα μεγάλο συγκρότημα, που ειδικά στις συναυλίες αφήνουν πίσω άμμο και συντρίμμια. Για το τέλος αφήνω τον εξαίρετο συμπατριώτη μας Γιώργο Κόλλια, έναν άνθρωπο που δικαίως θαυμάζεται σε όλο τον πλανήτη, ένα παλικάρι που όχι απλά έχει πάει ολομόναχος τα άκρα των τυμπάνων σε άλλο επίπεδο και αξίζει να αναφέρεται σε κάθε δυνατή ευκαιρία και που προσπαθώ φιλότιμα να καταλάβω γιατί υπάρχουν κάποιοι που ακόμα θέλουν να μειώνουν τα έργα του και την προσφορά του. Διέλυσε τα πάντα, κάθε λίγο έπρεπε να αλλάζει μπαγκέτες από τη δύναμη που έπαιζε, ενώ ο τρόπος που γεμίζει και κάνει αλλαγές είναι για σεμινάριο. Και για να είναι 18 χρόνια σε αυτή τη θέση, μάλλον δεν είναι τυχαίο.
The scourge of Amalek is upon us…
Για το Rockoverdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος (https://www.facebook.com/drakosphotography)
Comments
