Ανταπόκριση: Sacramentum, Bewitched @Κύτταρο, Αθήνα (05/03/2023)

Κάντε λίγο εικόνα το εξής υποθετικό σκηνικό: Είστε κάπου στο τιμημένο 1996, 15 χρονών (+- όσο ήσασταν) και έρχεται ξαφνικά κάποιος που ταξίδεψε από το μακρινό 2023 και σας λέει «λοιπόν αυτά τα δυο ντεμπούτα άλμπουμ που βγήκαν φέτος, το “Diabolical Desecration” των Bewitched  και το “Far Away From The Sun” των Sacramentum, θα τα ακούσετε μετά από 27 χρόνια στο μεγαλύτερο μέρος τους και με τις δυο μπάντες να παίζουν μαζί το ίδιο βράδυ». Θα τον περνούσατε για τρελό ή όχι; Εύλογη η απάντηση φαντάζομαι, αλλά να που αυτό το αν μη τι άλλο επιστημονικής φαντασίας σενάριο όχι απλά συνέβη, αλλά ήταν και καλύτερο ίσως απ’όταν θα βλέπαμε τις δυο (αδερφές) μπάντες εκείνη τη χρονιά στην πρώτη τους κοινή περιοδεία. Η ανακοίνωση προ μηνών για αυτή την σίγουρα νοσταλγική συναυλία έπιασε εξαπίνης ακόμα κι αυτούς που χρόνια έχουν κόψει για δικούς τους λόγους το σπορ των ζωντανών εμφανίσεων, ενώ ανασκουμπώθηκαν και άτομα που για ψύλλου πήδημα βρίσκουν δικαιολογία πάντα να μην πατήσουν το πόδι τους σε live. Συναυλία για παλιοσειρές σίγουρα, καθώς η ισχυρή πλειοψηφία ήταν 40+, άνθρωποι που έζησαν το σοκ και το μεγαλείο της κυκλοφορίας των ντεμπούτων αυτών και που βίωσαν την πορεία των δυο αυτών συγκροτημάτων.

 

 

Και σκάνε οι Bewitched στη σκηνή και ΤΟ ΠΑΡΤΥ (γιατί μη γελιέστε, για τίποτα λιγότερο δεν επρόκειτο η βραδιά) ξεκινάει. “Blood Of The Altar”, “Night Of The Sinner” και ΟΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ Σουηδοί έχουν βάλει φωτιά στο Κύτταρο με ένα φοβερό ήχο και με απόδοση που θα ζήλευαν οι μεγαλύτερες μπάντες εκεί έξω. Ο δίμετρος Vargher σε φωνή και κιθάρα εκφράζει άμεσα το πόσο χαρούμενοι είναι που επιτέλους ήρθαν στη χώρα μας και το “Born Of Flames” κάνει την ατμόσφαιρα ακόμα πιο ηλεκτρισμένη. Ηγετική μορφή δίπλα του ο επίσης ασκεπής Wrathyr, o οποίος σε περίπτωση που κάποιοι δεν γνωρίζουν, δεν είναι άλλος από τον Kristoffer Olivius, mainman/κιθαρίστας/τραγουδιστής των επίσης αγαπημένων Naglfar. Το κοινό γουστάρει τη ζωή του κανονικά ακούγοντας ύμνους του παρελθόντος όπως τα “Holy Whore”, “Deathspell”, “Demondawn”, ενώ όταν ο Vargher προστάζει “It’s time to join the Hellcult” αρχίζουν κι εντείνονται τα moshpits, με τον υποφαινόμενο πλάϊ της σκηνής να «χορεύει» και να κοντεύει να βρεθεί στις τουαλέτες προκειμένου να μην σκοτώσει κανέναν γύρω του. Μιλάμε για ΜΟΤΟΡΧΕΝΤΙΑ σαν συναίσθημα άνευ προηγουμένου, τόσο αβίαστοι, τόσο ανέμελοι, τόσο απροετοίμαστα προετοιμασμένοι που τους βγαίνει φυσικό λες και παίζουν κάθε μέρα, ο κόσμος γύρω τα’χει χάσει και δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει.

 

 

Οι πολλές απορίες λύνονται όταν εν συνεχεία ακούμε νέους ύμνους σαν τα “Burnin’ Paradise”, “Bloodthirst” και “Blade Of The Ripper” (η σειρά δεν είναι ακριβής, ένα μυαλό είχαμε, το χάσαμε, ζητώ συγνώμη), ενώ ενδιάμεσα αφιέρωσε ο Vargher στους «αδερφούς» όπως είπε Sacramentum το κομμάτι που τα ξεκίνησε όλα για τους Bewitched. “Triumph Of Evil” του αναγνώσματος, ενώ για το τέλος, η στιγμή για την οποία ζούσε και ανέπνεε όλος ο κόσμος που βρέθηκε στο Κύτταρο. «Για να δούμε αν θα το γνωρίσετε αυτό, είναι το τελευταίο μας κομμάτι». Ένα ΑΘΑΝΑΤΟ υπερηχητικό riff ωδή στους Mercyful Fate και Judas Priest σπάει την ησυχία και το “Hard As Steel (Hot As Hell) δημιουργεί ΠΑΝΖΟΥΡΛΙΣΜΟ με κόσμο να κρατιέται να μη συγκινηθεί περισσότερο απ’ότι επιτρέπει η περίσταση (διότι πρέπει να επικρατήσει το mood «σκληρός καριόλης») και με το κουαρτέτο από την ευλογημένη Umeå (τι μπάντες μας έχει προσφέρει αυτή η πόλη) να αποχωρεί θριαμβευτικά, με ιαχές από το κοινό και με δυνατά χειροκροτήματα λες και το κοινό μόλις είδε τη μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών. Εμφάνιση που δε θα ξεχαστεί ΠΟΤΕ και που οι ίδιοι δεσμεύτηκαν να επαναληφθεί το συντομότερο, μια και περιμένουμε φέτος νέο άλμπουμ τους όπως μας ανέφεραν σε πρόσφατη συνέντευξη.

 

 

Καμία άλλη μπάντα δε θα τολμούσε να βγει στη σκηνή μετά από αυτό. Κι όμως οι Sacramentum αποδεικνύουν ότι μάλλον κατά λάθος κατάγονται από το Göteborg και ξεκινάνε ΦΡΕΝΗΡΕΙΣ μια απόλυτα συγχρονισμένη επίθεση black metal παγετού, όπου δεσπόζει η παρουσίαση ΟΛΟΥ του μνημειώδους ντεμπούτου τους “Far Away From The Sun”. ToFogs Kiss” μπορεί πολύ άνετα να χαρακτηριστεί όχι απλά ως ένα κορυφαίο opener ενός κορυφαίου δίσκου αλλά και στα καλύτερα όλων των εποχών για τον μεταλλικό ήχο. Ο frontman Nisse Karlén κυριολεκτικά τραβάει τα βλέμματα όλων πάνω του σε μια άκρως σχιζοφρενή απόδοση αλλά και μια τρομερά θεατρική παρουσία, με τα χέρια του συνεχώς να δουλεύουν δείχνοντας προς πάσα κατεύθυνση. Η φράση «μπήκε ο διάολος μέσα του» δεν μπορεί να βρει καλύτερο «δοχείο» όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις και ο έξω φρενών, δαιμονισμένος και ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ Nisse «φτύνει» κάθε στίχο με απίστευτο πάθος και με τρόπο που δίνει το 101% των δυνάμεων του. Λούζεται από την αρχή με αίμα μέσα από ένα μικρό κύπελλο που κρατάει και δεν σταματάει για την επόμενη ώρα να δείχνει ότι ξεκάθαρα επικαλείται τον Κερατούκλη να του δώσει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσει. Τα ιερά κομμάτια του “Far Away From The Sun” αποδίδονται ηγεμονικά!

 

 

Δε θα μπορούσε κανείς να περιμένει κάτι ανάλογο, κι όμως οι Sacramentum πραγματοποιούν πραγματική σφαγή αγγέλων. Σε αντίθεση με την ανεμελιά και πιο street συναίσθημα των Bewitched, οι Sacramentum σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι γύρω σου αιωρούνται πεντάλφες, τράγοι και δαίμονες έτοιμοι να σε πάρουν στην Κόλαση. Δε χωράνε λόγια τη στιγμή που ο Nisse ουρλιάζει “In the name of Satan blood shall be spilled” και μας θυμίζει στιγμές που μικροί ουρλιάζαμε τέτοιους στίχους χωρίς να έχουμε καμία διάθεση να ασπαστούμε τέτοιες πεποιθήσεις. Η Αγία (ή και όχι) Τριάδα των “When Night Surrounds Me”/”Cries From A Restless Soul”/”Obsolete Tears” κάνει κόσμο να τσιμπιέται, ενώ στο τέλος μας παίζουν μέχρι ΚΑΙ το outro “Darkness Falls For Me” έχοντας ισοπεδώσει το Κύτταρο και αφήνοντας τον κόσμο εμβρόντητο με την ορμή τους και τον τελικό αντίκτυπο της βραδιάς. Ο Nisse καθ’όλη τη διάρκεια προλόγιζε τα κομμάτια με λογύδρια μέσα από ανίερη φωνή, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την θεατρικότητα αλλά και το διαβολικό της υπόθεσης, ενώ και οι υπόλοιποι δίπλα του σεβάστηκαν τα ιερά αυτά κομμάτια, με τον διόσκουρο του Anders Brolycke. Μόνο κρίμα που τα τεράστια banners τους με το σύμβολο τους έκρυβαν τη ντραμάκλα τους που έβαλε φωτιά σε κάσες και δέρματα νομοτελειακά.

 

 

Είθισται πολλές φορές μέσα από μεγάλη χαρά ή εκπλήρωση κάποιου ονείρου να υπάρχει δόση υπερβολής σε όσα πιστεύουμε, αλλά πέραν του ότι κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον αντιεπαγγελματικό από πλευράς μου, οφείλω να σας τονίσω ότι δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ που θα διαφωνούσε, αντιθέτως θεωρώ πως αν αυτά δε γραφόντουσαν την επόμενη μέρα με την χαρά να έχει συνειδητοποιηθεί σε όλο της το μέγεθος, δε θα ήμουν τόσο εγκρατής. Τα δυο συγκροτήματα τουλάχιστον σε αυτή την εμφάνιση, δοξάστηκαν από το κοινό. Δεν ξέρω τι έχουν δει στην καριέρα τους, αλλά αμφότερες οι μπάντες και όλα τους τα μέλη, ήταν εκστασιασμένα και μας υποσχέθηκαν επιστροφή, ο Nisse μάλιστα μετά τη συναυλία μου είπε «έρχομαι και του χρόνου και κάθε χρόνο, αρκεί να μας θέλετε». Ο τρόπος με τον οποίο αγκάλιαζαν τον κόσμο μετά και με τα πρόσωπα τους να λάμπουν (plot twist: και οι μπλακάδες μπορούν να είναι καλά παιδιά ξέρετε) έδειξε ότι όντως το χάρηκαν με την ψυχή τους, ενώ και το γεγονός ότι πρόσφεραν αποδόσεις που θα συζητιούνται για χρόνια, τόνισε τη γιορτινή ατμόσφαιρα της βραδιάς. Μια βραδιά που έδωσε τεράστια χαρά και ψυχολογική ώθηση σε πολλούς και πολλές και που θα αποτελεί μέτρο σύγκρισης στα συναυλιακά μελλοντικά δρώμενα.

 

 

Υ.Γ.: Τρομερές στιγμές μετά τη συναυλία, με κορυφαία την από κοινού συνύπαρξη κάποια στιγμή του Nisse με τον Wrathyr, όπου ο μεν πείραζε το υπογένειο του δε και τόνιζε «έχω να δω τον φίλο μου τον Wrathyr γύρω στα 20 χρόνια πριν το σημερινό αλλά έχουμε μια φιλία που δε θα σβήσει ποτέ» αγκαλιάζοντας τον σφιχτά, ενώ ο τρομερά γλυκομίλητος και σχεδόν συγκινημένος από το ότι ο κόσμος τον αναγνώρισε Wrathyr απαντούσε «κάποια πράγματα θα μείνουν ιερά για πάντα», ενώ στη συνέχεια μου αποκάλυψε κατ’ιδίαν: «Ήθελα πάντα να έρθω στην Ελλάδα, όπου είχαμε υποστήριξη για τους Naglfar από την αρχή. Ο παππούς μου ήταν Έλληνας, άρα αυτό με κάνει κατά 25% Έλληνα κι εμένα. Σας ευχαριστούμε όλους πάρα πολύ για το σημερινό, δε θα το ξεχάσουμε ποτέ, η αγάπη σας και που βλέπουμε το χαμόγελο σας μας δίνει χρόνια ζωής».

 

 

Τέλος, μου αποκάλυψε «το “Vittra” και το “Diabolical” (τα δυο πρώτα και κορυφαία Naglfar άλμπουμ, παρότι δικό του αγαπημένο όπως μου είπε είναι το “Pariah” για το οποίο δήλωσε «περήφανος») θα επανεκδοθούν από τη Century Media σύντομα με remaster ήχο. Όταν του είπα «μα ο ήχος ήδη ήταν κορυφαίος» απάντησε «γιατί να μη δώσουμε ακόμα μεγαλύτερη ποιότητα ενώ μπορούμε και να τα βρουν άνθρωποι που δεν τα έχουν;» ενώ όταν τον ρώτησα «θα έχουν τα ίδια εξώφυλλα;» μου απάντησε «Φυσικά, εμείς δεν κάνουμε τέτοια πράγματα, γιατί να αλλάξουμε ένα κομμάτι της ιστορίας μας;» όπου συμφωνήσαμε ότι είναι πολύ άσχημο να αλλάζουν τα εξώφυλλα των επανεκδόσεων. Και ο Vargher και ο Νisse με ευχαρίστησαν προσωπικά και το Rock Overdose συνολικά για την κοινή συνέντευξη που τους κάναμε λέγοντας ότι τη χάρηκαν, κι αυτό μας δίνει ώθηση και κίνητρο ώστε να συνεχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας με την ίδια αντικειμενικότητα και πάθος.

 

 

*Ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στα παιδιά από την Krisis Productions γιατί και οι ίδιοι σκέφτονται οπαδικά και πολλάκις τολμούν το διαφορετικό και είναι βασικοί αρωγοί για το γεγονός ότι βλέπουμε πολλές μπάντες στη χώρα μας για πρώτη φορά, έστω κι αν έχουν περάσει τα χρόνια. Οι ίδιοι είπαν «έρχονται κι άλλα προσεχώς», άρα μένει να δούμε, το λαβράκι το πέταξαν, άρα αναμένουμε!

 

Tak som fan Sacramentum and Bewitched! Knulla pa!

 

 

 

 

Για το Rock Overdose,

Άγγελος Κατσούρας

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)

 

Comments