Με την προσέλευση στο σχετικά πρόσφατο live των Algiers να είναι χλιαρή (διαβάστε την ανταπόκριση εδώ), είχα την εντύπωση πως κάτι αντίστοιχο θα συναντήσω και το Σάββατο στον “ναό”, αφού λανθασμένα στο μυαλό μου είχα πως το κοινό που στηρίζει αυτόν τον πειραματικό ήχο είναι … κοινό. Συν ότι έπαιζαν κι άλλα δυνατά live την ίδια μέρα.
Πόσο λάθος είχα.
Ένα τέταρτο πριν ξεκινήσει η συναυλία η ουρά ήταν μεγάλη και οι άνθρωποι του Temple ενημέρωσαν πως έχουν εξαντληθεί τα εισιτήρια!
Μία μπάντα που δεν έχει βγάλει καλά-καλά full-length δίσκο, καταφέρνει να κάνει sold out στην παρθενική της εμφάνιση στη χώρα μας!
Σαν οπαδός της Jazz σε όλες της τις εκφάνσεις, μόνο χαρούμενος για το σφάλμα μου.
Στην ώρα τους βγήκαν οι δικοί μας Disco Triste με υλικό από τον απερχόμενο πρώτο τους δίσκο και την τύχη να παίξουν σε ένα Temple που όλο και γέμιζε.
Πόσο καιρό είχα να ακούσω Warwick μπάσο σε live; Ο ήχος πραγματικά μου είχε λήψει.
Punk σε όλο του το διαχρονικό φάσμα, από old-school μέχρι pop-punk και πάντα με δόσεις ροκιάς.
Δεμένο σχήμα με αυτοπεποίθηση που με χαρά είδαμε πως όλα τα μέλη συνέβαλαν στα φωνητικά. Η κιθάρα του τραγουδιστή θα μπορούσε να είναι λίγο πιο δυνατά μιας και με την επιλογή των εφέ που χρησιμοποιούσε χανόταν λίγο στο σύνολο.
Πολύ ωραίο layering και lead μελωδίες από τη δεύτερη κιθάρα.
Με στίχους και περάσματα που θα σου μείνουν, ξεχώρισα τα “Telephone” και “Introvert”.
Λίγο μετά τις 22:00 μας ευχαρίστησαν και αποχώρησαν.
Setlist:
Woke
Telephone
Fine
Far
Hate
Real man
Boy
Lesson
Introvert
Sad disco
Μισή ώρα αργότερα με βαμμένα μάτια εμφανίστηκε η παρέα από το Μάντσεστερ.
Ξεκίνησαν με ένα free Jazz jam που θύμισε μέχρι και post–rock ανά σημεία.
“Ευχαριστώ” στα ελληνικά από τον τραγουδιστή.
Ξανά θα ήθελα τη δική του κιθάρα λίγο πιο δυνατά.
Είναι πράγματι τρομερό να βλέπεις ένα σχήμα λίγο πριν εκτοξευτεί να δίνει τα πάντα και να εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για την θετική ανταπόκριση.
Ο τραγουδιστής με το πληθωρικό του στυλάκι πότε να ραπάρει και πότε να τα λέει με post-punk προσέγγιση.
Το μπάσο να παίζει γκρούβες, περισσότερες συγχορδίες και από την κιθάρα και να βάζει εφέ που να το κάνουν να ακούγεται σαν κλασικό έγχορδο όργανο.
Τα ντραμς με φοβερές δυναμικές να εκτοξεύουν τα κομμάτια και να περνάνε από jazz μέχρι drum n’ bass.
Και φυσικά ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής της βραδιάς, το σαξόφωνο. Αυτό που έκανε τους Maruja να ξεχωρίσουν από το κύμα post-punk μπαντών εκεί έξω και ο βασιλιάς των οργάνων για πολλούς.
Ασταμάτητος και μανιασμένος, μας έκανε να απορούμε με την αντοχή του.
Φυσικά δεν έλειψε και το crowd control, εμπνευσμένο από τους δικούς τους ήρωες όπως οι Idles. Από τα μέλη να ανακατεύονται με τον κόσμο μέχρι και το χώρισμα του κοινού στη μέση και το σαξόφωνο να περνά ανάμεσα.
Η βραδιά περιείχε φυσικά όλα τους τα κομμάτια, Rage, Zeitgeist και το πιο πρόσφατο One Hand Behind The Devil.
Είναι τρομερό το πως έχουν καταφέρει να ανακατέψουν όλες τους τις επιρροές και να βγει ένα αποτέλεσμα που σαν κύμα με τις δυναμικές του σε χαλαρώνει μέχρι να σε πετάξει στα βράχια και να έρθει το σαξόφωνο να σε απογειώσει. Και πάντα ατμοσφαιρικό.
Κάπου στις 23:00 μας είπαν πως τα περισσότερα κομμάτια τους βγαίνουν μέσα από αυτοσχεδιασμούς και πως σε αυτό το σημείο θα κάνουν ένα αυτοσχεδιαστικό jam για εμάς.
Μετά από ένα εντυπωσιακό jam 13 λεπτών η τετράδα κράτησε μια τριάδα-φωτιά για το τέλος με τα Break the Tension, Thunder και το εκπληκτικό Kakistocracy.
23:37 μας είπαν το αντίο αλλά μπροστά στο sold-out δεν μπόρεσαν να μην επιστρέψουν για να ένα μη προγραμματισμένο όπως μας είπαν encore και να παίξουν ξανά το Zeitgeist.
Μας ευχαρίστησαν θερμά και έκατσαν να μιλήσουν με τον κόσμο και να υπογράψουν βινύλια και αφίσες.
Εν κατακλείδι:
Οι Βρετανοί καταφέρνουν το απόλυτο και κάνουν sold out την πρώτη τους συναυλία στη χώρα μας έχοντας κυκλοφορήσει μόνο ΕΡ και single.
Ο ήχος τους μας έκανε να σκεφτούμε πως jazz και post punk γεννήθηκαν για να συνυπάρξουν και έθεσαν ψηλά τον πήχη για μελλοντικά σχήματα του είδους.
Μικρό το κακό για την επανάληψη στο encore, ευχόμαστε να τους ξαναδούμε με νέο δίσκο και σε μεγαλύτερο venue.
Για το RockOverdose,
Νίκος Χήναρης
Φωτογραφίες: Μιχάλης Παναγιώτου
Comments
