DIAMONDS 1
‘Odyssey’ – Yngwie Malmsteen & Joe Lynn Turner στα καλύτερά τους
Μέσα σε διάστημα πολύ μικρότερο του ενός μήνα έχουμε δύο original τραγουδιστές των Rainbow να παίζουν στη χώρα μας: τον Graham Bonnet για πρώτη φορά σε λίγες μέρες (στο The CROW Club, Κυριακή 23 Απριλίου) και μόλις λίγες μέρες πιο πριν τον Joe Lynn Turner. Συμπτωματικά, ένα από τα πρώτα άλμπουμς που ήθελα να συμπεριλάβω στη σειρά με τα ξεχασμένα, παραμελημένα ή και τελείως παραγνωρισμένα ‘Διαμάντια’ είναι εντός του ‘οικογενειακού δέντρου’ αυτού.
Malmsteen-Bonnet-Turner
Guitar hero, μουρλοκομείο, αξιόλογος μουσικός, κωλοπαιδαράς. Αυτούς και άλλους χαρακτηρισμούς μπορεί κάποιος να προσάψει στον Malmsteen και να πέσει μέσα, είναι και έτσι είναι κι αλλιώς ο τύπος. ‘A la Blackmore’. Όταν έσκασε απ’ τα’ αυγό του στο προσκήνιο, με τους Alcatrazz, εκεί, κύριοι, είναι ο καλύτερος Malmsteen. Πρώϊμος, διψασμένος για δόξες, με ωραίες ‘εκτυφλωτικές’ κιθάρες, σε καλές συνθέσεις – αφού ακόμη δεν είχε σηκώσει το μπαϊράκι του- γραμμένες σε συνεργασία με άλλους καλούς μουσικούς που πλαισίωναν έναν αποδεδειγμένα καλό τραγουδιστή, τον Graham Bonnet των Rainbow. Λίγα χρόνια μετά. με έναν άλλο σημαντικό τραγουδιστή των Rainbow έκανε και τον καλύτερο, πιο πλήρη δίσκο του: με τον Jon Lynn Turner. Μιλάω για το διαμάντι του 1988, το άλμπουμ ‘Odyssey’. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Alcatrazz (1983), εκεί έλαμψε διεθνώς το ταλέντο του Yngwie, (μετά τους πρώϊμους Steeler (1983)), και η υπόσχεση για ακόμη περισσότερα. ‘Rising Force’ (1984), ‘Marching out’ (1985) ‘Trilogy’ (1986), εκτυλίσσει το τάλαντό του, εδραιώνεται ως neoclassical μεγάλη δύναμη στην κιθάρα και συνθέτης. Μέσα σε 3-4 χρόνια, δηλαδή, και σε άλλα τόσα άλμπουμ έχει κάνει τον κόσμο να παραμιλάει ..προσπαθώντας να προφέρει το όνομα του. Έχει αποδείξει ότι και ως solo artist/guitar-man μπορεί να προσφέρει, αλλά και μέσα σε συγκρότημα, σε τραγούδια, γράφει, παίζει, ‘κεντάει’. Αυτό που λέμε ‘power metal’, όλες αυτές οι ομοιογενείς μπάντες τύπου Stratovarious από’ κει σκάσανε: neoclassical ‘κατεβατά’ κιθάρας, φωνακλάδες με κορώνες και ατελείωτα βιμπράτα σε κάθε κατάληξη, (υβρίδια κυρα-Κατίνας και Παβαρόττι). Όπως και όλη αυτή η αισθητική, εξώφυλλα, ντυσίματα, κλπ.
Rainbow: Evolution
Ό,τι είχαν κάνει στην εντέλεια οι Rainbow δηλαδή, χρόνια πριν, με τον Dio, ξεγυμνώνεται σχεδόν από τα Blues στοιχεία, σε στίχο και σε μουσική, παίρνει το δικό του δρόμο, εστιάζει σε μυθολογική θεματολογία κυρίως, αργότερα θα μπουν κι οι γυναίκες με τις κλασικές σπουδές στο παιχνίδι, metal & classical, δράκοι και ήρωες, νύμφες και ιππότες, κάστρα και πολιορκητές. Δεν τα απαξιώνω καθόλου: είναι ένα πλούσιο imagery, υπάρχουν αριστουργήματα εκεί μέσα και μακάρι να υπήρχε κινηματογραφική version του ‘Lord of the Rings’ με τέτοιο soundtrack. Όπως παντού, υπάρχουν διαμάντια, υπάρχει και πολλή φύρα.
Το ‘Odyssey’ μπορεί να έχει τη φάτσα του Yngwie στο εξώφυλλο – ό,τι χειρότερο για εξώφυλλο ενός άλμπουμ τέτοιας ποιότητας – αλλά το ‘Odyssey’ έχει Joe Lynn Turner, που εν προκειμένω: έκανε τον ιδανικό meta-Rainbow δίσκο του με αλλουνού τη φωτογραφία και τ’ όνομα στην ταμπέλα. Ασέβεια αν μη τι άλλο που δεν τον έχει στο εξώφυλλο, αφού πρόκειται για Joe Lynn Turner στο peak του. Χωρίς τον Turner ο δίσκος δε θα ήταν ο ίδιος, θα ήταν κάτι πολύ υποδεέστερο. Βέβαια, κι ο Turner δε θα μπορούσε να κάνει τέτοια δισκάρα χωρίς έναν Malmsteen στο peak του. Το ‘Odyssey’ είναι ένα διαμάντι για κάθε δισκοθήκη.
Ιδανικές αναλογίες
Περί αυτού πρόκειται λοιπόν: Malmsteen και Turner, Turner και Malmsteen στο peak τους. Ένα ‘Meta-Rainbow’/ “After the Rainbow” piece of Art, o κορυφαίος δίσκος του Malmsteen (με μπάντα/τραγουδιστή) κατά τη γνώμη μου κι ένα επόμενο, ανανεωμένο ‘Difficult to cure’ (Rainbow) για τον Turner. Τα έχει όλα η δισκάρα: Ταχύτητα και μελωδία και κλασικότητα σε epics όπως τα: Rising Force, Riot in the Dungeons, Faster than the speed of light. Single με ρεφρενάρα αλλά και ‘στίγμα’ ταυτότητας : Heaven Tonight. Μid-tempos που είναι καλύτερα κι από singles: Hold on, Crystal Ball (τελειωμένες κομματάρες!), Deja-Vu, Now is the time. Instrumentals που καταπραύνουν προσωρινά ή αναζωπυρώνουν άμεσα τη ‘φωτιά’: Bite the bullet, Krakatau, Memories. Και με την αριστουργηματική μπαλάντα: Dreaming (Tell me) – εύθραυστη εδώ, επική εκεί, λυρισμός στο στίχο και η φωνή που το απογειώνει. Αν το ‘Dreaming’ είχε συγγραφεί/ειπωθεί από οποιονδήποτε φωνακλά με τις κορώνες του και με τα βιμπράτα του θα είχε καταστραφεί, καταδικασμένο ν’ ακούγεται από μια χούφτα. Εδώ, στο μικρόφωνο έχουμε a class act.
Η παραγωγή είναι ‘deluxe’, όπως τα παιξίματα και οι ερμηνείες. Είναι το τελευταίο άλμπουμ του/με Malmsteen που αξίζει κάθε του δευτερόλεπτο. Ένα σύγχρονο Barock άλμπουμ από μια εποχή που το ‘σκληρό Rock’ επικοινωνούσε με την πλήρη ευρύτητα του διεθνούς κοινού. Ο δίσκος είναι ακόμα η μεγαλύτερη επιτυχία, και εμπορικά, στον κατάλογο του Yngwie.
Εν κατακλείδι: “Meta-Rainbow” με αναζωπυρωμένη φλόγα.
Περί αυτού πρόκειται λοιπόν και δεν είναι καθόλου λίγο. Έτσι κι αλλιώς ο Malmsteen είναι ο ‘επόμενος’ στη σειρά των ‘neoclassical’: Richie Blackmore, Uli Jon Roth, Randy Rhoads. Πιο σωστά: έχει πάει ‘κατά βήμα’ την οδό ‘Richie Blackmore’, πήγε περισσότερο προς την κλασική, έβαλε περισσότερη ταχύτητα και ακρίβεια στο παίξιμο, (ενώ, να το πούμε: ο Blackmore υπήρξε τουλάχιστον ‘άνισος’ στα live παιξίματά του, κωλοχαρακτήρας κι αυτός: βαριέται!), κάνει και επί σκηνής τα ‘θεατρικά’ του Blackmore, με φωτιές και σπασίματα replicas-κιθαρών. Και τους καλύτερους δίσκους του τους έκανε με τραγουδιστές των Rainbow. (Ακόμη και με τον Dio έχει ηχογραφήσει: μια διασκευή του Dream On των Aerosmith).
O δίσκος μιλάει από την εποχή του: 1988, όαση ακόμα για το Hard Rock και το Metal. Εποχή που τα μισά άλμπουμς στα ‘top-ten’ ήταν ‘δικά μας’. Συμπληρώνει και κορυφώνει την πορεία του Malmsteen που από τότε δεν ξαναέφτασε σ’ εκείνα τα ύψη. Ναι, ένα καλό κομμάτι εδώ κι εκεί, ένα καλό Concerto για κιθάρα και ορχήστρα το 1998 και το 2005, επαναληψιμότητα και στις συνθέσεις και στο παίξιμο, (κάποιοι λένε ότι ‘παίζει τα ίδια και τα ίδια’), άλμπουμς μόνο για τους φανς. Πότε ήταν? Το 1996 ή ’97, στο ‘Ρόδον’ που εξακριβώθηκαν όλα τα περί Malmsteen: η κιθάρα στη 10πλάσια ένταση απ’ τους άλλους (απορώ αν άκουσαν για ένα δευτερόλεπτο οι άλλοι επί σκηνής τον εαυτό τους), το attitude, όλα. Ο Turner θα πέρασε δύσκολη περιοδεία τότε (βλ. Live in Leningrad, 1989).
Ο Turner, αμέσως μετά, (1990), ξανακλήθηκε από τον Blackmore και είναι στο μικρόφωνο του ‘Slaves and Masters’ των Deep Purple - έπαιξαν μάλιστα και στη χώρα μας (γήπεδο ΠΑΟ, 1991). Αυτό είναι άλλο ένα άλμπουμ που κολλάει γάντι σ’ αυτή τη στήλη με τα παραγνωρισμένα διαμάντια.
Για το Rock Overdose,
Νάσος Καββαθάς
