Patti Smith, μια καλλιτέχνης θρύλος, να δίνει συναυλία στο θρυλικότερο όλων συναυλιακό -και όχι μόνο- χώρο της Αθήνας, ένα πάντρεμα μοναδικό. Λίγο μετά τις εννιά λοιπόν, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου ένα κατάμεστο Ηρώδειο υποδέχθηκε την Patti Smith και το συγκρότημα της με έκδηλο ενθουσιασμό. Το αθάνατο “Dancing Barefoot” ανέλαβε να μας μυήσει στο κλίμα της συναυλίας, ακολουθούμενο κατά πόδας από το “Grateful”. Τα δύο κομμάτια μπορεί να τα χωρίζουν 21 έτη, η επί σκηνής συνέργεια τους όμως υπήρξε άψογη.
Το “Redondo Beach” από το αξεπέραστο “Horses”, θέλησε να προσθέσει λίγο groove -και τα κατάφερε- σε μια ως στιγμής χαμηλών στροφών εμφάνιση, πριν το πνεύμα του Bob Dylan στοιχειώσει το Ηρώδειο για πρώτη φορά, με μια καταπληκτική εκτέλεση του “Wicked Messenger”.
H Patti βάζει τα γυαλιά της και αποφασίζει να απευθυνθεί στο κοινό. Τιμά τον παλιόφιλο της Allen Ginsberg απαγγέλοντας ένα από τα γνωστότερα του ποιήματα, το “Howl” (το οποίο έχει επίσης μελοποιήσει ως “Spell” στο δίσκο της “Peace And Noise”). Υπενθυμίζει το πνεύμα του έργου του και σημειώνει ότι αν ήταν ακόμα ανάμεσα μας, θα είχε πολλά να πεί για την καταπάτηση των ελευθεριών των γυναικών (με νωπή ακόμα την ανατροπή στις ΗΠΑ της συνταγματικής κατοχύρωσης του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση), αλλά και τον καταστροφικό ρόλο της Δύσης στην πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία.
Μας βάζει και εμάς τα γυαλιά. Και καταχειροκροτείται.
Το “Don't Say Nothing” ήρθε ως φυσικό επιστέγμασμα των αμέσως παραπάνω, ενώ η σαρωτική εκτέλεση του “Since I've Been Loving You” των Led Zeppelin -με την Patti να το ζει πίσω από τα μαύρα γυαλιά της και το blues grit στη φωνή της να συγκλονίζει- γράφτηκε αναφανδόν στα highlights της βραδιάς.
To “Beneath The Southern Cross” δε λείπει ποτέ από συναυλία της Patti και υπάρχει καλός λόγος για αυτό. Μπορεί να είναι κι αυτό το μεσαίο μέρος του, που ζωντανά απογειώνεται από το εμπνευσμένο jam-άρισμα μπάσου/κιθάρας των Tony Shanahan και Jackson Smith. Η εμφάνιση του περασμένου Σαββάτου δεν αποτέλεσε εξαίρεση.
Διασκευών συνέχεια με το “Stone Free” του Jimi Hendrix, μόνο που αυτή τη φορά τα φωνητικά αναλαμβάνει ο Tony Shanahan, δίνοντας πολύτιμες ανάσες στην 75χρονη Patti, που αποσύρθηκε προς στιγμήν στην άκρη της σκηνής.
H Patti επιστρέφει για να τιμήσει ακόμα ένα φίλο της, τον Johnny Depp (τον προσφώνησε ως Captain Jack Sparrow), ο οποίος έκλεισε τα 59 του χρόνια την 9η Ιουνίου, εξού και το “Nine”, που ακολούθησε. Τα αίματα ανάβουν λίγο παραπάνω με το “Boy Cried Wolf”, ελάχιστα πριν τη δευτέρα παρουσία του Bob Dylan και την αγαλλίαση του “One Too Many Mornings”.
Είχε φθάσει η στιγμή για το “Because The Night”, το πιο εμβληματικό της τραγούδι, το οποίο μάλιστα προλόγισε αφιερώνοντας το στον εκλιπόντα συζύγο της Fred “Sonic” Smith. Προφανώς σημειώθηκε στα τεφτέρια μας ως highlight και προφανώς τραγουδήθηκε μέχρι και από τα μάρμαρα του Ωδείου.
Ακόμα και η Patti Smith στέκεται προσοχή μπροστά σε κάποιους ανθρώπους. Ένας από τους λίγους με αυτο το προνόμιο είναι ο Eric Burdon, ο οποίος βρισκόταν στο Ηρώδειο το βράδυ του Σαββάτου και παρακολουθούσε τη συναυλία από την πρώτη σειρά. Η Patti μοιράστηκε μια ιστορία από την παιδική της ηλικία: Ήταν ενώ τραγουδούσε στο σπίτι ένα από τα κομμάτια των Animals, όταν η αδερφή της διαπίστωσε ότι η Patti όντως έχει ταλέντο στο τραγούδι. Καλεί κοντά της την Jesse Paris Smith να συνοδεύσει το συγκρότημα στα πλήκτρα, υπογραμμίζοντας έτσι ότι η μουσική κλίση πέρασε και στην επόμενη γενιά. “Pissing In A River” λοιπόν κι ενώ η φωνή της κυρίας Smith έχει αρχίσει να δείχνει σημάδια κούρασης ήδη δυο κομμάτια πίσω, η εμπειρία της τη βοηθάει να μας δώσει μια ακόμα μεγάλη στιγμή. Το σακκάκι της πετιέται στο πάτωμα, η βροχή -που μόλις είχε ξεκινήσει- λούζει το προσωπό της κι εκείνη απτόητη: “What about it, what about it, what about it”. Μαγεία.
Τελική ευθεία με το ξεσηκωτικό “Gloria”, η βροχή δυναμώνει, το crew τρέχει να καλύψει ό,τι εξοπλισμό μπορεί, ακόμη κι Eric Burdon έχει αποχωριστεί τα χαρακτηριστικά μαύρα του γυαλιά, το συγκρότημα όμως εκεί, αποφασισμένο να rock-άρει μέχρι τέλους.
Patti και μπάντα γνωρίζουν την αποθέωση, πριν επιστρέψουν για το οριστικό αντίο με το “People Have The Power”, κομμάτι που έγραψε η Patti με τον Fred “Sonic” Smith. Αυτή η σύνθεση έχει μια εξωπραγματική ικανότητα να εξάπτει ακόμα και τα πιο υποτονικά κοινά, οπότε μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε με ένα κοινό, που ήταν σε εντελώς αντίθετο μήκος κύματος. Ίσως να έχει να κάνει και με το μήνυμα του, που πάντα θα παραμένει επίκαιρο.
Σε κάθε περίπτωση, το βράδυ του Σαββάτου η Patti Smith, με οδηγό την ακόμα άσβεστη φλόγα της για δημιουργία, την πολύτιμη βοήθεια της “keep it in the family” μπάντας της και με ακλώνητο βράχο και κινητήρια δύναμη τον Tony Shanahan σε μπάσο και πλήκτρα, κατάφερε να μας χαρίσει μια ακόμα κορυφαία συναυλιακή στιγμή, αλλά και μια πολύτιμη συμβουλή, με την οποία μας αποχαιρέτησε: “Don't Forget. Use Your Voice.”
Setlist:
Dancing Barefoot
Grateful
Redondo Beach
The Wicked Messenger (Bob Dylan cover)
Howl (Απαγγελία ποιήματος του Allen Ginsberg)
Don't Say Nothing
Since I've Been Loving You (Led Zeppelin cover)
Beneath Τhe Southern Cross
Stone Free (The Jimi Hendrix Experience cover)
Nine
Boy Cried Wolf
One Too Many Mornings (Bob Dylan cover)
Because The Night
Pissing In A River
Gloria (Them cover)
Encore:
People Have The Power
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
