Ημερομηνία δημοσίευσης: 29 Αυγούστου 2017
Στην επέτειο των 10 χρόνων από την κυκλοφορία του τελευταίου τους άλμπουμ, "Antichrist", αποφάσισαν οι Βρετανοί Akercocke, πιόνεροι του avantgarde / progressive-black / death, να κυκλοφορήσουν τη νέα τους δουλειά που σηματοδοτεί τη δισκογραφική και καθολική επιστροφή τους. Τυχαία ή όχι, μόνο εκείνοι γνωρίζουν. Αυτό που δεν είναι τυχαίο, είναι πως η διάλυση τους προκλήθηκε ακριβώς από την ελεύθερη εξερεύνηση και ανάμειξη όλων των ειδών που χρησιμοποιούν. Όσο κι αν έδρασαν σε μια αρκετά ανεκτική δεκαετία, με το ανοικτόμυαλο κοινό ολοένα και να αυξάνεται, δε μπόρεσαν ποτέ να διευρύνουν το στενό πυρήνα των οπαδών τους, εξαιτίας της ιδιαιτερότητας και της μοναδικότητας του ήχου τους. Στο κενό διάστημα της ανυπαρξίας του συγκροτήματος ωστόσο, η κυριότερη αναφορά στην ενασχόληση των μελών τους σε άλλα σχήματα οφείλει να γίνει στους Voices, οι οποίοι διαθέτουν ορισμένα πρώην και νυν μέλη του συγκροτήματος, και οι οποίοι παρεμπιπτόντως έχουν έτοιμο και εκείνοι το νέο τους δίσκο, και μουσικά διαθέτουν τα ίδια είδη μουσικής με τους Akercocke, εστιάζουν όμως περισσότερο στην avantgarde-πειραματική προσέγγιση και λιγότερο στην extreme υφή.
Και αυτή η δραστηριότητα και η κατεύθυνση του συγκεκριμένου σχήματος φαίνεται να έχει επηρεάσει και το ύφος του συγκεκριμένου άλμπουμ. Όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτό το δικό τους εκκεντρικό, ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό ύφος βρίσκονται εδώ, αλλά το βάρος έχει πέσει περισσότερο στην avantgarde-progressive προσέγγιση και φαίνεται να έχει μειωθεί κάπως το extreme ύφος, πάντα όμως σε σχέση με τα προηγούμενά τους άλμπουμ, και εννοείται πως παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο και δε συμπληρώνουν το δίσκο. Απλά δε βρίσκονται στο ποσοστό που υπήρχαν παλαιότερα. Συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Antichrist", αλλά ακολουθεί μια ακόμα πιο ιδιαίτερη, εκκεντρική και πειραματική κατεύθυνση. Και κάτι που κάνει αυτό το γεγονός πιο έντονο, είναι πως στο ξεκίνημα του δίσκου υπάρχουν μπόλικα extreme στοιχεία, αλλά όσο προχωράει ο δίσκος, αυτά όλο και μειώνονται προοδευτικά, για να επανέλθουν στο τελευταίο κομμάτι. Επιπρόσθετα, το χαρακτηριστικό τους στιχουργικό status, που ασχολιόταν σχεδόν αποκλειστικά με το σατανισμό, εδώ τείνει να εκλείψει και δίνει τη θέση του σε θέματα που αφορούν αρνητικούς συναισθηματισμούς, όπως η απόγνωση, το κενό και την έλλειψη βοήθειας που μπορεί να ρίξει στα Τάρταρα τον ψυχικό κόσμο ενός ανθρώπου, και διάφορα άλλα παρεμφερή 'αισιόδοξα και φωτεινά' θέματα.
Αυτή η μεταστροφή όμως δε γίνεται απαραίτητα για κακό. Εκτός κι αν κάποιος είναι τόσο κολλημένος, ειδικότερα με το στιχουργικό κομμάτι του δίσκου, ή με το πιο extreme ύφος που κυριαρχούσε περισσότερο παλαιότερα. Το συγκρότημα ακούγεται πλέον αρκετά πιο ώριμο, οι νέες στιχουργικές αναζητήσεις δεν έχουν τον κατράμι μαύρο χαρακτήρα που προσέδιδε η συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά η νέα στιχουργική κατεύθυνση διατηρεί το σκοτάδι στη μουσική τους, αλλά με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που μας είχαν συνηθίσει. Παραμένει κατράμι μαύρο, αλλά με διαφορετικό χαρακτήρα και διαφορετική μορφή πλέον. Και αυτό έχει περάσει και στο dna της μουσικής. Όχι τόσο εμφανές, περισσότερο υπόγεια. Αλλά σε συνδυασμό με την ωρίμανση και τον περαιτέρω πειραματισμό του συγκροτήματος, έχουμε πλέον ένα δίσκο που καταφέρνει ταυτόχρονα να διατηρεί ακέραια τα στοιχεία του dna του, αλλά και να περνάει υπογείως τις πολλές αλλαγές που διαπράχθηκαν χωρίς αυτές να γίνονται άμεσα και ξεκάθαρα αντιληπτές. Εξάλλου, μιλάμε για ένα συγκρότημα που μας δείχνει συνεχώς και σε κάθε 'ανάσα' του την ιδιοφυή ιδιοσυγκρασία του και την πειραματική και εξερευνητική διάθεσή του.
Και προφανώς δε θα περιμέναμε κάτι λιγότερο από επανάπαυση και αναμάσημα των μουσικών κατευθύνσεων και ιδεωδών. Οι Βρετανοί είχαν ξεκινήσει τη δική τους σχολή προόδου και επέστρεψαν γιατί ένιωσαν πως το έργο τους είχε μείνει ανολοκλήρωτο. Το μόνο γεγονός που με λυπεί για ακόμα μια φορά σε κάθε νέα δουλειά τους, είναι το γεγονός πως η τόσο στριφνή, εκκεντρική και ιδιαίτερη μουσική τους παραμένει θαμμένη σε underground επίπεδα, διότι πολλοί ακροατές δεν είναι έτοιμη να δεχτούν και να αφομοιώσουν ένα τόσο ξεχωριστό, μοναδικό, ιδιαίτερο και δύσκολο άκουσμα, που απαιτεί ανοικτά μυαλά και νοοτροπίες για να γίνει αποδεκτό. Αλλά αυτό είναι φυσικό επακόλουθο από ένα συγκρότημα που ποτέ δεν έκανε συμβιβασμούς στη μουσική του και ακολουθούσε μόνο τα ένστικτά του.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
